Τι μοίρα είχε! Έζησε δέκα μήνες στο Ζεβοντάν και το Βιβαραί, καταβροχθίζοντας γυναίκες, παιδιά και «βοσκοπούλες φημισμένες για την ομορφιά τους» […] αν όλοι οι λύκοι ήταν σαν αυτόν, θα είχαν αλλάξει την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας». Αυτά είναι τα λόγια με τα οποία ο Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, στο έργο του Ταξίδια με ένα Γαϊδούρι στις Σεβέν , αναφέρεται σε ένα μυστηριώδες ζώο στο οποίο αποδόθηκαν 210 επιθέσεις σε ανθρώπους -113 από τις οποίες ήταν μοιραίες- σε μια κεντρική περιοχή της Γαλλίας μεταξύ 1764 και 1767: το Θηρίο του Ζεβοντάν .

Ο συγγραφέας των βιβλίων « Το Νησί των Θησαυρών» και «Η Παράξενη Υπόθεση του Δρ. Τζέκιλ» και «Ο κ. Χάιντ» ταξίδεψε το 1878 σε αυτή τη γαλλική κομητεία που βρίσκεται στη σημερινή περιοχή Λοζέρ, μεταξύ Ωβέρνης και Λανγκεντόκ. Μια περιοχή που κάποτε ανήκε στον βασιλιά Αλφόνσο Β’ και που τον 12ο αιώνα αναγνώρισε την εξουσία της γαλλικής μοναρχίας και είδε την κάποτε ακμάζουσα οικονομία της να καταστρέφεται από τους θρησκευτικούς πολέμους που μάστιζαν την περιοχή μεταξύ του 16ου και του 17ου αιώνα.

Είναι ένα γεωγραφικά ξεχωριστό μέρος, που χαρακτηρίζεται από τις βαθιές κοιλάδες και τα πυκνά δάση— όλα αυτά το καθιστούσαν σκοτεινό, καταπράσινο και δύσκολο για την κατασκευή δρόμων, με αποτέλεσμα τη διάσπαρτη ύπαρξη οικισμών. Ήταν, επομένως, ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μπορούσαν εύκολα να απομονωθούν και να υποστούν επιθέσεις χωρίς τη δυνατότητα να λάβουν βοήθεια. Επιπλέον, οι χειμώνες ήταν πολύ μεγάλοι , διαρκώντας έως και εννέα μήνες, με τις πρώτες χιονοπτώσεις να καταγράφονται τον Σεπτέμβριο και μερικές φορές το κρύο να διαρκεί μέχρι τον Μάιο.

Εκείνη την εποχή, η άγρια ​​πανίδα δεν είχε φτάσει ακόμη στο χείλος της εξαφάνισης λόγω του εντατικού κυνηγιού που θα συνέβαινε τους επόμενους αιώνες. Ο λύκος ήταν ένας άφθονος θηρευτής, με τον πληθυσμό του στη Γαλλία να εκτιμάται σε περίπου είκοσι χιλιάδες άτομα , πράγμα που σήμαινε ότι τα ζώα υπέφεραν συχνά από επιθέσεις, διατηρώντας ζωντανό τον θρύλο της αγριότητάς τους από την αρχαιότητα. Γι’ αυτό εξαρχής το Θηρίο του Ζεβοντάν αναγνωρίστηκε ως λύκος , αν και πολυάριθμες μαρτυρίες και αποδεικτικά στοιχεία θα έδιναν αφορμή για άλλες υποθέσεις.

Μια νεαρή δεκατετράχρονη βοσκοπούλα ονόματι Jeanne Boulet είχε την θλιβερή μοίρα να είναι το πρώτο γνωστό θανατηφόρο θύμα. Αυτό συνέβη στο Saint-Étienne-de-Lugdarès, τον Ιούνιο του 1764, και θάφτηκε χωρίς μυστήρια επειδή δεν μπόρεσε να εξομολογηθεί πριν πεθάνει. Το αρχείο της ενορίας αναφέρει ότι ο ένοχος ήταν «το άγριο θηρίο» , κάτι που υποδηλώνει ότι υπήρχαν προηγούμενα. Στην πραγματικότητα, είναι γνωστό ότι τουλάχιστον μία άλλη βοσκοπούλα είχε δεχτεί επίθεση κοντά στο Langogne, αλλά επέζησε επειδή το θηρίο τα παράτησε , πιθανώς λόγω του εκφοβισμού που άσκησαν τα βόδια στο κοπάδι.

