Η Λένα Μαντά, το πρωί της Πέμπτης 6 Μαρτίου, βρέθηκε ως καλεσμένη στην εκπομπή του MEGA, Buongiorno, και παραχώρησε μία πολύ συγκινητική συνέντευξη, κατά την οποία μίλησε για την απώλεια του συζύγου της και τη ζωή που πέρασαν μαζί.

Η συνέντευξη της Λένας Μαντά στο Buongiorno

«Οι επικριτικοί είναι ούτως ή άλλως delete από την λίστα μου πλέον. Ο τελευταίος χρόνος μου δίδαξε πάρα πολλά. Δεν κάθομαι να ασχοληθώ πια, δεν θέλω να ζορίζομαι και να πιέζομαι και διώχνω… τη “σαβούρα”. Επειδή έχω περάσει δύσκολα, έβαζα το πρωί τον Δημήτρη, γιατί μου έφτιαχνε το κέφι», είπε αρχικά, απευθυνόμενη στον Δημήτρη Ουγγαρέζο, για την ραδιοφωνική του εκπομπή την οποία ακούει στο αυτοκίνητό της κάθε φορά.

Και η παρουσιάστρια την ρώτησε αν πήγε αποφάσεις το τελευταίο διάστημα, με την ίδια να εξηγεί: «Δεν ήταν ακριβώς αποφάσεις. Έρχονταν και με έβρισκαν πράγματα. Είναι ίσως λίγο δύσκολο να καταλάβει όλος ο κόσμος τι τράκο ακριβώς ήταν η απώλεια. Δεν είναι μόνο ότι έχασα τον Γιώργο, που αυτό από μόνο του ήταν δύσκολο και το ήξερα ένα χρόνο ότι πλησιάζουμε… Το ήξερα. Μέρα μέρα μετρούσα. Ξυπνούσα το πρωί και έλεγα “να βγάλουμε κι αυτή τη μέρα”. Μετά το Πάσχα πια, μετρούσα ώρες… Έλεγα “Φτάσαμε το μεσημέρι, δόξα τω Θεώ! Θα ξημερώσουμε;”. Είχα σταματήσει να κοιμάμαι τα βράδια από το νου μου, μη τυχόν και κάτι έκανε το μηχάνημα στο οξυγόνο… Οπότε χάθηκε και ο ύπνος τη νύχτα. 24 ώρες το 24ωρο ήμουν απίκο και ο ίδιος να μην καταλαβαίνει τίποτα!

Κάναμε σχέδια ότι θα πηγαίναμε το καλοκαίρι στο Πάπιγκο με τα παιδιά. Δεν καταλάβαινε καθόλου τη δική μου αγωνία, αλλά ούτε και την κατάσταση. Έβλεπε ότι οι δυνάμεις του πλέον κατέπεφταν. Με τις υποξαιμίες που πάθαινε λόγω της ίνωσης είχαμε αρχίσει πια να έχουμε και μία χρονοκαθυστέρηση στην ομιλία».

«Ο Γιώργος, τα τελευταία 8 χρόνια, μετά την εγχείρηση καρδιάς που έκανε, ούτως ή άλλως είχε εμένα να “μαστιγώνω”. Το έλεγε και ο ίδιος “αν δεν είχα τη Λένα, θα είχα πεθάνει”. Του παρουσίαζα ότι είναι μία δύσκολη κατάσταση, αλλά του έλεγα ότι θα καλυτερέψει. Και μετά την επέμβαση, τα 3-4 πρώτα χρόνια, και 5 μπορώ να σου πω, αν εξαιρέσεις κάποιες λειτουργίες – να σηκώνει βάρη, να κουραστεί – ήταν λειτουργικός. Βγαίναμε μαζί και περιοδείες και τα πάντα.

