• Ο Πίτερ υιοθετήθηκε από τον Βασιλιά Γεώργιο Α’ ως "ανθρώπινο κατοικίδιό του"
• Ο Πίτερ ανακαλύφθηκε μόνος και γυμνός σε ένα γερμανικό δάσος σε ηλικία περίπου 12 ετών
• Οι άγριες ιστορίες για τον Πίτερ προκάλεσαν πολλές ερωτήσεις και θαύμασαν τους συγγραφείς
• Παρά τις προσπάθειες να τον "εκπολιτίσουν", ο Πίτερ δεν προσαρμόστηκε ποτέ στο αστικό περιβάλλον
• Η εξέταση του πορτρέτου του Πίτερ οδήγησε στην υπόθεση ενός γενετικού συνδρόμου
• Ο Πίτερ άφησε μόνιμη εντύπωση και οι ντόπιοι τον τίμησαν ακόμα και μετά το θάνατό του.

Υιοθετημένος από τον Βασιλιά Γεώργιο Α’ ως το “ανθρώπινο κατοικίδιό του”, η ιστορία της ζωής του Πίτερ παραμένει συγκλονιστική και ανησυχητική, ρίχνοντας φως στο πώς η κοινωνία αντιμετώπιζε αυτούς που ήταν διαφορετικοί.

Το 1725, ο Πίτερ ανακαλύφθηκε να ζει μόνος και γυμνός σε ένα γερμανικό δάσος. Σε ηλικία περίπου 12 ετών, βρέθηκε ανίκανος να μιλήσει, περπατούσε στα τέσσερα και συμπεριφερόταν με τρόπους που πυροδότησε αμέσως την περιέργεια των θεατών. Την επόμενη χρονιά, μεταφέρθηκε στην Αγγλία, όπου έκανε αίσθηση στο Παλάτι του Κένσινγκτον.

Οι άγριες ιστορίες για τον Πίτερ ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως. Μερικοί πίστευαν ότι είχε μεγαλώσει από λύκους ή αρκούδες, εξηγώντας τις άγριες συνήθειές του, όπως το να τρώει με τα χέρια του, να αρνείται να φορέσει ρούχα και την αδυναμία του να μιλήσει.

“Εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι υπέθεσαν ότι ο Πίτερ ενεργούσε έτσι επειδή ήταν άγριο παιδί. Δεν υποψιάζονταν ότι κάτι άλλο θα μπορούσε να τον ταλαιπωρούσε”, είπε η Λούσι Γουόρσλι, επιμελήτρια των Ιστορικών Βασιλικών Ανακτόρων.

Παρά τις προσπάθειες να «εκπολιτίσει» τον Πίτερ, δεν προσαρμόστηκε ποτέ στο αστικό περιβάλλον.. Ήταν διαβόητος για το ότι τριγυρνούσε στα τέσσερα, μάζευε τις τσέπες των αυλικών και δάγκωνε. Η συμπεριφορά του ήταν απρόβλεπτη αλλά πάντα διασκεδαστική, όπως όταν προσπάθησε να κλέψει το ραβδί του Λόρδου Τσάμπερλεν ή έπαιζε με το γάντι της πριγκίπισσας Καρολάιν.

Η βασιλική αυλή τον έντυνε με ένα πράσινο βελούδινο κοστούμι κάθε μέρα,όμως πάντα το έβγαζε. Το βράδυ, ενώ προσπαθούσαν να τον βάλουν στο κρεβάτι, ο Πίτερ προτίμησε να κουλουριαστεί στη γωνία του δωματίου του στο πάτωμα, περισσότερο σαν κατοικίδιο παρά σαν πρίγκιπας, αναφέρει το BBC.

“Οι άνθρωποι άρχισαν να αμφισβητούν την καθιερωμένη εξουσία και τη θρησκεία. Και τους ενδιέφερε αυτό που μας διακρίνει από τα ζώα “, είπε η Worsley. Οι φιλόσοφοι της εποχής αιχμαλωτίστηκαν από τον Πέτρο. Θα μπορούσε κάποιος χωρίς λόγο να είναι άνθρωπος, ειδικά όταν συμπεριφερόταν σαν ζώοη

Τράβηξε ακόμη και την προσοχή διάσημων συγγραφέων όπως ο Jonathan Swift και ο Daniel Defoe, οι οποίοι έγραψαν φυλλάδια για την άγρια ​​φύση του. Μια κέρινη φιγούρα του Πίτερ εμφανίστηκε στο Strand, προσελκύοντας τα πλήθη που ήταν περίεργα να δουν αυτό το μυστηριώδες «άγριο αγόρι».

Αλλά καθώς ο καιρός περνούσε, η θέση του Πίτερ στο βασιλικό παλάτι ξεθώριασε. Τελικά, τον έστειλαν να ζήσει σε μια φάρμα στο Χέρτφορντσαϊρ, όπου πέρασε τις υπόλοιπες μέρες του ήσυχος.

Οι αγρότες που τον φρόντισαν τον λάτρευαν, και περιέργως του έφτιαξαν ένα κολάρο για να τον κρατήσουν ασφαλή όταν έφευγε. Αν και δεν προσπαθούσαν να είναι σκληροί, ήταν στην πραγματικότητα – όπως έγραφε: «Πίτερ ο άγριος άνθρωπος του Ανόβερου. Όποιος θα τον φέρει στον κύριο Φεν στο Μπέρκχαμστεντ θα πληρωθεί για τον κόπο του».

Η Worsley είπε: “Μοιάζει με το κολάρο ενός σκύλου ή ενός σκλάβου. Αλλά ήταν φτιαγμένο με μια ευγενική σκέψη, καθώς όταν ο άνεμος φυσούσε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, θα περιπλανιόταν.”

Χρόνια μετά το θάνατό του, η ιστορία του Πίτερ έχει πάρει μια νέα τροπή. Η Worsley, ενώ εξέταζε ένα πορτρέτο του από τον ζωγράφο της αυλής William Kent, παρατήρησε πολλά φυσικά χαρακτηριστικά – το κοντό ανάστημά του, τα πυκνά σγουρά μαλλιά, τα βλέφαρα και το χαρακτηριστικό στόμα – που την οδήγησαν να υποψιαστεί μια ιατρική εξήγηση για τη συμπεριφορά του.

Συμβουλεύτηκε τον καθηγητή Phillip Beales, ειδικό στις γενετικές διαταραχές, ο οποίος επιβεβαίωσε ότι ο Peter είχε πιθανότατα σύνδρομο Pitt-Hopkins, μια σπάνια γενετική πάθηση που εντοπίστηκε μόλις το 1978.

«Είναι σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες, αναπτυξιακές δυσκολίες και αδυναμία ανάπτυξης ομιλίας», εξηγεί ο καθηγητής Beales. Οι περιγραφές της συμπεριφοράς του Πίτερ συμβαδίζουν απόλυτα με αυτή τη διάγνωση, υποδηλώνοντας ότι η «αγριότητά» του μπορεί να οφειλόταν στη γενετική του διαταραχή – παρά σε οποιαδήποτε φανταστική ανατροφή από λύκους.

Ο Πίτερ άφησε μια μόνιμη εντύπωση σε όσους τον γνώριζαν και όταν πέθανε οι ντόπιοι πλήρωσαν την ταφόπλακα του και λουλούδια βρίσκονται ακόμα στον τάφο του μέχρι σήμερα.”, αναφέρει σε άρθρο της η DailyStar.

photo: freepik