Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έδωσε μια συνέντευξη – ποταμός στο Sport24.gr και δεν αναφέρθηκε μόνο στην Εθνική μπάσκετ. Η συνάντησή του με τον Κόμπι Μπράιαντ, το σοκ που έπαθε μόλις ενημερώθηκε για το trade του Λούκα Ντόντσιτς στους Λος Άντζελες Λέικερς, αλλά και ο τραυματισμός του με τους Μπακς, το 2021, είναι κάποια από τα σημεία που ξεχωρίζουν.

Το 2015 είχατε παίξει στο Λονδίνο ένα ματς με τους Νικς. Σε εκείνο το ταξίδι είχα κάνει μια συνέντευξη με τον Χακίμ. Έρχεται και μου λέει “Είσαι από την Ελλάδα”. Του λέω “ναι”. Μου λέει “έχετε τον Γιάννη, ξέρεις αν έχει καταγωγή Γιορούμπα”; Του λέω και πάλι “ναι” και μου λέει “κι εγώ Γιορούμπα είμαι. Αυτό το παιδί θα γίνει καλύτερος παίκτης στον κόσμο”. Δούλεψες με τον Χακίμ. Δούλεψες και με τον Γκαρνέτ και με τον Κόμπι. Πες μου μια κουβέντα που σου έχει πει ο καθένας. Κυρίως με ενδιαφέρει να μου πεις τι σου είχε πει ο Κόμπι.

Με τον Κόμπι…

Πήγα στο γήπεδο που έκανε προπόνηση η κόρη του. Η προπόνηση ήταν γύρω στις 12, αλλά επειδή η πτήση μου ήταν στις 8:30, δεν είχα πού να πάω. Έφτασα στο Orange County, εκεί που έμενε κοντά, γύρω στις 9, πήγα στο γήπεδο νωρίτερα και περίμενα. Έκανα διατάσεις, έκανα σουτ, καθόμουν και περίμενα.

Όταν ήρθε ο Κόμπι και άνοιξε την πόρτα, είναι αυτό το πράγμα που… Η αύρα, αύρα, αύρα… Άνοιξε την πόρτα και περπατούσε προς την κατεύθυνση μου και ήταν λες και κινούνταν όλα σε αργή κίνηση, slow motion. Δηλαδή φαντάσου. Θεός σχωρέστον. Φαντάσου να μπει μέσα ο Κόμπι ή ο Τζόρνταν, θα πάθεις ένα σοκ. Είναι αυτά τα 3, 5, 10 δευτερόλεπτα που θα είναι slow motion και θα πεις πω, πω, τι γίνεται εδώ;

Δεν ήμουν τότε ο Γιάννης Αντετοκούμπο, δεν ήμουν ο παίκτης που είμαι σήμερα, ήμουν 22-23 χρονών και ήταν ο Κόμπι. Ήταν Top5, Top10 όλων των εποχών. Μιλήσαμε για άμυνες, μιλήσαμε για προπόνηση.

Μου είπε ότι ήμουν από τους αγαπημένους παίκτες της κόρης του και όταν ήρθε ντρεπόταν να μου μιλήσει. Είσαι κόρη του Κόμπι Μπράιαντ, γιατί ντρέπεσαι;

Μου είπε πώς να μελετάω τις άμυνες. Ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνουν adjustments οι άμυνες στο ΝΒΑ. “Δες τα τρία προηγούμενα παιχνίδια κι αν οι άμυνες που παίζουν σ’ εκείνους τους σούπερσταρ είναι έτσι, ετοιμάσου να βρεθείς κι εσύ αντιμέτωπος με αυτή την άμυνα”.

Και του λέω “αν αλλάξουν;”. Μου απάντησε “δεν αλλάζουν, το έχω κάνει σε όλη μου την καριέρα και τους έχω καταστρέψει όλους, οι άμυνες δεν αλλάζουν”. Και αρχίζω και το βλέπω. Και αν δεις από το 2019, από το Τορόντο, έχω δει τα πάντα. Έχω δει πράγματα που άλλοι παίκτες δεν έχουν δει. Τον Κόμπι τον έπαιζαν με double-team, αλλά δεν του έβαζαν τοίχο!

