Η Camille, η Adriana Paz, η Selena Gomez, η Zoe Saldana και η Karla Sofia Gascon, τα κορίτσια του «Εμίλια Πέρεζ» μιλάνε για την εμπειρία τους στο πλαίσιο της προωθητικής συνέντευξης τύπου που έδωσαν στο Los Angeles. To ertnews.gr συμμετείχε σε αυτή τη γνωριμία με τους καλλιτέχνες που συντόνισε και οργάνωσε ο Αμερικανός διανομέας, το Netflix.
Η Εμίλια Πέρεζ είναι ένα μιούζικαλ που παραπέμπει τους κινηματογραφόφιλους στο πείραμα του Λαρς Φον Τρίερ με το «Χορεύοντας στο σκοτάδι», τους ισπανόφωνους στα «20 εκατοστά», το «Μέσα στο Σπίτι σου» (πλαισιωμένο με την υπέροχη φωνή της Σίλβια Πέρεθ Κρουθ) και το πρόσφατο «Στάχτη να Γίνουν» (από το τελευταίο θα ανέβει σύντομα κριτική στο ertnews.gr μετά την προβολή του στο Φεστιβάλ της Ρώμης), τρία σύγχρονα μιούζικαλ στην ισπανική γλώσσα… Αν εξαιρέσεις αυτές τις «πιο ψαγμένες» αναφορές, όλο το εγχείρημα είναι απίστευτα πρωτότυπο, επιθετικά δυναμικό και ανατρεπτικά αυτόφωτο.
Περισσότερο δε ενδιαφέρον έχει το πάντρεμα της Zoe Saldana του «Avatar» με την Selena Gomez που και οι δύο χορεύουν, τραγουδούν και «αποφεύγουν ριπές»… στην Ισπανική κυρίως γλώσσα.
Η Σελίνα Γκόμεζ, σε πολύ νεαρή ηλικία πήγε σε ανοιχτή ακρόαση της Disney. Τότε δεν φανταζόταν ότι η ζωή και η καριέρα της θα την οδηγούσαν στο ρόλο της Jessi και την ταινία «Emilia Perez». «Δεν νομίζω ότι είχα φανταστεί ποτέ ότι θα ήμουν εδώ, αλλά είμαι πραγματικά ευγνώμων γιατί αυτός είναι ένας ρόλος που περίμενα (σ.σ. να υποδυθώ) για πάρα πολύ καιρό. Ήταν πραγματικά απίστευτο να μπορώ να βυθιστώ σε κάτι τέτοιο, και ειλικρινά, αισθάνομαι ότι είναι μόνο η αρχή».
Σχετικά με την ηρωίδα της ανέφερε: «[…] Νιώθω ότι υπήρξε μια στιγμή που εκείνη δεν είχε την ευκαιρία να καταλάβει πραγματικά τί συμβαίνει (σ.σ. με τον άντρα της που σε ένα σημείο της ταινίας, από μεγαλέμπορος ναρκωτικός έκανε αλλαγή φύλου και πατρίδας), αλλά νομίζω πως η αγάπη υπήρχε εκεί από την πρώτη στιγμή. Και νομίζω πως γι’ αυτό ήταν τόσο έντονη η στιγμή. […] Το αίσθημα της επείγουσας ανάγκης προήλθε από την επιθυμία της να μάθει περισσότερα. Όταν πιστεύεις ότι κάποιος -που σήμαινε τα πάντα για εσένα- έχει «φύγει» και ξαφνικά εμφανίζεται ως η μετενσάρκωση κάποιου άλλου (σ.σ. στην ταινία θα τον ξανασυναντήσει με τη νέα του ταυτότητα, αλλά ως «απομακρυσμένη αδελφή του»), νομίζω πως θα ήταν αδύνατον να μην νιώσει ότι κάτι την τραβάει σε αυτή. Αλλά όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα. Δεν είμαι σίγουρη αν απάντησα σωστά, συγγνώμη.
