Σε κάθε κινηματογραφικό φεστιβάλ, οι δημοσιογράφοι περιμένουμε αυτή τη μια ταινία που κατ’ αποδοχή δεν θα είναι η αγαπημένη του κοινού αλλά εμάς, θα μας ταράξει. Είναι σαν το στοίχημα που δεν θα κερδηθεί αλλά αισθάνεσαι γαλήνη που αγόρασες το λαχείο. Το «Sharp Corners» (που θα μπορούσε να αποδοθεί «Αιχμηρές γωνίες» ή πιο ελεύθερα «Η γωνία της αιχμής», για εμένα είναι αυτή η ταινία που μέχρι στιγμής με έχει ξαφνιάσει τόσο ευχάριστα).
Ο Τζος είναι αυτό που θα έλεγε η Ρόξυ Χαρτ στο «Σικάγο», ο κύριος Σελοφάν: Ούτε τον βλέπεις, ούτε στην πραγματικότητα προστατεύει τα σημαντικά σου έγγραφα από μια απρόβλεπτη βροχή, ακόμα και αν δίνει την ψευδαίσθηση της προστασίας. Μοιάζει οικογενειάρχης, στην αρχή της ουσιαστικής του ζωής, με το καινούριο σπίτι του, τη γυναίκα του και το παιδί του. Ένα ατύχημα μπροστά στη γωνία του κήπου τους θα ταράξει και τα τρία οικογενειακά μέλη με διαφορετικό τρόπο. Το παιδί του αρχικά θα έχει εφιάλτες, η γυναίκα του θα αναπτύξει υπερπροστατευτική μεμβράνη (για σελοφάν μιλούσαμε) γύρω από τα σημαντικά της ζωής (που σίγουρα δεν είναι το ίδιο το οίκημα) και εκείνος θα το δει σαν ευκαιρία να προβάλλει τη σχηματική του ενσυναίσθηση στους τρίτους, ώστε κάπως… να φανεί. Η ανταπόκριση των κοινών γνωστών στην ώχρα που έβαψε το σελοφάν του «ο κύριος διαφανής» που θα αναδείξει την παρουσία του στους τρίτους, θα σκοτεινιάσει το μέσα του. Η επιθυμία του να «εκμεταλλευτεί» αυτή την ανωμαλία του δρόμου υπέρ της ψευδο-ηρωϊκής περσόνας που σιγά-σιγά κερδίζει με τις υπερβολικές -σχεδόν ψευδείς- αφηγήσεις για τις προσπάθειες του να σώσει τον εγκλωβισμένο άτυχο οδηγό, αλλά και οι ακόμα ψευδέστερες προθέσεις του να φτιαχτεί ο δρόμος για να αποφευχθούν περισσότερα ατυχήματα, τον κάνει για πρώτη φορά στην ενήλικη έγγαμη ζωή του ήρωα· και αυτό το αίσθημα της ντοπαμίνης δεν το αλλάζει πλέον με καμία επιβεβλημένη δύναμη. Εύχεται αρχικά κρυφά και εν συνεχεία φανερά να πολλαπλασιαστούν τα ατυχήματα για να δοκιμάσει τις νέες ικανότητες του στη διάσωση. Κάνει μαθήματα ΚΑΡΠΑ, αγοράζει τον πλήρη εξοπλισμό για να βελτιώσει τις επιδόσεις του και ελπίζει στο θαύμα του επόμενου, και του επόμενου και του επόμενου ατυχήματος. Ο θεός μοιάζει να έχει πολύ κακή αίσθηση του χιούμορ και του φέρνει όλο και συχνότερα περισσότερα θύματα έμπροσθεν της θύρας του, τον δοκιμάζει για να δοκιμάσει παράλληλα και την ανοχή της γυναίκας του, που αν και ψυχολόγος, αργεί να αναγνωρίσει την υποθάλπτουσα ναρκισιστική του ταυτότητα.
