Οι επιστήμονες εντόπισαν δύο νέα είδη δηλητηριωδών “βατράχων βελών” στο απομακρυσμένο βραζιλιάνικο Αμαζόνιο, ρίχνοντας φως στην κρυμμένη βιοποικιλότητα αυτού του απέραντου τροπικού δάσους. Δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στα ZooKeys και PLOS One και αυτές οι σπάνιες ανακαλύψεις έρχονται μετά από χρόνια εντατικής έρευνας πεδίου και γενετικής έρευνας, αποκαλύπτοντας είδη του γένους Ranitomeya που δεν έχουν παρατηρηθεί για περισσότερο από μια δεκαετία.

Η προσέγγιση αυτών των πρόσφατα ανακαλυφθέντων βατράχων απαιτούσε κάτι περισσότερο από απλή πεζοπορία μέσα σε πυκνό δάσος. Οι ερευνητές ξεκίνησαν ένα επίπονο ταξίδι που περιελάμβανε μια πτήση με μικρό αεροπλάνο ακολουθούμενη από μια 10ωρη βόλτα με βάρκα κατά μήκος του ποταμού Juruá, κοντά στα σύνορα Βραζιλίας-Περού. Αυτό το απομακρυσμένο και δύσκολο στην πρόσβαση έδαφος προστατεύει εδώ και καιρό τα αμφίβια από την ανακάλυψη.

Το πρώτο είδος, το Ranitomeya aquamarina, που ονομάζεται επίσης «μεταλλικός δηλητηριώδης βάτραχος », είναι αξιοσημείωτο για τις εντυπωσιακές τιρκουάζ ρίγες του σε ένα κατάμαυρο σώμα. Το δεύτερο, το Ranitomeya aetherea , που πήρε το όνομά του από τις «ουράνιες» μπλε ρίγες του σε ένα κόκκινο φόντο, ξεχωρίζει για το μοναδικό χρώμα και τη συμπεριφορά του. Και τα δύο είδη έχουν μέγεθος περίπου 15 έως 17 χιλιοστά – περίπου τη διάμετρο ενός δεκάρα – καθιστώντας τα από τα πιο μικροσκοπικά βατράχια δηλητηριώδη βέλη που έχουν καταγραφεί.

Παρά το παρόμοιο μέγεθος και τις προτιμήσεις τους ως προς το περιβάλλον —και τα δύο είδη ζουν κοντά σε φυτά που μοιάζουν με φοίνικες, όπου οι γυρίνοι τους αναπτύσσονται σε υδάτινες λίμνες που συλλέγονται στους μίσχους των φύλλων— οι συμπεριφορές ζευγαρώματος διαφέρουν σημαντικά.

Η Ranitomeya aquamarina εμφανίζεται συχνά σε ζεύγη, υποδεικνύοντας μια σπάνια μορφή μονογαμίας στα αμφίβια. Αυτοί οι βάτραχοι φαίνεται να παραμένουν μαζί για μεγάλα χρονικά διαστήματα, ένα ασυνήθιστο χαρακτηριστικό για τους “βατράχους-βέλη”. Αντίθετα, τα αρσενικά Ranitomeya aetherea είναι συνήθως μοναχικά, συμμετέχοντας σε συχνές διαφημιστικές κλήσεις για να προσελκύσουν θηλυκά, τα οποία δεν μένουν για πολύ σε ένα σημείο. Αυτή η έντονη διαφορά αποκαλύπτει πώς είδη με σχεδόν πανομοιότυπη εμφάνιση μπορούν να αναπτύξουν ξεχωριστές αναπαραγωγικές στρατηγικές.

Η αναγνώριση αυτών των βατράχων ως ξεχωριστών ειδών απαιτούσε περισσότερα από μια απλή οπτική εξέταση. Ο Κοχ εξηγεί ότι «πολύ ξεχωριστά είδη μπορούν να έχουν την ίδια εμφάνιση: τα ίδια χρώματα και το ίδιο μοτίβο». Προσθέτει ότι η κατάσταση περιπλέκεται περαιτέρω επειδή «μερικές φορές ένα μόνο είδος μπορεί να έχει πολλαπλά μοτίβα χρώματος».

Για να επιβεβαιώσουν τα ευρήματά τους, οι επιστήμονες πραγματοποίησαν γενετική αλληλουχία, λεπτομερείς μορφολογικές μετρήσεις υπό μικροσκόπια και ακουστικές αναλύσεις των κραυγών ζευγαρώματος. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η R. aquamarina και η R. aetherea καταλαμβάνουν διαφορετικούς κλάδους στο εξελικτικό δέντρο , επιβεβαιώνοντας ότι είναι ξεχωριστά είδη παρά το γεγονός ότι μοιράζονται ορισμένα φυσικά χαρακτηριστικά. (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ)