Στα τέλη του 1944 οι αµερικανικές δυνάµεις βρίσκονταν στο κατώφλι του Τρίτου Ράιχ, ενώ κατείχαν και µερικές «λωρίδες» γερµανικής γης. 

Ένα από τα βασικά δόγµατα της «φιλοσοφίας» του Χίτλερ, ήταν ότι δεν θα µπορούσε να υπάρξει κανενός είδους συµφωνία µε τον εχθρό.

Ο Β’ Παγκόσµιος Πόλεµος ήταν αξιοσηµείωτος για την απουσία οποιασδήποτε εκεχειρίας έστω και ολιγοήµερης ή κάποιων σοβαρών, καλόπιστων προσπαθειών –και από τα δύο µέρη- για να καταλήξουν σε κάποιου είδους συµφωνία ειρήνευσης. Ο αγώνας ήταν µέχρις εσχάτων.

Με τους Συµµάχους να εισβάλλουν ήδη στο έδαφός της ναζιστικής Γερµανίας στις αρχές Οκτωβρίου, η έντυπη έκδοση των SS, ‘’Das Schwarze Korps’’, σε άρθρο της ανέφερε ότι δεν επρόκειτο να υπάρξει καµία γερµανική συνδροµή στην διοίκηση του κατεχόµενου γερµανικού εδάφους.

∆εδοµένου ότι το Άαχεν στη βορειοδυτική Γερµανία ήταν η πρώτη περιοχή που δεχόταν σοβαρή επίθεση εκείνη την περίοδο, η προειδοποίηση αφορούσε τη συγκεκριµένη πόλη αλλά και γενικότερα όσες περιοχές θα καταλαµβάνονταν σταδιακά από τους Συµµάχους.

Η 21η Οκτωβρίου του 1944 ήταν µια σηµαδιακή ηµεροµηνία καθώς οι αµερικανικές δυνάµεις κατελάµβαναν την πόλη γερµανική πόλη το Άαχεν.

Στρατιώτες του 26ου Συντάγµατος του αµερικανικού Στρατού υποστηριζόµενοι από ένα ενισχυµένο τάγµα του 110 Συντάγµατος, κατέλαβαν το κεντρικό Άαχεν και ταυτόχρονα παραδόθηκαν και οι τελευταίες γερµανικές δυνάµεις που υπερασπίζονταν την πόλη στο ξενοδοχείο Quellenhof.

Αδιαφορώντας για την προειδοποίηση των SS, η οποία δεν θα µπορούσε να ήταν πιο σαφής ως προς τις επιπτώσεις της, ο δικηγόρος Φραντς Όπενχοφ, συµφώνησε να γίνει ∆ήµαρχος (Burgomeister) του Άαχεν υπό αµερικανική διοίκηση πλέον,Apple-converted-space”>  από τις 31 Οκτωβρίου 1944.

Αν και αυτό δεν δηµοσιοποιήθηκε λόγω του προφανούς κίνδυνου για τον Όπενχοφ και την οικογένειά του, σύντοµα η είδηση του διορισµού του κυκλοφόρησε ότι αυτός ο Γερµανός βοηθούσε τους Αµερικανούς.

Αµέσως ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίµλερ διέταξε τον Όµπεργκρουπενφυρερ των SS Χανς-Αντόλφ Πρύτζµαν να «διορθώσει» την κατάσταση µε τον…Apple-converted-space”>  προφανή τρόπο.

Το γιατί ο Χίµλερ δεν ζήτησε από τον ειδικό, σε αυτού του είδους τις αποστολές τον Ότο Σκορτζένι, να αναλάβει την ευθύνη για την «διόρθωση» της κατάστασης στο Άσχεν, δεν είναι απολύτωςApple-converted-space”>  ξεκάθαρο.

Ο κυριότερος λόγος ήταν επειδή ο Σκορτζένι, ήταν πλήρως απασχοληµένος µε µια άλλη αποστολή εκείνη την εποχή, την Operation Greif, η οποία είχε πολύ µεγαλύτερη προτεραιότητα υπό το πρίσµα της στρατηγικής κατάστασης.

