Μπεχτσινάρι ή Μπεχ Τσινάρ ονομαζόταν παλιότερα η περιοχή της Θεσσαλονίκης που σήμερα βρίσκεται στο λιμάνι της πόλης, στο ύψος περίπου της τρίτης και της τέταρτης προβλήτας του σημερινού λιμανιού και πολύ κοντά στη Βίλα Πετρίδη και την Πύλη Αξιού. Η λέξη στα τούρκικα σημαίνει “πέντε πλατάνια”.

Ένας τόπος που αξίζει να θυμηθούμε ή να γνωρίσουμε σήμερα, γιατί η ζωή της πόλης περνούσε καθημερινά από αυτόν, ένας τόπος της Θεσσαλονίκης που η ανάπτυξη της πόλης υποβάθμισε, παραμέρισε και εξαφάνισε.

“Εκεί, λοιπόν, που έχει επεκταθεί το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, στο ύψος περίπου της τρίτης και της τέταρτης προβλήτας του σημερινού λιμανιού, βρισκόταν παλαιότερα ένας μεγάλος κήπος.

Ένας κήπος, ο οποίος ήταν χαρακτηριστικός για τη ζωή των κατοίκων της Θεσσαλονίκης και φιλοξένησε εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς για θαλάσσια μπάνια και αναψυχή.

Ένας κήπος που διαμορφώθηκε από την οθωμανική διοίκηση σε μία περιοχή της Θεσσαλονίκης, η οποία ήταν ήδη δημοφιλής τόπος εκδρομών από ακόμη παλαιότερα.

Επρόκειτο για τον εθνικό ή δημόσιο Κήπο στο «Μπες Τσινάρ» που σημαίνει «Πέντε Πλάτανοι» ένα τοπωνύμιο, το οποίο είναι παλαιότερο της δημιουργίας του Κήπου.

Ο Κήπος εξακολούθησε να υπάρχει και μετά την απελευθέρωση της πόλης το 1912, οπότε μετονομάστηκε σε «Κήπος Πριγκήπων» και φιλοξενούσε θαλάσσια λουτρά, εστιατόρια, καφενεία, μουσικές και τραγούδια μέχρι που έχασε τη μάχη με την επέκταση του λιμένα της Θεσσαλονίκης” γράφει ο Παρασκευάς Σαββαϊδης στο βιβλίο του «ΣΤΟ ΜΠΕΧΤΣΙΝΑΡΙ ΣΕ ΦΙΝΟ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ».

Το «Μπαξέ Τσιφλίκι», αναφέρεται σε επτά γνωστές περιοχές της Θεσσαλονίκης και είναι και αυτό αφιερωμένο σε μια Θεσσαλονικιά

Στην περιοχή βρίσκεται το Μουσείο Ύδρευσης Θεσσαλονίκης που στεγάζεται στo ιστορικό κεντρικό αντλιοστάσιο της πόλης του 1894 [8], ο πολυχώρος πολιτισμού Μύλος (διατηρητέος πενταόροφος αλευρόμυλος του 1924) και το Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Θεσσαλονίκης LABattoir (διατηρητέο κτίριο παλαιών σφαγείων του 1896).