Η Ντάιαν Λαντ, τρεις φορές υποψήφια για Όσκαρ και γνωστή για τους ρόλους της στις ταινίες «Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ» και «Wild at Heart», πέθανε σε ηλικία 89 ετών.

Την είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή η κόρη της, Λόρα Ντερν, η οποία σε δήλωσή της ανέφερε ότι η μητέρα της –και κατά διαστήματα συμπρωταγωνίστριά της– έφυγε από τη ζωή στο σπίτι της στην Καλιφόρνια, με την ίδια να βρίσκεται δίπλα της.

«Ήταν η πιο υπέροχη κόρη, μητέρα, γιαγιά, ηθοποιός, καλλιτέχνιδα και συμπονετική ψυχή που μόνο τα όνειρα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν», έγραψε η Ντερν, προσθέτοντας: «Ήμασταν ευλογημένοι που την είχαμε. Τώρα πετά μαζί με τους αγγέλους της». Δεν διευκρίνισε, ωστόσο, την αιτία θανάτου.

Η Λαντ υπήρξε χαρισματική ηθοποιός τόσο στο δράμα όσο και στην κωμωδία, με μακρά πορεία στο θέατρο και την τηλεόραση πριν καθιερωθεί στον κινηματογράφο. Η μεγάλη της στιγμή ήρθε το 1974, όταν πρωταγωνίστησε στην ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε, «Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ». Ο ρόλος της ως Φλο, μιας σαρκαστικής σερβιτόρας, της χάρισε την πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου, ανοίγοντας τον δρόμο για δεκάδες επιτυχημένες κινηματογραφικές εμφανίσεις τα επόμενα χρόνια.

Ανάμεσα στις πιο γνωστές της ταινίες ξεχωρίζουν τα «Chinatown», «Primary Colors», καθώς και δύο ακόμη για τις οποίες ήταν υποψήφια για Όσκαρ: το «Wild at Heart» και το «Rambling Rose», όπου συμπρωταγωνιστούσε με τη Λόρα Ντερν. Παράλληλα, συνέχισε τη δράση της στην τηλεόραση, συμμετέχοντας σε σειρές όπως τα «ER», «Touched by an Angel» και «Alice», που βασίστηκε στην ταινία του Σκορτσέζε.

Η καλλιτεχνική της πορεία συνδέθηκε στενά με τον κόσμο των τεχνών και μέσω οικογενειακών δεσμών. Ο Τενεσί Ουίλιαμς ήταν δεύτερος ξάδερφός της, ενώ ο πρώτος της σύζυγος, Μπρους Ντερν –πατέρας της Λόρα– υπήρξε επίσης υποψήφιος για Όσκαρ. Μητέρα και κόρη πέτυχαν κάτι σπάνιο: ήταν και οι δύο υποψήφιες την ίδια χρονιά για το «Rambling Rose».

Γεννημένη στο Μισισίπι, η Λαντ έμοιαζε προορισμένη για τη σκηνή. Στην αυτοβιογραφία της «Spiraling Through the School of Life», που εκδόθηκε το 2006, θυμόταν πως η προγιαγιά της τής είχε πει ότι μια μέρα θα σταθεί «μπροστά σε μια οθόνη» και θα «μαγνητίζει» το κοινό της.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, είχε ήδη εκπληρώσει αυτή την προφητεία. Σε συνέντευξή της στους New York Times, είχε δηλώσει: «Τώρα δεν το λέω από έπαρση. Μπορώ να παίξω Σαίξπηρ ή Ίψεν, να μιλήσω με αγγλική ή ιρλανδική προφορά, χωρίς προφορά, να τραγουδήσω, να δείχνω 17 ή 70 χρονών».