Το άρθρο αναφέρεται στα Βούρλα, ένα κρατικά προστατευόμενο μπορντέλο στη Δραπετσώνα, που δημιουργήθηκε από τον Δήμο του Πειραιά το 1875 και λειτούργησε για 60 χρόνια υπό την επιτήρηση της αστυνομίας.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, μετατράπηκε σε φυλακή και παρέμεινε έτσι μέχρι τη δεκαετία του '70. Οι γυναίκες που εργάζονταν εκεί ζούσαν σε συνθήκες εξαθλίωσης, χωρίς πραγματική ταυτότητα ή μέλλον, και ήταν απομονωμένες από την κοινωνία.
Το βιβλίο της Τέτης Σώλου "Πόρνες στα Βούρλα" περιγράφει τη σκληρή πραγματικότητα αυτών των γυναικών, οι οποίες επιθυμούσαν να αφήσουν πίσω τους κάποιο ίχνος της βασανισμένης ζωής τους.
Πιο αναλυτικά
Τα Βούρλα τα έφτιαξε ο Δήμος του Πειραιά και λειτούργησε υπό την προστασία του κράτους και την περιφρούρηση της αστυνομίας. Τον καιρό της Κατοχής µετατράπηκε σε φυλακή και ως φυλακή ήταν ως τη δεκαετία του 70. Η εξαθλίωση και η ζωή εκεί.
Τα Βούρλα ήταν ένα τεράστιο δηµόσιο µπορντέλο στη Δραπετσώνα, που έφτιαξε ο δήµος του Πειραιά το 1875 και για 60 χρόνια ήταν υπό την προστασία του κράτους και την περιφρούρηση της αστυνομίας.
Ένας ψηλός τοίχος το χώριζε από τον υπόλοιπο κόσμο και είχε ομοιόμορφα κελιά – έμοιαζε πολύ με φυλακή.
Οι γυναίκες εκεί μέσα δεν είχαν καν το πραγματικό τους όνομα ενώ έξω από τη μάντρα έβρισκες μόνο κατακάθια της κοινωνίας, αλήτες και κλέφτες.
Τον καιρό της Κατοχής µετατράπηκε σε φυλακή και ως φυλακή ήταν ως τη δεκαετία του 70.
Η Τέτη Σώλου που έχει γράψει και το βιβλίο Πόρνες στα Βούρλα – Κάτι να μείνει από μένα περιγράφει: “Τα Βούρλα ήταν ο πάτος στην ιεραρχία του πληρωμένου έρωτα. Εκεί συγκεντρώθηκαν οι πόρνες που δεν είχαν ούτε όνομα ούτε μέλλον και δεν έβγαιναν παρά μόνον με ειδική άδεια.
Η φωνή τους δεν έβγαινε από τη μάντρα των Βούρλων. Έχουν περάσει σχεδόν 80 χρόνια από τότε που έκλεισε το μπορντέλο-στρατώνας των Βούρλων. Οι γυναίκες αυτές εδώ και χρόνια δε ζουν πια. Η αγωνία τους ήταν να μείνει κάτι πίσω τους που να θυμίζει τη βασανισμένη τους ύπαρξη”.
