Του Μανώλη Κοττάκη

Με την έκδοση των πολιτικών απομνημονευμάτων της καγκελαρίου Μέρκελ («Ελευθερία», εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση της Έμης Βαϊκούση και επιμέλεια – διόρθωση του δικού μας Γιώργου Γιαννούση) κλείνει ο κύκλος.

Έχουν πλέον μιλήσει όλοι οι ξένοι ηγέτες που πρωταγωνίστησαν στη διαχείριση της ελληνικής κρίσης του 2010: Ο Ομπάμα, η Μέρκελ, ο Γκόρντον Μπράουν και, βεβαίως, ο Σόιμπλε.

Η διήγησή τους επιβεβαιώνει σε μεγάλο βαθμό όλα όσα έχουν υποστηρίξει οι Έλληνες πρωταγωνιστές: Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο εκπρόσωπος της Ελλάδος στο ΔΝΤ Τάκης Ρουμελιώτης, ο Χάρης Καστανίδης (εν μέρει), ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου (εν μέρει) και ο νεοδημοκράτης Γιάννης Παπαθανασίου. Όλοι τους, πλην του τελευταίου, υπουργοί του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν. Ο μόνος αντίλογος έρχεται από τον αρμόδιο χειριστή υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου («Game Over»).

Το συμπέρασμα στο οποίο όλοι κατατείνουν είναι ότι η παρτίδα «σωζόταν» αν η Ελλάδα λάμβανε εγκαίρως μέτρα. Δεν θα θυσίαζε 30% του ΑΕΠ της σαν να είχε χάσει πόλεμο. Δεν θα θυσίαζε την ανεξαρτησία της και τον λαό της. Θα εφάρμοζε μεν ένα απαιτητικό ευρωπαϊκό μνημόνιο εσωτερικής κοπής με διετές πάγωμα μισθών και συντάξεων (όπως είχε ζητήσει δις ο Κώστας Καραμανλής από τον Παπανδρέου τον Μάιο του 2009 και τον Οκτώβριο του 2009 στην προεκλογική εκστρατεία), αλλά θα άντεχε να μείνει στις αγορές.

Ειδικώς αν δεν φούσκωνε εσκεμμένα και σε συνεννόηση με το ΔΝΤ και τη Eurostat το έλλειμμά της. Τα Μνημόνια εν τέλει δεν έφεραν την κρίση, αλλά την εξάρτηση. Η οποία διαρκεί έως σήμερα!

Κωδικοποιώ ποια είναι η ουσία όλων όσα εξιστορεί η Μέρκελ στο βιβλίο της και θα εξηγήσω αμέσως μετά πώς η διήγηση αυτή επιβεβαιώνεται από τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, από τον πρώην πρωθυπουργό της Βρετανίας και από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Η καγκελάριος:

Πρώτον, ρίχνει όλο το βάρος της ευθύνης στους χειρισμούς του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν κάνει καμία αναφορά σε προκατόχους του.

Δεύτερον, κατηγορεί τον Γιώργο Παπανδρέου για εσκεμμένη απάθεια και αμεριμνησία από τον Οκτώβριο του 2009, όταν εξελέγη πρωθυπουργός, μέχρι τις 23 Απριλίου του 2010, όταν η Ελλάς (αποκλεισμένη πλέον από τις αγορές ως «Τιτανικός») ζήτησε βοήθεια. Μέχρι τότε ο Παπανδρέου έψαχνε μυστικά χρήματα στο ΔΝΤ, αρνείτο να λάβει μέτρα ίσα με το 4% του ΑΕΠ που του ζητούσε η Κομισιόν, και όταν τον ρωτούσε η Μέρκελ σε συσκέψεις κορυφής αν θέλει κάτι, απαντούσε: «Δεν θέλω τίποτε!» Στην πραγματικότητα, ο Παπανδρέου έπαιξε τις καθυστερήσεις για να χρεώσει στη Ν.Δ. τη χρεοκοπία και να ισχυριστεί ότι τα μέτρα τού «επεβλήθησαν» απέξω, δεν ήταν δική του επιλογή. Με άλλα λόγια: Έφερε τη χώρα σε κατάσταση χρεοκοπίας σκοπίμως.

