Ενώ η χρήση της αναισθησίας χρονολογείται μόλις από τις αρχές του 19ου αιώνα, η ιδέα ότι πριν από τότε οι ασθενείς απλώς υπέφεραν από φρικτούς πόνους κάθε φορά που έκαναν κάποια επέμβαση, είναι μύθος.
Οι γιατροί ήταν σε θέση να προσφέρουν ανακούφιση από τον πόνο εδώ και χιλιάδες χρόνια. Πάνω από 3500 χρόνια πριν, οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν ενώσεις με βάση το όπιο (ακόμη, την πιο ισχυρή πηγή ανακούφισης από τον πόνο).
Οι γιατροί στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιούσαν συχνά φλοιό ιτιάς, που περιέχει σαλικυλικό οξύ (το δραστικό συστατικό της ασπιρίνης) για τη θεραπεία του πόνου, ενώ οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν φυτά όπως ο μανδραγόρας και η μπελαντόνα.
Αλλά, τέτοια φυτικά φάρμακα είχαν τους κινδύνους τους: μια πολύ μικρή δόση σήμαινε ότι οι ασθενείς θα εξακολουθούσαν να υποφέρουν από πόνο, ενώ οι μεγάλες δόσεις θα μπορούσαν να προκαλέσουν απώλεια των αισθήσεων, μέχρι και θάνατο.
Πολλοί ασθενείς κατέληξαν επίσης εθισμένοι στις ενώσεις του οπίου.
Αυτό οδήγησε στην αναζήτηση πιο ακριβών τρόπων χρήσης τέτοιων ενώσεων, με τον εντοπισμό των δραστικών συστατικών τους και τη χορήγηση προσεκτικά ελεγχόμενων δόσεων στους ασθενείς για την αποφυγή ατυχημάτων και εθισμών.
