Στις 4 Μαΐου του 1972, η Κρήτη βυθίστηκε στο πένθος από μια ανείπωτη τραγωδία, αφού 21 μαθήτριες του Γυμνασίου Σπηλίου βρήκαν φρικτό θάνατο στη Γεωργιούπολη, σε μια εκδρομή που ξεκίνησε με γέλια και τραγούδια και κατέληξε σε εθνικό δράμα.

Η θάλασσα έμοιαζε ήρεμη, οι καΐκοι “Δύο Γιώργηδες” και “Δύο Αδέλφια” ήταν έτοιμοι για μικρές βαρκάδες.

Όταν όμως η τέταρτη ομάδα ανέβηκε στο “Δύο Γιώργηδες”, ένα κύμα, μια λάθος κίνηση και τα δίχτυα που μπλέχτηκαν γύρω από τα κορμιά των κοριτσιών, μετέτρεψαν την εκδρομή σε εφιάλτη.

Οι περισσότερες δεν ήξεραν κολύμπι και έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά, τα νερά γέμισαν κραυγές και σιωπή.

Το ρολόι μιας μαθήτριας σταμάτησε στις 13:40,  η ώρα που το καΐκι ανατράπηκε και η ιστορία άλλαξε για πάντα.

Δύο αδερφές χάθηκαν αγκαλιασμένες, άλλες πνίγηκαν μπλεγμένες στα δίχτυα, ενώ κάποιοι λίγοι στάθηκαν τυχεροί ή σώθηκαν χάρη στην αυτοθυσία συμμαθητριών τους. Η Κρήτη βυθίστηκε σε ασύλληπτο πένθος.

Χωριά όπως το Σπήλι, το Μιξόρρουμα, το Μουρνέ, το Κεντροχώρι και η Λαμπρινή ντύθηκαν στα μαύρα. Για χρόνια δεν έγιναν γάμοι ούτε βαφτίσια – ο ήχος του σπαραγμού κυριαρχούσε πάνω από τη ζωή.

Το δράμα προκάλεσε οργή. Το καΐκι δεν είχε άδεια για μεταφορά επιβατών, οι ευθύνες μοιράστηκαν στους λάθος ανθρώπους, κι όμως τίποτα δεν μπορούσε να γιατρέψει τις πληγές.

Ο λεμβούχος καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκισης, ενώ οι καθηγητές με αναστολή.

Μισός αιώνας μετά, η μνήμη της τραγωδίας ζει ακόμη. Οι Κρητικοί μιλούν για εκείνη τη μέρα με δάκρυα και πόνο, σαν να πέρασε μόλις χθες.

Γιατί κάποιες πληγές δεν κλείνουν ποτέ και η θάλασσα της Γεωργιούπολης κουβαλά ακόμη τα κορίτσια που δεν γύρισαν ποτέ στο σπίτι.