Εμένα πάντα βάζουν τον πιο σκληρό πάνω μου, μετά έρχεται double-team, μετά από πίσω είναι και τοίχος. Έχω δει τα πάντα στη ζωή μου. Έχω δει box-and-one, που είναι ζώνη τέσσερα άτομα και να με κυνηγάει εμένα ένας για να μην πάρω τη μπάλα.

Θέλω να μου πεις που ήσουν και τι ένιωσες το βράδυ που έγινε η ανταλλαγή του Λούκα Ντόντσιτς.

Έκανα θεραπεία με έναν φίλο μου, μού λέει “Γιάννη, ο Λούκα πήγε στους Λέικερς”.

Λέω “τι λες ρε, αφού δεν είναι free agent, αφού δεν είναι ελεύθερος, πώς θα πάει στους Λέικερς, μη με ενοχλείς, άσε με τώρα βλέπω ματς”.

Και μου απαντάει “όχι, όχι έγινε ανταλλαγή”.

Άσε ρε πού έγινε ανταλλαγή.

Μου φέρνει το κινητό και βλέπω οτι έγινε ανταλλαγή! Έπαθα σοκ.

Δεν θα σου πω ψέματα, ψιλόχέστηκα πάνω μου, λέω αν έγινε ανταλλαγή ο Ντόντσιτς, μπορούν να γίνουν ανταλλαγή όλοι! Ο Ντόντσιτς είναι από τους καλύτερους παίκτες και την προηγούμενη χρονιά πήγε την ομάδα του τελικό.

Πέρασε αυτό από το μυαλό σου…

Φυσικά και πέρασε από το μυαλό μου!

Δεν είστε όμως το ίδιο.

Ναι, δεν είμαστε το ίδιο. Αλλά κι ο Λούκα, είναι ο Λούκα Ντόντσιτς, παιδιά. Και ηλικιακά, είναι 25 χρονών.

Αλλά έτσι ζω και τη ζωή μου, δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο.

Συγγνώμη τώρα. Έχει περάσει όντως από το μυαλό σου το ενδεχόμενο να διαβάσεις την ανταλλαγή σου στο Twitter; Εγώ δεν πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί αυτό.

Κοίτα, εύχομαι να μην συμβεί ποτέ, αλλά το περιμένω κιόλας.

Γιατί δεν σημαίνει ότι επειδή έχεις προσφέρει στην ομάδα, η ομάδα δεν θα κάνει ο,τι είναι καλύτερο για εκείνη. Δεν είναι πάντα οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες. Και όταν λέω οι ιδιοκτήτες, οι πρόεδροι της ομάδας τώρα, δεν είναι ίδιοι με αυτούς που κερδίσαμε το πρωτάθλημα, είναι άλλος.

Κι αν ο Γιάννης δεν μου κάνει, δεν μπορεί να μου προσφέρει, θα τον κάνω ανταλλαγή. Θα κάνω το καλύτερο για την ομάδα μου και για την επένδυσή μου. Γιατί εγώ έχω βάλει εκατοντάδες εκατομμύρια στην ομάδα.

Σίγουρα, αν πετούσα στα σύννεφα, θα έλεγα “ναι, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνω ανταλλαγή, είμαι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο”. Επειδή δεν πετάω στα σύννεφα και είμαι πολύ κανονικός, φυσιολογικός, προσγειωμένος, λέω όλα είναι δυνατά, ποτέ δεν ξέρεις.

Μιας και ανέφερες το 2021, μπορείς τώρα που έχουν περάσει και αρκετά χρόνια να μας βάλεις λίγο στη διαδικασία μετά από τον τραυματισμό στην Ατλάντα, τι ακολούθησε μέχρι να ξαναπατήσεις παρκέ;

Γύρισα μετά από έξι μέρες. Δεν ήμουν στο 100%, αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Όπως λέω και στον coach Βασίλη που με ρωτάει “πονάς, πονάς;”, δεν έχει σημασία αν πονάω, θα παίξω. Τι σημασία έχει;

Γιατί με ρωτάτε αν πονάω, αφού θα παίξω, δεν έχει καμία απολύτως σημασία

Ακόμη το έχω, έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και ακόμα το νιώθω.

