Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, που βρίσκεται στην πλέον δύσκολη πολιτική του φάση, ανέβηκε στο βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη, και απέσπασε χειροκροτήματα και ευρεία αποδοχή. Η αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους αποτέλεσε όχι μόνο μια διπλωματική πρόκληση, αλλά και μια ιστορική απόπειρα να αναβιώσει το πνεύμα της ανεξαρτησίας που ταύτισε τη Γαλλία με τη «γκωλική» παράδοση.

Σύμφωνα με το Politico, η υποδοχή που έλαβε ο Γάλλος πρόεδρος στη Νέα Υόρκη ήταν αυτή ενός «ήρωα», μια εμπειρία που σπάνια –αν όχι ποτέ– απολαμβάνει στο εσωτερικό της χώρας του.

Στον δρόμο προς το βήμα, ο Μακρόν εμφανίστηκε πιο χαλαρός από ό,τι εδώ και μήνες, αστειευόμενος με τον Δανό ΥΠΕΞ Lars Løkke Rasmussen, ενώ μετά το τέλος της περίπου 30λεπτης ομιλίας του δέχθηκε παρατεταμένα χειροκροτήματα.

Στην ομιλία αυτή έκανε μια παθιασμένη έκκληση «να αποδώσουμε δικαιοσύνη στον παλαιστινιακό λαό και συνεπώς να αναγνωρίσουμε το κράτος της Παλαιστίνης».

Για τον 47χρονο Μακρόν, που έχει βρεθεί αντιμέτωπος με ένα σερί κατάρρευσης κυβερνήσεων -η τελευταία με τον Μπαϊρού- και ιστορικά χαμηλά ποσοστά δημοτικότητας, η στιγμή στη Νέα Υόρκη ήταν κάτι παραπάνω από μια ανάσα για τον ίδιο.

Ήταν η ευκαιρία να σταθεί στη «γραμμή» Γάλλων πολιτικών της Γκωλικής παράδοσης που χρησιμοποίησαν το βήμα του ΟΗΕ για να δείξουν ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, και από το Ισραήλ.

Το Politico υπενθυμίζει την ιστορική ομιλία του τότε υπουργού Εξωτερικών της Γαλλίας, Ντομινίκ ντε Βιλπέν, το 2003 στο Συμβούλιο Ασφαλείας, όταν καταδίκασε την πορεία της Ουάσιγκτον προς τον πόλεμο στο Ιράκ, διακηρύσσοντας ότι το Παρίσι δεν θα συμμετάσχει.

Εκείνη η στάση έμεινε στη μνήμη πολλών Γάλλων ως έκφραση του πνεύματος του στρατηγού Ντε Γκωλ, που δεν δίσταζε να αντιταχθεί σε ισχυρότερους συμμάχους.

Όπως σχολιάζει το Politico, το επιτελείο Μακρόν είχε προετοιμάσει τη στιγμή αυτή μήνες, με αλλεπάλληλες διπλωματικές συνεννοήσεις σε πολλές χώρες για να υπάρξει συντονισμένη αναγνώριση του Παλαιστινιακού κράτους.

Η σημασία, όπως υπενθυμίζεται, δεν βρίσκεται τόσο στην αλλαγή «επί του εδάφους» –καθώς, όπως παραδέχτηκε ο Πορτογάλος ΥΠΕΞ στο Politico, η πρωτοβουλία δεν αναμένεται να μεταβάλει άμεσα ή και ποτέ τις συνθήκες στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη– αλλά στο ότι συνιστά ένα μήνυμα πρόκλησης προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος απορρίπτει τη λύση των δύο κρατών, και τον σύμμαχό του, Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Σε αντίθεση πάντως με τον Ντε Βιλπέν το 2003, ο Μακρόν δεν επιτέθηκε ευθέως. Η ομιλία του περιείχε φιλοφρονήσεις προς το Ισραήλ και καταδίκες της τρομοκρατίας της Χαμάς, ενώ δεν ανέφερε ποτέ τον «ελέφαντα στο δωμάτιο» – τον Τραμπ και τη στήριξή του στον Νετανιάχου.

Ωστόσο, το Politico σημειώνει ότι αυτό δεν θα μειώσει την ενόχληση στην Ουάσιγκτον, όπου συνεργάτες του Τραμπ έχουν εκφράσει ανοιχτά την δυσαρέσκειά τους για τη στάση Μακρόν.

Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκο Ρούμπιο, χαρακτήρισε την πρωτοβουλία «επιπόλαιη», ενώ άλλοι αξιωματούχοι την είπαν «ανόητη» και «άσκοπη» σε συνομιλίες με το Politico.

Από την πλευρά του, ο Νετανιάχου ήταν ακόμη πιο σκληρός, κατηγορώντας τον Μακρόν ότι «ανταμείβει την τρομοκρατία» και απειλώντας να κλείσει το γαλλικό προξενείο στην Ιερουσαλήμ ως αντίποινα. Αξιοσημείωτο είναι ότι την ώρα που μιλούσε ο Μακρόν, η θέση του Ισραήλ στην αίθουσα της Γενικής Συνέλευσης ήταν εμφανώς άδεια.

Στη Γαλλία, η ομιλία του Μακρόν έλαβε μεγάλη δημοσιότητα. Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση μετέδωσαν εκτενείς καλύψεις από τον ΟΗΕ, ενώ οι εφημερίδες Le Monde, Les Echos και Libération έβαλαν στο πρωτοσέλιδό τους την πρωτοβουλία Μακρόν, με τη Libération να τη χαρακτηρίζει «ιστορική μέρα».

Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε η δεξιάς κατεύθυνσης Figaro, που υποβάθμισε την είδηση, βάζοντας στην κορυφή της ιστοσελίδας το βραβείο Ballon d’Or που κατέκτησε ο Ουσμάν Ντεμπελέ.

Όπως σημειώνει το Politico, αυτό ίσως να είναι το μέγιστο πολιτικό κέρδος που μπορεί να αποκομίσει ο Μακρόν τρία χρόνια μετά την έναρξη της δεύτερης θητείας του.

Η δημοτικότητά του βρίσκεται μόλις στο 17%, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Σαββατοκύριακου, ενώ σε διάστημα 15 μηνών έχει αλλάξει πέντε πρωθυπουργούς. Πριν από τον τελευταίο διορισμό του Σεμπαστιέν Λεκορνί, συνεργάτες του χρειάστηκε να διαψεύσουν ότι ο Μακρόν σκεφτόταν να παραιτηθεί από την προεδρία πριν τη λήξη της θητείας του.

Ακόμα και ο ίδιος ο Ντε Βιλπέν, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, επέκρινε τον Μακρόν για «αδράνεια» στο θέμα της Γάζας. Όμως, όπως υπενθυμίζει το Politico, το γκωλικό πνεύμα δεν είχε ποτέ να κάνει με την άμεση επιτυχία ή τη δημοφιλία.

Ο ίδιος ο Ντε Γκωλ αποχώρησε από την εξουσία το 1968 εν μέσω φοιτητικών εξεγέρσεων, λέγοντας ότι ήταν το μόνο έντιμο πράγμα που μπορούσε να κάνει.

Το ίδιο ισχύει και για τον Μακρόν: οι Γάλλοι δεν θα τον αγαπήσουν ξανά εξαιτίας της Νέας Υόρκης. Αλλά ίσως να του αναγνωρίσουν ένα μέτρο σεβασμού –ή, έστω, την ενσάρκωση για λίγο της «ορισμένης ιδέας της Γαλλίας», όπως έλεγε ο Ντε Γκωλ– την οποία ο Μακρόν κατάφερε να αποτυπώσει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.