Οι δηλώσεις και το βίντεο με την συνέντευξη του Έργκιν Άταμαν:

Θυμάστε τι θέλατε να γίνετε όταν ήσασταν μικρός;
«Σίγουρα όχι προπονητής μπάσκετ».

Αλήθεια;
«Γιατί εκείνη την εποχή έπαιζα κυρίως ποδόσφαιρο, έκανα ποδήλατο. Όταν ήμουν μικρός, έπαιξα μπάσκετ σε μια πολύ καλή ομάδα, που ήταν πολλές φορές πρωταθλήτρια Τουρκίας. Αλλά στο γυμνάσιο, ήθελα να γίνω πρέσβης. Μου αρέσει να εκπροσωπώ τη χώρα μου. Ήταν όνειρό μου να γίνω πρέσβης, αλλά δεν συνέβη στην πολιτική και τώρα είμαι πρέσβης στον αθλητισμό».

Θυμάστε πώς βρεθήκατε στο μπάσκετ;
«Ναι. Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ όταν ήμουν 12-13 ετών. Άρχισα να παίζω και στο λύκειο, στο ιταλικό κολέγιο που φοιτούσα. Επειδή ήμουν ψηλότερος εκείνη την περίοδο για την ηλικία μου, άρχισα να παίζω στην Εζατσιμπασί. Εκείνη την εποχή ήταν μία από τις μεγαλύτερες ομάδες στην Τουρκία. Πλέον, σταμάτησαν το μπάσκετ. Έχουν μια από τις καλύτερες γυναικείες ομάδες βόλεϊ που ξέρετε ότι στην Τουρκία είναι πολύ διάσημο το γυναικείο βόλεϊ. Αλλά εκείνη την εποχή η Εζατσιμπασί ήταν σαν Εφές, σαν τη Φενέρμπαχτσε. Ήμουν πολλά χρόνια στις μικρές ομάδες. Τότε, δεν είχα την ευκαιρία να αναβαθμιστώ, για να παίξω στην επαγγελματική ομάδα, γιατί ήταν μια καταπληκτική ομάδα. Και μου πρότειναν να ξεκινήσω να προπονώ στο μίνι μπάσκετ. Ήμουν 18 χρονών. Και σταμάτησα να παίζω μπάσκετ στα 18 μου».

Ήταν δύσκολο να πάρετε την απόφαση να σταματήσετε να παίζετε και να πάτε στην προπονητική; Γιατί στα 18, ξέρω ότι πολλοί δεν είναι αρκετά ώριμοι για να πάρουν μια τέτοια απόφαση.
«Έχεις δίκιο. Μου άρεσε το μπάσκετ. Όλο τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα με το μπάσκετ. Το όνειρό μου ήταν σαν πολλά παιδιά να γίνω επαγγελματίας παίκτης μπάσκετ, να παίξω σε μια επαγγελματική ομάδα στην Τουρκία. Αλλά έπρεπε να αποδεχτώ την κατάσταση, ότι δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να παίξω επαγγελματικά. Και όταν μου πρότειναν να αρχίσω να προπονώ στο μίνι μπάσκετ, στο μεταξύ, άρχισα να φοιτώ και στο πανεπιστήμιο. Σπούδασα Οικονομικά στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν ήθελα να αποχωριστώ το μπάσκετ. Οπότε δέχθηκα και θυμάμαι ότι τις πρώτες δύο-τρεις μέρες που ξεκίνησα να προπονώ παιδιά 10 και 11 ετών, ήρθαν οι γονείς και μου είπαν «Ευχαριστούμε πολύ, ήταν η καλύτερη προπόνηση που είδαμε μέχρι τώρα» και ήταν αυτό που μου έδωσε κίνητρο για αυτή τη δουλειά. Και μετά ήμουν προπονητής για 7-8 χρόνια σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες στην Εφές».

Πιστεύετε ότι μπορείτε να δείτε αν ένας έφηβος μπορεί να γίνει καλός προπονητής; Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά;
«Νομίζω, ναι. Όταν βλέπω εφήβους που αγαπάνε και καταλαβαίνουν το μπάσκετ, μπορώ να πω αν μπορεί να γίνει κάποιος καλός προπονητής».