Για τον κόσμο που δουλεύει από το σπίτι ή βλέπει online, μπορείτε να πάτε να δείτε τη στιγμή.

Έπεσα κάτω, χτύπησα το πόδι μου, πήγα στα αποδυτήρια και περπατούσα, με βοήθησε ο Θανάσης γιατί ήταν ανάποδα το πόδι μου.

Πήγα στα αποδυτήρια μαζί με τον Θανάση και το πόδι μου ήταν κανονικό. Μου το φτιάχνουν, μου το κάνουν έτσι, μου λένε μμμ…

Τους άκουγα. “Όχι, όχι” έλεγαν οι γιατροί, οι Αμερικανοί. “Όχι, όχι, δεν μπορεί να γυρίσει” κάτι τέτοια.

Τι θέλεις να πεις; Ήθελες να ξαναμπείς στο ματς;

Θα σου πω, έρχεται ο GM και μου λέει “Γιάννη, τέλος, δεν μπαίνεις”.

Πιάνω το χέρι του, το βγάζω από πάνω μου, του λέω “θα παίξω!”

Περπατάω μέχρι έξω, πάω στη φυσούνα και τη στιγμή που ήταν στους 14, βλέπω τον Μπογκντάνοβιτς να βάζει τρίποντο για το +17.

Κόντευε να λήξει το 3ο δωδεκάλεπτο και λέω “είναι στους 17 ε; Δηλαδή τώρα να ξεκουραστώ, να πάω πίσω στο Μιλγουόκι και να τους κερδίσουμε εκεί ή να πάω να το παλέψω;”.

Αλλά με κρατούσαν, με κράταγε ο μάνατζέρ μου, ο Αλέξης ο Σαράτσης, με κράταγε ο GM, με κράταγαν οι γιατροί, δεν καταλάβαινα τίποτα, ήθελα να παίξω.

Και φτάνουμε εκεί, βλέπω το τρίποντο και λέω “άσε, όχι, όχι, εντάξει, άστο να πάω πίσω στο Μιλγουόκι και να ξεκουραστώ, να βάλω λίγο πάγο, να κάνω τις θεραπείες μου, να να φάω καλά, να δω την οικογένειά μου και να ετοιμαστώ για το Game 5”.

Και βλέπω το πόδι μου καθώς τα λέω αυτά κι έχει γίνει διπλάσιο, υγρά παντού, λέω “ωχ, τι έχω;”

Τέλος πάντων, πήγα σπίτι και επειδή είμαι πολύ θρήσκος, προσευχήθηκα με τη μητέρα μου, έκλαψα πάρα πολύ, της είπα “γιατί εγώ, γιατί πάντα εγώ;”.

Είχα τραυματιστεί και με το Μαϊάμι, την προηγούμενη χρονιά, στη φούσκα.

Και μου λέει “επειδή είσαι αυτός που είσαι και είσαι το παιδί μου και ήξερα πάντα, πριν γεννηθείς, ότι θα είσαι σπουδαίος

Έκλαιγα εγώ, “άσε ρε μαμά τώρα, άσε με ρε μαμά”.

Μου λέει “όχι, θα προσευχηθούμε”.

Προσευχήθηκα, λέω “σε παρακαλώ Θεέ μου, βοήθησέ με, δεν θα πάρω αυτή τη στιγμή ως δεδομένη, βοήθησέ με να γυρίσω, να παίξω, να βοηθήσω την ομάδα μου αν γίνεται, αν δεν γίνεται, το καταλαβαίνω”

Έτσι έπρεπε να γίνει, έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Και εντάξει, δεν σταμάτησα τις επόμενες έξι ημέρες.

Κοιμόμουν δύο ώρες, δύο-τρεις ώρες την ημέρα. Έκανα από τις 6 το πρωί μέχρι το βράδυ πισίνα, γυμναστική, δεν μπορούσα να περπατήσω, να το πατήσω.

Μετά ερχόταν το βράδυ το πάταγα, μετά το επόμενο πρωί έκανα τζόκινγκ, μετά έτρεχα λίγο παραπάνω.

Και μετά είχα ένα πράγμα εδώ πέρα ώστε να μην λυγίζει καθόλου το πόδι μου.

Αυτό που φορούσαν ο Τιμ Ντάνκαν κι ο Ντράγκιτς, δεν ξέρω αν το θυμάσαι.

Είπα “δεν έχει σημασία, θα παίξω, δεν με νοιάζει”.

Μου λένε “αν παίξεις, μπορείς να τραυματιστείς πολύ χειρότερα και να είσαι εκτός για ένα, ενάμιση χρόνο, δύο”

Δεν με νοιάζει, θα παίξω. Αυτό με βοήθησε να έχω πολύ καθαρό μυαλό και όταν μπήκα και έπαιξα στο πρώτο ματς, όλοι ήταν αγχωμένοι κι εγώ έλεγα πάλι καλά που παίζω.

Δηλαδή ήμουν σε πολύ διαφορετικό mindset από τους άλλους.

Οι άλλοι ήταν αγχωμένοι, είναι τελικός, έλεγα “εγώ πριν έξι ημέρες θα μπορούσα να είμαι εκτός για δύο χρόνια”

Και εντάξει, στο πρώτο ματς μπήκα, δεν ήμουν 100% και χάσαμε.

Στο 2ο ματς πήρα λίγη αυτοπεποίθηση. Λέω “εντάξει, μπορώ και το πατάω”.

Χάσαμε το ματς, αλλά έβαλα 40.

Μετά στο 3ο ματς κερδίσαμε, έβαλα πάλι 40. Το 4ο ματς ήταν πάρα πολύ δύσκολο.

Δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα, αλλά για τα δεδομένα του Γιάννη, οποιοσδήποτε άλλος παίκτης είχε 26/18/6 θα έκανε το σταυρό του ξέρω γω και θα ήταν πολύ χαρούμενος.

Θέλω να μου πεις που ήσουν και τι ένιωσες το βράδυ που έγινε η ανταλλαγή του Λούκα Ντόντσιτς.

Έκανα θεραπεία με έναν φίλο μου, μού λέει “Γιάννη, ο Λούκα πήγε στους Λέικερς”.

Λέω “τι λες ρε, αφού δεν είναι free agent, αφού δεν είναι ελεύθερος, πώς θα πάει στους Λέικερς, μη με ενοχλείς, άσε με τώρα βλέπω ματς”.

Και μου απαντάει “όχι, όχι έγινε ανταλλαγή”.

Άσε ρε πού έγινε ανταλλαγή.

Μου φέρνει το κινητό και βλέπω οτι έγινε ανταλλαγή! Έπαθα σοκ.

Δεν θα σου πω ψέματα, ψιλόχέστηκα πάνω μου, λέω αν έγινε ανταλλαγή ο Ντόντσιτς, μπορούν να γίνουν ανταλλαγή όλοι!

Ο Ντόντσιτς είναι από τους καλύτερους παίκτες και την προηγούμενη χρονιά πήγε την ομάδα του τελικό.

Πέρασε αυτό από το μυαλό σου…

Φυσικά και πέρασε από το μυαλό μου!

Δεν είστε όμως το ίδιο.

Ναι, δεν είμαστε το ίδιο. Αλλά κι ο Λούκα, είναι ο Λούκα Ντόντσιτς, παιδιά. Και ηλικιακά, είναι 25 χρονών.

Αλλά έτσι ζω και τη ζωή μου, δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο.

Συγγνώμη τώρα. Έχει περάσει όντως από το μυαλό σου το ενδεχόμενο να διαβάσεις την ανταλλαγή σου στο Twitter; Εγώ δεν πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί αυτό.