Λίγο πριν η Ζόε Σαλντάνα «κερδίσει» το αστέρι της στη λεωφόρο των αστεριών, θυμάται τον λόγο που είπε το μεγάλο «ναι» σε αυτό το ρόλο, ξεκινώντας με ένα επιφώνημα: «Αϊ γιά γιά. […] Είμαι καλλιτέχνης στην ψυχή, και η Emilia Perez μου έδωσε την ευκαιρία να επανασυνδεθώ με μέρη του εαυτού μου που είχα, κατά κάποιον τρόπο, αποχαιρετήσει για πάντα· και όμως, τα τελευταία χρόνια ένιωθα μια λαχτάρα να ξαναβρώ έστω μια μικρή αίσθηση από αυτό που ένιωθα τότε. Ξέρεις, όταν είσαι νέος, είσαι ατρόμητος, και δεν συνειδητοποιείς ότι όταν «σε κρατούν απασχολημένο» και «σε βάζουν στο χορό, στην τέχνη, στο γήπεδο», είσαι αρκετά τυχερός να έχεις οικογένεια που μπορεί να το υποστηρίξει. Μόνο τότε συνήθως μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτές τις δεξιότητες σε άλλες πτυχές της ζωής σου. Κι αυτό με εκτόξευσε σε μια καριέρα με αφθονία ρόλων δυναμικών γυναικών είτε σε ταινίες δράσης, είτε (σε θεάματα από το χώρο της) επιστημονικής φαντασίας. Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία σ’ αυτό το είδος, αλλά είμαι γέννημα-θρέμμα Νεοϋορκέζα, οπότε το χορό τον έχω στο αίμα μου· και στην καρδιά μου, είμαι πάντα χορεύτρια».
Πώς όμως η Ρίτα, διαμόρφωσε την προσωπικότητα της ήδη επιτυχημένης ηθοποιού; «Το να υποδύομαι έναν χαρακτήρα όπως η Rita, που βιώνει εσωτερικά πολλά πράγματα ταυτόχρονα, ήταν κάτι που με συγκίνησε. Είναι αυτή η γυναίκα που δεν έχει το θάρρος ή τη δύναμη με εξωστρέφεια να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Μπορεί να είναι υποστηρικτική για τους άλλους, αλλά δεν μπορεί να προβάλλει τον εαυτό της. Αυτό ήταν μια γνώριμη εικόνα για μένα: μια γυναίκα που διψά για αλλαγή και ορατότητα, με κάθε κόστος. Και ήθελα να μάθω πώς είναι να ζεις στο πετσί της. Οι «ανάσες» στην ταινία, είναι αυτές οι στιγμές που με τραγούδι και χορό, βλέπεις πραγματικά πώς αισθάνεται και σκέφτονται. Και πιστεύω ότι αυτό το άλμα από την πραγματικότητα, στην υπερπραγματικότητα, ήταν αυτό που έκανε την ταινία τόσο ξεχωριστή για μένα. Και φυσικά, περιλάμβανε […] τη δυνατότητα να προσθέσω τόσα πολλά κομμάτια του εαυτού μου».
