Η Άριελ Κωνσταντινίδη, λίγο πριν γίνει μητέρα για τρίτη φορά μέσω δότη σπέρματος, μοιράζεται τα συναισθήματά της για την εγκυμοσύνη και τη διαδικασία λήψης αυτής της απόφασης.
Τονίζει ότι η επιθυμία της να αποκτήσει άλλο ένα παιδί δεν προήλθε από ανάγκη, αλλά από μια βαθιά, συνειδητή επιθυμία.
Παρά τις κοινωνικές πιέσεις και τις ερωτήσεις για το κόστος της διαδικασίας, η Άριελ επισημαίνει ότι η μητρότητα είναι μια πράξη δημιουργίας και αγάπης, όχι μια ανάγκη.
Ενθαρρύνει τις γυναίκες να ακολουθούν τη δική τους πορεία και να είναι ξεκάθαρες με τον εαυτό τους για τους λόγους που επιθυμούν να γίνουν μητέρες.
Πιο αναλυτικά
Λίγο πριν γίνει μαμά για τρίτη φορά η εγκυμονούσα Άριελ Κωνσταντινίδη μιλά στο περιοδικό ΛΟΙΠΟΝ και τον Παναγιώτη Βαζαίο τόσο για τα συναισθήματά της που οσονούπω θα φέρει στον κόσμο το τρίτο της παιδάκι, όσο και για το πόσο εύκολο ήταν να πάρει μία τέτοια απόφαση.
Τι απαντά για το κόστος της διαδικασίας να αποκτήσεις παιδί με δότη σπέρματος;
Απόσπασμα από την συνέντευξη της Άριελ Κωνσταντινίδη
Πώς βιώνετε όλο αυτό το ευχάριστο συναίσθημα της εγκυμοσύνης, που πλέον φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος της; Πώς νιώθετε;
Αυτή την εγκυμοσύνη την έχω απολαύσει πραγματικά και συνεχίζω να την απολαμβάνω. Απολαμβάνω τις αλλαγές, τόσο εξωτερικές όσο και εσωτερικές. Είμαι χαρούμενη, είμαι ήρεμη και νιώθω μια βαθιά αίσθηση ασφάλειας, σαν όλα να είναι στη θέση τους. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να ταυτίζεται με το ίδιο το μωρό, σαν να βιώνω την ηρεμία και την ασφάλεια που έχει εκείνο μέσα στην κοιλιά μου. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια φάση αναμονής, με αρκετό ενθουσιασμό και περιέργεια. Ο στόχος μου είναι να γεννήσω φυσιολογικά, κάτι που δεν έχω ξαναζήσει και το θέλω πολύ. Είναι μια εμπειρία που επιθυμώ να τη βιώσω συνειδητά. Οπότε, ναι, είμαι σε μια φάση προσμονής, γλυκιάς, συνειδητής και γεμάτης συναίσθημα.
Πότε με το καλό περιμένετε; Έχετε υπολογίσει την ημερομηνία;
Αν όλα πάνε καλά, γύρω στον Δεκαπενταύγουστο. Περιμένω με ανυπομονησία αυτή τη στιγμή!
Πόσο εύκολο ήταν για εσάς να πάρετε μια τέτοια απόφαση;
Για μένα είναι ένα πολύ μεγάλο ταξίδι. Δεν ήταν καθόλου ξαφνικό για τους δικούς μου ανθρώπους, γιατί από την πρώτη στιγμή που γέννησα τα αγόρια, έλεγα πως ήθελα να το ζήσω όλο αυτό, τουλάχιστον άλλη μία φορά. Ήταν μια εξαιρετική εμπειρία! Παρόλο που η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήταν δίδυμη και γέννησα με καισαρική, ένιωσα πολύ έντονα την επιθυμία να βιώσω έναν φυσιολογικό τοκετό. Αμέσως μετά τη γέννα, είχα αυτή τη σκέψη μέσα μου: «Θεέ μου, αξίωσέ με να το ξαναζήσω όλο αυτό, με μεγαλύτερη επίγνωση, με περισσότερη χαρά». Γιατί, ξέρετε, στην πρώτη εγκυμοσύνη είχα πολλούς φόβους, πολλή άγνοια, αγχωνόμουν για πράγματα που σήμερα τα βλέπω αλλιώς. Τώρα είναι αλλιώς. Είναι ένα εσωτερικό ταξίδι που κρατάει σχεδόν οκτώ χρόνια για μένα. Και είναι βαθιά επιθυμητό. Δεν προέκυψε τυχαία ούτε βιαστικά
Άρα το κουβαλούσατε μέσα σας καιρό… Είχατε αρχίσει να το σκέφτεστε πολύ πριν. Δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής;
Όχι, καθόλου. Ήταν μια πολύ μεγάλη απόφαση, και μάλιστα βρισκόταν σε εκκρεμότητα για αρκετό καιρό. Έπρεπε πρώτα να δουλέψω πολλά μέσα μου. Να ξεκαθαρίσω τι θέλω, γιατί το θέλω, τι είναι δικό μου και τι είναι επηρεασμένο από το περιβάλλον. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, ανέβηκαν στην επιφάνεια πάρα πολλά. Πράγματα από την παιδική μου ηλικία, ίσως και από τότε που ήμουν ακόμα έμβρυο. Γι’ αυτό λέω ότι ήταν ένας πολύ μεγάλος δρόμος, γεμάτος «θαυματάκια», όπως λέω εγώ, μικρά θαύματα και μαθήματα.
