Το πρωί της Τετάρτης 18 Ιουνίου, στο πλατό της εκπομπής του MEGA, Buongiorno, βρέθηκε ως καλεσμένος ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος μίλησε για τα παιδικά του χρόνια και την καριέρα του στον χώρο της υποκριτικής, ενώ μίλησε και για τον πόλεμο ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη.

Η συνέντευξη του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου στο Buongiorno

Όσον αφορά στην καθημερινότητά του, αποκάλυψε αρχικά: «Έχω ξεκινήσει pilates 2,5 μήνες τώρα. Μου έκανε πάρα πολύ καλό. Ντρέπομαι, δεν τα ανεβάζω. Είναι σαν να βλέπεις ένα ώριμο κύριο που πάει να κάνει πιλάτες. Μερικά πράγματα τα κρατάω για εμένα. Στα social μου ξεφεύγουν τα σκυλάκια μου που κάνουν μερικά ανθρώπινα πράγματα και για τη δουλειά βάζω πάρα πολύ… τα προσωπικά λίγο τα μαζεύω».

Μίλησε έπειτα για τα χρόνια που έζησε στον Βύρωνα: «Έχω δει τα νούμερα των παπουτσιών μου να μεγαλώνουν. Ξέρω κάθε δρόμο και δρομάκι, το έχω περπατήσει, έχω κάθε ανάμνηση από αυτή τη συνοικία. Είναι στην καρδιά μου».

Σε άλλο σημείο, μιλώντας για το θέατρο και την αγάπη του γι’ αυτό, επισήμανε: «Στο Θέατρο Βράχων έχω δει παραστάσεις πηδώντας πάνω από τα σύρματα, γιατί δεν είχα λεφτά να πληρώσω το εισιτήριο. Πριν δω το θέατρο, ονειρευόμουν να μπορώ να βρεθώ πάνω στη σκηνή. Όταν είδα κιόλας τον Μίμη Φωτόπουλο… Θυμάμαι, είχα ανέβει πάνω σε ένα δέντρο και το είδα. Όταν τελείωσε η παράσταση, με είχε μαγέψει τόσο πολύ που ήθελα να πάω να δω τι υπήρχε από πίσω. Έβαλα τότε στο μυαλό μου ότι αυτοί οι ήρωες ήταν φυσιολογικοί από πίσω. Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που λάτρεψα το μπουλούκι».

Στο τέλος, μίλησε για την κατάσταση που επικρατεί στην Παλαιστίνη και στη λωρίδα της Γάζας…

«Η τοποθέτησή μου είναι πολύ απλή και ανθρώπινη. Δεν υπάρχουν πολιτικές από τη στιγμή που σκοτώνονται παιδιά. Δεν υπάρχει, δηλαδή, τίποτα το οποίο θα με πείσει ότι συμβαίνει για το καλό του ενός ή του άλλου όταν υπάρχουν παράπλευρες απώλειες, που δεν θεωρούνται παράπλευρες απώλειες. Από τη στιγμή που είναι στόχος να απαλειφθεί ένα γένος, δεν μπορώ να είμαι με το μέρος αυτού που κρατάει το όπλο και το κουμπί για να σκοτωθούν αυτοί οι άνθρωποι.

Ζούμε μία εποχή του παραλόγου. Δεν ξέρω τι δύναμη έχουμε εκτός από το να φωνάζουμε και να λέμε ότι δεν είμαστε ηλίθιοι. Μπορεί να βρισκόμαστε εδώ, αλλά αν μπορούσαμε, θα ήμασταν κι εμείς με αυτούς που πηγαίνουν προσπαθώντας να μπουν στη Γάζα με ανθρωπιστική βοήθεια. Και ο λαός του Ισραήλ έχει κάνει διαδηλώσεις για τον ίδιο λόγο. Ζούμε κάτι παράλογο. Προσπαθεί ο ένας να φάει το κομμάτι του άλλου, χωρίς να σκέφτονται ότι πεθαίνει κόσμος. Δεν είναι αριθμοί, είναι άνθρωποι. Είναι παιδιά που κλαίνε και την άλλη μέρα μαθαίνουμε ότι το παιδί που είδαμε σε βίντεο δεν υπάρχει πια.

Η γνώμη μου είναι ότι είμαστε καταδικασμένοι ως άνθρωποι να ζούμε σε έναν φαύλο κύκλο, γιατί οι άνθρωποι που έζησαν τους παγκοσμίους πολέμους και έζησαν την καταστροφή και τον θάνατο, δεν ζει κανείς τους για να πάει και να πει “Τι κάνετε;”».