Ποια είναι η σημασία του ονόματος της «Επιφανίας», που υποδύεται η Αδριάνα Παθ (σ.σ. ίσως την έχετε δει στην υπέροχη ταινία του Netflix, «Το Κίνητρο») και πώς συνδέεται με αυτή την ιστορία;«Νομίζω ότι ήταν το κατάλληλο όνομα για αυτόν τον χαρακτήρα, γιατί η Επιφανία είναι σαν μια αποκάλυψη για τον ίδιο της τον εαυτό, αλλά και για την Εμίλια (Πέρεθ). Είναι σαν μια έκφραση αγάπης, και εκπλήσσεται από τη ζωή, σαν να της δίνεται η ευκαιρία να αγαπήσει και να φροντίσει (σ.σ. τον άλλο άνθρωπο), αλλά και να αγαπηθεί και να τη φροντίσουν. Έχει περάσει από πολύ πόνο και βία, και αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο του χαρακτήρα, γιατί αντιπροσωπεύει πολλές γυναίκες στο Μεξικό, στη Λατινική Αμερική και σε όλο τον κόσμο που βιώνουν έντονη ενδοοικογενειακή βία. Κάποιες από αυτές συνεχίζουν να «επιβιώνουν», αλλά πολλές έχουν χάσει τη ζωή τους, έχοντας δολοφονηθεί από τους συντρόφους τους στο σπίτι τους ή στο δρόμο.Ήταν λοιπόν πολύ σημαντικό για μένα να υποδυθώ αυτή την ηρωίδα. […] (εξίσου σημαντικό ήταν να δείξω ότι) παρά τη βία και τις δυσκολίες που έχει περάσει, καταφέρνει να χαμογελά, να ελπίζει και να αγκαλιάζει αυτή την ευκαιρία να αγαπηθεί και να αγαπήσει την Εμίλια».
Η Καμίλ ευθύνεται για την υπέροχη σύνθεση της μουσικής της ταινίας (δουλειά ίσως έχετε ακούσει στον «Ρατατούη»). Κλήθηκε να δημιουργήσει το μουσικό περιβάλλον για αυτές τις υπέροχες ηθοποιούς στην ηχογράφηση των τραγουδιών. «Καμιά δεν μοιάζει με την άλλη και προέρχεται όλες από τόσο διαφορετικά υπόβαθρα και τρόπους προσέγγισης των τραγουδιών που ηχογράφησαν στο στούντιο. Η Σελένα, προφανώς, προέρχεται από την ποπ μουσική. Και δεν ξέρω τι να πω για την υπέροχη Σελένα. Πες μου… Τι να πω για εσένα; […] Περιορίζομαι στα κοινότυπα: [η Σελένα] τιμά την ποπ μουσική. Προσπαθήσαμε όλες μαζί να πάμε τα τραγούδια σε άλλο μονοπάτι, ίσως να βρούμε κάτι πιο ακατέργαστο, να εξερευνήσουμε τις ευαισθησίες και την «πανκ» πλευρά των κομματιών. Ίσως στα Bienvenida, Rebellion και στο Mi Camino, πετύχαμε και κάτι πιο εύθραυστο.Λατρεύω τη σκηνή του καραόκε, γιατί προσθέτει υπεραξία στην ταινία, σαν η Σελένα να τραγουδά πάνω από τη Σελένα — δηλαδή, τη Σελένα ως πραγματικό άτομο να τραγουδά πάνω από τη Σελένα ως ποπ τραγουδίστρια. Με τη Ζόι, ένιωσα πως δεν ήταν η πρώτη της εμπειρία σε στούντιο ηχογράφησης, αλλά έπεσα έξω: ήταν μία από τις πρώτες.Ένιωσα ότι η Ζόι ήταν πιο τολμηρή από κάθε τραγουδίστρια και πολύ ανοιχτή (στις προκλήσεις), γεμάτη προτάσεις. Θυμάμαι όταν κάναμε την επεξεργασία του ήχου, έδινε ακόμη περισσότερη πνοή, ακόμη περισσότερη ζωή πάνω στο γύρισμα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το El Mal.
Η Ζόε απαντά: «[…] είναι αυτό το σημείο, όπου προδίδω κάτι κρυφό. […] έπρεπε να υπάρχει αντίφαση, οπότε είχε νόημα να πετύχουμε τις δύο αναγνώσεις με τον χορό και το τραγούδι (σ.σ. που δεν ταυτίζονται). Είπα: «Εντάξει, μπορούμε να το δοκιμάσουμε».»
