Στη συνέντευξή του στο Sport24.gr, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μοιράστηκε προσωπικές ιστορίες για τον πατέρα του, Τσαρλς, και την επιρροή του στην οικογένεια, εκφράζοντας πόσο του λείπει.
Αναφέρθηκε στην ασφάλεια που ένιωθε στο κατηχητικό και την επιθυμία του να φοιτήσουν τα παιδιά του σε ελληνικό σχολείο για να γνωρίσουν την ελληνική κουλτούρα.
Ο Γιάννης μίλησε για το ίδρυμα που δημιούργησε στη μνήμη του πατέρα του, με στόχο να προσφέρει βοήθεια σε όσους έχουν ανάγκη, όπως είχε βοηθηθεί και η δική του οικογένεια στο παρελθόν.
Τόνισε τη σημασία της δωρεάν εκπαίδευσης για όλους και μοιράστηκε μια προσωπική ιστορία από τα σχολικά του χρόνια, υπογραμμίζοντας τη σημασία της σκληρής δουλειάς και της αυτοβελτίωσης.
Πιο αναλυτικά
Λίγο πριν το φινάλε της μεγάλη συνέντευξη του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο Sport24.gr, η κουβέντα πήγε… πιο οικογενειακά, με τον “Greekl freak” να μιλάει για τον Τσαρλς Αντετοκούνμπο και το πόσο του λείπει, λέγοντας μάλιστα και μια ιστορία που δεν έχει ξαναπεί.
Παράλληλα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μίλησε στο Sport24.gr για την ασφάλεια που ένιωθε όταν ήταν μικρός, πηγαίνοντας στο κατηχητικό, ενώ ανέφερε πως θέλει τα παιδιά του να πάνε σε ελληνικό σχολείο, για να μάθουν τις παραδώσεις και την ελληνική κουλτούρα.
Θέλω να σε ρωτήσω για το CAFF, αρχικά πόσο σου λείπει ο μπαμπάς, πόσο σημαντικό είναι για εσένα αυτό το ίδρυμα και τι κάνει.
Ο πατέρας μου σίγουρα μου λείπει. Όχι μόνο σε εμένα, σε όλη την οικογένεια. Σίγουρα ξέρω ότι μας βλέπει από ψηλά και είναι πάρα πολύ περήφανος για ό,τι έχουμε καταφέρει και πώς είμαστε σαν παιδιά και πώς προσέχουμε τη μαμά.
Ήταν και το πρώτο πράγμα που είπε ο Κώστας μετά τη Φινλανδία, ότι ο μπαμπάς άμα ήταν εδώ -και νομίζω το έκανε και στα social media του το ανέβασε ένα στόρι- θα ήταν πάρα πολύ περήφανος και θα ήταν πιο χαρούμενος από όλους μας.
Φτιάξαμε ένα ίδρυμα στη μνήμη του πατέρα μου για να βοηθήσουμε κόσμο. Εγώ είμαι σε αυτή τη θέση επειδή με βοήθησαν, όχι μόνο εμένα, αλλά και την οικογένεια μου, πάρα πολλά ιδρύματα στα οποία είχε γραφτεί η μητέρα μου και έπαιρνε φρουτόκρεμες, πάνες
Η εκκλησία μας βοήθησε πάρα πολύ.
Πηγαίναμε μετά το σχολείο και μας έδινε πάντα ένα πιάτο φαγητό, πριν πάμε στην προπόνηση. Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους δεν θα ήμασταν εδώ. Και προσπαθώ να κάνω το ίδιο, προσπαθώ να φτιάξω ένα μέρος, ένα περιβάλλον που μπορούν παιδιά και όχι μόνο παιδιά, γονείς, να έρχονται να νιώθουν ασφαλείς.
Γιατί εγώ θυμάμαι όταν πήγαινα στην εκκλησία, στο κατηχητικό, όχι μόνο ότι έπαιζα και ήταν και μια έξοδος από το σπίτι και δεν ήμουν στο σπίτι όταν δεν είχε φως, δεν είχε ρεύμα, δεν είχε νερό, πήγαινα στο κατηχητικό και ένιωθα ασφαλής.
Έμαθα να παίζω σκάκι, να παίζω επιτραπέζια.
Είχε μια πολύ ωραία μπασκέτα που σούταρα, ήμουν εκεί και δεν ήμουν στους δρόμους.
