Συγκίνησαν στο «τελευταίο αντίο» του Διονύση Σαββόπουλου, τόσο ο γιος, όσο και ο εγγονός του σπουδαίου ερμηνευτή με τους επικήδειους που εκφώνησαν στην εξόδιο ακολουθία.

«Είχε δύο ζωές. Η μία ήταν πιο άυλη – πνευματική, η άλλη αέρινη και πιο γήινη και πιο σταθερή και υλική. Ήταν από τη μα πλευρά η ρουτίνα, η καθημερινότητα, να πληρώσουμε τους λογαριασμούς. Εμένα προσωπικά “ξηλώθηκε” να πληρώσει την εκπαίδευσή μου όταν σπούδαζα στην Αμερική, τότε που του ρίχνανε ντομάτες και από την άλλη ήταν η πνευματικότητα που είχε, πήγαινε στο Πήλιο να γράψει για 9 μήνες, τον χάναμε» ανέφερε αρχικά ο γιος του Διονύση Σαββόπουλου Κορνήλιος.

«Το μήνυμα που προσπαθούσε να μας περάσει με τη ζωή του και τα τραγούδια του ήταν πως είμαστε αυτό που είμαστε με το σώμα μας, το αυτοκίνητό μας, με τις κουβέρτες μας, τα ρούχα μας και ταυτόχρονα είμαστε κάτι έξω από αυτό το υλικό» ήταν τα λόγια του, με τον ίδιο να μην μπορεί να κρύψει την συγκίνησή του.

Ακολούθησε ο επικήδειος του εγγονού του, ο οποίος είπε:  «Παππού, από πάντα θυμάμαι να μου μεταδίδεις την αγάπη σου, με ειλικρινή, είναι σαν μέσα σου να έχεις βρει την αληθινή αγάπη στην πιο απλή μορφή της, να έχεις νιώσει και να έχεις καταλάβει τον πυρήνα της και τον πραγματικό λόγο που οι άνθρωπο αγαπάμε. Ίσως αυτό που ήθελες να καταφέρεις μέσω της αγάπης, ήταν η ένωση. Αυτό φαίνεται πως ήταν ο γνώμονας για οτιδήποτε έκανες στη ζωή σου.

Από τη μουσική του, έως και τα ανέκδοτα που μας έλεγες κάθε Κυριακή. Θυμάμαι από μικρός, ως τώρα, πολλές φορές που βρισκόμουν μαζί σου ένιωθα έναν κόμπο στο λαιμό μου από συγκίνηση. Ποτέ δεν κατάλαβα όμως το γιατί.

Δεν γινόταν σε καταστάσεις αντικειμενικού έντονου χαρακτήρα, αλλά σε απλές στιγμές. Όλες αυτές οι πράξεις είχαν μια φωτεινή ανάγκη για ένωση, μέσω της αγάπης».