Η συγκεκριµένη επιχείρηση αφορούσε την κατάληψη γεφυρών στον ποταµό Μόσας από Γερµανούς στρατιώτες οι οποίοι θα εµφανίζονταν ως Αµερικανοί, πριν αυτές καταστραφούν από τις αµερικανικές δυνάµεις κατά την επίθεση στις Αρδέννες, τον ∆εκέµβριο του 1944.

Ο Πρύτζµαν άλλωστε ήταν υπεύθυνος συνολικά για το σχέδιο Werwolf, το οποίο αφορούσε την οργάνωση πυρήνων «αντίστασης» στις περιοχές που θα καταλάµβαναν οι Σύµµαχοι στην Γερµανία. Έτσι ήταν µάλλον ο πλέον αρµόδιος για την συγκεκριµένη αποστολή, της δολοφονίας δηλαδή του Φραντς Όπενχοφ.

Ο Πρύτζµαν, για την πραγµατοποίηση της αποστολής συγκέντρωσε τέσσερις αξιόπιστους άνδρες των SS και δύο µέλη της Χιτλερικής Νεολαίας για να πραγµατοποιήσουν την επιχείρηση.

Σε µια εξαιρετικά ασυνήθιστη κίνηση, το ένα µέλος τηςApple-converted-space”>  Χιτλερικής Νεολαίας, ήταν ένα κορίτσι της Ένωσης ΓερµανίδωνApple-converted-space”>  Κορασίδων (BDM), η Ιλς Χιρς. Οι γυναίκες του Γ΄ Ράιχ γίνονταν όλο και πιο σηµαντικό µέρος των µυστικών επιχειρήσεων των Γερµανών καθώς η στρατιωτική κατάσταση χειροτέρευε.

Αυτό πιθανότατα οφειλόταν στην ικανότητά τους να φαίνονται µη απειλητικές και να αποκτούν εύκολη πρόσβαση στους υποψήφιους στόχους.

Η Χιρς θεώρησε ως µεγάλη τιµή για εκείνη που επιλέχτηκε για την επιχείρηση «Καρναβάλι», όπως ονοµάστηκε και απόδειξη της πίστης της στο Κόµµα.

Η οµάδα της δολοφονίας ήταν: Τα µέλη των SS ΧέρµπετApple-converted-space”>  Βένζελ, Τζόσεφ Λάιτγκεµπ, Καρλ Χάινς Χένεµεν και ο Γκέοργκ Χάιντορν.Apple-converted-space”>  Επιπλέον και βοηθητικά της οµάδας όπως αναφέρθηκε θα ήταν δύο µέλη της Νεολαίας οι Έριχ Μοργκενσβάις και Ιλς Χιρς. Ο Βένζελ ήταν υπεύθυνος για την όλη επιχείρηση, µε δεύτερο τη τάξει τον Λάιτγκεµπ.

Σύµφωνα µε τον προγραµµατισµό αυτοί θα ήταν που θα πραγµατοποιούσαν και την δολοφονία. Ο Χένεµεν και ο Χάιντορν ήταν στην αποστολή καθώς γνώριζαν πολύ καλά την περιοχή, ενώ η Χιρς και ο Μοργκενσβάις θα βοηθούσαν την οµάδα να αποκτήσει προµήθειες από την κατεχόµενη περιοχή.

Ο τελευταίος δεν ήταν παρά ένα 16χρονο αγόρι. Αυτός, µαζί µε την Χιρς, θα µπορούσαν να παρουσιαστούν ως ανήλικοι πρόσφυγεςApple-converted-space”>  αναζητώντας προµήθειες και κυρίως πληροφορίες. Και οι δύο ήταν επίσης εξοικειωµένοι µε το Άαχεν και είχαν φίλους εκεί, µε την Χιρς µέσω των εκτεταµένων επαφών της µε την BDM.