Η Καμίλ επιστρέφει σχολιάζοντας την Κάρλα Σοφία, δηλαδή, η συνεργασία με την Κάρλα Σοφία, αλλιώς τη γυναίκα που ντύνεται τον τίτλο της ταινίας: «[…] ήταν πολύ συναρπαστική, γιατί έπρεπε και να εκμεταλλευτεί και να αλλάξει τη χαμηλή, βραχνή φωνή της. Κάθε τραγουδίστρια, κάθε ηθοποιός, υποθέτω, θα ονειρευόταν να κάνει αυτόν τον ρόλο, αλλά κάθε τραγουδίστρια θα ήθελε να εξερευνήσει αυτές τις δύο πλευρές. Έτσι, δουλέψαμε πολύ για να διαφοροποιήσουμε τις δύο φωνές (σ.σ. του ρόλου και την τραγουδιστική φωνή). Και λειτούργησε! Με την Εμίλια, προχωρήσαμε σε κάτι πιο εσωτερικό, σαν την εσωτερική της φωνή, και όχι σαν μια σούπερ-ντίβα. Σκεφτόμασταν ότι η Εμίλια θα ήταν μια ντίβα, αλλά στην πραγματικότητα, είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. […] Όσο για σένα, αγαπητή Αντριάνα· […] ενσάρκωσες τη γνήσια μεξικάνα: γειωμένη, ταυτόχρονα πραγματική και μυθική, γιατί δίνει ζωή στην ιστορία· και στο τέλος, εκείνη κάνει μύθο (σ.σ. την Εμίλια), καθώς τραγουδά αυτό το μοιραίο τραγούδι για την Εμίλια, σαν να ήταν ο Τσε Γκεβάρα».
Η Κάρλα αποφάσισε να μιλήσει για τον εαυτό της, που ουσιαστικά, σε ένα βαθμό, είναι μέρος και της ταινίας: «Κανονικά, μιλάω άπταιστα αγγλικά από το Χάρβαρντ, αλλά σήμερα, επειδή είναι πολύ πρωί, προτιμώ να μιλήσω στα ισπανικά, για να μην σας κουράσω με τα τέλεια αγγλικά μου», λέει για να σπάσει ο πάγος και συνεχίζει. «Συγγνώμη, δεν κοιμήθηκα πολύ χθες το βράδυ. Σηκώθηκα στις τρεις το πρωί και άρχισα να παρακολουθώ ειδήσεις, και μια συνέντευξή μου σε ένα μέσο που δεν θα αποκαλύψω. Και κάθε φορά που βλέπω ειδήσεις, κοιτάζω τα σχόλια που γράφονται από κάτω. Και είναι πάντα τα ίδια σχόλια. Τα ίδια σχόλια γεμάτα μίσος, ανεξάρτητα από τη χώρα που προέρχονται, ανεξάρτητα από την κατάσταση. Και να ακούω ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα είναι τόσο κουραστικό. […] στο τέλος της ημέρας, όλα τα χειροκροτήματα και όλες οι διακρίσεις δεν αφορούν μόνο τα μαλλιά μας, το χρώμα των μαλλιών μας, του δέρματός μας ή τη σεξουαλικότητά μας. Είναι η δουλειά που κάνουμε. Και αυτό που κάνουμε και θέλουμε να πετύχουμε είναι να δείξουμε ότι αξίζουμε όλοι ισότιμα. Κι αυτό είναι το μήνυμα που προσπαθούμε να περάσουμε με αυτήν την ταινία. Ότι είμαστε όλοι ίσοι.
