Ως το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε σε ζωντανή εκτέλεση στο διάστημα, το ”Jingle Bells” κατέκτησε μια θέση στο βιβλίο Γκίνες.

Ήταν μία καλοσχεδιασμένη φάρσα του πληρώματος δύο διαστημικών αποστολών. Μία φάρσα που κατέληξε στην πρώτη ιστορική φορά που παίχτηκε ζωντανή μουσική στο διάστημα.

Ο Walter Schirra και ο Thomas Stafford ήταν συνεννοημένοι. Μόλις τα διαστημόπλοιά τους, το Gemini VI και το Gemini VII, συναντήθηκαν λίγο έξω από την ατμόσφαιρα της γης, έθεσαν το σχέδιό τους σε εφαρμογή.

Ήρθαν σε επικοινωνία με τη βάση και άρχισαν να περιγράφουν ένα Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενο Αντικείμενο, οδηγούμενο από 8 μικρότερα αντικείμενα, σε πολική τροχιά παράλληλα με τη Γη, με κατεύθυνση προς τον νότο. Στο τέλος της περιγραφής αναφώνησαν: «Φαίνεται να προσπαθεί να μας κάνει κάποιο σήμα…».

Τότε, με μία μικρή φυσαρμόνικα και λίγα κουδουνάκια, που είχαν πάρει κρυφά μαζί τους, ξεκίνησαν να παίζουν τη μελωδία του “Τρίγωνα Κάλαντα”.

Από την άλλη πλευρά της γραμμής, κατάλαβαν ότι επρόκειτο για φάρσα και ακούστηκαν γέλια.

Το “Jingle Bells” κατέκτησε μία θέση στο βιβλίο Γκίνες ως το πρώτο τραγούδι που ακούστηκε σε ζωντανή εκτέλεση στο διάστημα.

Από τότε, πολλά όργανα έχουν ταξιδέψει μαζί με αστροναύτες για αυτό το σκοπό: φλάουτο, πλήκτρα, γκάιντες, σαξόφωνο, ντιτζεριντού, ριουτέκι και κότο. Τα δύο τελευταία σε ιαπωνικές αποστολές.

Ωστόσο, η οργανοπαιξία στο διάστημα είναι αρκετά δύσκολη υπόθεση. Η αστροναύτης που θέλησε να παίξει φλάουτο χρειάστηκε να δέσει τα πόδια της σε ιμάντες, καθώς η δύναμη του φυσήματος στη μηδενική βαρύτητα θα την ταρακουνούσε ολόκληρη.

Στο πιάνο, το πάτημα ενός πλήκτρου, προκαλούσε την πίεση αρκετών ακόμα. Οι κιθαρίστες διαπίστωσαν ότι οι κιθάρες τους ξεκουρδίζονταν αμέσως.

Εκτός από τις πρακτικές δυσκολίες όμως, ελλοχεύουν και κίνδυνοι. Τα ξύλινα όργανα είναι εύφλεκτα, ενώ οι πλαστικές θήκες εκπέμπουν ακτινοβολία.