Του Γιώργου Χατζηδημητρίου

Είχανε καλέσει πριν από καμιά δεκαριά μέρες οι Βιομήχανοι αυτόν τον εθνικό αστέρα, τον υπουργό Οικονομικών Κωστή Χατζηδάκη, σε μια ημερίδα όπου τέθηκε σταράτα και αγωνιωδώς το πρόβλημα της ραγδαίας συρρίκνωσης και του αφελληνισμού των εγχώριων βιομηχανικών επιχειρήσεων λόγω της ισχνής τραπεζικής χρηματοδότησης, μεταξύ άλλων, και του υψηλού ενεργειακού κόστους.

Και τι τους είπε αυτό το εργατόπαιδο; Ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Η Βιομηχανία τους αποσβόλωσε, στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει! Όταν δεν υπάρχει κοινή βάση συζήτησης, αυτόχρημα ακυρώνεται κάθε προσπάθεια να βρεθούν λύσεις. Δεν είναι σε θέση φυσικά να το αντιληφθεί αυτό ο Χατζηδάκης. Ούτε κι ο Μητσοτάκης. Γιατί δεν έχουν κουραστεί ποτέ κι ούτε έχουν πάρει ρίσκα στη ζωή τους.

Οπαδοί της ακινησίας είναι. Χάρη στην οποία όμως απέκτησαν, όπως μαρτυρά το ατομικό τους «πόθεν έσχες», ένα σωρό ακίνητα. Έτσι συμβαίνει στα πολιτικά μας πράγματα. Όποιος δεν κάνει τίποτα βρίσκεται με ακίνητα. Εμάς μας τρώει η μαρμάγκα και φτάνουμε στην αποδρομή του βίου να είμαστε ακόμα στο νοίκι και μας κοιτάνε τα βλαστάρια μας «περίεργα» αμφιβάλλοντας για τις ικανότητές μας…

Με βάση την προσέγγιση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος ενσαρκώνει τη μετεμψύχωση της Θάτσερ στην Ελλάδα, η χώρα διαθέτει παραγωγικό πρότυπο. Ποιο είναι αυτό; Τα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης, που μοιράζει με το αζημίωτο στους κολλητούς του -έχει την τεχνογνωσία από τον μπαμπά του…-, σπαταλώντας την τελευταία ευκαιρία της χώρας να αλλάξει ράγες.

Ούτε καν ράγες σιδηροδρομικές δεν είναι σε θέση να αλλάξει με τον Μητσοτάκη στο τιμόνι η Ελλάδα. Δύο χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών, η χώρα δεν διαθέτει ασφαλές σιδηροδρομικό δίκτυο κι εμείς, μην έχοντας άλλη λύση, εξακολουθούμε να προβοδίζουμε τα παιδιά μας για τη Θεσσαλονίκη από τον σταθμό Λαρίσης, αντί να πάμε και να τον κάψουμε μήπως και κάτι γελοία ανθρωπάκια τύπου Σταϊκούρα και Β. Οικονόμου που παριστάνουν την ηγεσία του υπουργείου Μεταφορών βάλουνε μυαλό.

Είναι πολύ σημαντικό για έναν λαό να έχει ηγεσία που διδάσκει. Να δίνει εμπράκτως το παράδειγμα με υπερήφανες στάσεις και συμπεριφορές που προάγουν το δημόσιο αίσθημα και καλλιεργούν το κοινό ήθος που δεν υποκύπτει στις μικροσυναλλαγές και στην ευτέλεια των εκδουλεύσεων.

Ο φλογερός φιλόπατρις συνταγματάρχης του Πεζικού Κωνσταντίνος Δαβάκης, ήρως του ελληνοϊταλικού πολέμου στην Πίνδο, χωρίς να ’χει πολύτιμο μπαρούτι στα χέρια του μάζευε κάθε βράδυ τα παλικάρια του και τους ντόπιους στο Εφταχώρι Καστοριάς κι έστηνε χορούς με την ιαχή «Θα νικήσουμε!» Ποιο από αυτά τα κυβερνητικά συντρίμμια που παρελαύνουν σήμερα από το πρωί μέχρι το βράδυ στις τηλεοράσεις μπορεί να εμπνεύσει στους πολίτες τέτοιο εγερτήριο ήθος;

Τσακίζουν τον λαό όπως μπορούν κι από πάνω τον υποτιμούν και τον καθυβρίζουν κάτι χαμαντράκια τύπου Μητσοτάκη, Χατζηδάκη, Γεωργιάδη, Βορίδη και βάλε…