Η Ηρώ Καριοφύλλη, αγαπητή δημοσιογράφος του ALPHA, απεβίωσε μετά από μάχη με τον καρκίνο, αφήνοντας πίσω της ένα σημαντικό κενό στον δημοσιογραφικό κόσμο.
Σε πρόσφατη συνέντευξή της, μίλησε με ειλικρίνεια για την απόφασή της να μην αποκτήσει ποτέ παιδιά, επισημαίνοντας την ευθύνη που συνεπάγεται η γονεϊκότητα και την ανάγκη ενσυναίσθησης που απαιτεί η υιοθεσία.
Αν και αναγνώρισε ότι ίσως θα μπορούσε να τα κατάφερνε, θεωρεί ότι η γονεϊκότητα είναι μια μεγάλη ευθύνη που δεν αισθάνθηκε έτοιμη να αναλάβει.
Πιο αναλυτικά
Σήμερα, η είδηση του θανάτου της Ηρώς Καριοφύλλη σκόρπισε θλίψη στον δημοσιογραφικό κόσμο και στο κοινό που την παρακολουθούσε όλα αυτά τα χρόνια. Η αγαπημένη δημοσιογράφος του ALPHA έφυγε από τη ζωή μετά από σιωπηλή αλλά σκληρή μάχη με τον καρκίνο, αφήνοντας πίσω της ένα δυσαναπλήρωτο κενό (δείτε εδώ πότε και που θα πραγματοποιηθεί η κηδεία της).
Η Ηρώ Καριοφύλλη υπηρέτησε τη δημοσιογραφία με ήθος, αξιοπρέπεια και ουσία. Πάντα μαχητική και μετρημένη, προτίμησε να κρατά χαμηλούς τόνους στην προσωπική της ζωή. Στην τελευταία της τηλεοπτική συνέντευξη, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, είχε μιλήσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια για ένα θέμα που συχνά συζητιόταν πίσω από τις κάμερες: γιατί δεν απέκτησε ποτέ παιδιά.
Η εξομολόγηση της Ηρώς Καριοφύλλη
«Δεν έκανα παιδιά ποτέ μου, δεν έχω παιδιά και το αναφέρω γιατί δεν έκανα συνειδητά διότι ακόμη και τώρα θεωρώ πως είναι η μεγαλύτερη από τις ευθύνες, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω. Τώρα όσο μεγαλώνω λέω “εντάξει ρε παιδί μου, θα τα κατάφερνα, ούτε manual έχει, ούτε έχει αποφοιτήσει κανείς” αλλά θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη όλων των ευθυνών.
Τους γονείς τους σέβομαι πάρα πολύ, τους δικαιολογώ σε πολύ μεγάλο βαθμό για τα λάθη που κάνουν, αρκεί να μην είναι εγκληματικά σε βάρος των παιδιών, μιλάω για λάθη καθημερινά. Γι’ αυτό και δεν έκανα παιδιά, δεν τα έκανα συνειδητά. Θέλω να σου πω ότι θεωρώ πως είναι ίσως ισάξιο με αυτό που λέμε στην χώρα μας το “χτίζω εκκλησία” το να πάει ένας γονιός και να υιοθετήσει ένα παιδί. Θεωρώ πραγματικά πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη πράξη που αποδεικνύει ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη, άδολη αγάπη το να επιλέξεις ένα παιδί ανάμεσα σε πολλά, να νιώσεις την χημεία του, αν σε επιλέξει αυτό, να τραβήξεις το ζόρι να το μεγαλώσεις χωρίς να ξέρεις τι κουβαλάει μέσα του, το DNA του, τους δαίμονές του. Να πάρεις ένα παιδί από τα αζήτητα και να του δώσεις παρόν και μέλλον και αναγκαστικά θα του δώσεις και παρελθόν.
Εγώ θεωρώ πως ήταν μια ευθύνη που δεν μπορούσα να πάρω. Το βλέπω γιατί δεν έχω παιδιά, έχω όμως την ανιψιά μου, είναι το παιδί του αδερφού μου, την Μαρίνα, είναι 16 χρόνων και δεν υπάρχει μέρα από τότε που γεννήθηκε που να μην σκέφτομαι κλαίει; Την πείραξε κανείς στο σχολείο; Θέλει ένα αγόρι κι εκείνο δεν το θέλει; Έχει άγχος; Δεν υπάρχει ημέρα που να μην τα σκέφτομαι όλα αυτά…»
Διαβάστε ολόκληρη την τελευταία τηλεοπτική συνέντευξή της εδώ.