Πρόκειται λοιπόν για μπασκετικές γνώσεις. Πιστεύετε ότι υπάρχουν άλλα χαρακτηριστικά, όπως το να είσαι καλός με τους ανθρώπους ή παρόμοια πράγματα που έχουν επίσης σημασία;
«Σημασία δεν έχει μόνο να έχεις μπασκετικές γνώσεις, να ξέρεις πολύ καλά τα τεχνικά, τα τακτικά. Το πάθος είναι πολύ σημαντικό. Και μετά η αυτοπεποίθηση, γιατί όπως σε όλες τις δουλειές, υπάρχουν μερικές φορές που οι νέοι προπονητές κάνουν κάποιο λάθος. Επίσης το να προσπαθείς να βελτιώνεις τον εαυτό σου, δεν πρέπει ποτέ να πιστεύεις ότι είσαι αρκετός. Ακόμα και τώρα, δεν σκέφτομαι ποτέ ότι είμαι στην κορυφή. Υπάρχουν μερικά πράγματα που μπορείς να μάθεις, να ακολουθήσεις, να κάνεις σεμινάρια, να ακολουθήσεις τους άλλους προπονητές και να συνεχίσεις να εργάζεσαι με υπομονή. Και, φυσικά, μετά, να είσαι τυχερός στη ζωή. Κάποιος να καταλάβει ότι έχεις αυτό το πάθος, είσαι πολύ καλός και να σου δώσει την ευκαιρία. Να είσαι προπονητής σε καλές ομάδες, όχι, δεν εννοώ τις επαγγελματικές ομάδες, αλλά καλή ομάδα νέων, για να βελτιώσεις τους παίκτες και να δείξεις στον εαυτό σου ότι έχεις το χαρακτηριστικό να είσαι πρώτος προπονητής».

«Είναι πολύ σημαντικό για τους προπονητές να έχουν υπομονή»

Θυμάστε την πρώτη σας νίκη ως προπονητής;
«Όχι».

Ίσως λοιπόν την πρώτη σας ήττα;
«Ναι, την ήττα, φυσικά. Θυμάμαι την ήττα στο Βερολίνο, φυσικά, στον τελικό της EuroLeague. Αλλά, η πρώτη νίκη σαν πρώτος προπονητής, ήταν στην Τέλεκομ Άνκαρα, την πρώτη μου χρονιά στην Τέλεκομ Άνκαρα, που ήμουν 30 ετών. Και θυμάμαι, ότι στην ομάδα είχα δύο παίκτες που ήταν 33, 34 ετών. Και για μένα ήταν καταπληκτική εκείνη η σεζόν. Ξεκινήσαμε τέλεια. Όλοι μετά στην Τουρκία, μετά από εκείνη τη σεζόν, άρχισαν να μιλούν για μένα, ότι ήμουν μόλις 30 χρονών, ότι αυτός ο τύπος θα είναι μεγάλος προπονητής. Η Τέλεκομ Άνκαρα ήταν ομάδα μεσαίου επιπέδου μέχρι να πάω και στην πρώτη σεζόν παίξαμε τον τελικό στο τουρκικού πρωταθλήματος και προκριθήκαμε στην Ευρώπη».

Πιστεύετε ότι ήταν δύσκολο, να έχετε τον σεβασμό από παίκτες, που ήταν μεγαλύτεροι από εσάς εκείνη την εποχή;
«Ποτέ, λόγω του χαρακτήρα μου. Θυμάμαι έναν παίκτη, πολύ αστείο τύπο, τον Μίρκο Μιλίτσεβιτς. Ήταν 34 χρονών και τον πήραμε μεταγραφή. Ήταν από τους καλούς σέντερ στην Ελλάδα, στην Πάτρα έπαιζε. Ήρθε όμως στην πρώτη προπόνηση και ήταν 145 κιλά. «Ω Θεέ μου, είπα». Και ο κόσμος, ο πρόεδρος, ο μάνατζερ, ξέρεις, όταν κάνεις κάποια μεταγραφή, έρχονται να ελέγξουν. Ήταν η πρώτη μου χρονιά. Είπα «Θεέ μου πήρα μεταγραφή αυτόν τον τύπο». Ήταν πολύ καλός στα βίντεο, αλλά τα βίντεο που είχα δει ήταν πριν από τέσσερις μήνες στο πρωτάθλημα. Σε αυτούς τους τέσσερις μήνες κοιμόταν κι έτρωγε. Όλο το καλοκαίρι, δούλεψε απίστευτα. Τον πίστεψα, ποτέ δεν τον τρόμαξα. Γιατί αν τον τρόμαζα, μετά από δύο, τρεις εβδομάδες, θα είχαμε πάθει ζημιά, θα με απέλυαν και η προπονητική μου καριέρα θα τελείωνε σε ένα μήνα. Στο τέλος της σεζόν, ήταν ο MVP στο τουρκικό πρωτάθλημα. Έχασε 30 κιλά.

Έχω αστείες αναμνήσεις από εκείνη την εποχή. Τότε, στην αρχή της σεζόν είχαμε έξι-επτά εβδομάδες προετοιμασία. Και οι τρεις, τέσσερις εβδομάδες ήταν στον στίβο και στην Άγκυρα που ήμασταν, υπήρχε ένα γήπεδο. Γι’ αυτόν ήταν πολύ δύσκολο να τρέξει τη διαδρομη, που είχε ένα κομμάτι που έβγαινες στο δρόμο και δεν ήταν μέσα στο στάδιο. Μετά την τρίτη, τέταρτη προπόνηση, άρχισα να τον βλέπω ότι ερχόταν πρώτος. Είπα «Θεέ μου, πώς μπορεί να νικήσει τα παιδιά;». Μετά μου είπαν, ότι στη μέση του δρόμου, έπαιρνε ταξί στο σημείο που δεν έβλεπα! Έκλεβε δύο, τρία χιλιόμετρα. Για μένα ήταν αστείο αυτό. Πάντα έχω μια ειδική επικοινωνία με τους παίκτες. Ήταν το ίδιο με έναν παίκτη του NBA, τον Ρίκι Γουίνσλο. Ήταν επίσης 32 ετών, πολύ επαγγελματίας. Ποτέ δεν φοβήθηκα και η αυτοπεποίθησή μου μπορεί να ξεκίνησε από εκεί».

Πιστεύετε ότι αν είχατε μια δύσκολη πρώτη σεζόν, η καριέρα σας θα ήταν τελείως διαφορετική;
«Ναι, σίγουρα. Έχει συμβεί σε πολλούς νέους προπονητές. Είναι πολύ σημαντικό για τους προπονητές να περιμένουν. Ήμουν έξι, επτά χρόνια προπονητής στην ομάδα νέων. Ήμουν βοηθός προπονητή, μετά πρώτος βοηθός προπονητή στην Εφές. Περίμενα την ώρα μου και όταν μου ήρθε μια πρόταση από μια επαγγελματική ομάδα, πίστευα ότι ήταν η ώρα μου. Ήταν η σωστή ώρα. Πρέπει να περιμένεις την σωστή ώρα για να είσαι έτοιμος. Αν πας νωρίτερα και κάνεις λάθη…».

Σημασία έχει λοιπόν η υπομονή.
«Ναι».

«Σκεφτόμαστε να πάρει ο γιος μου επίσημα θέση assistant coach του χρόνου»

Ξέρω ότι είστε οικογενειάρχης και ξέρω ότι ο πατέρας σας ήταν ένας πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας. Γιατί επιλέξατε το μπάσκετ από τις επιχειρήσεις;
«Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Ναι, είχαμε μια επιτυχημένη οικογενειακή επιχείρηση. Όταν αρχίζω να προπονώ και τελείωσα το πανεπιστήμιο, ο πατέρας μου, μου είπε «Τι κάνεις στο μπάσκετ; Έλα στην επιχείρηση να δουλέψουμε». Και η εταιρεία ήταν πολύ καλή. Και του είπα «Δώσε μου μια ευκαιρία». Στην αρχή της καριέρας μου, στην ομάδα νέων, μου έδωσαν πολύ καλά χρήματα, αντίστοιχα με επαγγελματία προπονητή. Είπα στον πρόεδρο Όχι, δεν θέλω να γίνω επαγγελματίας. Δώσε μου μισθό μερικής απασχόλησης, γιατί πρέπει να πείσω κι εγώ τον πατέρα μου».

