Ο Theo Evan, εκπρόσωπος της Κύπρου στη Eurovision 2025, αποκλείστηκε από τον μεγάλο τελικό, και η αποτυχία του αποδόθηκε σε τέσσερα βασικά λάθη. Η σκηνική του παρουσία ήταν απογοητευτική, με μαύρα ρούχα και έλλειψη εντυπωσιασμού, ενώ η χορογραφία του φάνηκε κουραστική και χωρίς νόημα.
Επιπλέον, το μοναδικό κοντινό πλάνο του καλλιτέχνη στο τέλος αποκάλυψε μια εικόνα εξάντλησης αντί ενθουσιασμού, και οι ενστάσεις που υπήρξαν από νωρίς δεν οδήγησαν σε καμία βελτίωση. Παρά την αξιοπρεπή αποχώρησή του, η έλλειψη στρατηγικής και σωστών αποφάσεων οδήγησε στον αποκλεισμό του «Shh», αφήνοντας μια πικρή γεύση για την κυπριακή συμμετοχή.
Πιο αναλυτικά
Μπορεί ο Theo Evan να αποχαιρέτησε με αξιοπρέπεια το κοινό της Eurovision 2025 και να ευχαρίστησε από καρδιάς όσους τον στήριξαν, ωστόσο ο αποκλεισμός του «Shh» από τον μεγάλο τελικό, δεν ήταν απλώς αποτέλεσμα συγκυριών ή ατυχίας. Ήταν το αποκορύφωμα συγκεκριμένων επιλογών — ή, για να το θέσουμε ωμά, συγκεκριμένων λαθών — που του κόστισαν την ευκαιρία να διακριθεί.
«Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα» σκέφτηκαν οι περισσότεροι όταν είδαν τον Κύπριο τραγουδιστή να ανεβοκατεβαίνει σκαλωσιές σαν οικοδόμος, μετά μανίας μαζί με τους άλλους τέσσερις χορευτές- με την διαφορά ότι εκείνοι έδειχναν πολύ πιο άνετοι αφού δεν τραγουδούσαν…
Και να πει κανείς ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης δεν ήταν ένα γυμνασμένο παλληκάρι; Το αντίθετο, αλλά πόσο πια να αντέξουν και αυτά τα μούσκουλα – τούμπανο με τόσο ανεβοκατέβασμα – βάλε και τις πρόβες… Για τον Theo Evan αυτός ο διαγωνισμός τραγουδιού, μάλλον ήταν Γολγοθάς παρά μια ευχάριστη ανάμνηση που θα θέλει να θυμάται. Ποια ήταν λοιπόν τα λάθη που οδήγησαν στον αποκλεισμό της κυπριακής αποστολής και του καλλιτέχνη της, που ναι μεν έφυγε με χαμόγελο και ψηλά το κεφάλι; αλλά δεν ήταν και η ωραιότερη εμπειρία της ζωής του;
Τα λάθη της Κύπρου στην Eurovision
Λάθος πρώτο: Κατ’ αρχάς, η σκηνική παρουσία ήταν απογοητευτική. Μαύρο παντελόνι, μαύρο φανελάκι, μαύρο background- άντε είδαμε να τους φωτίζουν και με ένα κόκκινο χρώμα που παρέπεμπε σε θρίλερ. Ο καλλιτέχνης με αυτούς τους φωτισμούς σχεδόν εξαφανιζόταν στη σκηνή — έμοιαζε με σκιά, με χαλκομανία πάνω σε ένα άψυχο σκηνικό. Η αισθητική πρόταση απουσίαζε, σε μια διοργάνωση που στηρίζεται ακριβώς στο εντυπωσιακό θέαμα.
