Μια μελέτη αποκαλύπτει ότι ο «Ύμνος στη Nikkal», η παλαιότερη γνωστή παρτιτούρα, μοιράζεται ρυθμούς και μελωδίες με ιερά κείμενα από την Ινδία, γεγονός που δείχνει την ύπαρξη μιας παγκόσμιας μουσικής κουλτούρας κατά την Εποχή του Χαλκού.

Σήμερα, ο “Ύμνος στη Nikkal” είναι η παλαιότερη σωζόμενη μουσική παρτιτούρα και μια εντυπωσιακή απόδειξη ότι οι πολιτισμοί της Εποχής του Χαλκού – από την Ινδία μέχρι τη Μεσόγειο – συνδέονταν μέσω της μουσικής.

Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στον διακομιστή Preprints.org από τον ερευνητή Dan C. Baciu αναλύει αυτόν τον ύμνο και διαπιστώνει ότι οι ρυθμοί και οι μελωδίες του παραδόξως ταιριάζουν με εκείνους των ιερών κειμένων της Ριγκ Βέδα, μιας συλλογής ύμνων από την αρχαία Ινδία. Οι στατιστικές δείχνουν ότι αυτό δεν είναι σύμπτωση , εξηγεί ο συγγραφέας. Οι πιθανότητες εμφάνισης τέτοιων μοτίβων τυχαία είναι λιγότερες από μία στο εκατομμύριο .

Ο ύμνος Nikkal βρέθηκε στα ερείπια της Ουγκαρίτ, ενός πολιτιστικού χωνευτηρίου κατά την Εποχή του Χαλκού. Γραμμένος στη Χουρριανή γλώσσα, ο ύμνος συνοδευόταν από μουσική σημειολογία που οι ειδικοί μπόρεσαν να αποκρυπτογραφήσουν τον 20ό αιώνα. Το τραγούδι, το οποίο διαρκεί μόνο λίγα λεπτά, ερμηνευόταν σε διφωνικά όργανα, όπως άρπες ή διπλά φλάουτα, που ήταν συνηθισμένα εκείνη την εποχή.

Η μελέτη δείχνει ότι τα ρυθμικά και μελωδικά μοτίβα του ύμνου είναι σχεδόν πανομοιότυπα με αυτά που βρίσκονται στη Ριγκ Βέδα, ένα ινδικό ιερό κείμενο που μεταφερόταν από γενιά σε γενιά προφορικά για αιώνες πριν καταγραφεί. Περίπου ένας στους πέντε στίχους της Ριγκ Βέδα τελειώνει με έναν από τους δύο κύριους ρυθμούς του Ύμνου της Νικκάλ , σημειώνει ο Μπάκιου.

Μια αδύνατη σύνδεση… αλλά αληθινή
Πώς είναι δυνατόν ένα μεσογειακό τραγούδι να μοιράζεται κοινούς ρυθμούς με ινδικά τραγούδια, όταν τις περιοχές τις χώριζαν χιλιάδες χιλιόμετρα βουνών και ερήμων; Οι ερευνητές το εξηγούν αυτό μέσω του πολιτισμού του βασιλείου των Μιτάννι, ενός κράτους της Εποχής του Χαλκού που λειτουργούσε ως γέφυρα μεταξύ αυτών των περιοχών.

Οι Μιτάννι, των οποίων το όνομα μπορεί να σημαίνει «ένωση» σε μια αρχαία γλώσσα που σχετίζεται με τα σανσκριτικά, είχαν δεσμούς με λαούς που μιλούσαν ινδοευρωπαϊκές γλώσσες, όπως οι πρόγονοι των συγγραφέων της Ριγκ Βέδα . Οι Μιτάννοι μας άφησαν δύο δώρα, εξηγεί η μελέτη. Το ένα είναι η παλαιότερη απόδειξη του βεδικού πολιτισμού εκτός Ινδίας και το άλλο είναι αυτός ο ύμνος, που δείχνει πώς η μουσική ένωσε αυτούς τους πολιτισμούς .

Όταν ακούς τον ύμνο, κάτι σου φαίνεται οικείο. Ένας από τους κύριους ρυθμούς του, ο οποίος είναι και ο πιο συνηθισμένος στη Ριγκ Βέδα , εναλλάσσει συχνά τις μακρόσυρτες με τις σύντομες νότες, σαν χτύπος της καρδιάς , περιγράφει η μελέτη. Αυτό το μοτίβο, που υπάρχει σε πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο, θα μπορούσε να το ονομάσουμε καθολικό.

Ο άλλος, πιο σύνθετος ρυθμός είναι πιο συγκεκριμένος για τη βεδική παράδοση. Είναι σαν οι συνθέτες του ύμνου να είχαν επιλέξει σκόπιμα τους δύο πιο αντιπροσωπευτικούς ρυθμούς της Ινδίας , σημειώνει ο Baciu. Ο συνδυασμός των δύο – ο ένας απλός, ο άλλος εκλεπτυσμένος – αντανακλά μια βαθιά καλλιτεχνική ιδέα: την ανάμειξη του γραμμικού και του μη γραμμικού, όπως ο διάσημος «Άνθρωπος του Βιτρούβιου» του Λεονάρντο ντα Βίντσι, που ενώνει το τετράγωνο και τον κύκλο.

Η μελέτη εγείρει ένα επαναστατικό ερώτημα: Υπήρχε μια παγκόσμια μουσική κουλτούρα στην Εποχή του Χαλκού; Η μουσική, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα, μπορεί να ταξίδευε πιο γρήγορα από τους πολέμους ή το εμπόριο. Οι καλές ιδέες εξαπλώνονται εύκολα και κατακτούν τον κόσμο. Έχουν φτερά , γράφει ο Baciu.

ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Παρόλο που δεν υπάρχουν περαιτέρω στοιχεία —η μουσική είναι εφήμερη και λίγες πρώιμες παρτιτούρες έχουν διασωθεί— ο ύμνος υποδηλώνει ότι οι πολιτισμικές συνδέσεις ήταν βαθύτερες από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως. Ακόμα και όταν ανακαλύφθηκε ο ύμνος Nikkal, αρχικά ταξινομήθηκε ως μαθηματικό κείμενο , θυμάται ο συγγραφέας. Η μουσική δεν είναι μόνο δύσκολο να βρεθεί, αλλά και να αναγνωριστεί .

Αυτοί οι ρυθμοί δεν μένουν πίσω. Για παράδειγμα, τα πρώτα μέτρα του ύμνου είναι σχεδόν πανομοιότυπα με έναν στίχο που χρησιμοποιήθηκε αιώνες αργότερα από την Ελληνίδα ποιήτρια Σαπφώ, και ακόμη αργότερα από τον Γερμανό ποιητή Χέλντερλιν το 1801. Είναι σαν η ίδια μελωδία να ταξίδεψε στον χρόνο και τον χώρο, φανερώνει η μελέτη.

Ενώ οι αρχαίες αυτοκρατορίες προσπαθούσαν να ενώσουν τον κόσμο μέσω της βίας, η μουσική το πέτυχε αυτό αβίαστα. Η μουσική έφερε τους ανθρώπους κοντά, κάνοντας τις καρδιές τους να χτυπούν ομόφωνα , καταλήγει ο Μπάτσιου.

ΠΗΓΗ ΕΔΩ και ΕΔΩ