Η οµάδα εκπαιδεύτηκε στις αρχές του 1945 και τελικά έπεσε µε αλεξίπτωτο σε ένα βελγικό δάσος κοντά στο Άαχεν στις 20 Μαρτίου 1945.

Μέχρι εκείνη τη στιγµή, οι Αµερικανοί είχαν περάσει πέρα από τον Ρήνο και οι Ρώσοι βρίσκονταν µόλις 100 χλµ. από το Βερολίνο και σίγουρα το χιτλερικό καθεστώς είχε µεγαλύτερα και υπαρξιακά προβλήµατα να αντιµετωπίσει, από το να αφιερώσει χρόνο, µέσαApple-converted-space”>  και ανθρώπινο δυναµικό για να σκοτώσει ένα δήµαρχο στο Άαχεν, έστω και αν αυτός συνεργαζόταν µε τους Αµερικανούς.

Ωστόσο, η οµάδα ήταν έτοιµη και η ανάγκη του Κόµµατος να εκφοβίσει πιθανές παρόµοιες συµπεριφορές ή απλώς να εκδικηθεί και να δείξει την οργή του, όταν µάλιστα ετοίµαζε το υποτιθέµενο κίνηµα αντίστασης στην υπό κατάληψη Γερµανία ήταν µάλλον επιτακτική.

Η πτώση µε αλεξίπτωτο στα δυτικά του Άαχεν έγινε ειδικά έτσι ώστε η οµάδα ναApple-converted-space”>  πλησιάσει από την κατεύθυνση των Συµµάχων, κάνοντάς τους έτσι να φαίνονται ότι δεν έρχονται από τις περιοχές που ήλεγχαν οι Γερµανοί. Αυτό που αξίζει να σηµειωθεί είναι το πώς έπεσαν µε αλεξίπτωτο.

Η οµάδα δεν χρησιµοποίησε κάποιο γερµανικό µεταφορικό αεροσκάφος όπως το Ju-52, αλλά ένα… αιχµαλωτισµένο αµερικανικό Β-17 γνωστό µε το παρατσούκλι «Wulf Hund», το οποίο ανήκε στην Kampfgeschwader 200 («Wulf Hound») τη µονάδα ειδικών αποστολών της Luftwaffe.

Το σκεπτικό ήταν ότι η χρησιµοποίηση ενός B-17 δεν ανησυχούσε τους Συµµάχους και τα αντιαεροπορικά.

Το πώς πέταξε το B-17 πιθανότατα από το Βερολίνο στο Άαχεν και επέστρεψε χωρίς να καταρριφθεί είτε από τους Συµµάχους είτε από τους ίδιους τους Γερµανούς είναι µάλλον ένα µικρό θαύµα σε µια περίοδο όπου η συµµαχική Αεροπορία σκέπαζε ολοκληρωτικά τους γερµανικούς ουρανούς και άγνωστο ίχνος, έστω και ένα αµερικανικό βοµβαρδιστικό θα εντοπιζόταν αµέσως.

Όπως αναφέρθηκε η οµάδα έπεσε µε αλεξίπτωτο κοντά σε µια δασωµένη έκταση του Βελγίου. Εκεί σκότωσαν ένα Ολλανδό συνοριακό φρουρό και κινήθηκε αµέσως για να στρατοπεδεύει κοντά στο Άαχεν.

Η Χιρς χωρίστηκε αµέσως από τη µονάδα και ξεκίνησε την πορεία της για το Άαχεν µόνη, όπου συνάντησε µια επαφή της από την BDM και µαθαίνοντας την ακριβή τοποθεσία της κατοικίας του ΦραντςApple-converted-space”>  Όπενχοφ.

Ολόκληρη η οµάδα τελικά συναντήθηκε στο ερειπωµένο από τις µάχες Άαχεν στις 25 Μαρτίου 1945. Εκεί ήταν που καταστρώθηκε και το τελικό σχέδιο για την δολοφονία.

Η οµάδα προσέγγισε µε προσοχή την κατοικία του δηµάρχου και στη συνέχεια έκοψε τα τηλεφωνικά καλώδια στο σπίτι του Όπενχοφ.