Οπότε πήγαινα στη δουλειά μέχρι τις τρεις και μετά το απόγευμα πήγαινα για την προπόνηση. Κάθε μήνα, άρχισα να πηγαίνω νωρίτερα στην προπόνηση για να παρακολουθώ την επαγγελματική ομάδα. Και μετά από ένα χρόνο, προπονούσα την ομάδα μαθητών και η ομάδα μου κέρδισε τον τουρκικό τίτλο. Και είπα στον πατέρα μου ότι τώρα είμαι πρωταθλητής, θα συνεχίσω την καριέρα μου στο μπάσκετ, δεν θα έρθω άλλο στη δουλειά. Και αυτός, δέχθηκε. Και μετά, για πολλά χρόνια, ήταν ο νούμερο ένα θαυμαστής μου».

Ίσως ο πατέρας σας δεν κατάφερε να σας φέρει στην επιχείρηση, αλλά νομίζω ότι με τον γιο σας καταφέρατε να το κάνετε μελλοντικό προπονητή. Μπορείτε να μου πείτε για τον γιο σας, γιατί νομίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον.
«Ο γιος μου, αμέσως μόλις γεννήθηκε, ήταν ήδη μέσα στο γήπεδο. Μέσα. Ήμουν στην Μπεσίκτας εκείνη την περίοδο. Και είναι τυχερός γιατί σχεδόν τον πρώτο χρόνο που γεννήθηκε, κερδίσαμε τα πάντα στην Τουρκία. Πρώτη φορά μετά από 57 χρόνια πρωταθλητές Τουρκίας και μετά από 27 χρόνια Κυπελλούχοι Τουρκίας. Και πρωταθλητές στο FIBA ​​Euro Challenge! Και ήταν χαρούμενος, που είδε όλη την ατμόσφαιρα. Και μετά, όταν πήγα στη Γαλατασαράι, πάλι, ήταν πάντα μέσα. Στα αποδυτήρια μαζί μου, άρχισε να βλέπει βίντεο μαζί μου, τις αναλύσεις.

Μετά, στην Εφές ήταν τριγύρω, από οκτώ χρονών μέχρι 12-13 ετών. Έζησε άλλη μία επιτυχημένη σεζόν με την Εφές. Πρωταθλητές EuroLeague, πρωταθλητές Τουρκίας, back to back. Ήταν ένα από τα μέλη του κλαμπ. Μερικές φορές είμαι σκληρός, για παράδειγμα, με τους παίκτες. Μπαίνει μέσα στα αποδυτήρια, αρχίζει να μιλάει μαζί τους. Έρχεται να μιλήσει μαζί μου, μου λέει να είμαι ήρεμος. Όταν πήρα την μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, ήταν εντελώς αντίθετος γιατί στην Εφές όλοι τον αγαπούσαν, του άρεσε. Αλλά κατάλαβε ότι και εδώ υπάρχει μια οικογενειακή ατμόσφαιρα. Ο κόσμος είναι απίστευτος. Και τώρα έχει ενταχθεί στον Παναθηναϊκό. Τώρα είναι σαν βοηθός προπονητή. Έρχεται σε κάθε προπόνηση μετά το σχολείο. Έρχεται σε πολλά παιχνίδιαα, ακόμα κι εκτός έδρας. Φέτος θα είναι λίγο δύσκολο γιατί αρχίζει να σπουδάζει στην Αθήνα, στη βρετανική σχολή. Ακολουθεί τα πάντα, το NBA, την Ευρωλίγκα.

