Η Άριελ Κωνσταντινίδη, σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη, μίλησε για τις δύσκολες παιδικές της εμπειρίες λόγω της ψυχικής διαταραχής της μητέρας της, η οποία έπασχε από το "σύνδρομο του νάρκισσου".
Η ηθοποιός περιέγραψε την καταπιεστική και ανταγωνιστική συμπεριφορά της μητέρας της, που συχνά δημιουργούσε χάος και εμπόδια στη ζωή της.
Η Κωνσταντινίδη εξήγησε πως η ενασχόλησή της με το θέατρο αποτέλεσε τη διέξοδό της, καθώς η μητέρα της δεν υποστήριζε τις καλλιτεχνικές της δραστηριότητες, εκτός αν ήταν στο επίκεντρο.
Η συνέντευξη αποκαλύπτει τις συναισθηματικές δυσκολίες που αντιμετώπισε μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον χωρίς συναισθηματική ασφάλεια.
Πιο αναλυτικά
Η Άριελ Κωνσταντινίδη, παραχώρησε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη στην εφημερίδα On Time Σαββατοκύριακο και τη δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου. Μεταξύ άλλων, η γνωστή ηθοποιός μίλησε για τα παιδικά της χρόνια ενώ μίλησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η μητέρα της.
Τι αποκάλυψε η Άριελ Κωνσταντινίδη για τη μητέρα της
Έχεις πει σε συνέντευξη σου κάτι πολύ ανθρώπινο, αλλά ταυτόχρονα και πολύ οδυνηρό για ένα παιδί: “Από μικρή ένιωθα ότι δεν ανήκω σε κανέναν, ότι είμαι ορφανή”. Για ένα παιδί είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνει έτσι…
Όταν δεν έχεις συναισθηματική ασφάλεια από τη μαμά σου και όταν στο περιβάλλον σου υπάρχει χάος, αυτό νιώθεις.
Ο πατέρας σου έπασχε από μανιοκατάθλιψη και η μητέρα σου είχε το “σύνδρομο του νάρκισσου”;
Ναι. Η μητέρα μου είχε ψυχική διαταραχή και πολλά άλλα μαζί, αλλά δεν τα ξέρω γιατί δεν είχε γίνει επίσημη διάγνωση. Εκ των πραγμάτων και με συγκεκριμένες συμπεριφορές της αυτό συνέβαινε.
Θα ήταν πολύ δύσκολο να ζεις με μια μητέρα “νάρκισσο”. Ήταν πολύ καταπιεστική;
Πάρα πολύ καταπιεστική.
Ήθελε να κάνεις το δικό της; Να σε προβάλλει γιατί ήσουν στο θέατρο από μικρή; Τι ήθελε;
Να με προβάλλει όχι, καθόλου. Μπερδεύεται ο κόσμος και πιστεύει ότι εκείνη με πήγε στα καλλιτεχνικά. Καμία σχέση. Αυτό ήταν η διέξοδος μου, ήταν ο κόσμος που είχα δημιουργήσει για να έχω παρέα, για να ανήκω κάπου. Δεν ήταν κάτι που άρεσε στη μαμά μου. Της άρεσε όσο απέδιδα, αλλά δεν είχε ούτε την υπομονή ούτε τη θέληση, αν δεν ήταν εκείνη το επίκεντρο.
Ήταν ανταγωνιστική;
Κατά κάποιο τρόπο ναι. Αλλά το έκανε ασυνείδητα. Απλώς ένιωθε ότι από τη μία με χάνει και ότι η ίδια δεν υπάρχει. Όταν αρρώσταινε, δημιουργούσε καταστάσεις τέτοιες ώστε να με κάνει να φεύγω, να παραιτούμαι.
Δηλαδή, ουσιαστικά, γινόταν τροχοπέδη σε καθετί καλό που ανέπτυσσες;
Ναι. Είτε περνούσα καλά, σε παρέες με φίλους, είτε με διασκέδαζε κάτι ή όταν ήθελα κάτι να κάνω, δεν μπορούσα, γιατί έπειτα από λίγο ήθελε να με αποσπάσει από εκεί. Ήθελε να υπάρχω, να αναπνέω μόνο για εκείνη, όσο εκείνη μου το επέτρεπε. Είναι πολύ δύσκολη ψυχική διαταραχή αυτή. Είναι τρομερό και δεν υπήρχε κανείς να της βάλει φρένο.
