Στη δεκαετία του 1860, ένας εκκεντρικός άνδρας πέρασε πολλά χρόνια περπατώντας στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Κονέκτικατ και Χάντσον. 

Σχεδόν κάθε μήνα εμφανιζόταν, ένας άντρας ντυμένος από την κορυφή μέχρι τα νύχια στα πόδια. Ένα βαρύ δερμάτινο παλτό πάνω από δερμάτινο παντελόνι και πουκάμισο. Δερμάτινο καπέλο και δερμάτινες μπότες. Δερμάτινη τσάντα και δερμάτινο καπέλο.

Από πού ήρθε, κανείς δεν ήξερε. Τι ήθελε τελικά, κανείς δεν μπορούσε να πει. Ούτε εκείνος: Για τους περισσότερους, απλώς γρύλιζε ή μιλούσε μερικές φράσεις στα γαλλικά, προτού συνεχίσει το δρόμο του.

Το ταξίδι του ήταν ένας περίπατος στο Κονέκτικατ και σε μέρη της Νέας Υόρκης, ένα ταξίδι 365 μιλίων που μπορούσε να ολοκληρώσει σε περίπου 35 ημέρες και ένα που επανέλαβε σε έναν φαινομενικά ατελείωτο κύκλο. Όπως οι μαθητές, έτσι και οι κάτοικοι των πόλεων από τις οποίες πέρασε γοητεύτηκαν από τον αινιγματικό επισκέπτη. Και αφού δεν αποκάλυψε το όνομά του, έπρεπε να του δώσουν ένα: ήταν ο Γέρο – Δερμάτινος.

Από τον τρόπο ντυσίματος του μέχρι το παρατσούκλι του, ο Δερμάτινος εμφανίζεται ως ένα είδος αστικού θρύλου. Αλλά οι σύγχρονες αφηγήσεις του είναι άφθονες, όπως και οι φωτογραφίες και οι αυτόπτες μάρτυρες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο γερο Δερμάτινος δεν ήταν μόνο πραγματικός, αλλά μια κοινή παρουσία στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Αυτό που παραμένει μυστήριο είναι ο άνθρωπος πίσω από τη λαογραφία.

Δεν έδειξε επιθετικότητα, δεν έκλεψε ποτέ τίποτα, και επειδή δεν ήθελε να τον ενοχλούν, δεν ενοχλούσε τους άλλους.

«Ποτέ δεν κοίταζε τους ανθρώπους, αλλά τα παιδιά δεν τον φοβόντουσαν. Απλώς παρακολουθούσαν. Μερικές φορές τα αγόρια του έβαζαν καπνό στο φράχτη, αλλά εκείνος δεν τον έπαιρνε. Μάζευε όμως, όλα τα πούρα που έβρισκε».

Ωστόσο, θα δεχόταν άλλου είδους φιλοξενία. Μόλις οι ντόπιοι εξοικειώνονταν με τον Δερμάτινο, πρόσφεραν φρέσκο ψωμί και άλλα γεύματα, τα οποία κατανάλωνε ευχαρίστως. Άλλες φορές, έτρωγε στη φυλακή της κομητείας Middlesex, η οποία είχε κήπο και φάρμα γαλακτοπαραγωγής.

Είχε και λεφτά. Στο παντοπωλείο Harding στο Branford, έκανε μια τυπική παραγγελία: ένα καρβέλι ψωμί, ένα κουτάκι σαρδέλες, καφέ, κράκερ, πίτα, μπύρα και κονιάκ. Στην τσάντα του είχε ένα τηγάνι για μαγείρεμα. Με την πάροδο του χρόνου, ο Leatherman δημιούργησε καταλύματα σε σπηλιές, εφοδιάζοντας με καυσόξυλα και άλλες προμήθειες, ώστε να μπορεί να κοιμηθεί πριν συνεχίσει το ταξίδι του την επόμενη μέρα. Αυτά τα καταφύγια ήταν μερικές φορές χειροποίητα, αποτελούμενα από βράχους με ξύλα για στέγη.

Φρόντιζε και την υγιεινή του. Καθάριζε τον εαυτό του στα ρέματα, αν και η εμφάνισή του οδήγησε τουλάχιστον ένα πρακτορείο – τους New York Times – να τον περιγράψει ως «άμορφο, απωθητικό και εντελώς ανεξήγητο».

Η περιπλάνησή του ήταν συχνά αντικείμενο εξέτασης. Κάποια στιγμή, ένας περίεργος κάτοικος έκρυψε μια κάμερα βάζοντάς την κάτω από κουβέρτες σε ένα σκοινί για άπλωμα και τράβηξε μια φωτογραφία του. Μια άλλη φωτογραφία του προκάλεσε τέτοιο ενδιαφέρον που εκτέθηκε σε ένα παράθυρο.

Τα καλοκαίρια, άντεχε τη ζέστη στο κοστούμι. Τους χειμώνες, αντιμετώπιζε τις χαμηλές θερμοκρασίες και τουλάχιστον μια χιονοθύελλα. Όλοι ήξεραν ποιο μήνα θα περνούσε από την περιοχή τους.

Ήταν γνωστό ότι ήταν τόσο ακριβής στη διαδρομή του που το 1886, όταν δεν είχε σταματήσει στα συνηθισμένα του στέκια, όλοι κατάλαβαν ότι είχε πεθάνει σε κακές καιρικές συνθήκες. Τι έψαχνε ο μυστηριώδης άντρας με τα δερμάτινα ρούχα δεν θα μάθουμε ποτέ.