Έχει μεγάλο πάθος για το άθλημα και ελπίζω και πιστεύω ότι θα είναι η δουλειά του στο τέλος. Ξέρεις τι μου είπε; «Δεν θα σπουδάσω στο πανεπιστήμιο στα 17 μου. Θα ξεκινήσω να είμαι επαγγελματίας βοηθός προπονητή». Και του λέω «Ώπα, όχι. Εγώ σπούδασα στο πανεπιστήμιο. Πρέπει κι εσύ να σπουδάσεις στο πανεπιστήμιο». Δεν πραγματοποίησα τον στόχο μου, το όνειρό μου να γίνω ο πρώτος Ευρωπαίος προπονητής στο ΝΒΑ, γιατί είναι πλέον πολύ αργά τώρα στα 58 μου. Θέλουν να πας εκεί για να κάνεις τον βοηθό τρία, τέσσερα χρόνια. Αλλά του είπα «Πήγαινε στο κολέγιο, άρχισε να δουλεύεις εκεί από το βίντεο». Ξέρει τα πάντα πλέον. Και νομίζω, ότι μετά, ίσως είναι ο νεότερος Ευρωπαίος προπονητής του ΝΒΑ!».

Πιστεύετε ότι μπορεί να γίνει καλύτερος προπονητής από εσάς;
«Ναι, νομίζω ναι! Γιατί, ξέρετε, η νέα γενιά, είναι πολύ επικίνδυνη. Η νέα γενιά θα είναι καλύτερη. Δεν ξέρω πώς μπορεί ο γιος μου να είναι καλύτερος από μένα. Δεν ξέρω αν μπορεί να φτάσει αυτούς τους τίτλους στην Euroleague, αλλά όπως σας είπα, πιστεύω ότι θα είναι ίσως στο μέλλον ο νεότερος Ευρωπαίος προπονητής, πρώτος προπονητής στο ΝΒΑ».

Φανταστείτε ότι μένει στην Ευρώπη. Θα τον θέλατε ως βοηθό σας;
«Στην πραγματικότητα, θα προσπαθήσουμε ακόμη και του χρόνου να του δώσουμε κάποια επίσημη θέση. Αλλά φυσικά, δεν ξέρω τώρα τους κανόνες για το ελληνικό μπάσκετ, λόγω της ηλικίας του. Αλλά νομίζω ότι μπορεί να αρχίσει να είναι βοηθός προπονητή μερικής απασχόλησης! Γιατί όχι; Ο κόσμος μου λέει ότι είναι πολύ νέος για την προπονητική, είναι 14-15 χρονών. Εγώ τους λέω, ότι υπάρχουν μερικά παιδιά στον κόσμο που σε ηλικία 13-14 ετών αρχίζουν να πηγαίνουν στο Χάρβαρντ και το Στάνφορντ. Είναι ιδιοφυΐες στη σχολείο. Ίσως είναι ιδιοφυΐα στο μπάσκετ! Γιατί όχι; Θα το δούμε, αλλά φυσικά θα είναι πολύ σημαντικό να συνεχίσει καλά στις σπουδές του».

«Η Εφές ήταν ένα χάος, όταν πήγα και πήραμε back-to-back τίτλους»

Ας μιλήσουμε για τους back to back τίτλους σας με την Εφές. Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχετε κάνει ποτέ, να κερδίσετε δύο τίτλους στη σειρά;
«Όταν έφυγα από τη Γαλατασαράι μετά από πέντε χρόνια το 2017, σε αυτά τα πέντε χρόνια, κέρδισα το τουρκικό πρωτάθλημα και το Euro Cup, τον μεγαλύτερο τίτλο στην ιστορία της Γαλατασαράι. Όμως ήταν καιρός να φύγω από τον σύλλογο και έμεινα χωρίς δουλειά. Πήγα στις Ηνωμένες Πολιτείες κι επισκέφθηκα πολλά μέρη. Σύλλογοι του ΝΒΑ, πολλοί καλοί προπονητές δέχθηκαν την επίσκεψή μου, όπως ο Πόποβιτς, που ήταν πολύ φιλικός μαζί μου. Έμεινα μαζί τους 10 μέρες. Ο Έτορε Μεσίνα ήταν βοηθός προπονητή εκεί και με βοήθησε πάρα πολύ. Μετά πήγα στους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς. Έμεινα εκεί δύο, τρεις μέρες. Οι προπονητές με βοήθησαν. Μετά πήγα στο Μαϊάμι, το Κλίβελαντ. Οπότε δεν έμεινα σπίτι για να περιμένω δουλειά. Μετά από δύο μήνες, η κόρη μου άρχισε να σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο του Μαϊάμι.