Πράγματι, επιθέσεις είχαν αναφερθεί και τον προηγούμενο χρόνο στη γειτονική περιοχή του Ντωφινέ. Μια αναφορά περιγράφει ένα ζώο «στο μέγεθος ενός τεράστιου λύκου, με ανοιχτόχρωμο καμένο καφέ χρώμα, με μια ελαφρώς μαύρη λωρίδα κατά μήκος της πλάτης, βρώμικη λευκή κοιλιά, πολύ μεγάλο και [κοντό] κεφάλι, ένα είδος γούνας που σχηματίζει μια χαίτη στο κεφάλι και δίπλα στα αυτιά, ουρά καλυμμένη με γούνα σαν αυτή ενός κοινού λύκου, αλλά μακρύτερη και σγουρή στην άκρη». Για παράδειγμα, ένας έφηβος βοσκός αφηγήθηκε πώς ένα τέρας πέρασε ανάμεσα από τα πρόβατα που φρόντιζε και όρμησε πάνω του, μόνο και μόνο για να ξεφύγει χάρη στην παρέμβαση φίλου του.

Πίσω στη Λοζέρ, νέα θανατηφόρα κρούσματα μεταξύ Αυγούστου και Σεπτεμβρίου 1764 οδήγησαν τους ντόπιους να οργανώσουν κυνήγια.

Υπό την ηγεσία 56 στρατιωτών -τριάντα εννέα πεζών και δεκαεπτά ιππέων- που επιλέχθηκαν ειδικά για την ικανότητά τους στη σκοποβολή, ήταν ο Ζαν-Μπατίστ-Λουί Φρανσουά Μπουλανζέ, γνωστότερος ως Λοχαγός Ντυαμέλ , ένας ευγενής αξιωματικός τριάντα δύο ετών, γεννημένος στην Αμιένη, ο οποίος επέκτεινε τη δύναμή του ενσωματώνοντας εθελοντές αγρότες. Ωστόσο, η έντονη χιονόπτωση εμπόδισε τις πρώτες επιδρομές να επιτύχουν οποιοδήποτε αποτέλεσμα και, εν τω μεταξύ, σκοτώθηκαν πέντε ακόμη άνθρωποι. Τα κράτη του Λανγκεντόκ ανακοίνωσαν αμοιβή δύο χιλιάδων λίβρων για όποιον μπορούσε να βάλει τέλος σε αυτό που φαινόταν σαν διαβολική κατάρα.

Γι’ αυτό το λόγο, ο επίσκοπος της Μένδης, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν και ο Κόμης του Ζεβοντάν, επικαλέστηκε τη θεϊκή βοήθεια, παροτρύνοντας τους ιερείς και τους πιστούς να απαγγείλουν μια προσευχή. Όλα αυτά μάταια, επειδή το Θηρίο συνέχιζε να αφαιρεί ζωές, σχεδόν πάντα γυναίκες και ανήλικους , αναγκάζοντας τους ανθρώπους να βγαίνουν έξω σε ομάδες για να φροντίζουν τα ζώα. Χάρη σε αυτό, πέντε αγόρια και δύο κορίτσια ηλικίας μεταξύ οκτώ και δώδεκα ετών επέζησαν αμυνόμενοι πλάτη με πλάτη . Ένας από αυτούς, ο Ζακ Αντρέ Πορτεφέ, διακρίθηκε τόσο πολύ που ο βασιλιάς τον αντάμειψε πληρώνοντας για την εκπαίδευσή του και υποστηρίζοντας την μετέπειτα εισαγωγή του στο Βασιλικό Σώμα Πυροβολικού.

Επιτέθηκε στην Ζαν Μαρλέ (ή Ζαν Ζουβ, χρησιμοποιώντας το επώνυμο του συζύγου της), μια μητέρα που ήταν με τα τρία παιδιά της και η οποία, επιδεικνύοντας τόσο θάρρος όσο και απελπισία, κατάφερε να το τρομάξει και να το απωθήσει μακριά. Η γενναιότητά της ανταμείφθηκε από τον βασιλιά με τριακόσιες λίρες, αν και αυτό σίγουρα δεν μείωσε τον πόνο της απώλειας ενός από τα παιδιά της από τραυματισμούς. Μέχρι τότε, υπήρχαν τόσα πολλά θύματα που η είδηση ​​​​διαδόθηκε πέρα ​​​​από τα σύνορα και σε όλη την Ευρώπη , προκαλώντας κάποια κοροϊδία για την αδυναμία εξόντωσης του ζώου. Άρχισε να παίρνει μια παραφυσική όψη, καθώς κατά τη διάρκεια μιας νέας επίθεσης φαινόταν να πυροβολείται θανάσιμα… μόνο και μόνο για να δραπετεύσει και να σκοτώσει ξανά την επόμενη μέρα.

Μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου, ο Φρανσουά Αντουάν κατάφερε να σκοτώσει έναν μεγάλο λύκο στο Σωζ, τον οποίο κάποιοι αναγνώρισαν ως αυτόν που τους είχε επιτεθεί, αν και ο κυνηγός αμφέβαλε, μη βρίσκοντας τίποτα το ιδιαίτερο σε αυτό. Το ζώο ταριχεύτηκε , ζωγραφίστηκε και εκτέθηκε στο παλάτι της Βασίλισσας Μαρίας Λεζσίνσκα, κάτι που φάνηκε να σηματοδοτεί το τέλος του εφιάλτη, καθώς δεν υπήρχαν άλλες αναφορές για μερικούς μήνες. Αλλά ήταν μια οφθαλμαπάτη. Το ίδιο είχε συμβεί και στα τέλη Αυγούστου, όταν ένας κυνγός του Δούκα της Ορλεάνης πυροβόλησε έναν άλλο λύκο – ή, σύμφωνα με τις περιγραφές, μισό λύκο, μισό σκύλο – και ο θάνατος ενός κοριτσιού λίγο αργότερα επανέφερε τα πράγματα στην πραγματικότητα.

Τώρα όλοι πίστευαν πραγματικά ότι είχε τελειώσει. Στον Φρανσουά Αντουάν παραχωρήθηκε ένα οικόσημο που τον απεικόνιζε να κουβαλάει έναν λύκο. Ωστόσο, στις αρχές του 1766 το Θηρίο επανεμφανίστηκε με όλη του την αγριότητα, και αυτή τη φορά οι ντόπιοι ήταν μόνοι τους, καθώς ο βασιλιάς είχε βαρεθεί το θέμα και πίστευε ότι ο αρχηγός του το είχε λύσει. Κατά τη γνώμη του, τα νέα κρούσματα ήταν απλώς κανονικές επιθέσεις λύκων, όπως πάντα. Ακόμα και ο τύπος εγκατέλειψε το θέμα καθώς το κυνήγι ξαναρχίστηκε και δηλητηριασμένα κουφάρια σκύλων προτάθηκαν ως δόλωμα στην περιοχή όπου περιφερόταν το Θηρίο.

Αυτή η περιοχή περιλάμβανε τα βουνά Mouchet, Grand και Chauvet, περίπου δεκαπέντε χιλιόμετρα μακριά μεταξύ τους, γεγονός που καθιστούσε αδύνατη την αποτελεσματική κάλυψη ολόκληρου του εδάφους. Κάθε κυνήγι ακολουθούνταν από επίθεση και αντίστροφα, αν και το θηρίο περιγραφόταν πλέον ως πιο προσεκτικό . Μερικές φορές υπήρχαν περίοδοι σχετικής ηρεμίας, σαν το ζώο να χορταίνει την πείνα του με μη ανθρώπινα θηράματα. Αυτό συνέβη στις αρχές του 1767, το οποίο κάποιοι απέδωσαν στις λειτουργίες και τις προσευχές που τελούνταν σε παρεκκλήσια στα βουνά, στα οποία οι άνθρωποι έκαναν προσκυνήματα ζητώντας τη βοήθεια του Θεού. Στη συνέχεια, ο Μαρκήσιος του Apcher αποφάσισε να ηγηθεί προσωπικά μιας νέας αποστολής στα μέσα Ιουνίου.

Ανάμεσα στα δώδεκα μέλη ήταν ο Ζαν Σαστέλ, ένας αγρότης και ιδιοκτήτης ταβέρνας, ο οποίος εξακολουθούσε να αναγνωρίζεται ως εξαιρετικός κυνηγός παρά το γεγονός ότι ήταν περίπου εξήντα ετών. Η παράδοση λέει ότι ο Σαστέλ κάθισε σε ένα ξέφωτο και άρχισε να διαβάζει ήρεμα τη Βίβλο για να τραβήξει την προσοχή του Θηρίου. Όταν εμφανίστηκε, το πυροβόλησε με δύο ασημένιες σφαίρες που είχε φτιάξει λιώνοντας ένα μετάλλιο της Παναγίας, και η αγέλη του μαρκησίου το αποτελείωσε. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Σαστέλ, βοήθησε το γεγονός ότι το θηρίο τον κοίταξε επίμονα αντί να πηδήξει αμέσως προς το μέρος του, όπως ήταν η συνήθειά του. Αυτό προκάλεσε φήμες, όπως ότι το ζώο ανήκε σε αυτόν.