Μετά που μας “έσκασε” η ίνωση, τον Μάιο του ’23 – έχω χάσει ένα χρόνο ζωής – που μπήκαμε πια στο νοσοκομείο, αφού βγήκαμε, είχαμε “παντρευτεί το οξυγόνο. Εκείνος μου έλεγε “θα το βγάλω;” και του απαντούσα “ναι, παιδί μου, κάτσε να δυναμώσεις λίγο”. Μετά του έλεγα “Δεν είναι και τόσο τραγικό να πεις. Μαζί με εμένα παντρεύτηκες και το οξυγόνο! Αυτό κάνει και λιγότερη φασαρία από εμένα”. Γελούσε… Από το Πάσχα του ’23 και μετά, μίλησα και με τον γιατρό, με ενημέρωσε ότι περιμέναμε την ανακοπή και ενημέρωσα και τα παιδιά», επισήμανε έπειτα.

Και εξομολογήθηκε: «Θυμάμαι μία συζήτηση. Πρέπει να ήταν μία εβδομάδα πριν πεθάνει, που τον κοίταξα και του λέω ‘θες να μου πεις κάτι;”. Μου λέει “όχι” και το λέω “τα έχουμε πει όλα;” και μου λέει “ναι, εσύ κι εγώ τα είπαμε όλα”. “Άρα δεν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, ξέρουμε τι νιώθουμε ο ένας για τον άλλο και τέλος, τα έχουμε πει όλα”, του λέω. “Ναι και ευτυχώς”, μου λέει. Δεν μου είπε ποτέ “Ρε Λένα, λες να μην τα καταφέρω;”. Ποτέ! Νομίζω ότι το ήξερε και δεν το έλεγε.

Όταν, λοιπόν, έφυγε ο Γιώργος, εγώ έπρεπε να αντιμετωπίσω, πέρα από την απώλεια… Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο κακομαθημένη με είχε! Το κατάλαβα αφού έφυγε. Με είχε απόλυτα κακομαθημένη! Είχε αναλάβει τα πάντα εκείνος, εγώ μόνο έγραφα. Ήταν ο πρώτος, ίσως και ο μεγαλύτερος θαυμαστής μου. Σεβόταν τη δουλειά μου σε τρομερό σημείο και να πω και την αλήθεια, το έλεγα και στην ψυχολόγο μου, από παιδί, στη ζωή των γονιών μου, αισθανόμουν περιττή.

Μάλλον τους ενοχλούσα. Είχαν χωρίσει, ήθελαν να κάνουν τη ζωή τους και τους είχε ξεμείνει και ένα παιδί. Αφού το έκαναν “μπαλάκι” ο ένας στον άλλο, όπου μπορούσαν να με “παρκάρουν”, ήταν μια χαρά. Έχω περάσει δύο μήνες σε κατασκήνωση, χωρίς επισκεπτήριο! Καλό μου έκαναν. Τελικά, με όλα τα λάθη και τα παράπονα που είχα σαν παιδί, εγώ ξέρω τι “χτίστηκε” τελικά. Με πίεσαν μέχρι εκεί που δεν πηγαίνει άλλο.

Και ξαφνικά, στα 18, γνωρίζω τον Γιώργο και είμαι το Α και το Ω του. Είμαι η απόλυτη προτεραιότητά του. Δεν έβλεπε ούτε τα παιδιά μας. Το έχει πει στην κόρη του και του το “χτύπαγε” η Μαρία. Τους είχε πει “Ακούστε να δείτε, εγώ εσάς δεν σας ήθελα, προκύψατε! Εγώ τη γυναίκα μου θέλω, αυτή έχω ανάγκη! Εσείς τώρα είστε και αύριο θα φύγετε”. Και είχε δίκιο βεβαίως. Έφυγαν τα παιδιά. Και ποιος έμεινε; Εγώ και εκείνος. Τώρα ξαναμαζεύτηκαν, βέβαια. Έζησα, δηλαδή, την απόλυτη αφοσίωση στον υπερθετικό βαθμό. Δεν πήγαινε άλλο! Υπήρχε πάντα το χέρι του που με κρατούσε. Αυτό το χέρι… Ο Γιώργος ήταν από τους γνήσια καλούς ανθρώπους. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Τώρα τίποτα…».