Επιστήμονες έκαναν μία σπουδαία ανακάλυψη σε αρχαίο σπήλαιο που χρονολογείται περίπου 110.000 χρόνια πίσω, η οποία υποδηλώνει πως Νεάντερνταλ και Homo Sapiens συνεργάζονταν.
Η πρώτη μελέτη που δημοσιεύτηκε για το Σπήλαιο Τινσέμετ αποκαλύπτει ότι οι Νεάντερταλ και οι Homo sapiens στη μέση φάση της Μέσης Παλαιολιθικής Εποχής στη Λεβαντίνη περιοχή όχι μόνο ζούσαν δίπλα-δίπλα, αλλά και αλληλεπιδρούσαν στενά. Μοιράζονταν εργαλεία, καθημερινές πρακτικές και ταφικά έθιμα – απόδειξη ουσιαστικής πολιτιστικής ανταλλαγής. Αυτό καθιστά την συγκεκριμένη περιοχή ένα ζωτικής σημασίας σταυροδρόμι στην ιστορία της ανθρώπινης εξέλιξης.
Ένα είδος χωριστό που σχετίζεται με τον άνθρωπο, οι Νεάντερταλ ήταν ο πλησιέστερος κοινός πρόγονος της ανθρωπότητας μέχρι που φαινομενικά πέθανε πριν από περίπου 40.000 χρόνια. Πιο κοντοί από τους ανθρώπους, οι Νεάντερταλ είχαν πιο φαρδύ σώμα και πιο κοντά άκρα.
Το σπήλαιο, που βρίσκεται στο κεντρικό Ισραήλ, προσφέρει νέες πληροφορίες σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις κατά τη Μέση Παλαιολιθική Εποχή στη Μέση Ανατολή, και από το 2017 που ξεκίνησε η έρευνα, έχει αποφέρει πλούσια αρχαιολογικά και ανθρωπολογικά στοιχεία, συμπεριλαμβανομένων των πρώτων ταφών της μέσης παλαιολιθικής εποχής που ανακαλύφθηκαν σε διάστημα 50 ετών. Σύμφωνα με την έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Nature Human Behaviour, υπάρχουν ισχυρές αποδείξεις ότι οι Νεάντερταλ και ο Χόμο Σάπιενς όχι μόνο συνυπήρχαν στην περιοχή αλλά μοιράζονταν επίσης στοιχεία της καθημερινής ζωής, της τεχνολογίας και των νεκροτομικών πρακτικών.
Ενσωματώνοντας δεδομένα από τέσσερα βασικά πεδία – παραγωγή πέτρινων εργαλείων, στρατηγικές κυνηγιού, συμβολική συμπεριφορά και κοινωνική πολυπλοκότητα – η μελέτη υποστηρίζει ότι διαφορετικές ανθρώπινες ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των Νεάντερταλ, των προ-Νεάντερταλ και του Χόμο Σάπιενς, εμπλέκονται σε ουσιαστικές αλληλεπιδράσεις.
Αυτές οι ανταλλαγές διευκόλυναν τη μετάδοση γνώσης και οδήγησαν στη σταδιακή πολιτισμική ομογενοποίηση των πληθυσμών. Η έρευνα υποδηλώνει ότι αυτές οι αλληλεπιδράσεις ώθησαν την κοινωνική πολυπλοκότητα και τις καινοτομίες στη συμπεριφορά.
Για παράδειγμα, τα επίσημα ταφικά έθιμα άρχισαν να εμφανίζονται περίπου πριν από 110.000 χρόνια στο Ισραήλ για πρώτη φορά παγκοσμίως, πιθανότατα ως αποτέλεσμα των εντατικών κοινωνικών αλληλεπιδράσεων. Μια εντυπωσιακή ανακάλυψη στο Σπήλαιο Τινσέμετ είναι η εκτεταμένη χρήση ορυκτών χρωστικών, ιδιαίτερα της ώχρας, η οποία πιθανόν χρησιμοποιούνταν για τη διακόσμηση του σώματος. Αυτή η πρακτική ενδέχεται να εξυπηρετούσε τον προσδιορισμό κοινωνικών ταυτοτήτων και διακρίσεων μεταξύ ομάδων.
Όπως επισημαίνει στο SciTechDaily, η συγκέντρωση ανθρώπινων ταφών στο Σπήλαιο Τινσέμετ εγείρει ενδιαφέροντα ερωτήματα σχετικά με τον ρόλο του στην κοινωνία της Μέσης Παλαιολιθικής περιόδου. Θα μπορούσε ο χώρος να λειτουργούσε ως ειδικά αφιερωμένο ταφικό πεδίο ή ακόμα και ως νεκροταφείο; Αν ναι, αυτό θα υποδείκνυε την ύπαρξη κοινών τελετουργιών και ισχυρών δεσμών μέσα στην κοινότητα. Η τοποθέτηση σημαντικών αντικειμένων -όπως πέτρινα εργαλεία, οστά ζώων και κομμάτια ώχρας- μέσα στους ταφικούς λάκκους μπορεί περαιτέρω να υποδηλώνει πρώιμες πεποιθήσεις για τη μετά θάνατον ζωή.
Από την πλευρά του, ο επικεφαλής της ανασκαφής, ο καθηγητής Yossi Zaidner του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ, περιγράφει το Ισραήλ ως ένα «χωνευτήρι» όπου διαφορετικές ανθρώπινες ομάδες συναντήθηκαν, αλληλεπιδρούσαν και εξελίχθηκαν μαζί. «Τα δεδομένα μας δείχνουν ότι οι ανθρώπινες διασυνδέσεις και οι αλληλεπιδράσεις πληθυσμών ήταν θεμελιώδεις στην προώθηση πολιτιστικών και τεχνολογικών καινοτομιών σε όλη την ιστορία», εξηγεί.