Αν δεν υπήρχε αυτό και είχα μεγαλώσει σε Σεπόλια, Κολωνό, Περιστέρι, Αιγάλεω, μπορεί να έκανα πολύ χειρότερα πράγματα, γιατί μπορεί να είμαι χαμηλών τόνων, αλλά είμαι παιδί που θα έκανα ο,τι περνούσε από το χέρι μου για να βοηθήσω την οικογένειά μου, όπως και πάρα πολύς κόσμος θα έκανε το ίδιο
Τώρα τι θα ήταν αυτό; Δεν ξέρω, οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι, οτιδήποτε
Γι’ αυτό εγώ θέλω να φτιάξω με την οικογένειά μου ένα μέρος, ένα περιβάλλον, που θα νιώθουν άνετα τα άτομα να έρχονται εκεί, να παίρνουν ένα πιάτο φαγητό, να παίζουν.
Να μαθαίνουν πράγματα, να δίνουμε πίσω στον κόσμο, όσο μπορούμε. Το έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής με την Ακαδημία που έχουμε κάνει και με πολλές κινήσεις που έχουμε κάνει και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Και είναι ένα πράγμα που ξέρω ότι ο πατέρας μου, ο πατέρας μας, γιατί δεν είμαι μόνος μου, είναι και τα αδέλφια μου, θα ήταν πάρα πολύ περήφανος για αυτό που έχουμε κάνει.
Πες μου ένα πράγμα που θα έκανες αν γινόσουν πρωθυπουργός για ένα μήνα.
Κρατάω τις απόψεις μου για μένα, αλλά η μόρφωση θα ήταν ελεύθερη για όλους, για όλα τα παιδιά.
Γιατί να έχει κάποιος καλύτερη μόρφωση; Δηλαδή εγώ, ας πούμε, ήμουν ένα πάρα πολύ έξυπνο παιδί.
Έχω να σας πω και μια ιστορία τρελή. Στη Β’ Γυμνασίου είχα μείνει σε ένα μάθημα, στην Ιστορία. Δεν την έχω πει ποτέ αυτή την ιστορία.
Δευτέρα Γυμνασίου, ποτέ δεν έχω μείνει στην ίδια τάξη, είχα χεστεί πάνω μου, συγγνώμη που μιλάω έτσι
Ο πατέρας μου ένα πράγμα μου έλεγε, “όταν φεύγεις από το σπίτι θα πηγαίνεις σχολείο και μετά από το σχολείο θα γυρνάς σπίτι πριν πας προπόνηση, πριν πας στον Τρίτωνα να παίξεις, πριν κάνεις οτιδήποτε. Θα γυρνάς σπίτι, θα σε βλέπω”.
Ήταν αυστηρός ο πατέρας μου, είχε τέσσερα αγόρια και έπρεπε να είναι έτσι.
Και έκανε τρομερή δουλειά γιατί είμαι πάρα πολύ περήφανος για τα αδέρφια μου και πώς είναι, πώς μιλάνε, πώς συμπεριφέρονται, πως προσέχουν τις οικογένειές τους, τις γυναίκες τους.
Είμαι πάρα πολύ περήφανος και πάρα πολύ τυχερός που έχω αυτά τα αδέρφια, αλλά αυτό δεν θα είχε γίνει αν ο πατέρας μου δεν ήταν έτσι όπως ήταν, έκανε τρομερή δουλειά και μακάρι να κάνω τη μισή δουλειά
Ο πατέρας μου έλεγε “δεν με νοιάζει αν είσαι καλός μαθητής αγόρι μου, απουσίες να μην έχεις”.
Και εγώ έλεγα “σε παρακαλώ ρε μπαμπά, μην ανησυχείς, δεν θα μείνω”.
Τώρα που έχω μεγαλώσει, έχω καταλάβει ότι απλώς δεν ήθελε να κάνουμε κοπάνες και να είμαστε σε δρομάκια, σε βόλτες, σε κακές παρέες.
Ας πούμε δεν ήθελε να μπλέξουν τα παιδιά του και είναι πάρα πολύ δύσκολο για ένα μπαμπά ο οποίος έχει έρθει από μια άλλη χώρα να προσέξει τα παιδιά του σε μια ξένη χώρα, στην οποία δεν καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά τη γλώσσα.
Ο πατέρας μου ήξερε αν μπορεί κάποιος να μην αγαπάει άτομα σαν κι εμάς, ξένους μετανάστες, δεν ήθελε να μας πετύχουν σε μια γωνία και να μας δείρουν, να μας σπάσουν τα πόδια, δεν ήξερε πολύ κόσμο που μπορούσε να τον βοηθήσει
Τέλος πάντων, δεν έπαιρνα πολλές απουσίες. Πήγαινα σχολείο, ήμουν έξυπνο παιδί.
Δευτέρα Γυμνασίου έμεινα στην Ιστορία και πάω πίσω στο σπίτι και του λέω “μπαμπά”… Μου λέει “τι έγινε”; Λέω “μη νευριάσεις”, μου λέει “Οκ”.
Του λέω “έμεινα σε ένα μάθημα”. Μου λέει “δεν διάβασες;”. Του λέω “εντάξει έπαιξα λίγο μπάσκετ, δεν διάβασα πολύ”.
Μου λέει “και τώρα τι, πρέπει να ξανακάνεις την τάξη”; Λέω “όχι, πρέπει να ξαναδώσω τον Σεπτέμβριο”.
Λοιπόν, πέρα από όλα αυτά, μακάρι τα παιδιά μου να έχουν μια καλύτερη ζωή απ’ ότι είχα εγώ. Εγώ τι έκανα; Δευτέρα Γυμνασίου, ήμουν 13 χρονών, 14.
Πήγαινα και δούλευα με τη μητέρα μου γιατί είχα τόσο πολύ φόβο, δεν ήθελα να μείνω, δεν ήθελα να νευριάσει ο πατέρας μου. Πήγαινα και δούλευα.
Της λέω “μαμά, επειδή όλα τα παιδιά πάνε σε ένα φροντιστήριο που είναι πίσω από το σχολείο, θέλω να πάω εκεί πέρα”. Πήγα και μίλησα μόνος μου και μου λέει μια κυρία ότι είναι 75 ευρώ. Εβδομήντα πέντε ευρώ για μένα τότε φαινόντουσαν 20.000 ευρώ
Και λέω “μπορώ όταν δουλεύουμε μαζί να κρατάω πέντε ευρώ, πέντε-δέκα ευρώ τη φορά και μετά τον Σεπτέμβριο να πάω μια βδομάδα εκεί, να κάνω δύο-τρία μαθήματα μαζί της για να περάσω την τάξη;”. Τέλος πάντων, το έκανα. Πήγα, την πέρασα την τάξη, αλλά εκεί τι κατάλαβα;
Κατάλαβα δύο πράγματα. Όταν έβαλα τον πωπώ μου κάτω και διάβασα και προσπάθησα, έγραψα 19 και πέρασα. Και εκεί κατάλαβα ότι αν είχα την ευχέρεια που είχαν όλα τα παιδιά και δεν δούλευα στον δρόμο και μπορούσα να πάω σε ένα σε ένα σχολείο κανονικό που θα με βοηθούσε, θα είχα μια καλύτερη ευκαιρία.
Εντάξει, εγώ έπαιξα μπάσκετ.
Πολλοί από τη γειτονιά μου, ακόμα μου στέλνουν μηνύματα να τους βοηθήσω.
Κι αν ήμουν… Τι αν ήμουν πρωθυπουργός, δεν έχει σημασία.
Είμαι σε αυτή τη θέση που είμαι, ακόμα μπορώ να το κάνω μέσω του ιδρύματος που έχουμε φτιάξει εγώ και η οικογένειά μου, αλλά αυτό θα έκανα.
Να έχουν όλοι δωρεάν μόρφωση και την καλύτερη μόρφωση, ώστε αν μπορούν και στην Ελλάδα να είναι πολύ επιτυχημένοι ή και στο εξωτερικό. Εκεί κατάλαβα ότι όλα τα πράγματα που έχω καταφέρει στη ζωή μου, τα κατάφερα με δουλειά ρε φίλε, δεν μου έδωσε κανένας τίποτα.
Ακόμα και αυτό, πήγα, το δούλεψα μόνος μου και μετά πήρα χρήματα και πήγα και τα έδωσα, 13-14 χρονών.
Τα παιδιά θα πάνε σε ελληνικό σχολείο;
Ναι, αυτό θέλω μάθουν λίγο τώρα, την κουλτούρα, τις παραδόσεις.
