Ρώτησαν τον Δημήτρη Πανόπουλο για το ενδεχόμενο μελλοντικής συνεργασίας με την Ναταλία Γερμανού και έκανε (για άλλη μια φορά) δήλωση φωτιά: «Ποτέ μη λες ποτέ για τίποτα. Δουλειά είναι, επαγγελματίες είμαστε. Κάνουμε αυτό που μας ζητάει ένα κανάλι να υποστηρίξουμε, εάν μπορούμε και το θέλουμε». Και όταν ακούς κάτι τέτοιο, μένεις ή όχι με το στόμα ανοιχτό;

Δηλαδή πως γίνεται κάποιος που έχει περιγράψει τη Ναταλία Γερμανού σαν ένα πλάσμα ανυπόφορο, που “δεν αντέχεται ούτε λεπτό στις κακές της μέρες”, λίγο αργότερα να δηλώνει «ποτέ μη λες ποτέ» στο ενδεχόμενο να ξανασυνεργαστεί μαζί με τον επαγγελματικό του εφιάλτη; Γίνεται;

Ήθελα να δω πως ερμηνεύεται η προσκόλληση ενός ανθρώπου με τον κακοποιητή του, το google λέει ότι όποιος το κάνει αυτό έχει τραυματική συγκόλληση, το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Το άτομο μπορεί να ταυτιστεί με τον κακοποιητή ως τρόπος άμυνας του εαυτού του.

Σκληρή ερμηνεία για ένα beef θα πείτε που δεν έγινε beef αφού δεν αντέδρασε η Ναταλία, όμως παρόλα αυτά, ο Πανόπουλος από την πλευρά του μίλησε εμμέσως πλην σαφώς για μια μορφή κακοποίησης, το εργασιακό bullying.

Και αφού έγινε σάλος με την καταγγελία τότε, τώρα το πήρε πίσω, υποστηρίζοντας “δουλειά είναι”…

Η κοινή λογική λέει ότι όταν ένας άνθρωπος νοιώθει πραγματικά άσχημα, όταν βιώνει μια συνεργασία τόσο δύσκολη όπως αυτή που μας περιέγραψε ο Πανόπουλος, δεν αφήνει καμία χαραμάδα για επιστροφή. Κανένας που έχει πληγωθεί και έχει “μαρτυρήσει” στα χέρια κάποιου, δεν λέει “ποτέ μην λες ποτέ”.

Ντόμπρα και ξεκάθαρα: ο Δημήτρης Πανόπουλος με όσα είπε —και ξαναείπε— τελικά έκανε μεγαλύτερη ζημιά στον εαυτό του παρά στη Ναταλία Γερμανού. Και αυτό δεν είναι απλώς μια άποψη· είναι η φυσική συνέπεια της ασυνέπειας, της αντίφασης και των εντυπώσεων που δεν μετράει τις συνέπειες όταν κάποιος ανοίγει το στόμα του.

Γιατί στη Γερμανού;

Η Ναταλία έχει μια διαδρομή δεκαετιών, μια καριέρα με κύρος, τεράστιο κοινό, συνεργασίες, επιτυχίες και αξιοπρέπεια. Δεν κινδυνεύει από ένα «στις κακές της μέρες δεν άντεχες ούτε λεπτό». Έχει ακούσει χειρότερα, έχει ξεπεράσει δυσκολότερα και πάνω από όλα έχει αποδείξει στην πράξη ποια είναι. Αυτοί που την αγαπούν, την εκτιμούν και τη βλέπουν καθημερινά, ξέρουν πολύ καλά ποια είναι η πραγματικότητα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα λοιπόν δεν το χρεώνεται εκείνη, αλλά αυτός που τα είπε.

Γιατί; Επειδή ζούμε στην εποχή που η συνέπεια είναι πολυτέλεια, όταν κάποιος εμφανίζεται πρώτα ως θύμα, μετά ως παρατηρητής, μετά ως κριτής, κι έπειτα αφήνει το παράθυρο ανοιχτό λέγοντας «ποτέ μην λες ποτέ», η εικόνα του κλονίζεται. Δείχνει έναν άνθρωπο που δεν ξέρει τι θέλει, ή ακόμα χειρότερα, έναν άνθρωπο που ξέρει πολύ καλά τι θέλει, να πει αυτό που τον συμφέρει κάθε φορά.

Αυτή όμως η αστάθεια δεν πείθει κανέναν. Και σίγουρα δεν πείθει ούτε τα κανάλια ούτε τα πρόσωπα που θα ήθελαν να συνεργαστούν μαζί του. Γιατί ποιος θέλει δίπλα του κάποιον που σήμερα σε υψώνει και αύριο σε κατεδαφίζει; Ποιος θέλει έναν συνεργάτη που μιλάει για «μαύρες μέρες» και μετά αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να ξαναμπεί στις ίδιες «μαύρες μέρες» για… επαγγελματισμό;

Ο επαγγελματισμός δεν είναι η ικανότητα να συνεργαστείς με όποιον σου έφερε δύσκολες στιγμές.

Ο επαγγελματισμός είναι να ξέρεις τι λες.

Να το υποστηρίζεις.

Να σέβεσαι τον εαυτό σου.

Και να πιστεύεις στα λόγια σου αρκετά, ώστε να μην τα παίρνεις πίσω σαν να μην ειπώθηκαν ποτέ.

Αν λοιπόν υπάρχει ζημιά, αυτή χτυπάει την εικόνα του Πανόπουλου ως ανθρώπου που διεκδικεί σοβαρά τον λόγο του στον χώρο της τηλεόρασης. Γιατί όταν μιλάς για κάποιον με τόσο βαριές διατυπώσεις —που αγγίζουν τα όρια της κακοποιητικής συμπεριφοράς— αλλά μετά παρουσιάζεσαι έτοιμος να ξανασυνεργαστείς μαζί του, τότε το κοινό ξεχνάει τι έκανε η Γερμανού.

Εκείνη συνεχίζει. Εκείνος μένει να εξηγήσει:

Πώς γίνεται να καταγγέλλεις κάποιον και μετά να λες πως ίσως δουλέψεις ξανά μαζί του;

Και κυρίως: πόσο σοβαρά πρέπει να σε πάρει κανείς από εδώ και πέρα;