Η αρχαία ελληνική μαθηματική σκέψη, παρά την τεράστια πρόοδο και τις θεμελιώδεις συνεισφορές της σε διάφορα μαθηματικά πεδία, δεν κατάφερε να ενσωματώσει το μηδέν ως αριθμό. Παρά την επιρροή από προηγούμενους πολιτισμούς όπως οι Αιγύπτιοι και οι Βαβυλώνιοι, και την ανάπτυξη από μεγάλους μαθηματικούς όπως ο Πυθαγόρας, ο Ευκλείδης και ο Αρχιμήδης, το μηδέν δεν βρήκε θέση στην αρχαία ελληνική αριθμητική. Η πλήρης αναγνώριση του μηδέν ως αριθμού ήρθε αργότερα από τους Ινδούς και τους Άραβες, και χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1700 μ.Χ. στην Ευρώπη για την πλήρη ενσωμάτωσή του στα μαθηματικά.
Πιο αναλυτικά
Η μαθηματική επιστήμη γνώρισε τεράστια πρόοδο κατά τη διάρκεια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Η περίοδος που ξεκινά από τον Θαλή (γεννημένο περίπου στο 600 π.Χ.) και τερματίζεται με τον Πρόκλο (εκεί γύρω στα μέσα του 5ου αιώνα μ.Χ.), είναι μία αφάνταστα δημιουργική περίοδος σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη των μαθηματικών.
Οι Έλληνες, παίρνοντας τα ηνία από τους Αιγύπτιους και τους Βαβυλώνιους, έδωσαν τεράστια ώθηση σχεδόν σε όλα τα μαθηματικά πεδία.
Ο Πυθαγόρας και η σχολή του, ο Ευκλείδης, ο Αρχιμήδης, ο Απολλώνιος, ο Ερατοσθένης, ο Αρίσταρχος, ο Ήρων, ο Ίππαρχος, ο Διόφαντος, ο Πάππος, η Υπατία, ο Πτολεμαίος, δεν υπήρξαν απλοί ‘εργάτες’ της μαθηματικής επιστήμης, αλλά αντιθέτως, υπήρξαν ‘δημιουργικοί γίγαντες’, οι οποίοι θεμελίωσαν και εξέλιξαν σχεδόν άπασες τις μαθηματικές κατευθύνσεις, πάνω στις οποίες και τα σημερινά μαθηματικά στερεώνονται.
Κι όμως, η αρχαία ελληνική μαθηματική σκέψη δεν μπόρεσε ποτέ της να βρει θέση για το ‘0’. Έπρεπε να περιμένουμε τους Ινδούς και αργότερα τους Άραβες, οι οποίοι έδωσαν στο ‘0’ πλήρη οντότητα ως αριθμό και μετά, έπρεπε να φτάσουμε περίπου στο 1700 μ.Χ. στην Ευρώπη, για να δούμε την πλήρη ενσωμάτωση του αριθμού ‘0’ στα μαθηματικά.
