Ο Τζώνη Καλημέρης, σε συνέντευξή του στη Σοφία Τουντούρη, αποκάλυψε την προσωπική του μάχη με τον καρκίνο του δέρματος, μια ιστορία που κρατούσε κρυφή από τα παιδιά του και τους περισσότερους φίλους του.
Διαγνώστηκε το 2004, αλλά τα πρώτα συμπτώματα είχαν εμφανιστεί το 2002. Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης, ο Καλημέρης δεν ένιωσε την ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη και αντιμετώπισε την ασθένεια με αισιοδοξία, πιστεύοντας ότι τα καλύτερα έρχονται.
Η εμπειρία του δεν άλλαξε την καθημερινότητά του ούτε τη θεώρησή του για τη ζωή. Επίσης, ανέφερε την απώλεια του πατέρα του από καρκίνο, εκφράζοντας ανακούφιση για το τέλος της ταλαιπωρίας του.
Πιο αναλυτικά
Ο Τζώνη Καλημέρης παραχώρησε συνέντευξη στη Σοφία Τουντούρη και «Στη Στροφή» για τα parapolitika.gr και προχώρησε σε μία εξομολόγηση για ένα γεγονός της ζωής του για το οποίο λίγοι γνωρίζουν. Πρόκειται για την μάχη που έδωσε με τον καρκίνο του δέρματος με τον οποίο διαγνώστηκε πριν από 21 χρόνια.
Η εξομολόγηση του Τζώνη Καλημέρη για τη διάγνωση με τον καρκίνο του δέρματος
«Τίποτα δεν με έκανε να πω αυτό το κλισέ “είδα τη ζωή αλλιώς” ή ότι εκτίμησα αλλιώς τα πράγματα στη ζωή. Ίσως λόγω χαρακτήρα, δεν ξέρω. Πάντως όπως ήμουν πριν ήμουν και μετά. Δεν ήταν κάτι συνειδητό, μου έβγαινε αυθόρμητα. Ακόμη κι όταν ήμουν στη Νέα Υόρκη και έκανα πολλές θεραπείες με ακτινοβολίες, περνούσα ωραία και δεν θα ξεχάσω ποτέ που πήγα στο νοσοκομείο την πρώτη μέρα, εκεί που έκανα τις ακτινοβολίες, και μου είπαν οι γιατροί ότι υπάρχει και μία ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης που είναι διάφοροι ασθενείς και συζητούν με τους ειδικούς τα προβλήματά τους. Και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου το έλεγε. Δεν αισθανόμουν καμία ανάγκη να είμαι σε ένα γκρουπ και να μιλήσω για αυτό που περνάω. Ήμουν οκ.
Πάντα βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και πιστεύω πάντα, ό,τι και να συμβαίνει, ότι τα καλύτερα έρχονται. Η διάγνωση έγινε το 2004, αλλά τα πρώτα συμπτώματα είχαν φανεί από το 2002. Είχα κάτι κοκκινίλες που δεν έφευγαν με τίποτα. Στην αρχή πήγαινα σε φαρμακεία και έβαζα κρέμες που λειτουργούσαν μέχρι ένα σημείο, αλλά δε φεύγανε. Κατά σύμπτωση, πήγαμε με τη σύζυγό μου, γιατί ήθελε να δει κάτι φακίδες και είδε η γιατρός τα σημάδια και μου είπε ότι πρέπει να κάνω βιοψία. Και μετά τη διάγνωση εκεί με ρώτησε η γιατρός, αν θέλω κάποια ψυχολογική βοήθεια, αλλά δεν χρειάστηκα», είπε αρχικά ο Τζώνη Καλημέρης.
Και όταν ρωτήθηκε εάν φοβήθηκε για τη ζωή του δήλωσε: «Ε και; Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, μπορώ να κάνω κάτι; Μόνο να αφεθώ στα χέρια της επιστήμης. Από τη στιγμή που δεν μπορώ να κάνω κάτι, γιατί να φοβηθώ; Να διευκρινίσω το εξής για να μη θεωρηθώ ως ήρωας ή Δον Κιχώτης, δεν πέθαινα. Αυτό το είδος του καρκίνου που είχα, αν δεν αντιμετωπιζότανε για καιρό, τότε μπορεί να γινόταν μεταστάσιμος. Στη φάση που το είχα εγώ, δεν ήταν μεταστάσιμος. Για να μην το παίζω γίγαντας και ατρόμητος. Ήταν κακοήθες, αλλά δεν ήταν κάτι από το οποίο κινδύνευα να πεθάνω τουλάχιστον άμεσα. Οπότε δεν με επηρέασε».
«Δεν με επηρέασε καθόλου στην καθημερινότητά μου. Μπορώ να πω ότι αν δεν δούλευα και είχα πολλές ώρες στη διάθεσή μου να σκεφτώ, εκεί μπορεί να με επηρέαζε. Τα παιδιά μου ήταν και μικρά τότε και δεν τους είχα πει τίποτα. Τι να τους έλεγα; “Μπορεί να;”. Ούτε είχαν καταλάβει κάτι. Είχα αυτές τις κοκκινίλες που ήταν αντιαισθητικές, αλλά δεν με πονούσαν…
Είχα στηρίγματα. Ήμουν παντρεμένος και ευτυχισμένος. Ζούσα μια χαρά, είχα μία πολύ καλή οικογένεια. Είχα πολλούς φίλους που έχω ακόμα. Και στους φίλους μου δεν το είπα από την αρχή σε όλους, γιατί αν τους το έλεγα θα τους πέρναγα και κομμάτι του προβλήματος. Από τη στιγμή που δεν μπορούν να κάνουν κάτι… Το είπα σε πολύ λίγους ανθρώπους. Στην άμεση οικογένειά μου μόνο», κατέληξε.
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης αποκάλυψε πως έχασε τον πατέρα του από καρκίνο. «Θα ακουστεί λίγο περίεργο, αλλά χάρηκα που έφυγε γιατί είχε ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ, που δεν είχε νόημα να συνεχίσει να ζει σε αυτή την κατάσταση που ήταν. Όταν έμαθα ότι έχει καρκίνο και πήγαμε και στη Βοστώνη 6 μήνες για να κάνει τις θεραπείες, εκεί ήταν ένα σοκ, αλλά επειδή οι γιατροί ήταν καθησυχαστικοί και μου έλεγαν ότι δεν θα πεθάνει και ότι δεν κινδυνεύει, δεν υπήρχε κάποια στιγμή που ένιωσα το δυσάρεστο. Όταν άρχισε να καταρρέει, εκεί ήθελα να φύγει», αποκάλυψε και τόνισε πως όταν έγινε η δική του διάγνωση φοβήθηκε μήπως επαναλαμβανόταν η ίδια ιστορία με τον πατέρα του.
Συνοπτικά
- Ο Τζώνη Καλημέρης αποκάλυψε τη μάχη του με τον καρκίνο του δέρματος, που κράτησε μυστική από τα παιδιά και πολλούς φίλους του.
- Παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης, δεν χρειάστηκε ψυχολογική υποστήριξη και διατήρησε αισιοδοξία για το μέλλον.
- Η εμπειρία του με τον καρκίνο δεν άλλαξε την καθημερινότητά του ή τη θεώρησή του για τη ζωή.
- Αναφέρθηκε επίσης στην απώλεια του πατέρα του από καρκίνο και την ανακούφιση για το τέλος της ταλαιπωρίας του.
