Του Κώστα Πρώιμου

Παρατηρείς ορισμένες φάτσες ρε παιδί μου και πραγματικά απορείς. Μα, υπάρχουν συμπολίτες μας που τους έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης, ώστε να αναλάβουν εν λευκώ τη διακυβέρνηση της χώρας και συνάμα τις τύχες όλων μας;

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι φυσιογνωμιστής για να αντιληφθεί έστω βασικά εξωτερικά χαρακτηριστικά τα οποία παραπέμπουν σε προβληματικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης.

Ουκ ολίγες φορές, ακριβώς επειδή οι φυσιογνωμίες τους είναι χαρακτηριστικά γελοίες ή ύποπτες σε συνδυασμό με τα απίθανα λεγόμενά τους τροφοδοτούν πολλά επιτυχημένα memes τα οποία κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.

Ορισμένοι και εκτιμούμε ότι δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα, κατέχουν τα πρωτεία ως σαλτιμπάγκοι της πολιτικής, με φοβερές αθλητικές δυνατότητες, καθώς καταφέρνουν τα μέγιστα για ένα ανθρώπινο κορμί αλλά και για τον νου, πολλές φορές αψηφώντας ακόμη και βασικούς φυσικούς νόμους, επιδιδόμενοι σε τρομερές «κωλοτούμπες».

Κι όμως, στον παράξενο κόσμο μας, αυτοί οι τύποι αλλά και οι τύπισσες, για να μην αδικήσουμε το ασθενές φύλο, αντί να πρωταγωνιστούν ως εξαιρετικά ταλέντα σε περιοδεύοντες θιάσους ή και σε διάσημα τσίρκα, έχουν αναλάβει νομίμως τη διακυβέρνηση του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Και για να μην παρεξηγηθώ, αυτές οι «εξέχουσες» προσωπικότητες, με τις ιδιαίτερες φυσιογνωμίες που προκαλούν τον γέλωτα ή βιάζουν την κοινή νοημοσύνη με τα όσα συχνά-πυκνά ξεστομίζουν απαντώνται σε αρκετά κόμματα και όχι μόνο στους παραδοσιακούς κυβερνητικούς σχηματισμούς.

Ας είμαστε ρεαλιστές, που έλεγε και ο επάρατος. Κανένα πολιτικό πρόβλημα δεν μας απασχολεί εν τοις πράγμασι.  Έχουμε μάθει στο πέρασμα των ετών να βολευόμαστε με την κοινωνική μας κατάντια, δεδομένου ότι ο ραγιαδισμός αποτελεί αυταπόδεικτα ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχοσύνσθεσής μας. Ομοίως οι πρόγονοί μας, με τον τρόπο τους, βολευόντουσαν με τους Τούρκους και τους συνεργάτες αυτών, για τέσσερις ολόκληρους αιώνες. Αντιδρούμε τόσο όσο, αρκεί δηλαδή να μην ξεβολευτούμε με ανυπολόγιστο προσωπικό κόστος από την άνετη μιζέρια μας. Επικρίνουμε τις αντιλαϊκές αποφάσεις αλλά επί της ουσίας τις ανεχόμαστε αφού μας κυριεύουν ποικίλες ψευδαισθήσεις και η δόλια πανίσχυρη δύναμη της συνήθειας. (Και τι να κάνω; Να ανέβω στο βουνό με το όπλο μου;)  Δεν γίνονται  πια αυτά τα πράγματα.

Εξάλλου και όταν οι παλιές εποχές και οι καιροί το επέτρεπαν ή το ευνοούσαν, στα βουνά ανέβαιναν οι λίγοι.

«Ξέρω ότι ο Μητσοτάκης με έχει φτωχοποιήσει για τα καλά, κι εγώ πάω και τον ψηφίζω, αυτό κάνω πάντα», μου εξομολογήθηκε με απολογητικό ύφος ένας γνωστός μου τις προάλλες αφού προηγουμένως μου κλαιγόταν, καθώς τα λεφτά από τη σύνταξη δεν του φτάνουν για τίποτα πλέον. Δεν απάντησα φυσικά, για ευνόητους λόγους.