Υπήρξε κάποτε το απόλυτο όνομα. Ένας πρωταγωνιστής που γέμιζε θέατρα, που με μια του ατάκα στα τηλεοπτικά πλατό μπορούσε να ξεσηκώσει το κοινό και να αφήσει ιστορία. Ο Πέτρος Φιλιππίδης, χρόνια βασιλιάς του θεάτρου και της τηλεόρασης, κατείχε εξουσία, ταλέντο και τη λατρεία του κόσμου. Όμως το φως που τον τύλιγε ήταν και εκείνο που έκρυβε μια σκοτεινή σκιά: την έπαρση, την αλαζονεία και την αίσθηση παντοδυναμίας που, αργά ή γρήγορα, καταπίνει και τους πιο δυνατούς. Η ζωή του σήμερα δεν θυμίζει σε τίποτα την άλλοτε ένδοξη καθημερινότητά του. Δεν είναι ο άνθρωπος που μιλούσε και όλοι σιωπούσαν. Δεν είναι ο ηθοποιός που ανέβαινε στη σκηνή και έπαιρνε το χειροκρότημα πριν καν ξεκινήσει. Σήμερα είναι ένας καταρρακωμένος άντρας, με σκυμμένο κεφάλι, που σέρνει τα βήματά του στις αίθουσες των δικαστηρίων. Ένας άνθρωπος που, είτε δικαίως είτε αδίκως – αυτό θα το κρίνει η Δικαιοσύνη – βρέθηκε από την κορυφή στον πάτο, μέσα σε λίγους μήνες. Ο Πέτρος Φιλιππίδης, όπως τον περιγράφουν όσοι τον βλέπουν από κοντά, δεν είναι ο ίδιος. Δεν είναι ούτε ο αλαζόνας ούτε ο «βασιλιάς». Είναι ένας πατέρας και σύζυγος, με τα μάτια πρησμένα από την αγωνία και τη ντροπή, με προβλήματα υγείας, που προσπαθεί να πείσει ότι δεν είναι τέρας, όπως τον παρουσίασαν. Πονάει, κλαίει, απολογείται. Ζητάει άφεση – όχι από τα δικαστήρια μόνο, αλλά από την ίδια του τη ζωή. Όμως δεν είναι αφελής…

Πέτρος Φιλιππίδης: Ραγδαίες οι εξελίξεις μετά την δίκη

Ο Πέτρος Φιλιππίδης ξέρει ποιοι του γύρισαν την πλάτη και γιατί. Ξέρει ποιοι άνθρωποι, από αυτούς που του χαμογελούσαν στα καμαρίνια, βγήκαν μετά στα κανάλια να τον κατασπαράξουν. Και σύμφωνα με πληροφορίες, όταν τελειώσει το δράμα του στα δικαστήρια, δεν θα το αφήσει έτσι. Ο άλλοτε ισχυρός άντρας, όσο ταπεινωμένος κι αν είναι, παραμένει άνθρωπος με πείσμα. Και εκείνο το πείσμα, λένε, θα τον οδηγήσει σε μια σειρά νομικών κινήσεων — μηνύσεις, αγωγές, καταγγελίες. Όχι από εκδίκηση, αλλά από ανάγκη για κάθαρση, για δικαίωση. Για το παιδί του που ζει με το επίθετο Φιλιππίδης και θέλει να περπατάει με το κεφάλι ψηλά. Η επόμενη μέρα του δεν έχει καμία σχέση με το σανίδι. Είναι πολύ νωρίς για να φανταστεί επιστροφή. Ο ίδιος ξέρει ότι ο κόσμος του θεάτρου ήταν κάποτε το σπίτι του, αλλά και το μέρος που ένιωσε περισσότερο προδομένος. Όχι μόνο από καταγγελίες και ονόματα. Αλλά από τη σιωπή, από τη βιασύνη, από την έλλειψη δεύτερης ευκαιρίας. Μπορεί κάποτε να ήταν εκείνος που «ούρλιαζε» στα καμαρίνια, που προκαλούσε εντάσεις, που έβγαζε μια σκληράδα — όμως ποτέ, λέει, δεν περίμενε να τον πετάξουν σαν σβησμένο προβολέα. Σήμερα περιμένει. Όχι μόνο την ετυμηγορία των δικαστών. Περιμένει και τη δική του στιγμή (δείτε εδώ όσα είπε στην κατάθεσή του). Εκείνη που θα μπορέσει να πει τη δική του αλήθεια, καθαρά, χωρίς φωνές, χωρίς ρόλους. Γιατί για πρώτη φορά, ο Πέτρος Φιλιππίδης δεν παίζει. Ζει τον πιο δύσκολο ρόλο της ζωής του. Τον ρόλο του ανθρώπου που έπεσε και παλεύει — όχι για να ανέβει ξανά — αλλά για να μην τον ξεχάσουν σαν κάτι σάπιο που πετάχτηκε. Και σε αυτή τη μάχη, το μόνο του κοινό είναι η οικογένειά του. Η γυναίκα του, το παιδί του, και ίσως – σε μια γωνιά – η ελπίδα ότι δεν χάθηκαν όλοι. Και ότι κάποτε, ίσως, το φως να ξανάρθει. Όχι πάνω στη σκηνή. Αλλά πάνω στην δική του ζωή που διαλύθηκε.