Εκείνη την περίοδο πήγα στο Μαϊάμι. Ήθελα να μείνω εκεί και να περιμένω, να ξεκουραστώ μετά από πολλά χρόνια που δούλευα συνέχεια. Και θυμάμαι ότι ήμουν εκεί μόνος κι έτσι κάλεσα τη γυναίκα μου, να έρθει να μείνουμε μαζί μια εβδομάδα στην κόρη μας. Η γυναίκα μου πήρε την πτήση από την Κωνσταντινούπολη. Εκείνο το βράδυ, με κάλεσαν από την Εφές. Μου τηλεφώνησε ο Αλπέρ Γιλμάζ, ο GM και με ρώτησε «Μπορείς να έρθεις αμέσως;». Είπα «Τι έγινε;». «Διώξαμε τον προπονητή μας και σε θέλουμε». Για μένα ήταν μια καταπληκτική προσφορά. Γιατί η Εφές ήταν ένας από τους μεγαλύτερους συλλόγους στην Τουρκία. Επίσης ήμουν προπονητής στην Εφές δύο φορές πριν. Το 2000, στο πρώτο Final Four που προκρίθηκε η Εφές, ήμουν ο πρώτος προπονητής. Στο τελευταίο πρωτάθλημα που πήρε στην Τουρκία, ήμουν εγώ ο προπονητής. Λέω, εντάξει, έρχομαι. Αλλά η γυναίκα μου ήταν στο αεροπλάνο και όταν ήρθε στο Μαϊάμι, που δεν είχαμε δει ο ένας τον άλλον για ένα μήνα, εγώ ήμουν στο αεροδρόμιο με τις βαλίτσες μου για να φύγω και μετά ήταν πολύ περίεργο, πολύ αστεία κατάσταση, Της είπα «Συγγνώμη, εσύ ήρθες, αλλά εγώ πρέπει να φύγω με αυτήν την πτήση».

Η Εφές ήταν στην τελευταία θέση της EuroLeague. Και πήγα στα μισά της σεζόν. Δεν είχα την ευκαιρία, φυσικά, να αλλάξω την ομάδα. Και τελειώσαμε τη σεζόν στην τελευταία θέση. Στο μεταξύ όμως κατακτήσαμε το Κύπελλο Τουρκίας. Αυτό μου έδωσε αυτοπεποίθηση, γιατί η ομάδα ήταν μεγάλο χάος. Ήρθαν πολλοί παίκτες, έφυγαν πολλοί. Στην αρχή της επόμενης σεζόν, μου είπε ο πρόεδρος: «Έργκιν, τώρα θα φτιάξεις την ομάδα σου, αλλά θα είσαι εσύ υπεύθυνος πλέον». Λέω, εντάξει, σίγουρα. Και άλλαξα όλη την ομάδα. Μόνο τρεις παίκτες κράτησα, τον Σίμον, τον Μπαλμπαγιάν και τον Ντάνστον. Έχτισα τη νέα ομάδα και με αυτή τη νέα ομάδα, αμέσως εκείνη τη σεζόν, παίξαμε στον τελικό της EuroLeague με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και κατακτήσαμε τον τουρκικό τίτλο. Αυτό ήταν καταπληκτικό! Αλλά αφού κερδίσαμε αυτό το τουρκικό πρωτάθλημα και τελειώσαμε την EuroLeague στη δεύτερη θέση, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι του χρόνου θα κερδίσω την EuroLeague.