Τρίτον, υπογραμμίζει ότι ο Παπανδρέου ζήτησε βοήθεια από την Ε.Ε. και αποδέχθηκε την προσφυγή στην τρόικα μόνον όταν αναθεωρήθηκε το έλλειμμα του 2009 από 12,7%, που είχε αρχικώς υπολογιστεί, σε πάνω από 15%. Τότε αποφάσισε να ανακοινώσει στο Καστελόριζο την προσφυγή στο Μνημόνιο.

Η αλήθεια είναι ότι τον Απρίλιο του 2010 το έλλειμμα αναθεωρήθηκε κατόπιν παρασκηνιακής συνεννόησης της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με το ΔΝΤ από 12,7% σε 13,6% με την προσθήκη χρεών ασφαλιστικών ταμείων που το φούσκωσαν περαιτέρω μετά την πρώτη αλλοίωση με τις αμυντικές δαπάνες και τα χρέη νοσοκομείων μελλοντικών ετών (στο 15,7% αναθεωρήθηκε επί Γεωργίου μετά τις δημοτικές εκλογές του Νοεμβρίου 2010), αλλά η ουσία των αποκαλύψεων Μέρκελ δεν αλλάζει. Η πλαστογράφηση του ελλείμματος του 2009 ήταν όρος που έθεσε το ΔΝΤ με βάση το καταστατικό του για να υπαχθεί η Ελλάς στα Μνημόνια και η κυβέρνηση την εξετέλεσε.

Στο βιβλίο του Μιχάλη Ιγνατίου «Ο δρόμος προς την καταστροφή» (εκδόσεις Λιβάνη, σελίδα 414) αποκαλύπτεται e-mail της 29ης Μαρτίου του 2010 του ΔΝΤ προς τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου που φέρει την υπογραφή του αξιωματούχου του Ταμείου Μπομπ Τράα. Τον πληροφορούσε, μεταξύ άλλων, ότι «ο γενικός διευθυντής θα σας στείλει ενημερωτική επιστολή σχετικά με την αποστολή λανθασμένων στοιχείων που θα θέλαμε να παρακαμφθεί ΓΡΗΓΟΡΑ και ΣΙΩΠΗΡΑ».

Στην ουσία εζητείτο η αλλοίωση του ήδη φουσκωμένου μία φορά ελλείμματος. Η καγκελάριος σημειώνει ότι οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης έλαβαν απόφαση στις 11 Απριλίου 2010 να στηρίξουν την Ελλάδα με δάνεια 45 δισ. ευρώ. Ωστόσο, μέχρι τις 23 Απριλίου ούτε φωνή ούτε ακρόαση από τον Παπανδρέου. Εκτελείτο η διαταγή του «γρήγορα και σιωπηρά».

Γράφει η Μέρκελ: «Η μόνη δυσκολία: Η Ελλάδα δεν είχε ζητήσει ακόμη οικονομική στήριξη. Η συνθήκη αυτή άλλαξε στις 23 Απριλίου του 2010, ημέρα που ανακοινώθηκε ότι το ελληνικό έλλειμμα θα ξεπερνούσε το 15%, με αποτέλεσμα την περαιτέρω άνοδο των spreads. H Ελλάδα κινδύνευε πλέον να χάσει την πρόσβασή της στις αγορές προκειμένου να δανειστεί».

Ανατρέχοντας στη δήλωση Παπανδρέου στο Καστελόριζο, διαβάζουμε από την πρώτη γραμμή της: «Χθες ανακοινώθηκαν τα στοιχεία για το πραγματικό έλλειμμα του 2009…» Ιδού το πολιτικό έγκλημα. Τα στατιστικά αποδείχθηκαν εργαλείο χρεοκοπίας, παραγωγής μνημονιακών μέτρων λιτότητας και εξόφλησης των ξένων τραπεζών εις βάρος του ελληνικού λαού. Ενώ θα έπρεπε να είχε γίνει από την αρχή «κούρεμα» του χρέους.