Τα Γαλλικά Εθνικά Αρχεία διατηρούν την έκθεση που συντάχθηκε στο κάστρο του Απσέρ από τον βασιλικό συμβολαιογράφο Ρος Ετιέν Μαρέν, μετά την αυτοψία του ζώου. Σε αυτήν, αναφέρεται ότι έμοιαζε με λύκο **«αλλά εξαιρετικό και πολύ διαφορετικό, στην εμφάνιση και τις αναλογίες του, από τους λύκους που βλέπουμε σε αυτή τη χώρα». Πράγματι, ζύγιζε περισσότερα από πενήντα κιλά. Το σώμα αυτό ταριχεύτηκε επίσης πριν σταλεί στις Βερσαλλίες, αλλά έφτασε σε τόσο κακή κατάσταση που η δυσοσμία οδήγησε στην απόρριψη του βασιλιά. Προφανώς, αναλύθηκε από τον Κόμη του Μπουφόν, τον διακεκριμένο φυσιοδίφη που πιστοποίησε ότι ήταν ένας μεγάλος λύκος. Αλλά αν έγραψε κάτι γι’ αυτό, έχει χαθεί.

Το ίδιο συνέβη και με τα λείψανα του θηρίου, τα οποία θάφτηκαν στον κήπο της έπαυλης του δούκα Louis Alexandre de La Rochefoucauld , απογόνου του διάσημου φιλοσόφου-ποιητή. Το κτίριο αυτό τελικά κατεδαφίστηκε το 1825. Από την πλευρά του, ο Chastel -του οποίου το κυνηγετικό όπλο σώζεται μέχρι σήμερα- έλαβε μια αμοιβή εβδομήντα δύο λίρες, η οποία αυξήθηκε ελάχιστα από τα βραβεία που χορηγούσαν οι τοπικές αρχές, οπότε αναγκάστηκε να διεκδικήσει επίσημα την προσφερόμενη αμοιβή και τελικά έλαβε χίλιες πεντακόσιες, ένα ποσό που ισοδυναμεί με εκατόν πενήντα θανάτους κοινών λύκων ή πέντε χρόνια εισοδήματος ενός αγρότη. Άλλωστε, μετά τις τυχερές του βολές, δεν καταγράφηκαν άλλοι θάνατοι .

Η ιστορία του Θηρίου του Ζεβοντάν θέτει ερωτήματα και υποθέσεις που είναι αδύνατο να αποδειχθούν . Ένα από αυτά είναι ο προσδιορισμός του είδους του ζώου . Είναι πιθανό να ήταν πράγματι λύκος, αφού έχουμε ήδη πει ότι η Γαλλία έσφυζε από αυτούς εκείνη την εποχή και οι επιθέσεις τους σε ζώα ήταν μέρος της καθημερινής αγροτικής ζωής. Το ότι τα θύματά του ήταν άνθρωποι είναι πιο ασυνήθιστο, αν και όχι αδύνατο, καθώς παρόμοιες περιπτώσεις είχαν συμβεί και σε άλλες περιοχές, αν και όχι τόσο σοβαρές. Οι μετρήσεις που σημειώθηκαν στην έκθεση του συμβολαιογράφου οδήγησαν ορισμένους φυσιοδίφες να υποθέσουν ότι επρόκειτο για αλπικό λύκο . Εκτοπισμένος από το φυσικό του περιβάλλον, δεν θα έβρισκε πλέον το συνηθισμένο μεγάλο θήραμα (ελάφια) και αντ’ αυτού θα έβρισκε μια εύκολη εναλλακτική λύση στις γυναίκες και τα παιδιά.

Υπάρχει επίσης η πιθανότητα να μην επρόκειτο για ένα μόνο άτομο αλλά για μια αγέλη -πιθανώς για λυσσασμένο λύκο, όπως είχε υποστηριχθεί εκείνη την εποχή, καθώς συχνά δεν επιτίθετο από πείνα αλλά από καθαρή επιθετικότητα. Οι αποστάσεις μεταξύ των σημείων επίθεσης θα το έδειχναν αυτό, αν και ένας λύκος μπορεί να διανύσει έως και εκατό χιλιόμετρα την ημέρα.

