Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*

Από τον τουρκικό Τύπο υπάρχει μία αντίληψη εν αναφορά της επερχόμενης προεδρίας Τραμπ ότι οι σχέσεις των δύο χωρών θα περάσουν σε μία επαμφοτερίζουσα κατάσταση. Για τους περισσότερους Τούρκους αναλυτές, δε, η πλάστιγγα γέρνει προς ένα αρνητικό ισοζύγιο. Ασφαλώς αυτό έχει να κάνει και με τη στάση που κρατά εδώ και αρκετά χρόνια πλέον η προεδρία Ερντογάν απέναντι στο Ισραήλ και στη Χαμάς.

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι πάντοτε πιο σύνθετη. Ναι μεν ο Τραμπ διατηρεί στενή σχέση με τον Νετανιάχου από τη μία, αλλά από την άλλη δεν θα δεχθεί ένα αέναο μέτωπο στη Μέση Ανατολή, που θα τον αποπροσανατολίζει από τον βασικό του αντίπαλο, που δεν είναι άλλος από την Κίνα.

Αυτή η τελευταία στόχευση απέναντι στην Κίνα από τον Τραμπ δεν οφείλεται μόνο στην αντίληψη που εδράζεται για το αναπόφευκτο της σύγκρουσης δύο υπερδυνάμεων. Εδράζεται και στη διαυγή ματιά του Τραμπ για τον τορπιλισμό του καπιταλιστικού συστήματος όσο η Κίνα διαχειρίζεται τα φθηνά εργατικά χέρια.

Υπό αυτήν την έννοια, το εξαγώγιμο προϊόν της Αμερικής, που δεν είναι άλλο από ελεύθερη οικονομία, όσο βρίσκεται υπό την ομηρία της Κίνας, ήτοι την προσφορά της σε αμερικανικές επιχειρήσεις του χώρου της ως προορισμού φθηνών εργατικών χεριών, βρίσκεται σε κίνδυνο.

Και αυτό με τη σειρά του έχει ως αποτέλεσμα την αθρόα μετανάστευση στις ΗΠΑ φθηνού εργατικού δυναμικού λαθρομεταναστών, που θα λειτουργούν ανταγωνιστικά ως προς το γηγενές εργατικό δυναμικό. Αποτέλεσμα; Χάος και κρίση του καπιταλιστικού μοντέλου των ΗΠΑ.

Ποια είναι η λύση κατά τον Τραμπ; Δασμοί. Δασμοί και στρατιωτικός ανταγωνισμός με την Κίνα στον Ινδοειρηνικό. Πώς θα το επιτύχει αυτό; Όταν τα άλλα μέτωπα θα ησυχάσουν. Τι μας λέει αυτό για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις;

Ότι επί της προεδρίας του θα χρειαστεί να περάσουν σε ύφεση. Ποια χώρα θα λειτουργήσει ως εγγυητής της ειρήνης στη νοτιοανατολική Μεσόγειο; Η Ελλάδα ασφαλώς, διότι χρόνια τώρα έχει αναβαθμιστεί σε στρατηγικό εταίρο εγγυώμενη μέσω της Αλεξανδρούπολης την ανάσχεση των φιλοδοξιών της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες, αλλά και από την άλλη μαζί με την Κύπρο προσφέροντας στο Ισραήλ μια «πλάτη».

Επιπρόσθετα, γεωπολιτικά μιλώντας, η θαλάσσια ζώνη ανάσχεσης των χερσαίων ευρασιατικών δυνάμεων διέρχεται μέσω Κύπρου και Ελλάδας. Και η Τουρκία αρκετά χρόνια τώρα έχει κάνει τα πάντα ώστε να πλησιάσει τις δυνάμεις που ανταγωνίζονται τον σχεδιασμό των ΗΠΑ, ιδίως με τις σχέσεις που έχει αναπτύξει με το Ιράν, την Κίνα και τη Χαμάς.

Φυσικά, για να αφήσει ήσυχη τη ΝΑ Μεσόγειο η Τουρκία θα λάβει κάποιο αντάλλαγμα, είτε σε επίπεδο εξοπλιστικών είτε σε επίπεδο Κουρδικού. Είναι στο χέρι της Ελλάδας όμως να λάβει και αυτή σημαντικά ανταλλάγματα για τον αναβαθμισμένο της ρόλο και να μη μένει ακίνητη σαν κομπάρσος της Ιστορίας.

Όποιος δεν ενεργεί και είναι δεδομένος καθίσταται στο τέλος κλοτσοσκούφι, όταν τα σχέδια των ισχυρών μεταλλάσσονται.

*Υπ. δρ Γεωπολιτικής – πρόεδρος ∆ικτύου Ελλήνων Συντηρητικών – [email protected]