Ο Σταύρος Λάντσιας, μιλάει για την προσωπική του σύνδεση με τον μεγάλο Ιταλό συνθέτη Ennio Morricone και αποκαλύπτει πώς η μουσική του Μορικόνε τον συντρόφευσε στις πιο δύσκολες στιγμές και τον δίδαξε σημαντικά μαθήματα ζωής. Ανατρέχοντας στη δική του εμπειρία ως μουσικός και ακροατής, περιγράφει πώς επιχειρεί να δώσει τη δική του «εκδοχή» στο έργο του Μορικόνε, δημιουργώντας έναν κόσμο που συνδυάζει μνήμη, συναίσθημα και δημιουργική ελευθερία.

Με την ευκαιρία των εμφανίσεων του στο Half Note Jazz Club από τις 15 έως τις 18 Νοεμβρίου, όπου θα παρουσιάσει το “My Ennio Morricone” με το κουαρτέτο του, ο Σταύρος Λάντσιας μίλησε στο ERTNEWS.

-Αν και μοιάζει αφελής η ερώτηση, πιστέψτε με· είναι στοχευμένη! Τί κάνει τον Ennio Morricone, «δικό σας» Ένιο Μορικόνε;

Η μουσική του “Μαέστρου” εκτός του ότι με έχει διδάξει πολύτιμα πράγματα, με έχει συντροφέψει επίσης σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Σε μεγάλο ποσοστό, μαζί με άλλους αγαπημένους μου συνθέτες, έγραψε το soundtrack της ζωής μου! Όταν θέλω να απελευθερώσω τα συναισθήματα μου ακούω Ennio Morricone. Σκοπός μου ήταν να πετύχω το ίδιο στην ηχογράφηση αυτού του album.

-Αν κάτι χαρακτηρίζει το μουσικό έργο του Ιταλού συνθέτη (που αναδείχθηκε κυρίως μέσα από τον κινηματογράφο), είναι πως κατάφερε παράλληλα, και να συνθέτει μουσικά θέματα που αποτυπώνοντας αμέσως στη μνήμη σου, και να μην υποβιβάζει τα πλάνα με τη σπουδαιότητα της μουσικής του διάνοιας. Όταν όμως κάποιος καλείται να ξεχωρίσει τη μουσική από τις εικόνες, τί δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει;

Όταν οι μελωδίες είναι τόσο δυνατές μπορούν εύκολα να διασκευαστούν και να σταθούν χωρίς την εικόνα. Για παράδειγμα την αγαπημένη μου μουσική από το “Σινεμά ο Παράδεισος” την άκουσα πολύ πριν δω τη ταινία. Μάλιστα όταν παίζω αυτές τις μελωδίες φτιάχνω τις δικές μου εικόνες.

-Κυκλοφορήσατε πρόσφατα και τη μουσική αποτύπωση αυτών των συναυλιών σε CD και Βινύλιο. Με την ιδιότητα του ακροατή, ποια από τις δύο εκδόσεις προτιμάτε;

Σαν ακροατής του 2024 χρησιμοποιώ κι’ εγώ το Spotify και το Youtube αλλά απολαμβάνω ιδιαίτερα τη διαδικασία της ακρόασης του βινυλίου. Μεγάλωσα άλλωστε ακούγοντας τους δίσκους του πατέρα μου. Θυμάμαι να τους κρατάω στα χέρια μου, να περιεργάζομαι τα εξώφυλλα και να διαβάζω για τους μουσικούς που παίζουν.

-Η βράβευση σας στην Κύπρο ως «Man of the year», πέρα από την προφανή επιβράβευση, τί σημαίνει για εσάς;

Εκπλάγηκα ευχάριστα όταν το έμαθα. Επειδή έχω φύγει 19 ετών από το νησί μου για σπουδές στην Αμερική και μετά εγκαταστάθηκα στην Ελλάδα δεν περίμενα να με θεωρούν ακόμη “Κύπριο”. Υπάρχουν αρκετοί στην ιδιαίτερη μου πατρίδα που πίστεψαν σε μένα και με βοήθησαν να βρω το δρόμο μου στη μουσική και αισθάνθηκα πολύ ωραία που τους έκανα περήφανους. Ήταν μια ωραία ώθηση για να συνεχίσω δημιουργικά, πλέον αρκετοί περιμένουν ακόμη περισσότερα από εμένα.

-Μπήκατε στον πειρασμό να κάνετε δικές σας μουσικές παρεμβάσεις στα έργα του Μορικόνε ώστε να εξυπηρετούν την παράσταση;

Η ελευθερία έκφρασης που δίνει η jazz προσέγγιση επιτρέπει (αν όχι επιβάλλει) να είσαι ο εαυτός σου. Οι πρωτότυπες εκτελέσεις είναι ήδη τέλειες, εγώ απλώς παρουσιάζω τη προσωπική μου εκδοχή σαν να ήταν δικές μου οι συνθέσεις.

-Πως θα συστήνατε με λίγα λόγια αυτή τη μουσική παράσταση στο κοινό που ίσως δεν γνωρίζει συνειδητά το έργο του Ιταλού συνθέτη αλλά αξίζει να το γνωρίσει μέσω της παράσταση σας;

Ελάτε να ακούσετε μια μουσική που μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας (όπως έκανε με τη δική μου)! Θα σας πω μια ιστορία ενός πρώην μαθητή μου. Όταν ζήτησε από τη κοπέλα του να έρθουν σε μια συναυλία μου αυτή του απάντησε απρόθυμα ”πάλι σε jazz συναυλία θα με πας;” Στο τέλος της παράστασης τη ρώτησε πως της φάνηκε. Απάντησε “Δεν ήθελα να τελειώσει!!”