Λάθος δεύτερο: Η χορογραφία και ο τρόπος αξιοποίησης της σκηνής. Ο θεατής περίμενε κάτι φαντασμαγορικό – οι σκαλωσιές έδιναν την ψευδαίσθηση ότι θα ακολουθήσει μια κορύφωση, μια ανατροπή. Αντί αυτού, παρακολουθήσαμε επί τρία λεπτά πέντε ανθρώπους να ανεβοκατεβαίνουν εξαντλητικά πάνω-κάτω. Χωρίς νόημα, χωρίς συμβολισμό, στο φινάλε χωρίς ενέργεια. Μόνο κούραση ένιωθε ο καλλιτέχνης και οι χορευτές που τον συνόδευαν, κούρασαν και εμάς όλους που τους βλέπαμε και μας άγχωσε κιόλας μέχρι να τελειώσει το τραγούδι – θα πέσουν ή δεν θα πέσουν; – ευτυχώς όλοι από το stage έφυγαν σώοι και αβλαβείς.
Λάθος τρίτο: Το μοναδικό κοντινό πλάνο του καλλιτέχνη ήρθε στο τέλος. Κι εκεί δεν είδαμε μια συγκινητική έκφραση ή έναν θρίαμβο συναισθημάτων, έστω ένα νεύμα με σεξουαλικό υπονοούμενο. Είδαμε έναν άνθρωπο ιδρωμένο, λαχανιασμένο, εξαντλημένο — εικόνα που περισσότερο προκαλούσε λύπηση παρά ενθουσιασμό. Αντί να αναδειχθεί η παρουσία και η ομορφιά του – που ο Theo Evan είναι ένα όμορφο αγόρι αντικειμενικά – εκτέθηκε η υπερβολική καταπόνησή του.
Λάθος τέταρτο: Παρόλο που οι ενστάσεις μέσα από το ΡΙΚ για το συγκεκριμένο τραγούδι όπως πληροφορηθήκαμε υπήρχαν από νωρίς για όλα αυτά, ακόμα και εντός της ίδιας της αποστολής, οι συντελεστές δεν έκαναν απολύτως καμία παρέμβαση προκειμένου να βελτιώσουν την εικόνα του καλλιτέχνη τους. Ο τραγουδιστής, ακολούθησε πιστά τις εντολές των χορογράφων, των σκηνοθετών και των δημιουργών του τραγουδιού, όπως το είχαν φανταστεί.
Το τραγούδι κρίθηκε από πολλούς «λίγο» και μη ανταγωνιστικό για τα δεδομένα της Eurovision. Κι ενώ ο Theo Evan πάλεψε — μέχρι σημείου υπερκόπωσης, όπως είχαμε αποκαλύψει, λίγο καιρό πριν από τις πολλαπλές πρόβες, και οδηγήθηκε στο νοσοκομείο —δυστυχώς δεν κατάφερε να δικαιωθεί ο κόπος του και να προχωρήσει στον τελικό.
Ο Theo Evan αποχαιρέτησε όλους και αναχώρησε για Αμερική, εκεί είναι κυρίως η βάση του. Με χαμόγελο, με αξιοπρέπεια, χωρίς να κλαφτεί, να παραπονεθεί, χωρίς να κάνει αιχμηρές δηλώσεις με υπονοούμενα. «Έτσι είναι η κουλτούρα του και ο χαρακτήρας του» μας είπαν, «ένα παιδί που έχει μάθει να είναι στρατιώτης στην δουλειά του και να ακούει με σεβασμό τα θέλω των υπευθύνων, ότι του είπαν το έκανε»…
Η αξιοπρέπεια όμως και ο σεβασμός του δεν ήταν αρκετός για να κερδίσει σε έναν τόσο σκληρό διαγωνισμό. Χρειάζεται όραμα, σύλληψη, στρατηγική και κυρίως σωστές αποφάσεις. Και δυστυχώς, φέτος, τίποτα από αυτά δεν συντονίστηκε σωστά. Η εκκωφαντική σιωπή του Shh που είχε ένα άθλιο αισθητικό αποτέλεσμα χωρίς συναίσθημα για τον κόσμο, οδήγησε στον αποκλεισμό του… ΟΧΙ! Εμείς δεν κάνουμε Shh σε αυτό που είδαμε, απλά λέμε κρίμα!