Η Άννη Θεοχάρη, γνωστή από τη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», μοιράστηκε μια συγκινητική ανάρτηση στο Instagram για την απώλεια του πατέρα της, ο οποίος υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο. Παρά τα δυσάρεστα νέα, η ηθοποιός συνέχισε να συμμετέχει σε δράση του περιοδικού «Σχεδία», όπου γνώρισε τον κύριο Φώτη, έναν άστεγο πωλητή που της προσέφερε παρηγοριά χωρίς να το γνωρίζει. Η εμπειρία αυτή της δίδαξε τη σημασία της αλληλεγγύης και της αγάπης, αναδεικνύοντας πώς η προσφορά μπορεί να μετατρέψει τον πόνο σε δύναμη και τη ζωή σε κάτι που αξίζει.
Πιο αναλυτικά
Η Άννη Θεοχάρη, η οποία υποδήθηκε τη «Μένη» στη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» σήμερα, Σάββατο 23 Αυγούστου, προχώρησε σε μια σπαρακτική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram, όπου μεταξύ άλλων, μιλά με συγκινητικά λόγια για το θάνατο του πατέρα της.
Συγκεκριμένα, η ταλαντούχα ηθοποιός εξιστορεί την ημέρα που της ανακοίνωσαν ότι ο πατέρας της υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο ενώ βρισκόταν στην Κόρινθο. Μάλιστα, όπως εξηγεί, εκείνη την ημέρα ήταν προγραμματισμένο να πάει να μοιράσει τα περιοδικά δρόμου «Σχεδία». Παρά τα δυσάρεστα νέα, εκείνη δεν ακύρωσε τα πλάνα της, ενώ πήρε ένα μεγάλο μάθημα που θέλησε να το μοιραστεί με τους ακολούθους της.
Συγκινεί η Άννη Θεοχάρη με το θάνατο του πατέρα της
«Πριν αρκετά χρόνια χτυπάει το τηλέφωνο. Ο μπαμπάς έπαθε εγκεφαλικό είναι στο νοσοκομείο. Ψυχραιμία λέω. Έχω κανονίσει να πουλήσω @shedia.streetpaper στην Ερμού σε μία απ τις δράσεις που διοργανώνει το περιοδικό. Λέω θα το ακυρώσω. Μου λένε πως ο μπαμπάς είναι στην Κόρινθο και να μείνω Αθήνα γιατί θα τον φέρουν εδώ σε λίγες ώρες. Λέω τι κάνω; Λέω θα πάω στην Ερμού να πουλήσω περιοδικό Σχεδία περιμένοντας τον μπαμπά. Ότι κάνω πάντα όταν ο κόσμος γύρω καταστρέφεται. Είμαι Ερμού λοιπόν με τον κύριο Φώτη και πουλάω περιοδικό Σχεδία.
Μόνο το αγόρι μου ξέρει πως περιμένω τον μπαμπά με εγκεφαλικό σε κάποιο νοσοκομείο της Αθήνας. Πουλάω περιοδικά και μαθαίνω την ιστορία του κυρίου Φώτη. Άνεργος και άστεγος χρόνια πολλά, ένας φίλος του έχει παραχωρήσει το γραφείο του για να κοιμάται. Την ημέρα πουλάει περιοδικό Σχεδία για να βγάζει κάποια χρήματα. Είναι ζωηρός και γεμάτος συμπόνια, με παρηγορεί χωρίς να το γνωρίζει και μόνο που μου μιλάει για τη ζωή του. Περνάνε οι ώρες, ξεπουλάμε, είναι πολύ χαρούμενος και ικανοποιημένος.
Με αγκαλιάζει και μου λέει ευχαριστώ. Εγώ ξέρω ότι θα πάω στο νοσοκομείο να δω τον μπαμπά μου που στο μεταξύ μαθαίνω πως δεν είναι καθόλου καλά. Η διαδρομή για το νοσοκομείο ήταν τόσο περίεργα μοναχική. Ένιωθα μια ευθύνη να μου βαραίνει το στήθος, η ευθύνη της πενθούσας κόρης. Προετοίμαζα τον εαυτό μου για το βάρος του θανάτου. Μόλις είχα συναναστραφεί όλο τον κόσμο της Ερμού και όμως ένιωθα ένα ξηρό κενό και μια μοναξιά σαν να είμαι στην έρημο, ο ήλιος καίει και κάνεις δεν ειναι τριγύρω. Ο μπαμπάς πέθανε μετά απο 3 βασανιστικά χρόνια. Θυμήθηκα τον κύριο Φώτη. Τι να κάνει άραγε;
Δε θα μάθει ποτέ ότι μου κράτησε το χέρι και μου είπε υπομονή. Δε θα μάθει ποτέ πως από τότε που πέθανε ο μπαμπάς αγοράζω μανιακά περιοδικό Σχεδία. Και ενώ ξεκίνησε ως μια πράξη προσφοράς σας λέω μόνο αυτό: δεν δίνω τίποτα σε αυτούς τους ανθρώπους πέρα από 5 ευρώ. Εκείνοι όλοι μου δίνουν. Η ιστορία αυτή στην ουσία είναι η ανάμνηση μιας δύσκολης μέρας, που οι συνθήκες με βοήθησαν να την περάσω όσο πιο εύκολα γινόταν. Αυτό που μου αφήνει είναι μια ακλόνητη θέση απέναντι στα πράγματα: Αλληλεγγύη και Αγάπη για να κάνεις το θάνατο ζωή και τη ζωή να αξίζει».
