Η ηχορύπανση από την ανθρώπινη δραστηριότητα συνεχίζει να αποτελεί πρόκληση για την ικανότητα αρκετών ζώων, συμπεριλαμβανομένων θαλάσσιων ειδών όπως οι χελώνες και τα δελφίνια, να στέλνουν και να λαμβάνουν πληροφορίες .

Ενώ προηγούμενες μελέτες έχουν τεκμηριώσει πώς ένας τέτοιος θόρυβος επηρεάζει τα ζώα, έχει γίνει ελάχιστη έρευνα σχετικά με το πώς προσαρμόζονται.

Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι ορισμένα πουλιά καθυστερούν την πρωϊνή “χορωδία” μέχρι να μειωθεί ο θόρυβος των αεροσκαφών, ενώ οι καφέ δενδροβάτραχοι αυξάνουν τον τόνο των τραγουδιών τους για να αποφύγουν την επικάλυψη με τις συχνότητες του θορύβου της κυκλοφορίας.

Αλλά λίγα είναι γνωστά για το πώς τα ζώα αλλάζουν τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον ήχο, λένε οι επιστήμονες.

Η νέα μελέτη, που διεξήχθη από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα – Λίνκολν , δείχνει ότι οι ιστοί των αραχνών που υφαίνουν χωνοειδή μεταδίδουν δονήσεις διαφορετικά ως απόκριση στον αυξημένο τοπικό θόρυβο.

Οι αράχνες είναι γνωστό ότι μαθαίνουν για τα αρπακτικά ζώα, τα θηράματα, τους πιθανούς συντρόφους και το συνολικό περιβάλλον τους από τους κραδασμούς που μεταφέρονται από τους ιστούς τους.

Οι αράχνες υφαίνουν ιστούς σε επιφάνειες όπως δέντρα, βράχους και κτίρια, οι οποίες λειτουργούν ως αγωγοί για ηχητικές δονήσεις, συμπεριλαμβανομένου του περιβαλλοντικού θορύβου από την κυκλοφορία και τα μηχανήματα.

Τα τελευταία ευρήματα, που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Current Biology , υποδηλώνουν ότι οι αράχνες μπορεί να υφαίνουν σκόπιμα τους ιστούς τους με διαφορετικό τρόπο για να διαχειρίζονται τον περιβάλλοντα θόρυβο και να λαμβάνουν κρίσιμες αισθητηριακές πληροφορίες.

Οι μεμονωμένοι ιστοί μεταδίδουν δονήσεις διαφορετικά ανάλογα με το αν η αράχνη ζει σε αστικό ή αγροτικό περιβάλλον.

«Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που διαπιστώσαμε είναι ότι οι αράχνες που ζουν στις πόλεις και οι αράχνες που ζουν στους αγρούς αντιδρούν διαφορετικά όταν τοποθετούνται σε ένα θορυβώδες περιβάλλον», δήλωσε η Μπράντι Πέσμαν, μία από τους συγγραφείς της μελέτης.

Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι η προηγούμενη έκθεση μιας αράχνης σε περιβαλλοντικούς θορύβους, και ίσως η γενετική της σύσταση, διαμορφώνουν την ευελιξία της στην κατασκευή ιστού.

«Αυτό σημαίνει ότι οι αράχνες με διαφορετικές εμπειρίες με τον θόρυβο – είτε οι ίδιες τον βίωσαν είτε οι μητέρες τους τους τον μετέδωσαν από γενιά σε γενιά – αντιδρούν διαφορετικά», δήλωσε ο Δρ Πέσμαν.

Οι ερευνητές θεωρούν ότι οι αράχνες που υφαίνουν ιστούς θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν τους ιστούς τους για να ηχομονωθούν από τον ανθρωπογενή θόρυβο, ο οποίος τείνει να επικαλύπτεται με το εύρος συχνοτήτων που χρησιμοποιούν οι αράχνες για επικοινωνία.

Η μελέτη αποκάλυψε ότι οι αράχνες από αστικές περιοχές, που ζούσαν υπό συνεχή θόρυβο υψηλού πλάτους, έχτιζαν ιστούς που ησύχαζαν το περιβάλλον τους, πιθανώς ως μέσο αποφυγής της υπερβολικής διέγερσης.

Οι αράχνες της υπαίθρου, από την άλλη πλευρά, φάνηκε να κατασκευάζουν ιστούς που ενίσχυαν τις εισερχόμενες δονήσεις σε μια συγκεκριμένη συχνότητα, οι οποίες πιθανότατα έδιναν έμφαση σε σημαντικά περιβαλλοντικά ερεθίσματα.

«Οι αράχνες του αγρού δεν είναι συνηθισμένες σε τόσο πολύ θόρυβο στο περιβάλλον τους. Όταν ξαφνικά ακούγεται πολύς θόρυβος, μπορεί να προσπαθήσουν να «αυξήσουν» την ένταση στους ιστούς τους ή να ενισχύσουν αυτό που εισέρχεται για να ακούσουν καλύτερα ορισμένα σήματα πάνω από τον θόρυβο», δήλωσε ο Δρ Πέσμαν.

Τα αποτελέσματα αναδεικνύουν ένα ιδιαίτερα εξελιγμένο μέσο αντιμετώπισης του περιβαλλοντικού θορύβου.

Σε μελλοντικές μελέτες, οι επιστήμονες ελπίζουν να κατανοήσουν πώς ακριβώς οι αράχνες αλλάζουν τις ιδιότητες μετάδοσης ήχου των ιστών.