Η Ελένη Καλογεροπούλου, καλεσμένη στην εκπομπή "Καλύτερα Αργά" του Action 24, μοιράστηκε την προσωπική της εμπειρία με την κατάθλιψη κατά τη διάρκεια της παραμονής της στο Ιράκ ως πολεμική ανταποκρίτρια.
Παρά την επιτυχημένη καριέρα της στη δημοσιογραφία, η Καλογεροπούλου εξομολογήθηκε ότι η παρατεταμένη έκθεση σε επικίνδυνες συνθήκες και ο φόβος για τη ζωή της την οδήγησαν σε ψυχολογική κατάρρευση.
Αν και πολλοί συνάδελφοί της εγκατέλειψαν την περιοχή, εκείνη παρέμεινε, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση να ξεπεράσει τον φόβο και την αίσθηση ότι δεν θα καταφέρει να φύγει ποτέ από εκεί.
Η εμπειρία αυτή την έκανε να συνειδητοποιήσει τη σημασία της ψυχικής αντοχής σε καταστάσεις κρίσης.
Πιο αναλυτικά
Το βράδυ της Τετάρτης 29 Οκτωβρίου, στην εκπομπή του Action 24, Καλύτερα Αργά, βρέθηκε ως καλεσμένη η Ελένη Καλογεροπούλου, η οποία προχώρησε σε μία συγκλονιστική εξομολόγηση για την κατάθλιψη με την οποία ήρθε αντιμέτωπη, την περίοδο που βρέθηκε στο Ιράκ, όπου είχε βρεθεί ως ανταποκρίτρια για πολεμικό ρεπορτάζ.
Η εξομολόγηση της Ελένης Καλογεροπούλου για την κατάθλιψη
«Ομολογώ ότι δημοσιογραφικά είμαι γεμάτη. Θεωρώ ότι έχω ζήσει από τις πιο σημαντικές στιγμές των τελευταίων χρόνων και στις εμπόλεμες καταστάσεις, αλλά και στην Ελλάδα. Πολλά γεγονότα. Έχω κάνει χρόνια ελεύθερο ρεπορτάζ, διπλωματικό έχω κάνει 22 χρόνια. Έχω κάνει πολύ δρόμο… Στη δημοσιογραφία είμαι συνολικά 44 χρόνια. Είμαι λίγο μεγαλούτσικη, αλλά εντάξει…», εξομολογήθηκε αρχικά.
Και στη συνέχεια, για τις δύσκολες στιγμές που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια του πολεμικού ρεπορτάζ: «Εκεί δοκιμάζεσαι. Θυμάμαι στο Ιράκ πως είχα μείνει τέσσερις μήνες και είχα πάθει κατάθλιψη. Δηλαδή καταλάβαινα ότι βυθιζόμουν σαν άνθρωπος, μέσα σε μια καθημερινότητα που δεν ήξερα τι θα γίνει.
Ζούσαμε με τον φόβο εάν θα ρίξουν χημικά, το ένα, το άλλο. Δηλαδή ήταν μια άρρωστη ιστορία. Έφυγαν τότε πάρα πολλοί συνάδελφοι, αλλά εγώ ήμουν από αυτούς, μαζί με άλλους 10 συναδέλφους, που μείναμε. Θέλω να πω πως ενώ υπήρχε μια προπαγάνδα φόβου, στην πραγματικότητα πρέπει να μην φοβάσαι».
Και κατέληξε λέγοντας: «Εάν περάσει ο φόβος από το μυαλό σου, εκεί τελείωσε. Πρέπει να φύγεις, γιατί κάνεις το ένα λάθος μετά το άλλο. Εμένα η κατάθλιψη με είχε πιάσει γιατί έλεγα “δεν θα φύγω ποτέ από εδώ, θα πεθάνω εδώ”. Είχα αρχίσει να συμβιβάζομαι με ένα τέτοιο συναίσθημα. Καταλαβαίνω όμως τους συναδέλφους που έφυγαν. Ίσως είχαν περισσότερη λογική απ’ ότι είχα εγώ. Δεν είχα και οικογένεια τότε».






