Μεγάλη θλίψη και ανείπωτο πένθος προκάλεσε η είδηση του θανάτου του σπουδαίου χορογράφου, Δημήτρη Ιβάνωφ, ο οποίος αποτέλεσε αναντικατάστατο κομμάτι της τέχνης και του χορού. Ο ίδιος, αφήνει πίσω του μια τεράστια κληρονομιά στον καλλιτεχνικό χώρο.

Η ανακοίνωση για το θάνατο του Δημήτρη Ιβάνωφ

Την ανακοίνωση του θανάτου του έκανε μέσα από το Facebook η Δραματική Σχολή Τράγκα, η οποία γράφει τα εξής σπαρακτικά λόγια: «Σήμερα αποχαιρετούμε έναν σπουδαίο άνθρωπο της Τέχνης και έναν από τους σημαντικότερους δασκάλους που πέρασαν ποτέ από τη Δραματική Σχολή μας. Ο Δημήτρης Ιβάνωφ δεν υπήρξε απλώς καθηγητής. Υπήρξε ένας πυλώνας της Σχολής, ένα στήριγμα για γενιές σπουδαστών και ένας ακούραστος εργάτης του ελληνικού χορού και του μουσικού Θεάτρου.

Με μια διαδρομή που ξεκίνησε από την Εθνική Λυρική Σκηνή και εκτείνεται σε θέατρα, βαριετέ, μουσικές σκηνές, τηλεόραση, κινηματογράφο και μεγάλα παιδικά μιούζικαλ, ο Δημήτρης Ιβάνωφ σημάδεψε όσο λίγοι την ιστορία του ελληνικού χορού. Χορογράφησε αμέτρητες επιθεωρήσεις, συνεργάστηκε με κορυφαίους ηθοποιούς και δημιουργούς, ταξίδεψε το έργο του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και υπήρξε ζωντανό κομμάτι της άγραφης ιστορίας του Λαϊκού Μουσικού Θεάτρου.

Για την ΕΡΤ δημιούργησε το εμβληματικό «Τα φώτα της ράμπας δε σβήνουν ποτέ», μια δουλειά που θεωρείται σήμερα πολύτιμο θεατρολογικό τεκμήριο. Για εμάς όμως, πέρα από το τεράστιο καλλιτεχνικό του αποτύπωμα, ο Δημήτρης Ιβάνωφ υπήρξε κάτι ακόμη πιο σπάνιο. Ένας άνθρωπος με γενναιόδωρη καρδιά. Με σεμνότητα, χιούμορ, μνήμη και αγάπη για την Τέχνη, αγκάλιαζε τους νέους ηθοποιούς, μοιραζόταν απλόχερα τη γνώση και την εμπειρία του και μας δίδασκε ότι ο χορός, όπως και το θέατρο, είναι πάνω απ’ όλα ψυχή.

Η Σχολή μας οφείλει σε εκείνον ένα μεγάλο μέρος της δικής της ιστορίας. Διέθεσε το πολύτιμο βεστιάριό του, δεκάδες παραδοσιακά κουστούμια και κοστούμια θρύλων του μουσικού θεάτρου, καθώς και ολόκληρο το προσωπικό του αρχείο, για να δημιουργηθεί το Θεατρικό Μουσείο της Σχολής μας. Μας εμπιστεύτηκε χρόνια ζωής, μνήμες, παραστάσεις, υλικό ανεκτίμητης αξίας. Χάρη σε αυτόν διασώθηκε ένα κομμάτι του ελληνικού θεάτρου που αλλιώς θα είχε χαθεί.

Οι συνεργάτες του τον περιγράφουν ως έναν άνθρωπο που σεβόταν την εποχή, αγαπούσε βαθιά τους καλλιτέχνες και τίμησε τη γενιά του, αλλά και όλους όσοι προηγήθηκαν. Ένας άνθρωπος που κέρδισε την εμπιστοσύνη των «ιερών τεράτων» του παλιού θεάτρου, που άκουσε τις ιστορίες τους και τις πέρασε στις επόμενες γενιές.

Σήμερα, αποχαιρετούμε έναν Δάσκαλο που τίμησε τη σκηνή, την παράδοση, το μουσικό θέατρο και πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο. Η παρουσία του, η αγάπη του για τη σχολή και το έργο του θα μείνουν για πάντα ζωντανά. Εμείς θα συνεχίσουμε να περπατάμε στο μονοπάτι που άφησε. Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας Δημήτρη Ιβάνωφ. Σας ευχαριστούμε για όλα!».

Η βιογραφία του

Ο Δημήτρης Ιβάνωφ γεννήθηκε στον Πειραιά. Επηρεασμένος από την θεία του, Σίβα Καβάλιοβνα, που υπήρξε χορεύτρια στο θέατρο Μαρίνσκι, στην Αγία Πετρούπολη και μαγεμένος από τα μιούζικαλ εποχής που έβλεπε στο σινεμά μαζί της, αποφασίζει, σε πολύ μικρή ηλικία, ν’ αφιερώσει την ζωή του στο χορό.

Το 1951 ξεκινά κλασικές σπουδές στο παιδικό μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, που ήταν υπό την διεύθυνση της χορογράφου Λουκίας .Διδάσκεται χορό από την Τατιάνα Βαρούτη και μουσική από τον Νίκο Συνοδινό. Μετά από τριετή μαθητεία στη Λυρική Σκηνή κι έχοντας αποκτήσει την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος χορευτού, συνεχίζει τις σπουδές του στο Ελληνικό Ωδείο, απ’ όπου αποκτά με άριστα το δίπλωμα καθηγητή μπαλέτου, το οποίο υπογράφουν οι επίτιμοι καθηγητές του Ωδείου, Αντίοχος Ευαγγελάτος, Μάριος Βάλβογλης και η Λουκία.

Η χορευτική του αναζήτηση θα τον οδηγήσει και στο Ισραήλ (1961-1963). Εκεί, στο Σύγχρονο Στούντιο χορού θα μελετήσει τον ‘’χορό χαρακτήρων’’ ( character dance ) με περισσότερο μοντέρνο προσανατολισμό, έχοντας δίπλα του ως καθηγητές, την ρωσοεβραία χορογράφο Μία Αρμπάτοβα (Mia Arbatova) και την Ρούθ Τάρις. Παρακολουθεί επίσης σεμινάρια της Bronislava Nijinska, που αποτέλεσε εξέχουσα μορφή των Ρωσικών Μπαλέτων του Diaghilev και των Μπαλέτων του Mαρκησίου De Cuevas. Μυείται, επίσης, και στους ινδικούς χορούς, δίπλα στη Σάντρα Ρέο.

Μετά την διετή εμπειρία του Ισραήλ, επιστρέφει στην Ελλάδα κι οι σπουδές του συνεχίζονται στο Ελληνικό Ωδείο, δίπλα στην περίφημη καθηγήτρια χορού Γκέλυ Χριστοφορίδη. Από το Ελληνικό Ωδείο αποφοιτά με άριστα το 1972, ενώ για ένα χρόνο ακόμα φοιτά και στη Σχολή Ζουρούδη, απ’ όπου αποκτά δίπλωμα το 1973. Στην Ελλάδα, η χορευτική του κατάρτιση περιλαμβάνει και μαθήματα στη σχολή του ρώσου χορογράφου Μπόρις Κνίαζεφ (Boris Kniazeff), ενώ διδάσκεται κι από τον βούλγαρο χορογράφο Στρούτσωφ (Strutzoff).