Αρχικά το κινητό ενός άτυχου ανθρώπου που τον αφήνει να ξεψυχήσει με ψεύτικα λόγια, πως ήδη έχει καλέσει βοήθεια και περιμένει, θα καταλήξει στην τσέπη του, θα μελετηθεί εξονυχιστικά και στη συνέχεια, επισκεπτόμενος ακάλεστος την κηδεία του, θα προσπαθήσει να εξερευνήσει την ιστορία πίσω από τις φωτογραφίες και τα μηνύματα του θύματος. Θα μιλήσει στην κόρη του νεκρού στην κηδεία, -την ταυτότητα της οποίας απλά υποψιάζεται-, θα μασαμπουκιάσει τα τυράκια από το σεμνό δείπνο και θα διαλευκάνει τη σχέση του άνδρα των φωτογραφιών με το γκολφ. Ξεδιάντροπος πλέον, απλά περιμένει το επόμενο θύμα και ούτε οι επικίνδυνες προβλέψεις πως θα απολυθεί δεν μοιάζουν να τον φοβίζουν: Αν τυχαία τα ατυχήματα συνεχίσουν με αυξητική πρόοδο, τον τίτλο του ήρωα τον έχει στο τσεπάκι του.
Προσωπικά δεν έχω δει άλλη ταινία που να αναδύει τόσο επιτυχημένα τις γκρίζες ζώνες ενός, εξ ανάγκης, καπαπιεσμένου νάρκισου, να προβάλλει το πρόβλημα, να υπογραμμίζει την αδυναμία πραγματικής λύσης και ο θεατής να έχει ακόμα ενδιαφέρον να μάθει την εξέλιξη του. Δεν έχουμε σε αυτή την περίπρωση ένα serial killer τύπου Dahmer, ώστε τα εγκλήματα να αναζητούν αποσυμπίεση· έχουμε έναν άνθρωπο «φιάλη με ανθρακικό» που «κουνιέται» στους κοντινούς του ανθρώπους χωρίς να έχει προβλέψει τί θα γίνει αν ανατιναχτεί το πώμα. Και πόση ειρωνία, πριν σκάσει το αυγό του φιδιού, η ίδια η γυναίκα του να υπογραμμίσει πως «ο καλός της» θεωρεί βρισιά τη λέξη «φιλοδοξία».
Το να εξαργυρώνεις επιταγές με επιτόκιο τη δυστυχία άλλων είναι ένα θέμα που βιώνουμε καθημερινά: εκατομμύρια άνθρωποι βλέπουν με βουλημία βιντεάκια στο τικ-τοκ με slapstick ατυχήματα ή -πιο σοβαρά- με πραγματικά πτώματα που τυχαία έπιασε τις τελευταίες στιγμές της ζωής τους η κάμερα. Πιο «πειραγμένοι» ερεθίζονται ερωτικά με αυτά (θυμηθείτε το «Crash» του Κρόνεμπεργκ). Αυτό είμαστε πλέον οι άνθρωποι· πλάσματα που ευτυχούμε που τρεφόμαστε με το ατύχημα του άλλου για να έχουμε να λέμε απόψεις περί ζωής και θανάτου σαν σύγχρονοι φιλόσοφοι του κώλου. Βλέπετε η μιζέρια των άλλων μας κάνει σε στιγμή σημαντικούς αν αρπάξουμε την ευκαιρία και σχολιάσουμε πριν καλά καλά σκεφτούμε. Η ταχύτητα έχει περισσότερη σημασία και στην καταγραφή του σχολιασμού, και στις αναρτήσεις του όποιου οχήματος προσπαθεί να γλιτώσει από οδικό ατύχημα. Η αμυντική επίθεση δεν διαφέρει πολύ από την επιθετική άμυνα σε αυτές τις περιπτώσεις.
Αυτή η μιζέρια της ανάδειξης του «εγώ» που έρπεται στα τσόφλια, νεογέννητο και ήδη αντρωμένο, δεν κάνει ποτέ το φίδι να αναγνωρίσει την εικόνα που έχουν οι άλλοι για εκείνο και το δηλητήριο του. Μην πετύχουμε όμως το φίδι στη γωνία και έχουμε τσουγκράνα γιατί η μάχη είναι προδιαγεγραμμένη.
