Στην αρχαία Αθήνα, η απόφαση να μην γεννιέται ούτε να θάβεται κανείς στη Δήλο ήταν αποτέλεσμα ενός σοβαρού λιμού, που προκάλεσε μαζικούς θανάτους και αποδόθηκε σε θεϊκή τιμωρία.
Οι Αθηναίοι, πιστεύοντας ότι το νησί είχε μολυνθεί από τους νεκρούς, μετέφεραν τους τάφους σε γειτονικό νησί και συνέταξαν νόμο για την απαγόρευση γέννησης και ταφής στη Δήλο.
Ο λιμός, που κόστισε χιλιάδες ζωές και συνέβαλε στην ήττα τους στον Α’ Πελοποννησιακό Πόλεμο, προήλθε από μολυσμένο νερό και κακή ποιότητα τροφής λόγω της πολιορκίας από τους Σπαρτιάτες.
Πιο αναλυτικά
Μια αρρώστια φαίνεται να ήταν η αιτία να ληφθεί η απόφαση να μη γεννάει αλλά ούτε να θάβεται κανείς στη Δήλο.
Οι Αθηναίοι, όμως, λόγω του μεγέθους του λιμού, απέδωσαν τις αιτίες της συμφοράς στο θείο.
Έτσι, σύμφωνα με ένα χρησμό, εξάγνισαν το νησί της Δήλου, που ήταν αφιερωμένη στον Απόλλωνα, θεωρώντας ότι είχε μιανθεί επειδή είχαν θαφτεί εκεί εκείνοι που είχαν πεθάνει.
Αφού λοιπόν έσκαψαν και άνοιξαν όλους τους τάφους στη Δήλο, τους μετέφεραν στο διπλανό νησί που ονομάζεται Ρήνεια.
Συνέταξαν επίσης και νόμο να μη γεννάει ούτε να θάβεται κανείς στη Δήλο.
Στον λιμό έχασαν περίπου τέσσερις χιλιάδες στρατιώτες από το πεζικό, τετρακόσιους ιππείς και πάνω από δέκα χιλιάδες από τους υπόλοιπους κατοίκους, ελεύθερους και δούλους και με αποτέλεσμα να χάσουν τον Α’Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Αιτία του λιμού ήταν το μολυσμένο νερό.
Στην αρρώστια συνέβαλε και η κακή ποιότητα τροφής λόγω της πολιορκίας της Αθήνας από τους Σπαρτιάτες και τους συμμάχους τους.