Κοίτα, εύχομαι να μην συμβεί ποτέ, αλλά το περιμένω κιόλας.

Γιατί δεν σημαίνει ότι επειδή έχεις προσφέρει στην ομάδα, η ομάδα δεν θα κάνει ο,τι είναι καλύτερο για εκείνη.

Δεν είναι πάντα οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες.

Και όταν λέω οι ιδιοκτήτες, οι πρόεδροι της ομάδας τώρα, δεν είναι ίδιοι με αυτούς που κερδίσαμε το πρωτάθλημα, είναι άλλος.

Κι αν ο Γιάννης δεν μου κάνει, δεν μπορεί να μου προσφέρει, θα τον κάνω ανταλλαγή

Θα κάνω το καλύτερο για την ομάδα μου και για την επένδυσή μου. Γιατί εγώ έχω βάλει εκατοντάδες εκατομμύρια στην ομάδα.

Σίγουρα, αν πετούσα στα σύννεφα, θα έλεγα “ναι, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνω ανταλλαγή, είμαι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο”

Επειδή δεν πετάω στα σύννεφα και είμαι πολύ κανονικός, φυσιολογικός, προσγειωμένος, λέω όλα είναι δυνατά, ποτέ δεν ξέρεις.

Μιας και ανέφερες το 2021, μπορείς τώρα που έχουν περάσει και αρκετά χρόνια να μας βάλεις λίγο στη διαδικασία μετά από τον τραυματισμό στην Ατλάντα, τι ακολούθησε μέχρι να ξαναπατήσεις παρκέ;

Γύρισα μετά από έξι μέρες. Δεν ήμουν στο 100%, αλλά δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Όπως λέω και στον coach Βασίλη που με ρωτάει “πονάς, πονάς;”, δεν έχει σημασία αν πονάω, θα παίξω. Τι σημασία έχει;

Γιατί με ρωτάτε αν πονάω, αφού θα παίξω, δεν έχει καμία απολύτως σημασία

Ακόμη το έχω, έχουν περάσει τέσσερα χρόνια και ακόμα το νιώθω.

Για τον κόσμο που δουλεύει από το σπίτι ή βλέπει online, μπορείτε να πάτε να δείτε τη στιγμή.

Έπεσα κάτω, χτύπησα το πόδι μου, πήγα στα αποδυτήρια και περπατούσα, με βοήθησε ο Θανάσης γιατί ήταν ανάποδα το πόδι μου.

Πήγα στα αποδυτήρια μαζί με τον Θανάση και το πόδι μου ήταν κανονικό. Μου το φτιάχνουν, μου το κάνουν έτσι, μου λένε μμμ…

Τους άκουγα. “Όχι, όχι” έλεγαν οι γιατροί, οι Αμερικανοί. “Όχι, όχι, δεν μπορεί να γυρίσει” κάτι τέτοια.

Τι θέλεις να πεις; Ήθελες να ξαναμπείς στο ματς;

Θα σου πω, έρχεται ο GM και μου λέει “Γιάννη, τέλος, δεν μπαίνεις”.

Πιάνω το χέρι του, το βγάζω από πάνω μου, του λέω “θα παίξω!”

Περπατάω μέχρι έξω, πάω στη φυσούνα και τη στιγμή που ήταν στους 14, βλέπω τον Μπογκντάνοβιτς να βάζει τρίποντο για το +17.

Κόντευε να λήξει το 3ο δωδεκάλεπτο και λέω “είναι στους 17 ε; Δηλαδή τώρα να ξεκουραστώ, να πάω πίσω στο Μιλγουόκι και να τους κερδίσουμε εκεί ή να πάω να το παλέψω;”.

Αλλά με κρατούσαν, με κράταγε ο μάνατζέρ μου, ο Αλέξης ο Σαράτσης, με κράταγε ο GM, με κράταγαν οι γιατροί, δεν καταλάβαινα τίποτα, ήθελα να παίξω.