Η μεταμόρφωση της στον άντρα αρχικά και στη συνέχεια στη γυναίκα που ψάχνει κάθε πιθανό τρόπο για να αγαπήσει και να αγαπηθεί, ήθελε φροντίδα: «Για την κατασκευή ενός χαρακτήρα σαν αυτόν, χρειάστηκε πολλή δουλειά από μέρους μου. Αλλά αυτό δεν θα ήταν δυνατό χωρίς την υποστήριξη όλης αυτής της υπέροχης ομάδας πίσω από τις κάμερες. Η Βιρζινί, η Καμίλ, ο Νταμιέν και τόσοι άλλοι. Και όλες αυτές οι υπέροχες ηθοποιοί που βρίσκονται μαζί μου [στο πάνελ]. Χρειάζεται σε όλα ομαδική δουλειά για να γίνει το όραμα, πραγματικότητα. Και φυσικά, χρειάζεται και η καθοδήγηση του σκηνοθέτη μας, γιατί διαφορετικά, ξέρεις, αυτός ο χαρακτήρας δεν θα ήταν τίποτα. Θα ήταν απλώς «μια φάρσα». Και πολλές φορές, το κοινό που μας βλέπει στην οθόνη, νομίζει ότι οι ηθοποιοί κάνουν τα πάντα: Ότι φροντίζουν την γκαρνταρόμπα, το μακιγιάζ και το κάμεραμαν. Αλλά όχι. […] Στο τέλος της ημέρας, είναι το έργο μιας ομάδας εκατοντάδων ανθρώπων. Αν δεις τα credits, βλέπεις εκατοντάδες ονόματα που το έκαναν πραγματικότητα. Τώρα, σε αυτή την υπέροχη διαδικασία για την κατασκευή αυτού του χαρακτήρα, ουσιαστικά χτίσαμε και τις δύο πλευρές, του Μανίτας και της Εμίλια. Και αυτό που έπρεπε να ανακαλύψουμε ήταν ποιού Μανίτας και ποιάς Εμίλια θέλαμε να παρουσιάσουμε στο κοινό. Χρειάστηκαν πολλές συζητήσεις. Και η πρώτη και πιο σημαντική για μένα με τον σκηνοθέτη ήταν, ποιος ήταν ο λόγος που η Εμίλια ήθελε αυτή τη μεταμόρφωση; Ήταν επειδή ήθελε να ξεφύγει από τη δικαιοσύνη; Ή ήταν επειδή αυτή ήταν η αλήθεια της; Γιατί αυτό άλλαζε πραγματικά το νόημα της ταινίας, γιατί διαφορετικά θα ήταν απλώς μια επιφανειακή κωμωδία. Για μένα, ήταν πολύ σημαντικό να ξέρω αυτό. Και πιστεύω ότι, στο τέλος, πήραμε την καλύτερη απόφαση. [γέλια] Μετά αρχίσαμε να δουλεύουμε στη σωματικότητα, και έπρεπε να μάθω τόσα πολλά από όλους. Ξέρεις, η Καμίλ και ο Κλεμάν προσπάθησαν πραγματικά να με διδάξουν για τη μουσική και τον χορό, γιατί δεν ήξερα τίποτα. […] Είμαι λίγο «άγαρμπη» σε αυτά τα θέματα. Και προσπάθησαν πραγματικά να με κάνουν να χορέψω, αλλά πραγματικά, χορεύω σαν τον Ρόμποκοπ, οπότε δεν ήταν εύκολο εγχείρημα. Αλλά αυτό με βοήθησε να χτίσω τον χαρακτήρα· με βοήθησε να χτιστεί και ο κόσμος της Εμίλια και του Μανίτας, αυτού του τρομακτικού χαρακτήρα, που βαθιά μέσα του, είναι κάποιος που λαχταρά και προσπαθεί να είναι ο εαυτός του και να ξεφύγει από αυτόν τον σκοτεινό κόσμο.
