Μπορεί η σύγχρονη σεξολογία να μην παίρνει στα σοβαρά τα διάφορα γιατροσόφια του έρωτα, ωστόσο αρκετά χρόνια πριν οι πρόγονοί μας ορκίζονταν σε αυτά για αυξημένη λίμπιντο και αντοχή στην ερωτική αρένα.

Μέχρι και οι Ολύμπιοι θεοί είχαν το δικό τους τελετουργικό πριν από κάθε ερωτική πράξη, το οποίο στην ουσία αποτελούσε ένα δείπνο γεμάτο με τροφές του πάθους και της ηδονής, που άνοιγαν την όρεξη… στο κρεβάτι.

«Γεύονται την αμβροσία και το νέκταρ που τους κρατά δυνατούς, ακάματους και αθάνατους. Ο Δίας, πατέρας των θεών και του έρωτα, μεταμφιέζεται και κατεβαίνει στη γη. Τρέχει στις μαγικές πηγές, που τις φυλάνε οι Νύμφες κι είναι άγνωστοι στους θνητούς. Πίνει το νερό της Νιότης και απολαμβάνει τις ερωτικές χαρές…», γράφει στο βιβλίο του «Ηow did sex begin» o Ρόναλντ Μπρας.

«Ο έρωτας και το φαγητό συνυπήρχαν στους αρχαίους Έλληνες, όπως και στους Ρωμαίους. Ξάπλωναν στα ανάκλιντρα, τάιζαν ο ένας τον άλλο, κουβέντιαζαν κι έκαναν έρωτα. Στα αρχαιοελληνικά συμπόσια σπάνια υπήρχαν γυναίκες, εκτός από εταίρες. Έτρωγαν πολύ κι έπιναν πιο πολύ. Μοιράζονταν γλυκό κρασί από κοινή κούπα κι έτρωγαν με τα χέρια καρπούς, σταφύλια και σύκα, όσπρια, ψητό κρέας και διπυρίτη άρτο (άζυμο ψωμί, ψημένο στον ήλιο). Κάτι ξεχωριστό που προσφερόταν, αγαπητό σε όλους, ήταν κάποιο φίλτρο. Ήταν ποτό με βάση το μέλι, ανακατεμένο με άγνωστα συστατικά, που προκαλούσε ερωτική ευφορία…», τονίζει ο Μπρας.

Ένα ακόμη αφροδισιακό που αγαπούσαν οι αρχαίοι ήταν τα φασόλια. Σύμφωνα με το μύθο, μάλιστα, ο Πυθαγόρας δεν επέτρεπε στους μαθητές του να τα τρώνε, καθώς όπως υποστηρίζει ο Αριστοτέλης, «οι καρποί αυτοί παροτρύνουν σε ερωτική διέγερση», πράγμα ανεπίτρεπτο για τους οπαδούς του. Απ’ ό, τι φαίνεται καλά έκανε, καθώς τα όσπρια αυτά είναι όντως αφροδισιακά, καθώς περιέχουν ντοπαμίνη, η οποία αποτελεί ευεργετική ουσία.