Του Κώστα Πρώιμου

Τι σου είναι ο άνθρωπος. Οι αναρίθμητες διαστροφές του εγκεφάλου του παράγουν πολιτική, κοινωνικές ανισότητες, πολέμους. Όλα για το σεξ, την πάσα κατάκτηση και μια υπέρβαρη μάσα. Το ον που μέχρι τα τριάντα και τα σαράντα του έτη ζει με τη μαμά του, ή που «καβαλάει» ανώτατα πολιτειακά αξιώματα χωρίς να έχει κοπιάσει ούτε λεπτό στη ζωή του είναι τόσο ανίκανο και συνάμα «ικανό» για όλα.

Κυράτσες που γαλουχήθηκαν ως εν δυνάμει πριγκίπισσες από τους ηλίθιους και ανασφαλείς γονείς τους, κουμαντάρουν τις τύχες της Ευρώπης. Πρωθυπουργοί που αν τους αποσπάσεις τη συνοδεία ασφαλείας θα φαντάζουν σαν τις αντιλόπες σε περιοχή πεινασμένων λεόντων. Πρόεδροι πολυεθνικών που είναι εθισμένοι στο να εξουσιάζουν εκατομμύρια δούλους αλλά και ταγμένοι ψυχή τε και σώματι στο χρήμα, ώστε να μην ορρωδούν προ ουδενός. Ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί τους οποίους πλέον δεν εμπιστεύεται ούτε ο μπάρμπα-Μήτσος με το μπακάλικο στη γωνία, δημοσιογράφοι που ντροπιάζουν δίχως αιδώ το λειτούργημα αφού συμπεριφέρονται ως λακέδες της κυβέρνησης, χωρίς να κρατάνε έστω τα προσχήματα.

Πανδημίες αμφιβόλου εμβέλειας που αφαιρούν εν μια νυκτί δικαιώματα τα οποία κατακτήθηκαν με ποταμούς αίματος, εμβόλια δισεκατομμυρίων, μίζες, μεγαλογιατροί και καθηγητάδες εγνωσμένου κύρους «βουτηγμένοι» και αυτοί στο μεγάλο κόλπο,  εκμεταλλευόμενοι με δόλιους τρόπους τη φτιαχτή τους γνώση.

Πόλεμοι δίχως τέλος και αρχή, γενοκτονίες, πύραυλοι, εκατοντάδες χιλιάδες γυναικόπαιδα νεκρά χωρίς καμία λογική εξήγηση.

Κάποιοι ωστόσο που εξελέγησαν νομίμως από φουκαράδες και αρχοντομίζερους πολίτες, φωτογραφίζονται με περηφάνεια ξανά και ξανά, δίπλα στους χασάπηδες του ανθρωπίνου γένους.

«Πυραμίδες» για να κονομάνε οι απανταχού «αεριτζήδες» και να χάνουν το βιός τους εκατομμύρια αφελείς που επιδίωξαν αβασάνιστα μια θέση στον λαμπερό ήλιο του καπιταλισμού, Α, και αίμα! Πολύ αίμα για να πλουτίζουν οι οπλάδες, να αλλάζει χέρια η γη και να τρομοκρατούνται οι πάντες. Εμείς, βυθισμένοι στη «χαρά» και τη «σταθερότητα» που πλασάρει το εμετικό αφήγημα του καθεστώτος, έχοντας συνηθίσει επικινδύνως την απελπισία μας θα στολίσουμε ακόμη μια φορά το χριστουγεννιάτικο δέντρο, το σύμβολο της αγάπης, της ομόνοιας, της αλληλεγγύης, ευρισκόμενοι νοητικά μέσα σε πυρηνικό καταφύγιο. Το ακούσαμε και αυτό. Ότι ήδη κατασκευάζονται στην Αττική. Πόση τρέλα και ανείπωτη αντίφαση να αντέξει ακόμη από ένα τσούρμο προβληματικούς και δισεκατομμύρια δουλοπάροικους τούτος ο πλανήτης; Μήπως αστεία-αστεία, μιας και την τάση της αυτοκαταστροφής την έχουμε στο αίμα μας, παρουσιάζεται μια ευκαιρία ώστε να απαλλάξουμε την έρημη Γη από την παρασιτική παρουσία μας;

Ας συνεχίσουμε εμείς να νομιμοποιούμε στο προβληματικό μας κεφάλι την ψήφο στους σεσημασμένους και εκάστοτε πολιτικούς εγκληματίες, υιοθετώντας παιδιάστικες δικαιολογίες και ψευδεπίγραφα συμπεράσματα του τύπου: όλοι είναι ίδιοι.

Βολεύει τους πάντες το συγκεκριμένο αφήγημα, της μετατόπισης ευθυνών προς το κραταιό σύστημα. Έχει την ίδια ξαλάφρωση με το να πίνεις φρέντο την Κυριακή των εκλογών εκτιμώντας ότι εσύ «καθάρισες και τους τιμώρησες». Σαν να πυροβολείς τα πόδια σου επειδή σε έχει πιάσει φαγούρα, ένα πράμα.

Έτσι όμως είμαστε εμείς. Τα δικαιωματάκια μας τα ανακαλύπτουμε και τα επικαλούμαστε αίφνης μόνο όταν μας μπει το αυγό στον κώλο. (Κοντά είναι.)

Εξάλλου, να υποθέσουμε ότι όλοι γνωρίζουμε τι θα συμβεί αν κοιτάζουμε την άβυσσο για πολλή ώρα… Και εμείς όχι μόνο την κοιτάζουμε αλλά και έχουμε βουτήξει ολόκληροι μέσα της…