Η Σελένα Γκόμεθ παίρνει το λόγο: «Ήμουν μία από τις τελευταίες που επιλέχθηκαν για τον ρόλο, οπότε, για να είμαι ειλικρινής, είχα πιθανότατα λίγο λιγότερο χρόνο για πρόβες. Αλλά ήταν πραγματικά, πραγματικά διασκεδαστικό. Θα έλεγα, ναι, ήταν μια μεγάλη έκπληξη, αλλά εκτίμησα το γεγονός ότι ο Ζακ δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει απαραίτητα autotune. Ήθελε να μας ηχογραφήσει κάθε φορά που κάναμε το νούμερο. Και τελικά, χρησιμοποίησε πολλά από αυτά τα φωνητικά στην ταινία. Και το βρήκα πολύ «ακατέργαστο». Και το εκτίμησα που δεν ακουγόταν τέλειο. Και ναι, νομίζω ότι τα τραγούδια ήταν πανέμορφα γραμμένα, και ήταν μια μαθησιακή εμπειρία. Στο «Bienvenida» για παράδειγμα, πονούσε πολύ το κεφάλι μου μετά από τόσο πολύ head-banging, αλλά άξιζε τον κόπο. Το βρήκα πανέμορφο. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, η βασίλισσα του χορού είναι, πραγματικά, η Ζόι. [γέλια]
Η Ζόε συνεχίζει: «Όχι, οι δικές μου πρόβες ήταν εκτενείς. Ολοκλήρωνα ένα σόου στη Βόρεια Αφρική. Και νομίζω ότι τελείωσα στις 2 Μαρτίου. Πέταξα στις 3 και στις 4 ήμασταν ήδη στο στούντιο ηχογράφησης. Και από τον Μάρτιο μέχρι να ξεκινήσουμε τα γυρίσματα, μέχρι τα τέλη Απριλίου περίπου, είχαμε συνεχείς πρόβες, πέντε με έξι μέρες την εβδομάδα. Ήμουν πραγματικά αγχωμένη. Είχαν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τότε που μπήκα σε στούντιο χορού, από τότε που προσπάθησα να προσαρμόσω το μυαλό μου να κατανοεί και να δίνει πληροφορίες στους μύες μου. Είναι κάτι πολύ τεχνικό. Ο στόχος μου ήταν να είμαι έτοιμη την ημέρα των γυρισμάτων. Γιατί κατά τη διάρκεια των προβών μας με τον Ζακ και την Κάρλα, συνειδητοποίησα ότι ο Ζακ περιμένει προετοιμασία, αλλά ταυτόχρονα περιμένει και πειραματισμό. Πρέπει να είμαστε παρόντες για να βρούμε πράγματα που θα μας εκπλήξουν. Και ενώ αυτό είναι το πιο συναρπαστικό σημείο για έναν καλλιτέχνη, το να μπορεί να συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη του, θέλεις ακόμα να είσαι απόλυτα προετοιμασμένος. […] Οπότε, νομίζω ότι είχα κατά μέσο όρο περίπου πέντε με επτά εβδομάδες προβών. Ακόμα και κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, μάθαινα συνεχώς τις χορογραφίες για το «Vaginoplastia» και για το «El Mal». Θυμάμαι ότι περίπου δύο εβδομάδες μέσα στις πρόβες μας είπαν: «Θα γυρίσουμε αυτήν την καταπληκτική χορογραφία για το «El Mal» και ρώτησα, «Πότε; Πότε θα το γυρίσουμε;» Και μου λένε, «Σε οκτώ εβδομάδες από τώρα.» Και σκέφτηκα, «Πρέπει να αρχίσουμε πρόβες από χθες!» [γέλια] Έτσι, ξεκινήσαμε αμέσως. Και ο Ζακ εμφανιζόταν απροειδοποίητα στις πρόβες μας για τη χορογραφία, κοίταζε κάτι και μετά έλεγε: «Όχι, είναι πολύ. Ας το αλλάξουμε. Ας το κόψουμε λίγο. Ας προσθέσουμε κάτι ακόμα.» Οπότε, υπήρχε πάντα ένα στοιχείο έκπληξης και απόλυτης παρουσίας, σε συνδυασμό με την προετοιμασία. Το οποίο, στην πραγματικότητα, είναι ακριβώς αυτό που είναι το θέατρο. [γέλια] Ήταν μια υπέροχη εμπειρία, αλλά σίγουρα δεν ήταν εύκολη, και ίσως γι’ αυτό να μου φάνηκε τόσο ξεχωριστή.