Αυτό υποδεικνύει ότι ένα εξωτικό ζώο, ίσως να δραπέτευσε από έναν από τους ιδιωτικούς ζωολογικούς κήπους της αριστοκρατίας. Υπό αυτή την έννοια, οι περιγραφές που συλλέχθηκαν σχετικά με το ασυνήθιστο μέγεθός του — συγκρίθηκε με άλογο ή αγελάδα — οι ρίγες στην πλάτη του και η χαίτη από τρίχες σε αυτό θα ευθυγραμμίζονταν ως επί το πλείστον με μια τίγρη, ένα λιοντάρι (όπως στην ταινία « Η Αδελφότητα του Λύκου »), έναν λύκο ή τίγρη της Τασμανίας ( Thylacinus cynocephalus , ένα πλέον εξαφανισμένο μαρσιποφόρο) ή, σύμφωνα με την προτιμώμενη θεωρία των ειδικών, μια ύαινα (υπήρχαν αρκετές στο θηριοτροφείο του βασιλιά της Σαρδηνίας στο Τορίνο). Ωστόσο, αυτό θα ερχόταν σε αντίθεση με την οδοντιατρική έκθεση που πραγματοποίησε ο Roch Étienne Marin, η οποία σαφώς αντιστοιχούσε σε ένα κυνοειδές.

Η ιδέα ενός ζώου και του αφεντικού του βασίζεται, εκτός από τη φαντασία (που συνήθως απεικονίζεται σε φτηνά μυθιστορήματα ή στην προαναφερθείσα ταινία), στην ασυνήθιστη έλλειψη φόβου που έδειχνε το Θηρίο απέναντι στους ανθρώπους (μερικές φορές έκανε πίσω και καθόταν στα οπίσθιά του πριν συνεχίσει την επίθεσή του), στην επιθετική του συμπεριφορά (η οποία ξεπερνούσε την απλή ανάγκη να τραφεί) και στην άτρωτη φύση του στις σφαίρες (που αποδίδεται στο ότι προστατεύεται από κάποιο είδος πανοπλίας από δέρμα αγριογούρουνου, όπως αυτές που χρησιμοποιούν τα κυνηγετικά σκυλιά, αν και σήμερα αυτό αποδίδεται συχνότερα στην κακή ακρίβεια των όπλων εκείνης της εποχής).

Δεν αποκλείουν επίσης την πιθανότητα ενός ανθρώπου-δολοφόνου , ενός ψυχοπαθή που εκμεταλλεύτηκε την παραδοσιακή ανθρώπινη καχυποψία για τους λύκους ή ακόμα και μια πραγματική επίθεση για να παρουσιάσει τα εγκλήματά του ως έργο θηρίου. Ορισμένοι ακρωτηριασμοί στα σώματα, που δεν θα ταίριαζαν με τη δραστηριότητα ενός ζώου – όπως ο αποκεφαλισμός – ή το γεγονός ότι πολλά παιδιά και νεαρά κορίτσια βρέθηκαν χωρίς ρούχα, σε ορισμένες περιπτώσεις με σημάδια σεξουαλικής βίας, θα το υποδείκνυαν αυτό. Αυτά τα εγκλήματα θα είχαν συγκαλυφθεί από το γεγονός ότι οι λύκοι βρήκαν τα θύματα ήδη νεκρά και τα καταβρόχθισαν, όπως θα έκαναν κανονικά με οποιοδήποτε πτώμα. Η απουσία ενήλικων ανδρών θυμάτων είναι ένα άλλο στοιχείο που υποστηρίζει την υπόθεση.

Υπάρχει ένας περίεργος επίλογος προς αυτή την κατεύθυνση. Το 1777, μια δεκαετία μετά τα γεγονότα , μια υπηρέτρια ονόματι Marianne Thomas Berniquette , η οποία εργαζόταν για έναν γιατρό, βιάστηκε άγρια ​​και δολοφονήθηκε στο σπίτι της στο χωριό Cros από έναν αγρότη ονόματι Jean Chausse, γνωστό και ως Lanterolle , ο οποίος είχε ντυθεί με ένα μάλλινο δέρμα και γάντια για να προσποιηθεί ότι είναι λύκος. Ή λυκάνθρωπος, θα μπορούσε κανείς να προσδιορίσει. Σε κάθε περίπτωση, ο θρύλος έχει ξεπεραστεί με το πέρασμα του χρόνου και τώρα τίθεται στην υπηρεσία του τουρισμού: υπάρχουν πολλά αγάλματα με λύκους και ένα μουσείο που θυμίζουν την υπόθεση, και μπορεί κανείς να επισκεφθεί ακόμη και το Parc à loups du Gévaudan , ένα πάρκο αποκατάστασης λύκων που φιλοξενεί περίπου ογδόντα δείγματα.

Δείτε ΦΩΤΟ ΕΔΩ