Με μια βαθιά αίσθηση αξιοπρέπειας και ψυχικής δύναμης, ο Θοδωρής Κατσαφάδος ανοίγει την καρδιά του στο περιοδικό ΛΟΙΠΟΝ και τον Παναγιώτη Βαζαίο, μιλώντας για τις προσωπικές του απώλειες, τις προκλήσεις της ζωής και την αφοσίωσή του στην τέχνη.

Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, ο καταξιωμένος ηθοποιός μοιράζεται πώς το θέατρο στάθηκε καταφύγιο απέναντι στο πένθος, πώς διαχειρίστηκε την απόφαση της κόρης του να ακολουθήσει τα δικά του βήματα και τι σημαίνει για εκείνον η πίστη και η συνέπεια στον καλλιτεχνικό του δρόμο. Ανάμεσα σε σκηνές, γυρίσματα και προσωπικές στιγμές, ξεδιπλώνεται η πορεία ενός ανθρώπου που συνεχίζει να δημιουργεί με πάθος, σεβασμό και ευγνωμοσύνη για τη ζωή και τους ανθρώπους που αγαπά.

Υπενθυμίζουμε πως η σύζυγος του Θοδωρή Κατσαφάδου, Χριστίνα Βαρζοπούλου, έφυγε από την ζωή τον Ιούνιο του 2021, σε ηλικία 73 ετών από ανακοπή καρδιάς.

Απόσπασμα από την συνέντευξη του Θοδωρή Κατσαφάδου

Πριν από περίπου δύο χρόνια έχασες τη σύζυγό σου, το θέατρο σε βοήθησε να ξεπεράσεις το πένθος;

Ναι, ναι. Καταρχάς, εγώ δεν σταμάτησα ποτέ τη δουλειά μου, ακόμα κι όταν ήταν φρέσκο το τραύμα. Εκείνες τις μέρες, μου είχαν κλείσει εισιτήρια και είχα κανονίσει να κάνω όλες τις σκηνές μου στη Μυτιλήνη για την ταινία «Σμύρνη μου αγαπημένη». Ήταν η αγαπημένη ταινία που έκανα, όπου έπαιζα τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο. Ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία αυτός ο ρόλος και η συμμετοχή μου. Οι συνεργάτες μου, μου είπαν αν ήθελα να αλλάξουμε τα γυρίσματα ή να τα μεταθέσουμε, να πάω αργότερα ή να πάνε άλλοι. Εγώ είπα όχι. «Θα συνεχίσετε και θα γίνει έτσι όπως είναι προγραμματισμένο». Και μετά από μία-δυο μέρες σηκώθηκα, πήγα στη Μυτιλήνη και έκανα τη δουλειά μου εκεί. Συνέχισα μετά και στο θέατρο και στην τηλεόραση και παντού.

Η δουλειά μου με βοήθησε στο πένθος για με ανάγκασε να βγαίνω από το σπίτι, να πηγαίνω να κάνω την παράσταση ή το γύρισμα, να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου. Φυσικά, μένω όμως αρκετά κλεισμένος μέσα και η ζωή μου έχει αλλάξει πάρα πολύ μετά τον θάνατο της συζύγου μου. Είναι απολύτως φυσικό, μετά από σχεδόν πενήντα χρόνια που ήμασταν μαζί, να αλλάξει η ζωή μου. Αλλά έτσι είναι. Και η δουλειά μου είναι ένα μεγάλο κίνητρο. Πάνω απ’ όλα, βέβαια, είναι τα παιδιά μου, η κόρη μου και ο εγγονός μου, που για μένα αυτή τη στιγμή είναι η ανάσα μου. Αυτό το παιδάκι είναι η ανάσα της ζωής μου.

Το ότι η κόρη σου ακολούθησε τα βήματά σου, ήταν κάτι που σε άγχωσε;

Με αιφνιδίασε, ήταν κεραυνός. Στις Πανελλήνιες μου το είπε. Ούτε είχε εκφράσει ποτέ επιθυμία για αυτό, και μάλιστα έλεγα στους συναδέλφους μου «η δική μου κόρη την γλίτωσε». Βέβαια, εκείνες τις μέρες στις Πανελλήνιες μου είπε ότι θα δώσει στη Δραματική Σχολή. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Για λίγο δεν ήμουν καλά. Και πραγματικά, είχα άγχος και ακόμα έχω άγχος, γιατί είναι ένα επάγγελμα ανασφαλές. Και όταν έχεις οικογένεια, υποχρεώσεις, ποτέ δεν είσαι σίγουρος για την επόμενη σεζόν.