Η Αδριάνα θα συμπληρώσει κάτι που τη συγκίνησε:«Κάποιες γυναίκες άρχισαν να μου λένε, «Σε ευχαριστούμε τόσο πολύ, γιατί επιτέλους νιώθω ότι εκπροσωπούμαι με έναν καλό τρόπο, ξέρεις, γιατί οι Λατίνες και οι γυναίκες είναι πολύ περισσότερα από ό,τι μας δείχνουν οι ταινίες και η τηλεόραση εδώ και τόσα χρόνια». Θυμάμαι μια συνέντευξη, για παράδειγμα, ήμασταν στη Νέα Υόρκη και μιλούσαμε για τη δύναμη των γυναικών, και πατήσαμε τα κλάματα. Γιατί για μένα, ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως αυτό είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία ταινία. Εκπροσωπούμε πολλά πράγματα σαν κοινότητα και ομάδα. […] Υπάρχει μια φράση στο Μεξικό που λέει, «mujeres juntas, ni difuntas». Σαν να λέμε ότι «οι γυναίκες δεν μπορούν να είναι μαζί, πρέπει να είναι εχθροί, γιατί η μία είναι πιο όμορφη από την άλλη, και τα λοιπά». Αλλά αυτό δεν ισχύει. Αν εσύ λάμπεις, μπορώ κι εγώ να λάμψω, καταλαβαίνεις; Και η λάμψη σου με κάνει να λάμπω κι εγώ. Αυτό είναι ένα σημαντικό μήνυμα, ότι δεν χρειάζεται να είμαστε εχθροί. Πρέπει να είμαστε ενωμένες, και μαζί μπορούμε να είμαστε πιο δυνατές».
Η Ζόε Παρεμβαίνει: «Θα ήθελα να προσθέσω σε αυτά που λέει η Αδριάνα, ότι η αναγνώριση είχε πολύ μεγαλύτερη σημασία από το «να φανούμε» μόνο για τη δουλειά μας. Για πολλά, πολλά χρόνια πίστευα ότι οι ευκαιρίες μου έρχονταν επειδή ήμουν η μόνη γυναίκα σε ένα δωμάτιο. Και όταν είσαι νέα, ατρόμητη και λίγο απερίσκεπτη, αισθάνεσαι ότι έχεις κάτι παραπάνω από τις άλλες γυναίκες. Και έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνεις, τροφοδοτείς ένα σύστημα που έχει σχεδιαστεί για να κρατά τις γυναίκες χωρισμένες. Γιατί πιστεύω ότι με τον καιρό έχει γίνει ξεκάθαρο ότι όταν οι γυναίκες ενώνονται, είμαστε ασταμάτητες. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε, κανένα βουνό που δεν μπορούμε να σηκώσουμε, αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να σώσουμε κάποιον που αγαπάμε. Είμαστε «φροντιστικές», είμαστε ανιδιοτελείς από τη φύση μας, και όταν είμαστε ενωμένες, μπορούμε να γιορτάσουμε τα πάντα. Κάτι πολύ σημαντικό για μένα είναι ότι προέρχομαι από μια οικογένεια γυναικών. Είμαι μία από τρεις αδερφές και ανατράφηκα από γυναίκες και γιαγιάδες. Αυτό είναι το περιβάλλον όπου νιώθω πιο άνετα. Οτιδήποτε άλλο με κάνει να νιώθω ευάλωτη και με εκθέτει σε κίνδυνο, γιατί τότε δεν βρίσκομαι κοντά στην καθοδήγησή μου, στην προστασία μου, στο δίχτυ ασφαλείας μου. Αυτό το περιβάλλον με ξανασύνδεσε με το γεγονός ότι πρέπει να επενδύουμε σε ιστορίες για τις γυναίκες, από γυναίκες. Εκτιμώ (βέβαια) τους άνδρες, όπως τον Ζακ Οντιά(ρ), που καταλαβαίνουν την αξία αυτής της προσέγγισης και δεν θεωρούν ότι μειώνεται το έργο τους ή η τέχνη τους, όταν διηγούνται την ιστορία μιας γυναίκας. Και νομίζω ότι είμαστε έτοιμοι, ως ανθρώπινη φυλή, να αγκαλιάσουμε αυτό όλο και περισσότερο. Όχι ως μια χάρη, αλλά απλώς κάνοντας χώρο και επιτρέποντας αυτό να βγει στην επιφάνεια, στον κινηματογράφο μας, στη βιομηχανία μας.
