Στις 31 Οκτωβρίου του 1936, η Beatrice “Bess” Houdini, η χήρα του διάσημου μάγου Harry Houdini, κάθισε σε μια πολυθρόνα με ψηλή πλάτη στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου Knickerbocker στο Λος Άντζελες καθισμένη κοντά σε ένα τραπέζι.

Δεν ήταν μόνη. Στο τραπέζι κάθονταν ένας δικαστής, δύο δημοσιογράφοι, δύο μάγοι και δύο πνευματικοί. Υπήρχαν επίσης σχεδόν 300 προσκεκλημένοι που κάθονταν σε κερκίδες και κοιτούσαν. Υπήρχε μια σειρά από αντικείμενα μπροστά τους, συμπεριλαμβανομένου ενός πιστολιού γεμάτο άσφαιρα, χειροπέδες και ένα ντέφι.

Προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με τον Houdini στο υπερπέραν και ήλπιζαν ότι θα χρησιμοποιούσε αυτά τα διάφορα αντικείμενα για να αποδείξει ότι είχε έρθει το πνεύμα του. Σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και την Ευρώπη, πραγματοποιήθηκαν 20 άλλες τέτοιες συνεδρίες εκείνη τη νύχτα, επιχειρώντας επίσης το ίδιο πράγμα με αυτό στο Λος Άντζελες.

“Αυτή η τελευταία προσωπική απόπειρα επαφής με το πνεύμα του Houdini έχει προκαλέσει ενδιαφέρον σε όλο τον κόσμο και σε αυτόν τον βαθμό τα ευρήματα εδώ απόψε θα καταγραφούν δημόσια”, είπε ο Edward Saint, συντονιστής της εκδήλωσης, στο πλήθος.

Πριν πεθάνει ο Harry Houdini, σε ηλικία 52 ετών, από περιτονίτιδα που προκλήθηκε από έκρηξη της σκωληκοειδούς απόφυσης ακριβώς 10 χρόνια νωρίτερα, αυτός και η Bess είχαν κάνει μια ιερή συμφωνία. Αν πέθαινε πριν από εκείνη, ήθελε να επιχειρεί να έρθει σε επαφή με το πνεύμα του κάθε χρόνο την ημερομηνία του θανάτου του.

Αν η Bess δεν είχε λάβει μήνυμα του Houdini μετά από μια δεκαετία, θα εγκατέλειπε την προσπάθεια. Αυτή ήταν η τελευταία της προσπάθεια.

Ο Erich Weisz, γνωστός με το καλλιτεχνικό του όνομα Harry Houdini, γεννήθηκε στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας το 1874 και μετανάστευσε στις ΗΠΑ ως παιδί. Ως νεαρός μάγος, έκανε σεάνς για να βγάλει χρήματα, αλλά τελικά σταμάτησε. «Εκείνη την εποχή εκτίμησα το γεγονός ότι εξέπληττα τους θεατές μου, αλλά ενώ γνώριζα το γεγονός ότι τους εξαπατούσα, δεν έβλεπα ούτε κατάλαβα τη σοβαρότητα του να ασχολούμαι με τόσο ιερά συναισθηματικό και με το οδυνηρό αποτέλεσμα που αναπόφευκτα ακολουθούσε», έγραψε ο Houdini στο βιβλίο του «Ένας Μάγος Ανάμεσα στα Πνεύματα».

Ήταν ο θάνατος της αγαπημένης του μητέρας το 1913 που τον ώθησε να ξεκινήσει μια σταυροφορία για να απομυθοποιήσει αυτές τις πρακτικές. Ακόμη και όταν ο Houdini εξέθεσε αμέτρητους απατεώνες πνευματιστές, εξακολουθούσε να έχει ελπίδα για τη δυνατότητα επικοινωνίας με το υπερπέραν. Έγραψε ότι κάθε φορά που έμπαινε σε μια αίθουσα διατηρούσε ανοιχτό μυαλό και ήλπιζε ότι ένα από αυτά τα πνευματικά μέντιουμ θα αποδείκνυε πράγματι ότι η συζήτηση με τους νεκρούς ήταν δυνατή. Αντίθετα, σε κάθε περίπτωση, ο Houdini τους έβρισκε τσαρλατάνους. Η απόλυτη δοκιμασία του για την υπόθεση της επικοινωνίας με την άλλη πλευρά θα ερχόταν μετά τον τραγικό θάνατό του.

Η συμφωνία που κατέληξαν ο Harry Houdini και η σύζυγός του Bess περιελάμβανε μια σειρά από λέξεις που θα της έδινε το πνεύμα του: «Ροζαμπέλ, απάντησε, πες, προσευχήσου, απάντησε, κοίτα, πες, απάντησε, απάντησε, πες». Το «Rosabelle», που προήλθε από ένα δημοφιλές τραγούδι της εποχής, ήταν χαραγμένο στη βέρα της Bess.

Οι άλλες λέξεις ήταν από έναν κώδικα που χρησιμοποιούσε το ζευγάρι κατά την παλιά του πρακτική ανάγνωσης μυαλού. Σύμφωνα με μια ιστορία των Times της 23ης Νοεμβρίου του 1926, ο Houdini μοιράστηκε επίσης τον κώδικα με τον Sir Arthur Conan Doyle, τον διάσημο δημιουργό του “Sherlock Holmes”.

Ο Houdini και ο Doyle ήταν φίλοι, αλλά είχαν τσακωθεί αφού ο μάγος εξέθεσε τη γυναίκα του συγγραφέα, ένα αυτοαποκαλούμενο μέντιουμ, ως ψεύτικη. Αμέσως μετά τον θάνατο του Houdini, πολλά μέντιουμ ισχυρίστηκαν ότι έλαβαν μηνύματα από αυτόν, αλλά κανένα από αυτά δεν πήρε κάποιο σωστό μήνυμα.

Μετά την αποτυχία εκείνης της τελευταίας προσπάθειας στο Λος Άντζελες, η χήρα του ανακοίνωσε ότι είχε εγκαταλείψει κάθε ελπίδα να επικοινωνήσει με τον εκλιπόντα σύζυγό της ή ότι τα πνεύματα υπήρχαν. «Είναι πλέον προσωπική και θετική μου πεποίθηση ότι η επικοινωνία των πνευμάτων σε οποιαδήποτε μορφή είναι αδύνατη», είπε μετά τη σεάνς. «Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν φαντάσματα ή πνεύματα… Τελείωσε. Καληνύχτα, Harry». Αλλά αυτό δεν ήταν το τέλος. Ενώ η Bess μπορεί να είχε χάσει την ελπίδα, άλλοι συνέχισαν να προσπαθούν να επικοινωνήσουν με το πνεύμα του διάσημου μάγου τη νύχτα του Halloween. Η παράδοση συνεχίζεται μέχρι σήμερα.