Νιώθω περήφανη που δεν τα παράτησα και που τελικά επέμεινα, γιατί ακολούθησα την καρδιά μου. Πολλές φορές, όμως, το μυαλό και το περιβάλλον γύρω μας, βάζει ερωτήματα: «Έχεις ήδη παιδιά, γιατί θέλεις κι άλλο; Τι ανάγκη πας να καλύψεις;». Και αυτό ήταν το μεγάλο μάθημα για μένα. Ότι δεν κάνεις παιδιά για να καλύψεις μια ανάγκη. Αν το κάνεις γι’ αυτό, τότε είναι λάθος. Η μητρότητα είναι δημιουργία. Είναι η αγάπη που πολλαπλασιάζεται, όχι που μοιράζεται.
Δηλαδή δεν ήταν μια απόφαση που βασίστηκε σε ανάγκη. Ήταν κάτι πιο βαθύ, πιο συνειδητό…
Ακριβώς. Δεν ήταν ανάγκη. Πολλές φορές η μητρότητα έρχεται μέσα από την ανάγκη, για κάποιες γυναίκες είναι το «είμαι σαράντα, πρέπει να κάνω παιδί», ή το «να ολοκληρώσω την οικογένειά μου για να κρατήσω τον άντρα μου». Το ίδιο ισχύει και για κάποιους άντρες, που θέλουν να «δέσουν» μια γυναίκα μέσω ενός παιδιού. Όλα αυτά τα έχουμε δει, τα έχουμε ζήσει, υπάρχουν τέτοιες οικογένειες γύρω μας. Εγώ, όμως, ήμουν πέρα από όλα αυτά. Έπρεπε πρώτα να το ξεκαθαρίσω βαθιά μέσα μου. Να το κάνω απόλυτα καθαρό. Και αυτό ήταν το κάλεσμα για μένα.
Όχι η επιτυχία της επίτευξης ενός στόχου, αλλά ο ίδιος ο δρόμος. Το ταξίδι που έκανα με τον εαυτό μου, με την Άριελ, με τη γυναίκα, με τη μητέρα. Ήταν κάτι υπαρξιακό. Δεν είχε να κάνει με αριθμούς ή ηλικίες. Αυτά είναι κοινωνικές πεποιθήσεις, προκατασκευασμένα σχήματα. Η ηλικία είναι πώς νιώθεις. Εννοείται πως, αν υπάρχουν σοβαρά ιατρικά ή παθολογικά ζητήματα, εκεί το συζητάμε διαφορετικά. Πρέπει να είμαστε καλά για τα παιδιά μας, να έχουμε ευθύνη. Αλλά το ότι έχω ήδη παιδιά, δεν ήταν ποτέ «εμπόδιο» ή λόγος να μην το ξαναζήσω.
Δηλώσατε δημόσια ότι προχωρήσατε σε αυτή τη διαδικασία με δότη σπέρματος και δανεικό ωάριο, κάτι που, απ’ όσο ξέρουμε, στοιχίζει πολύ οικονομικά. Το αναφέρω γιατί μέσα από την εμπειρία σας φαίνεται να στέλνετε ένα μήνυμα σε άλλες γυναίκες που μπορεί να ενδιαφέρονται. Τι θα τους λέγατε;
Δεν έχω ιδέα για τις τιμές ή για το οικονομικό κομμάτι. Ειλικρινά. Δεν ξέρω. Δεν είμαι σε αυτό το «εμπόριο», όπως λέμε. Αυτό που ξέρω με σιγουριά, όμως, είναι ότι όταν ένας άνθρωπος έχει καθαρή σκέψη και βαθιά επιθυμία καρδιάς, τότε θα βρει τον δρόμο του. Οι επιλογές που κάνει είναι πολύ προσωπικές. Και το να ακολουθήσεις τον δρόμο κάποιου άλλου, με την ελπίδα ότι θα έχεις το ίδιο αποτέλεσμα, είναι μεγάλο λάθος. Καθεμία μας έχει τη δική της διαδρομή, τις δικές της ανάγκες, τις δικές της δυνάμεις και το δικό της timing.
Ο δρόμος αυτός δεν είναι συνταγή. Είναι προσωπική πορεία. Και το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι: να είναι ξεκάθαρο μέσα σου το «γιατί». Από εκεί ξεκινούν όλα.