Η Αδριάνα θα πει και την τελευταία -σημαντική- κουβέντα:«Όταν είδα την ταινία στις Κάννες και άκουσα το τραγούδι «Para» με τους αγνοούμενους, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Νομίζω ότι μου κράτησες το χέρι γιατί ήμουν τόσο συγκλονισμένη. Αυτό είναι πολύ οδυνηρό για μένα. Αλλά νομίζω ότι ένα από τα πιο όμορφα πράγματα σε αυτή την ταινία είναι ότι, φυσικά, μιλάμε για σημαντικά και επώδυνα θέματα, αλλά με έναν πολύ όμορφο και ποιητικό τρόπο. Και νομίζω ότι αυτό είναι κάτι ξεχωριστό. […] Γιατί πολλές φορές αισθάνομαι ότι κάνω πολλές ανεξάρτητες ταινίες που μιλούν γι’ αυτά τα θέματα, και νομίζω ότι ο κόσμος μερικές φορές αντιδρά με απόρριψη, σαν να λέει: «Δεν θέλουμε να ξέρουμε για αυτά, παρακαλούμε όχι». Αλλά νομίζω ότι χρησιμοποιώντας τη μουσική και τον χορό και αυτή την εκπληκτική και δημιουργική προσέγγιση για να πούμε αυτές τις ιστορίες, μπορούμε να αγγίξουμε απευθείας την καρδιά του θεατή, όχι μόνο το μυαλό του. Και ίσως οι άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν αμέσως, αλλά θα μείνει στο μυαλό τους. Δεν μιλάμε μόνο για τα αρνητικά πράγματα, γιατί αυτό είναι μόνο ένα μέρος της ταινίας, φυσικά, η βία και οι αγνοούμενοι. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: η αγάπη, η δύναμη της αγάπης, η δύναμη της απόφασης ότι μπορείς να αλλάξεις τη ζωή σου. Φυσικά, κάποια περιβάλλοντα μπορούν να [«σου υπαγορεύσουν έναν συγκεκριμένο δρόμο»], αλλά έχεις την επιλογή. Βέβαια, είμαστε προνομιούχοι, γιατί για πολλούς ανθρώπους αυτή η δυνατότητα επιλογής είναι προνόμιο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στο Μεξικό που δεν έχουν την ελευθερία να παίρνουν αποφάσεις. Αλλά πρέπει να προσπαθήσεις, και ακόμα κι αν το περιβάλλον σου σε έχει οδηγήσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο, πρέπει να προσπαθήσεις να το αλλάξεις και να γίνεις καλύτερος, να μην αφήνεις την ευθύνη στους άλλους. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι έχουμε μια δύναμη μέσα μας, στην αγάπη και στην κοινότητα, και μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα».
Η ταινία «Εμίλια Πέρεζ» έκανε πρεμιέρα στις Κάννες, προβλήθηκε στα Φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας», «Σαν Σεμπαστιάν», Ρώμης… και ήδη έχουν ξεκινήσει μερικές προβολές pre-view και στη χώρα μας.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΤΡΕΙΛΕΡ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΕΔΩ
