Ο χαμογελαστός νέος με το μαύρο μουστάκι και με το πούρο σαν σήμα κατατεθέν, έγινε ο νεότερος σε ηλικία στρατηγός – για την ακρίβεια πτέραρχος – των Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων, αφού μόλις στα 30 του χρόνια ήταν ο φυσικός ηγέτης της Λουφτβάφφε με τεχνική υπαγωγή μόνο στον Γιέχονεκ και διοικητική στον Γκαίρινγκ.

Παράλληλα ήταν ο πρώτος στρατηγός και μόλις δεύτερος Γερμανός που τιμήθηκε με τον «Σταυρό των Ιπποτών μετά Φύλλων Δρυός, Ξιφών και Αδαμάντων» για τις εξαιρετικές του επιδόσεις σαν πιλότος.

Σε 425 εξόδους πέτυχε 103 καταρρίψεις, με μέσο όρο 1 επιτυχία ανά 4,12 εξόδους, και όλες στο Δυτικό Μέτωπο εναντίον Αμερικανών και Άγγλων ομολόγων του, που εθεωρούντο σαφώς ανώτεροι των Σοβιετικών.

Ο Άντολφ Γκάλλαντ γεννήθηκε στο Βέστερχολτ στις 19 Μαρτίου 1912 από παλιά οικογένεια Ουγενότων η οποία δεν είχε στρατιωτική παράδοση.

Ήταν ο δεύτερος από τέσσερα αγόρια, εκ των οποίων το μεγαλύτερο έγινε δικηγόρος και τα άλλα τρία εξαιρετικοί πιλότοι.

Ο μικρότερός του αδερφός, Πωλ, σκοτώθηκε όταν κατερρίφθη το 1942 μετά από 21 καταρρίψεις εχθρικών αεροσκαφών.

Ο άλλος του αδερφός, Βίλχελμ, σκοτώθηκε το 1943 αφού είχε πρώτα καταρρίψει 54 αεροσκάφη και του είχε απονεμηθεί ο «Σταυρός των Ιπποτών».

Ο Άντολφ Γκάλλαντ από μικρός ήθελε να γίνει πιλότος και σε ηλικία 20 ετών, παρά τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειάς του, έδωσε εξετάσεις και πέτυχε να εισαχθεί – ένας από τους 18 επιτυχόντες σε σύνολο 4.000 υποψηφίων – στην σχολή πολιτικής αεροπορίας του Μπράουνσβαϊγκ, στην οποία εκπαιδεύτηκε από τον ήρωα-πιλότο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετέπειτα πτέραρχο της Λουφτβάφφε, Άλφρεντ Κέλλερ.

Το 1933 μετέβη στη Γκροτάλια της Νοτίου Ιταλίας όπου με απόλυτη μυστικότητα εκπαιδεύτηκε στα καταδιωκτικά αεροσκάφη. Γυρνώντας από την Ιταλία έμεινε για ένα μικρό διάστημα στην πολιτική αεροπορία, για να ενταχθεί στις 15 Φεβρουαρίου 1934 στις τάξεις των υποψηφίων αξιωματικών του 10ου Συντάγματος Πεζικού της Δρέσδης.

Μετά από οκτώ μήνες, την 1η Οκτωβρίου 1934, ονομαζόταν ανθυποσμηναγός. Στις 12 Μαρτίου 1935 μετατέθηκε στην 2α Σμηναρχία «Ριχτχόφεν» στο Ντέμπεριτζ όπου πρωτοείδε τα καταδιωκτικά Χένσελ He-51.

Τον Οκτώβριο 1935 μετά από ένα ατύχημα κατά την διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσης, έπεσε σε κώμα που διήρκεσε 3 μέρες, μειώθηκε η όρασή του από το αριστερό μάτι και έσπασε άσχημα η μύτη του, με αποτέλεσμα ο γιατρός της μονάδας να τον θεωρεί ακατάλληλο για πτήσεις.

Ευτυχώς για τους Γερμανούς, μετά από πιέσεις του διοικητού, ο γιατρός άλλαξε γνώμη και ο Γκάλλαντ συνέχισε να πετάει.

Έναν χρόνο αργότερα είχε και άλλο ατύχημα, όταν έπεσε με το Αράντο Αr-68 που πετούσε, αλλά η θέλησή του τον ώθησε να συνεχίσει.

Για πρώτη φορά ο νεαρός πιλότος έδειξε την αξία του κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο όπου συμμετείχε εθελοντικά με την γερμανική Λεγεώνα «Κόνδωρ» υπό τον Πτέραρχο Σπέρλε, που προπροσέφερε υπερπολύτιμη βοήθεια στον Φράνκο εναντίον των δημοκρατικών αντιπάλων του.

Έφτασε στο Ελ Φερρόλ στις 8 Μαΐου 1937 και μέχρι να τον αντικαταστήσει ο περίφημος Βέρνερ Μέλντερς είχε μείνει για 15 μήνες στην Ισπανία ως υποσμηναγός, διοικητής του σμήνους «Μίκυ Μάους».

Πέταξε σε περισσότερες από 300 αποστολές, με σήμα στο αεροσκάφος του τον Μίκυ Μάους, φωτογραφιζόμενος με πηλίκιο στο χέρι και πούρο.

Λόγω υψηλής θερμοκρασίας, συχνά πετούσε φορώντας μόνο ένα… μαγιό.

Για την μεγάλη του επιτυχία στις πολεμικές επιχειρήσεις παρασημοφορήθηκε από τον Φράνκο με το «Μετάλλιο της Εκστρατείας» και παρουσία του Γκαίρινγκ στις 6 Ιουνίου 1939 με τον «Χρυσό Ισπανικό Σταυρό μετά Αδαμάντων», μια διάκριση, που έχει δοθεί μόλις 12 φορές στην ιστορία της Ισπανίας!

Στην δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γκάλλαντ εξετέλεσε 50 αποστολές κατά στόχων εδάφους με βομβαρδιστικό Χένσελ He-123 πάνω από την Πολωνία χωρίς ουσιαστική αντίδραση από την ανίσχυρη Πολωνική Αεροπορία.

Ο έμπειρος και διπλά επιτυχημένος στα βομβαρδιστικά Γκάλλαντ ήθελε πάντα να γίνει πιλότος καταδιωκτικού, να κάνει αερομαχίες.

Έτσι αναγκάστηκε, μετά την επιχείρηση εναντίον της Πολωνίας, να εισαχθεί σε νοσοκομείο προσποιούμενος ότι πάσχει από ρευματισμούς. Με τη βοήθεια ενός φίλου του γιατρού πήρε την πολύτιμη πιστοποίηση ότι «απαγορεύεται να πετά με αεροσκάφη με ανοικτά κόκπιτ»!

Αυτός ήταν και ο λόγος που μετατέθηκε στα σύγχρονα καταδιωκτικά αεροσκάφη, όπου εκπαιδεύτηκε από τον μετέπειτα αντίζηλο αλλά φίλο του, τον επίσης θρυλικό Μέλντερς.

Την 1η Οκτωβρίου 1939 προήχθη σε σμηναγό.

Στην επίθεση εναντίον της Γαλλίας πέτυχε τις τρεις πρώτες του καταρρίψεις του την 12η Μαΐου 1940, πάνω από τη Λιέγη. Έφτασε γρήγορα στις 7 καταρρίψεις και παρασημοφορήθηκε με τον «Σιδηρούν Σταυρό».

Όμως η αληθινή πρόκληση για τον Γκάλλαντ ήταν η αντιμετώπιση της RAF – κυρίως κατά την «Μάχη της Αγγλίας» – αφού αντιμετώπιζε ισάξιους αντιπάλους και αεροσκάφη – και είναι χαρακτηριστική η συμπεριφορά του κατά την κατάρριψη ενός Σπιτφάϊρ πάνω από την Δουνκέρκη στις 29 Μαΐου.

Ο αντίπαλός του τον είχε φέρει σε μειονεκτική θέση και επιστράτευσε όλη την τέχνη του για να τον αποφύγει. Όταν τελικά κατέρριψε τον Άγγλο αντίπαλό του, περίμενε με αγωνία την εγκατάλειψη του τελευταίου με αλεξίπτωτο, ελπίζοντας ότι θα σωθεί.

Όταν είδε ότι το αεροπλάνο συνετρίβη και ο άτυχος αντίπαλός του πέθανε, έκανε μια ακροβατική βύθιση πάνω από το σημείο της συντριβής, αποχαιρετώντας έναν γενναίο αντίπαλο.

Στις 14 Ιουνίου ο Γκάλλαντ ανέλαβε τη διοίκηση της 3ης Σμηναρχίας της 26ης Πτέρυγας, που έκτοτε και μέχρι το τέλος του πολέμου εθεωρείτο επίλεκτη αεροπορική μονάδα, συνοδεύοντας την ανάληψη των νέων του καθηκόντων και με 2 καταρρίψεις.

Στις 18 Ιουλίου 1940 προήχθη σε επισμηναγό και 11 ημέρες αργότερα όταν κατέρριψε το 17ο βρετανικό αεροσκάφος παρασημοφορήθηκε με τον «Σταυρό των Ιπποτών». Ήδη στις εξόδους του εμπλεκόταν σε αερομαχίες με εχθρικούς σχηματισμούς των 10 και 20 μερικές φορές αεροσκαφών και είχε γίνει γνωστός στις τάξεις της RAF που τον αντιμετώπιζαν με δέος.

Ο Γκαίριγκ αποφάσισε να προαγάγει τους νεαρούς Μέλντερς και Γκάλλαντ σε επισμηναγούς και πολύ γρήγορα σε αντισμήναρχους και σμήναρχους.

Ήταν οι ικανότεροι πιλότοι, ήδη διάσημοι και οι μόνοι παρασημοφορημένοι με το «Χρυσό Μετάλλιο Ιπταμένων μετά Αδαμάντων» και με τον «Σταυρό των Ιπποτών». Ο Γκάλλαντ ήθελε να παραμείνει επικεφαλής σμηναρχίας, αλλά ανέλαβε τη διοίκηση της 26ηςΠτέρυγας. Συνέχισε να πετά και στις 24 Σεπτεμβρίου, μετά την 40ή του νίκη, τιμήθηκε με τα Φύλλα Δρυός στον «Σταυρό των Ιπποτών», ο τρίτος κατά σειρά Γερμανός που τιμήθηκε με αυτή τη διάκριση.

Στις 10 Μαΐου έλαβε τη διαταγή να σταματήσει τον υπαρχηγό του Φύρερ, τον Ρούντολφ Ες, που προσπαθούσε να πετάξει μυστικά πάνω από την Αγγλία, όμως η διαταγή δόθηκε στον Γκάλλαντ πολύ αργά και ο Ες – με τη βοήθεια και της τύχης αφού δεν κατερρίφθη από τους Βρετανούς – έφθασε στην Σκωτία όπου και έπεσε με αλεξίπτωτο.

Την 21η Ιουνίου 1941 ο Γκάλλαντ κατέρριψε μέσα σε 4 λεπτά δύο βομβαρδιστικά Μπλενχάϊμ, φτάνοντας τις 70 συνολικά νίκες και παρασημοφορήθηκε με τα Ξίφη στον «Σταυρό των Ιπποτών».

Την ίδια ημέρα το αεροπλάνο του κατερρίφθη για πρώτη φορά και ο ίδιος σώθηκε ως εκ θαύματος, αφού το αλεξίπτωτό του, που έπαθε βλάβη, άνοιξε μόλις την τελευταία στιγμή.

Ιπτάμενος και τζέντλεμαν

Χαρακτηριστικό για τον χαρακτήρα του «μπον-βιβέρ» Άντολφ Γκάλλαντ, αλλά και των απόψεών του για τη διεξαγωγή του πολέμου, είναι το ακόλουθο περιστατικό.

Στις 15 Απριλίου 1941 είχε τα γενέθλιά του ο Πτέραρχος Τέο Όστερκαμπ, άσσος και των δύο παγκοσμίων πολέμων, ο «καλύτερος χαρακτήρας στη Λουφτβάφφε», σύμφωνα με το Γκάλλαντ, που οι πιλότοι αποκαλούσαν «θείο».

Ο Γκάλλαντ ήταν προσκεκλημένος στο πάρτι που διοργάνωνε η μοίρα του Όστερκαμπ στο Λε Τουκέ. Απογειώθηκε από την Βρέστη με το Bf 109 του φορτωμένο με ένα καλάθι αστακούς και σαμπάνια!

Στην πτήση όμως για το Λε Τουκέ, εντόπισε 6 Σπιτφάϊρ πάνω από το Κεντ.

Κατέρριψε το ένα και συνέχισε καταδιωκόμενος προς το Λε Τουκέ. Η σαμπάνια δεν άντεξε στην αερομαχία, αλλά εκείνο το βράδυ γιόρτασαν στην αεροπορική βάση κάτι παραπάνω από τα γενέθλια του «θείου Τέο».

Ο Γκάλλαντ θεωρούσε πάντα την πτήση ως πρόκληση και την κατάρριψη τέχνη. Επειδή ακριβώς δεν επιθυμούσε τις καταστροφές ή τον θάνατο του αντιπάλου του, συμπεριφερόταν πάντα ιπποτικά έναντι των αντιπάλων, αλλά συναδέλφων του, πιλότων.

Είναι χαρακτηριστικά δύο παραδείγματα αυτής της νοοτροπίας.

Όταν ο Γκαίριγκ τον ρώτησε τι θα έκανε σε περίπτωση που διατασσόταν να πυροβολεί εναντίον των αντιπάλων πιλότων, που διέφευγαν με αλεξίπτωτο, ο Γκάλλαντ απήντησε: «Θα το θεωρούσα έγκλημα, στρατάρχα. Δεν θα εκτελούσα ποτέ τέτοια διαταγή, δεν θα τη μετέφερα στους υφισταμένους μου και θα εξέφραζα την αντίθεσή μου με όλα τα δυνατά μέσα»!

Τον Γκαίριγκ τον ικανοποίησε αυτή η απάντηση γιατί και ο ίδιος είχε την ίδια συμπεριφορά ως πιλότος κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όταν οι Γερμανοί κατέρριψαν τον Βρετανό άσσο Σμηναγό Ντάγκλας Μπαίηντερ που είχε ιδιαίτερη φήμη για την γενναιότητά του καθώς πετούσε παρά τον ακρωτηριασμό των κάτω άκρων του και την τοποθέτηση τεχνητών μελών, ο Γκάλλαντ τον έφερε με το τζιπ του στο αρχηγείο του για να πιουν τσάϊ!

Μετά από φιλική συζήτηση μεταξύ τους, ο Μπαίηντερ του ζήτησε σαν χάρη να ρυθμίσει ώστε να του στείλουν από την Αγγλία τα δύο εφεδρικά τεχνητά του πόδια, γιατί τα άλλα είχαν πάθει ζημιά κατά την κατάρριψή του.

Ο Γκάλλαντ διαβίβασε το αίτημα στον Γκαίριγκ που το αποδέχτηκε με ενθουσιασμό.

Πράγματι οι Άγγλοι τα έστειλαν, εκμεταλλευόμενοι την ευκαιρία και για έναν βομβαρδισμό της γερμανικής αεροπορικής βάσης!

Καθόλου αρμόζουσα η συμπεριφορά τους για τζέντλεμεν…

Ο Μπαίηντερ έλαβε το δεύτερο ζεύγος τεχνητών μελών αλλά και το πρώτο ζευγάρι που επισκεύασαν οι Γερμανοί και ανταπέδωσε την ευγενική χειρονομία όταν μετά από κάποια χρόνια βρήκε τον αιχμαλωτισθέντα Γκάλλαντ και του έδωσε ένα πακέτο με αρίστης ποιότητας πούρα!

Στις 22 Νοεμβρίου 1941 ο Βέρνερ Μέλντερς πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα και ο Γκάλλαντ τον διαδέχθηκε στη θέση του επιθεωρητή των καταδιωκτικών της Λουφτβάφφε, ουσιαστικά δηλαδή στη θέση του αρχηγού των καταδιωκτικών της τακτικής αεροπορίας, με απόλυτη ευθύνη σε θέματα τεχνολογίας, διοικητικής μερίμνης, τεχνικής βελτίωσης, παραγωγής, προαγωγών και μεταθέσεων.

Προήχθη σε σμήναρχο την 4η Δεκεμβρίου, ένα μήνα μετά την προαγωγή του σε αντισμήναρχο, έπ’ ευκαιρία της 50ής του κατάρριψης και συνέχισε, σπανιότερα βέβαια, να πετάει.

Στις 28 Φεβρουαρίου 1942, μετά την 94η κατάρριψη βρετανικού αεροσκάφους, γινόταν ο δεύτερος Γερμανός – και μοναδικός επιζών – που παρασημοφορήθηκε με τον θρυλικό «Σταυρό των Ιπποτών, μετά Φύλλων Δρυός, Ξιφών και Αδαμάντων».

Η μεγαλύτερή του οργανωτική επιτυχία ήταν η τέλεια αεροπορική κάλυψη της Επιχείρησης «Κεραυνός» (Donnerkeil) κατά την οποία μια γερμανική αρμάδα με επικεφαλής τα θωρηκτά «Σάρνχορστ», «Γκναϊζενάου» και «Πρινς Έϊγκεν» πέρασαν το στενό της Μάγχης ερχόμενα από την Βρέστη, με προορισμό τα λιμάνια της Βαλτικής.

Το εγχείρημα έμοιαζε αδύνατο, ο Πτέραρχος Γιέχονεκ και η ηγεσία του Ναυτικού διαφωνούσαν, αλλά ο Χίτλερ επέμενε.

Μετά από την εντυπωσιακή παρουσίαση του σχεδίου, ο Φύρερ ρώτησε τον Γκάλλαντ αν πίστευε στην επιτυχία του εγχειρήματος.

Ο νεαρός σμήναρχος απήντησε: «Όλα εξαρτώνται από το πόσο χρόνο θα χρειαστούν οι Άγγλοι για να κινητοποιήσουν την RAF εναντίον των πλοίων μας.

Χρειαζόμαστε απόλυτο αιφνιδιασμό και την τύχη με το μέρος μας. Τα καταδιωκτικά μου θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό».

Έτσι και έγινε και η αρμάδα του υποναυάρχου Κίλιαξ διέσχισε σχεδόν ανενόχλητη τη Μάγχη στις 12 Φεβρουαρίου 1942.

Με αυτό τον τρόπο κατέστη η πρώτη και μοναδική εχθρική για τους Άγγλους ναυτική δύναμη που πέτυχε κάτι τέτοιο από το 1690! Παράλληλα με την καταρράκωση του κύρους και του ηθικού τους, οι Βρετανοί έχασαν και 60 αεροσκάφη στην προσπάθεια να εμποδίσουν την γερμανική επιχείρηση.

Στο αξίωμα του στρατηγού

Στις 19 Νοεμβρίου 1942 ο Άντολφ Γκάλλαντ προήχθη σε ταξίαρχο και έτσι έγινε ο νεότερος στρατηγός στην Γερμανία. Όταν άρχισε να αναστρέφεται ο ρους του πολέμου, να πιέζεται η Βέρμαχτ στο Ανατολικό Μέτωπο και να βομβαρδίζονται ανηλεώς εργοστάσια αλλά και πόλεις της Γερμανίας, τα καταδιωκτικά του Γκάλλαντ προσπαθούσαν να πετύχουν το ακατόρθωτο της κάλυψης όλων των μετώπων με ελάχιστα μέσα.

Στις 17 Αυγούστου 1943 κατέρριψαν 64 βομβαρδιστικά πάνω από το Σβάϊνφουρτ και στις 14 Οκτωβρίου η μαζική πτήση 300 γερμανικών καταδιωκτικών εναντίον 226 βομβαρδιστικών Β-17 κατέληξε στην καταστροφή 61 και στην πρόκληση ζημιών σε 140 αμερικανικά αεροσκάφη.

Έκτοτε η συνοδεία των βομβαρδιστικών ενισχύθηκε και η Λουφτβάφφε δεν πέτυχε ξανά ανάλογης έκτασης νίκη σε αερομαχία. Νωρίτερα, στις 10 Ιουλίου 1943 ο Γκάλλαντ διοίκησε προσωπικά τα καταδιωκτικά που αντιμετώπισαν την απόβαση στην Σικελία και βοήθησαν τα μέγιστα στην εκκένωση του νησιού χωρίς σοβαρές γερμανικές απώλειες.

Ο Γκάλλαντ είχε το προνόμιο να πετάξει με το πρωτότυπο αεριωθούμενο Μέσσερσμιτ Me-262, το πρώτο αεριωθούμενο καταδιωκτικό στην ιστορία. Περιέγραψε την εμπειρία του αυτή ως εξής: «Είναι σαν να σε σπρώχνει ένας άγγελος». Είπε στον Γκαίριγκ ότι όλες οι μονάδες καταδιωκτικών θα έπρεπε να αποκτήσουν τα νέα αεροσκάφη για να λάβει την απάντηση ότι ο Χίτλερ επέμενε στην χρησιμοποίηση του αεροσκάφους ως ελαφρού βομβαρδιστικού!

Μια από τις τελευταίες ευκαιρίες των Γερμανών να αποκτήσουν ξανά την αεροπορική υπεροχή και ίσως να κερδίσουν τον πόλεμο, χανόταν με αυτό το τραγικό λάθος.

Ο Γκάλλαντ φυσικά διαφώνησε όπως συνήθιζε να κάνει με τους ανωτέρους του.

Σε μια άλλη περίπτωση που ο Γκαίριγκ κάλεσε όλους τους διοικητές μονάδων και τους κατηγόρησε για αποτυχία, δειλία και μάλιστα έφτασε να τους κατηγορήσει ότι πήραν τον «Σταυρό των Ιπποτών» λέγοντας ψέμματα, ο Γκάλλαντ τράβηξε το περίφημο παράσημο και το πέταξε στο τραπέζι μπροστά στον εμβρόντητο στρατάρχη, που δεν έδωσε προς στιγμήν συνέχεια.

Τον Ιανουάριο του 1945 ο Υποπτέραρχος Γκάλλαντ απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του γιατί επεδίωξε και διευκόλυνε μια συνάντηση των διοικητών σμηναρχιών της Λουφτβάφφε με τους Χίτλερ και Γκαίριγκ, στην οποία οι διοικητές αξίωσαν την παραίτηση του Γκαίριγκ.

Η συνάντηση αυτή ονομάστηκε αργότερα η «Στάση των πιλότων των καταδιωκτικών» και στοίχισε στον Γκάλλαντ, εκτός από την απαλλαγή του, τον «κατ’ οίκον περιορισμό», την κατάσχεση του αυτοκινήτου του και την παρακολούθηση του τηλεφώνου του! Ο Γκάλλαντ απογοητευμένος σκεφτόταν να αυτοκτονήσει…

Με παρέμβαση του Σπέρλε, αλλά και του ίδιου του Χίτλερ, ο Γκαίριγκ «ηρέμησε».

Κατόπιν ιδίας θελήσεως του Γκάλλαντ, αλλά και διαταγής του Γκαίριγκ, ο Γερμανός άσσος συγκρότησε και ηγήθηκε μιας πειραματικής μονάδας αεριωθουμένων καταδιωκτικών, η οποία σημείωσε εξαιρετικές επιτυχίες στους τελευταίους μήνες του πολέμου.

Η μονάδα απετελείτο από τους «άσσους των άσσων», αφού όλοι είχαν σαν ελάχιστη διάκριση την παρασημοφόρηση με τον «Σταυρό των Ιπποτών». Ο ίδιος έφτασε τις 104 καταρρίψεις (οι 7 με Μe-262).

Στις 26 Απριλίου 1945 έλαβε μέρος στην τελευταία του αερομαχία.

Εκεί το αεροσκάφος του κτυπήθηκε και ο ίδιος τραυματίστηκε στο πόδι.

Μετά την αναγκαστική του προσγείωση παρέδωσε τη διοίκηση της μονάδας στον Χάϊντς Μπάερ αλλά παρέμεινε μαζί του.

Πριν παραδοθεί στους Αμερικανούς, διέταξε την καταστροφή όλων των Me-262 και σχολίασε με πίκρα: «ενώ κατά τη διάρκεια του πολέμου παρακαλούσα για νέα αεροπλάνα, στο τέλος είχα περισσότερα αεροσκάφη από πιλότους για να τα πετάξουν»!

Αξιοσημείωτο είναι το ότι το αεροσκάφος του Γκάλλαντ ήταν το μόνο στην Λουφτβάφφε, που διέθετε αναπτήρα και θέση για να τοποθετεί το πούρο του!

Μετά τον πόλεμο

Μετά από δύο χρόνια αιχμαλωσίας, που ξεκίνησε την 14η Μαΐου 1945, επέστρεψε στο Κίελο της Γερμανίας και αφού εργάστηκε ελάχιστα ως δασοφύλακας, το Νοέμβριο του 1948 απεδέχθη αίτηση της κυβερνήσεως της Αργεντινής να την βοηθήσει με την εμπειρία του σε θέματα αεραμύνης και εκπαιδεύσεως της πολεμικής αεροπορίας. Λόγω πολιτικών αλλαγών αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Γερμανία το 1955.

Εν τω μεταξύ είχε βοηθήσει στην κατασκευή του πρώτου αργεντίνικου καταδιωκτικού τύπου Πούλκι ΙΙ που πρωτοεμφανίστηκε επίσημα την 8η Φεβρουαρίου 1951 και είχε παντρευτεί την Συλβίνια κόμισσα Φον Ντόνχοφ στις 12 Φεβρουαρίου 1954.

Στις 26 Απριλίου 1955 πέταξε σε αεροπορικό ράλι με ένα Πιάτζιο 149 και κέρδισε την δεύτερη θέση. Παρά την πρόταση του αναμορφωτή του Γερμανικού Στρατού Τέοντορ Μπλανκ, δεν επετράπη στον Γκάλλαντ να αναλάβει τον ρόλο του επιθεωρητή της νέας Λουφτβάφφε.

Για την ακρίβεια, η ανάληψη των καθηκόντων του αρχηγού της Γερμανικής Αεροπορίας από τον Πτέραρχο Καμχούμπερ, με τον οποίο ο Γκάλλαντ είχε τις χειρότερες σχέσεις κατά τη διάρκεια του πολέμου, κατέστησε την πιθανή συνεργασία τους ανέφικτη. Όμως επειδή ήταν περιζήτητος, εργάστηκε σαν διοικητικό στέλεχος σε 4 αεροπορικές εταιρείες.

Στις 19 Μαρτίου 1962 αγοράζει ένα μονοκινητήριο αεροσκάφος Μπήτσκραφτ Μπονάντσα και το ονομάζει «Ο Χοντρός».

Τον Νοέμβριο του 1966 αποκτά έναν γιο και τον Ιούλιο του 1969 μία κόρη. Στις 10 Φεβρουαρίου 1984 παντρεύεται την Χάϊντι Χορν.

Μέχρι το θάνατό του τον Φεβρουάριο του 1996 στην Βόννη από καρδιακό επεισόδιο, πετούσε ακόμη και ήταν σύμβουλος σε θέματα αεροπλοΐας, τιμώμενο πρόσωπο και ομιλητής σε αναρίθμητες αεροναυτικές συγκεντρώσεις ανά τον κόσμο και μέλος στις σοβαρές διεθνείς λέσχες πιλότων.

Τέλος αξίζει να τονιστεί ότι η στρατηγική και οι τακτικές του Γκάλλαντ χρησιμοποιήθηκαν και μάλιστα με αρκετά μεγάλη επιτυχία από την Αεροπορία της Αργεντινής κατά τον πόλεμο των Φώκλαντς το 1982.