Έτσι εξηγούνται αυτά που αποκάλυψε ο Ιωάννης Πρετεντέρης σε βιβλίο του ότι ο υπουργός Οικονομικών ζητούσε από τα κανάλια να μη θέτουν ζήτημα «κουρέματος» χρέους στα σχόλιά τους. Έτσι εξηγούνται όσα αποκάλυψε προσφάτως ο τέως πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς Μιχάλης Σάλλας ότι η κυβέρνηση απέρριψε τεχνική πρότασή του για την ελάφρυνση του χρέους τον Δεκέμβριο του 2010. Έτσι εξηγούνται όσα γράφει στο βιβλίο του ο τότε εκπρόσωπος της Ελλάδος στο ΔΝΤ Τάκης Ρουμελιώτης, που πρότεινε επίσης «κούρεμα» του χρέους. Και έτσι εξηγείται γιατί αρχικώς ο τότε αντιπρόεδρος της ΕΚΤ Λουκάς Παπαδήμος απέρριπτε την ιδέα για διαγραφή του χρέους!

Τέταρτον, η Μέρκελ αποκαλύπτει ότι ποτέ δεν ήταν επιλογή της η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, γεγονός που αποδεικνύει ότι μία κυβέρνηση με εθνικό φρόνημα είχε μεγάλα περιθώρια διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.

Τη μνημειώδη καθυστέρηση της κυβέρνησης Παπανδρέου να αντιδράσει γρήγορα στιγματίζει στο βιβλίο του «Κραχ» ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος γράφει ειρωνικά ότι ο ΓΑΠ «δεν ελάμβανε σωστές συμβουλές» και ότι «εάν ο Γιώργος Παπανδρέου είχε κινηθεί νωρίτερα, το κόστος για την Ελλάδα δεν θα έφθανε από τα 30 δισ. στα 120 δισ. ευρώ».

Ο Ομπάμα στο κεφάλαιο 22 της «Γης της Επαγγελίας» γράφει ότι η Ελλάδα «βρέθηκε ξαφνικά στο χείλος της χρεοκοπίας μετά την αναθεώρηση των στατιστικών της» και επιρρίπτει ευθύνες στις αγορές, στις διαδοχικές κυβερνήσεις αλλά και στους Ευρωπαίους.

Και το πλέον ενδιαφέρον: Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ της περιόδου εκείνης επιβεβαιώνουν εν όλω ή εν μέρει αυτές τις διηγήσεις. Ο Βενιζέλος στις «Εκδοχές πολέμου» (Πατάκης) διηγείται ότι «η νεοεκλεγμένη κυβέρνηση συνειδητοποίησε σταδιακά το μέγεθος του προβλήματος», ότι το ΠΑΣΟΚ τους τελευταίους μήνες του 2009 «εξήγγειλε ένα πρόγραμμα παροχών», ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου «δεν είχε συνείδηση του όγκου και του βάρους του προβλήματος», ότι «η συσσώρευση του δημοσίου χρέους και ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός δεν ήταν ευθύνη και πρόβλημα μιας κυβέρνησης αλλά όλης της Μεταπολίτευσης».

Ο Χάρης Καστανίδης υπογραμμίζει («Χρόνια Δοκιμασίας», Αλεξάνδρεια) ότι αμέσως μετά την τρίτη αναθεώρηση του ελλείμματος στο 15,4% επί Γεωργίου οι ξένοι διά του Αυστριακού υπουργού Οικονομικών μάς ζήτησαν νέα μέτρα λιτότητας, μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα λιτότητας και δεύτερο Μνημόνιο (ψηφίστηκε τον Φεβρουάριο του 2012). Πάλι τα στατιστικά ήταν το εργαλείο.

Ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου στη «Μεγάλη κρίση 2009-2019» (Λιβάνης) γράφει ότι «οι πολίτες χρέωσαν στον Παπανδρέου ότι τους εξαπάτησε χάριν της εξουσίας. Ο ισχυρισμός ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν γνώριζε τα ακριβή στοιχεία των ελλειμμάτων και το βάθος της κρίσης δεν έπεισε την κοινωνία. Ένα κόμμα εξουσίας όφειλε να γνωρίζει. Δεν μπορεί να ισχυρίζεται άγνοια»…

ΥΓ.: Κύριε Μητσοτάκη, τούτων δοθέντων, επιμένετε να «τιμήσετε» το ΠΑΣΟΚ της εσκεμμένης χρεοκοπίας παραχωρώντας του το αξίωμα της Προεδρίας της Δημοκρατίας;