Την επόμενη σεζόν ξεκινήσαμε απίστευτα! Σε 28 παιχνίδια στην κανονική περίοδο, είχαμε κερδίσει τα 24 και ο μέσος όρος των παιχνιδιών που κερδίσαμε ήταν οι 20 πόντοι. Ήταν καταπληκτικό, αλλά ξεκίνησε η πανδημία και η σεζόν σταμάτησε και ακύρωσαν τη σεζόν. Ήταν σοκ για όλους μας. Καταλαβαίνουμε ότι το μεγαλύτερο σοκ ήταν στον κόσμο για λόγους υγείας, αλλά για τη δουλειά, για μένα, για τον σύλλογο ήταν ένα σοκ. Όλοι μιλούσαν εκείνη την περίοδο, ότι ήμασταν το φαβορί. Όλοι έλεγαν ότι η Εφές είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο. Αλλά ακύρωσαν τη σεζόν. Κάναμε μια συνάντηση το καλοκαίρι με τον πρόεδρο. Και αποφασίσαμε να κρατήσουμε την ίδια ομάδα. Και ξεκινήσαμε ξανά με το ίδιο κίνητρο. Και με αυτό το κίνητρο, κατακτήσαμε τον τίτλο της EuroLeague. Τη επόμενη χρονιά, πάλι, κερδίσαμε τον τίτλο της EuroLeague και ήταν back-to-back».

«Αυτό που έκανα στον Παναθηναϊκό, το είχα κάνει στην Εφές»

Αλλά μετά από αυτό, επιλέξατε να έρθετε στον Παναθηναϊκό, που ήταν στην 17η θέση το έτος, πριν την άφιξή σας. Τι σας έκανε λοιπόν να αποφασίσετε να έρθετε εδώ;
«Μετά από πέντε καταπληκτικά χρόνια στην Εφές με τίτλο back to back, την τελευταία χρονιά ξεκινήσαμε με το όνειρο να κάνουμε threepeat. Αλλά δεν πήγε καλά. Δεν λειτούργησε. Και ήταν μεγάλο σοκ για όλους μας. Δεν φτάσαμε στα πλέι οφ. Ήταν ένα σοκ για όλους. Και για μένα! Πήγα στον πρόεδρό μου και του είπα ότι νομίζω ότι ήρθε η ώρα να φύγω. Πρέπει να βλέπεις κάποια στιγμή της καριέρας σου και να παίρνεις μια σκληρή απόφαση. Είδα επίσης ότι δεν μου είπε όχι. Μου είπε να περιμένω να τελειώσει η σεζόν. Στο μεταξύ, ήρθε ο Παναθηναϊκός, ο κύριος Γιαννακόπουλος. Με είχαν προσεγγίσει και άλλοι σύλλογοι το καλοκαίρι, αλλά είχα συμβόλαιο, οπότε δεν μπορούσα να φύγω. Αλλά το συμβόλαιό μου τελείωνε και δυστυχώς ήταν η χειρότερη σεζόν μου. Όμως, ήρθε ο Γιαννακόπουλος και μου είπε «Ακούσαμε ότι ίσως φύγεις. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι μπορεί να φύγεις από την Εφές», γιατί όλοι πίστευαν ότι είμαι ήρωας στην Εφές. Και του είπα «Ίσως, αλλά αν έχεις ένα project, σίγουρα, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να φύγω».

Και ήταν πολύ εντυπωσιακό. Μου είπε ότι ήταν όνειρό του τα τελευταία χρόνια να ξεκινήσει ένα νέο project και ότι με πιστεύει, όχι μόνο ως προπονητή, αλλά περισσότερο ως leader για να φτιάξω ξανά την ομάδα. Ήμουν περήφανος γι’ αυτό που μου είπε. Γιατί η οικογένεια του Γιαννακόπουλου, έχουν τον Παναθηναϊκό για 40 χρόνια. Και μου είπε ότι με «πάει» σαν άνθρωπο, τον χαρακτήρα μου. Δέχθηκα αμέσως. Και μετά πήγα στον πρόεδρό στην Εφές και του είπα ότι πιστεύω ότι είναι καλό να σταματήσουμε. Αλλά, μην ανησυχείς, θα συνεχίσω μέχρι το τέλος της σεζόν. Θέλω να κερδίσω τον τίτλο. Και μου είπε, εντάξει, δεν πειράζει. Είμαστε φίλοι, ας συνεχίσουμε μέχρι το τέλος της σεζόν. Και μετά κατακτήσαμε τον τίτλο στο τέλος της σεζόν. Όλα ήταν υπέροχα. Κάναμε μια μεγάλη τελετή και μετά ξεκίνησα τη σεζόν μου στον Παναθηναϊκό.