Οι δύο εκτελεστές, ο Βένζελ και ο Λάιτγκεµπ θα κτυπούσαν την πόρτα του σπιτιού στο Νο 251 Eupener Strasse, παριστάνοντας δύο Γερµανούς πιλότους που είχαν καταρριφθεί πίσω από τις γερµανικές γραµµές ζητώντας από τον Όπενχοφ να τους κρύψει για µην τους βρουν οι Αµερικανοί.

Κτύπησαν την πόρτα όµως ο δήµαρχος, δεν ήταν στο σπίτι, αλλά σε µια γιορτή ενός γείτονα. 

Κάποιος – ίσως η σύζυγός του Ίρµγκαρντ (απεβίωσε το 2001 σε ηλικία 92 ετών) ή ένα από τα τρία παιδιά τους – πήγε βιαστικά να τον ειδοποιήσει, για την παρουσία των δύο Γερµανών «πιλότων».

Μπορεί κανείς να φανταστεί τα συναισθήµατα των δύο εκτελεστών σε αυτό το σηµείο καθώς στέκονταν στο κατώφλι της πόρτας µε τα όπλα τους οπλισµένα, σκεφτόµενοι ότι αυτός ο «προδότης» όχι µόνο συνεργαζόταν µε τους Αµερικανούς αλλά πήγαινε και σε πάρτι την ώρα που άλλοι Γερµανοί θερίζονταν από τις ρωσικές και αµερικανικές δυνάµεις λίγο έξω από το Βερολίνο.

Όταν ο Όπενχοφ εµφανίστηκε τελικά, οι δολοφόνοι συνέχισαν για λίγο ακόµη το ρόλο τους, ίσως για να βεβαιωθούν απολύτως ότι είχαν απέναντί τους τον πραγµατικό στόχο.

Ο Όπενχοφ αρνήθηκε να τους βοηθήσει να επιστρέψουν στις γερµανικές γραµµές. Αντίθετα, τους προέτρεψε απλώς να παραδοθούν, καθώς ο πόλεµος χάθηκε για τη Γερµανία.

Σε αυτό το σηµείο ο Βένζελ και χωρίς να µάθουµε το γιατί «πάγωσε», µε τον Λάιτγκεµπ ως ίσως πιο ψύχραιµο να φωνάζει «Χάιλ Χίτλερ», πυροβολώντας τον Όπενχοφ στο µέτωπο και τον δήµαρχο του Άαχεν να σκοτώνεται ακαριαία.

Σύµφωνα µε µαρτυρίες, υπήρχε και ένα ακόµη άτοµο από την οµάδα στο σηµείο, αλλά δεν εξακριβώθηκε ποιος ή ποια ήταν.

Ίσως ήταν η Χιρς που θα βοηθούσε την εµφάνιση της κανονικότητας σε όποιον άνοιγε την πόρτα.

Σε κάθε περίπτωση, µε τον στόχο εξουδετερωµένο, οι τρεις διασκορπίστηκαν γρήγορα ακριβώς µπροστά από µια αµερικανική περίπολο που ερευνούσε την κοµµένη τηλεφωνική γραµµή.

Η οµάδα τελικά κατάφερε να διαφύγει από το Άαχεν µε κατεύθυνση το γερµανοκρατούµενο Ράιχ, ή όχι είχε αποµείνει από αυτό.

Καθώς επέστρεφαν όµως ο Λάιτγκεµπ πάτησε µια νάρκη κατά προσωπικού µε αποτέλεσµα να σκοτωθεί και η Χιρς που ήταν µαζί του να τραυµατιστεί στο πόδι.

Το γεγονός ότι οι δυο τους ήταν ακόµα µαζί όπως και ο Βένζελ που λογικά ή θα προπορευόταν ή θα είχε µείνει κάπως πίσωApple-converted-space”>  αποδεικνύει ότι η Χιρς ήταν µάλλον ο τρίτος δολοφόνος στο σπίτι του Όπενχοφ.