Και φτάνουμε εκεί, βλέπω το τρίποντο και λέω “άσε, όχι, όχι, εντάξει, άστο να πάω πίσω στο Μιλγουόκι και να ξεκουραστώ, να βάλω λίγο πάγο, να κάνω τις θεραπείες μου, να να φάω καλά, να δω την οικογένειά μου και να ετοιμαστώ για το Game 5”.

Και βλέπω το πόδι μου καθώς τα λέω αυτά κι έχει γίνει διπλάσιο, υγρά παντού, λέω “ωχ, τι έχω;”

Τέλος πάντων, πήγα σπίτι και επειδή είμαι πολύ θρήσκος, προσευχήθηκα με τη μητέρα μου, έκλαψα πάρα πολύ, της είπα “γιατί εγώ, γιατί πάντα εγώ;”.

Είχα τραυματιστεί και με το Μαϊάμι, την προηγούμενη χρονιά, στη φούσκα.

Και μου λέει “επειδή είσαι αυτός που είσαι και είσαι το παιδί μου και ήξερα πάντα, πριν γεννηθείς, ότι θα είσαι σπουδαίος

Έκλαιγα εγώ, “άσε ρε μαμά τώρα, άσε με ρε μαμά”.

Μου λέει “όχι, θα προσευχηθούμε”.

Προσευχήθηκα, λέω “σε παρακαλώ Θεέ μου, βοήθησέ με, δεν θα πάρω αυτή τη στιγμή ως δεδομένη, βοήθησέ με να γυρίσω, να παίξω, να βοηθήσω την ομάδα μου αν γίνεται, αν δεν γίνεται, το καταλαβαίνω”

Έτσι έπρεπε να γίνει, έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα. Και εντάξει, δεν σταμάτησα τις επόμενες έξι ημέρες.

Κοιμόμουν δύο ώρες, δύο-τρεις ώρες την ημέρα. Έκανα από τις 6 το πρωί μέχρι το βράδυ πισίνα, γυμναστική, δεν μπορούσα να περπατήσω, να το πατήσω.

Μετά ερχόταν το βράδυ το πάταγα, μετά το επόμενο πρωί έκανα τζόκινγκ, μετά έτρεχα λίγο παραπάνω.

Και μετά είχα ένα πράγμα εδώ πέρα ώστε να μην λυγίζει καθόλου το πόδι μου.

Αυτό που φορούσαν ο Τιμ Ντάνκαν κι ο Ντράγκιτς, δεν ξέρω αν το θυμάσαι.

Είπα “δεν έχει σημασία, θα παίξω, δεν με νοιάζει”.

Μου λένε “αν παίξεις, μπορείς να τραυματιστείς πολύ χειρότερα και να είσαι εκτός για ένα, ενάμιση χρόνο, δύο”

Δεν με νοιάζει, θα παίξω. Αυτό με βοήθησε να έχω πολύ καθαρό μυαλό και όταν μπήκα και έπαιξα στο πρώτο ματς, όλοι ήταν αγχωμένοι κι εγώ έλεγα πάλι καλά που παίζω.

Δηλαδή ήμουν σε πολύ διαφορετικό mindset από τους άλλους.

Οι άλλοι ήταν αγχωμένοι, είναι τελικός, έλεγα “εγώ πριν έξι ημέρες θα μπορούσα να είμαι εκτός για δύο χρόνια”

Και εντάξει, στο πρώτο ματς μπήκα, δεν ήμουν 100% και χάσαμε.

Στο 2ο ματς πήρα λίγη αυτοπεποίθηση. Λέω “εντάξει, μπορώ και το πατάω”.

Χάσαμε το ματς, αλλά έβαλα 40.

Μετά στο 3ο ματς κερδίσαμε, έβαλα πάλι 40. Το 4ο ματς ήταν πάρα πολύ δύσκολο.

Δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα, αλλά για τα δεδομένα του Γιάννη, οποιοσδήποτε άλλος παίκτης είχε 26/18/6 θα έκανε το σταυρό του ξέρω γω και θα ήταν πολύ χαρούμενος.