Εγώ κάθε φορά σκέφτομαι τι θα κάνω μετά. Οπότε, όταν το αποφάσισε, είχα αυτή την ανασφάλεια: τι θα κάνει στη ζωή της; Εκείνο που με έχει ησυχάσει είναι ότι την έχω δει στο θέατρο και το λέω αντικειμενικά και όχι επειδή είναι παιδί μου, ότι είναι καλή ηθοποιός. Την έχω δει και στην τηλεόραση, είναι καλή ηθοποιός και αντιμετωπίζει τη δουλειά της σοβαρά. Είναι πολύ σωστή στον τρόπο που το κάνει. Αυτό λίγο με ηρεμεί, και χαίρομαι. Και εγώ είμαι εδώ να τη στηρίξω, όταν μου ζητηθεί η συμβουλή ή η βοήθειά μου. Αλλά ότι στην αρχή έπαθα σοκ, είναι αλήθεια. Ναι.

Πιστεύεις στο Θεό;

Ναι, πιστεύω. Με έναν δικό μου τρόπο, που δεν χρειάζεται να έχω κάποιον εκπρόσωπο να μου μεταδίδει την πίστη μου. Πιστεύω με έναν προσωπικό τρόπο. Σαφώς κάνω την προσευχή μου πριν βγω στη σκηνή. Σαφώς ανάβω το καντήλι μου στο σπίτι. Φέτος, μάλιστα, πήγα με τον εγγονό μου και την κόρη μου σε μια υπέροχη Ανάσταση σε ένα μοναστήρι στην Κερατέα, και το θυμάμαι ακόμα έντονα. Πιστεύω ότι ό,τι κάνουμε, θετικό ή αρνητικό, επιστρέφει σε μας. Αλλιώς θα ζούσαμε σε μια ζούγκλα. Γι’ αυτό, ακόμα και κάποιες κακές συμπεριφορές που μου έχουν τύχει στη δουλειά ή στη ζωή, δεν με ενοχλούν ιδιαίτερα. Δεν πειράζει, γιατί υπάρχει ένας κριτής έξω από εμάς, που ξέρει και βλέπει την αλήθεια.

Είσαι από τους καλλιτέχνες που λένε «θα πεθάνω πάνω στο σανίδι»; Ή έχεις σκεφτεί κάποια στιγμή να αποτραβηχτείς, να ηρεμήσεις και να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο στον εαυτό σου;

Όσο αντέχω και είμαι καλά και σωματικά και ψυχικά, θέλω να συνεχίσω να δουλεύω. Να αναλαμβάνω δύσκολους ρόλους, να είμαι ενεργός στο θέατρο και στην τηλεόραση. Γιατί αυτό που κάνω τώρα δεν είναι εύκολο. Είναι πολύ απαιτητικό, τόσο σωματικά όσο και φωνητικά. Χρειάζεται ενέργεια, σωστή αναπνοή, συγκέντρωση. Και η τηλεόραση, που την αγαπώ πολύ, είναι επίσης δύσκολη. Έχει συνεχόμενα γυρίσματα, πολλές σκηνές, απαιτητικούς ρυθμούς. Όμως μου αρέσει πολύ η κάμερα, και νιώθω ότι ζω πραγματικά όταν βρίσκομαι μέσα στη δουλειά.

Όσο λοιπόν αντέχω, θέλω να συνεχίσω. Και χαίρομαι πραγματικά που οι άνθρωποι του χώρου με εμπιστεύονται ακόμα, που μου αναθέτουν ρόλους, που με σκέφτονται. Όταν όμως έρθει η στιγμή που θα νιώσω ότι δεν μπορώ πια, δεν θέλω να γίνω γραφικός. Δεν θέλω να σέρνομαι στη σκηνή ή να ξεχνάω λόγια. Αν νιώσω πως η φύση μου δεν με βοηθά πια, τότε ναι, θα το ξανασκεφτώ.