Η µοίρα του Βένζελ είναι άγνωστη. Κατά πολλούς σκοτώθηκε τις τελευταίες ηµέρες του πολέµου, κατά τον ιστορικό όµως Χάνες Χέερ κατάφερε να διαφύγει από την Γερµανία και να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του στη Ναµίµπια µε το όνοµα Φριτζ Μπραντ όπου και πέθανε το 1981. 

Τα τέσσερα εναποµείναντα µέλη της οµάδας επέζησαν του πολέµου.

Το ειρωνικό µε την όλη επιχείρηση ήταν ότι οι Σύµµαχοι είχαν ήδη αποφασίσει, λόγω µιας µελέτης του Τµήµατος Ψυχολογικού Πολέµου του Στρατού των ΗΠΑ, ε την αντικατάσταση του Όπενχοφ και άλλων Γερµανών συνεργατών καθώς τους θεωρούσαν ακόµη αναξιόπιστους και φίλα προσκείµενοι προς το ναζιστικό καθεστώς. 

Αλλά δεν πρόλαβαν να αντικαταστήσουν.

Επίλογος

Η Χιρς ένα σκληροτράχηλο, όπως αποδείχθηκε κορίτσι που είχε πέσει µε αλεξίπτωτο σε εχθρικό έδαφος, περπάτησε σε µια εχθρική πόλη, έζησε εκεί για µια εβδοµάδα και βοήθησε να ολοκληρωθεί η δολοφονία, επέστρεψε κουτσαίνοντας στο σπίτι της στο Οϊσκίρχεν, που στο µεταξύ είχε καταληφθεί από τους Συµµάχους περνώντας τις τελευταίες ηµέρες του Τρίτου Ράιχ στο νοσοκοµείο.

Τα µέλη της οµάδας συνελήφθησαν τελικά το 1949 και στη δίκη που επακολούθησε τον Οκτώβριο, του ίδιου έτους τους επιβλήθηκαν σύντοµες ποινές φυλάκισης.

Η Χιρς καταδικάστηκε σε φυλάκιση τεσσάρων ετών χωρίς όµως να την εκτίσει, παρά µόνο ένα µικρό µέρος αυτής, όπως και οι υπόλοιποι τρεις, της οµάδας.

Τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι µε το νόµο περί γενικής αµνηστίας του 1954.

Η ίδια παρέµεινε στην περιοχή, παντρεύτηκε και έκανε δύο παιδιά και έζησε το υπόλοιπο της ζωής της (πέθανε στις 16 Οκτωβρίου του 2000) ως µια συνηθισµένη νοικοκυρά.

Ίσως πάλι και όχι: Ο τρόπος µε τον οποίο ο Αρχηγός της Luftwaffe Χέρµαν Γκέρινγκ βρήκε το δηλητήριο για να αυτοκτονήσει και να αποφύγει τον δήµιο στην «∆ική της Νυρεµβέργης» έχει συζητηθεί από την ηµέρα που συνέβη. Πολλές θεωρίες έχουν προταθεί και όλες έχουν τα συν και τα πλην τους.

Μια ιστορία, ωστόσο, ξεχωρίζει. Λίγο πριν από το θάνατό του το 2005, ένας πρώην Αµερικανός στρατονόµος φρουρός στις φυλακές της Νυρεµβέργης οµολόγησε ότι, ενώ φρουρούσε τον πρώην Reichsmarschall το 1946, παρασύρθηκε από µια όµορφη νεαρή Γερµανίδα.

Μετά από µερικά «ραντεβού», τον έπεισε να φέρει λίγο «φάρµακο» για τον Γκέρινγκ, που το είχε ανάγκη χωρίς φυσικά να ενηµερώσει τους ανωτέρους του.

Μόλις αυτός το έπραξε, η µυστηριώδης νεαρή γυναίκα εξαφανίστηκε απότοµα από τη ζωή του.

Κανείς δεν έµαθε ποτέ πια ήταν η όµορφη αυτή ξανθιά Γερµανίδα.