Όλοι μου είπαν, τι κάνεις εκεί; Αυτή η ομάδα, οκ είναι η μεγαλύτερη, αλλά πέρυσι τελείωσαν στην 17η θέση στην Euroleague. Τα τελευταία δύο, τρία χρόνια, πάντα έχαναν από τον Ολυμπιακό. Σε 14 αγώνες εναντίον του Ολυμπιακού, κέρδισαν μόνο ένα παιχνίδι. Αλλά, έχω την αυτοπεποίθηση να αλλάξω. Είναι η ώρα μου, γιατί έχω την εμπειρία. Το ίδιο έκανα και στην Εφές. Ναι, άλλαξα ξανά όλη την ομάδα. Μπορώ να κάνω το ίδιο και στον Παναθηναϊκό, γιατί έχουν ωραία κουλτούρα στον Παναθηναϊκό. Και μετά την πρώτη μέρα, που έφτασα στην Αθήνα, είδα τον σεβασμό σε όλους τους ανθρώπους στο δρόμο, στην πόλη, γιατί εδώ ο κόσμος στην Αθήνα είχε μεγάλο σεβασμό γι’ αυτό που έκανα πριν τον Παναθηναϊκό.

Όλοι άρχισαν να μου λένε επτά αστέρια, επτά αστέρια. Δεν καταλάβαινε τι εννοούν με τα επτά αστέρια. Λέω, εντάξει, εντάξει, επτά αστέρια, επτά αστέρια. Τότε μια μέρα στην προπόνηση, ρώτησα τον βοηθό μου, τον Χρήστο, τι εννοούν με τα επτά αστέρια; Μου είπε κοίτα τη μπλούζα σου. Βλέπω έξι αστέρια στο σήμα. Νομίζα ότι το έξι αστέρια, ήταν για τους ελληνικούς τίτλους. Κι έλεγα σε όλους, ότι μπορώ να καταφέρω να κερδίσω το ελληνικό πρωτάθλημα. Είχαμε μόνο τον Ολυμπιακό, μπορώ να τα καταφέρω. Μου είπε, ξέρεις, Εργκίν, ο Παναθηναϊκός κέρδισε έξι φορές την Euroleague, δες τα banners. Τώρα ο κόσμος θέλει τον έβδομο τίτλο της Ευρωλίγκας, όχι τον ελληνικό τίτλο. Φυσικά δεν ήταν εύκολο, αλλά μέρα με τη μέρα ξεκινήσαμε να βελτιώνουμε την ομάδα και τελικά ήταν μια ιστορική σεζόν για τον Παναθηναϊκό».

«Είχε μεγάλο όραμα και θάρρος ο Γιαννακόπουλος, να φέρει έναν Τούρκο προπονητή»

Πιστεύετε ότι αν ο κ. Γιαννακόπουλος δεν ήταν εδώ στον Παναθηναϊκό, δεν θα ερχόσασταν στην ομάδα;
«Δεν ξέρω, είναι πολύ δύσκολο, αλλά ο Γιαννακόπουλος έχει ένα μεγάλο όραμα, το θάρρος να κρατήσει έναν Τούρκο προπονητή σε μία από τις πιο σημαντικές ελληνικές ομάδες. Με πιστεύει. Είναι διεθνής τύπος, αλλά πιστεύει πάρα πολύ το ελληνικό μπάσκετ, τους Έλληνες παίκτες. Αν είδατε το ρόστερ μας, οι βασικοί μας παίκτες είναι Έλληνες παίκτες. Αλλά σε αυτή την ομάδα, έβαλε έναν Τούρκο προπονητή και δεν ξέρω αν κάποιοι άλλοι, μπορούσαν να έχουν αυτό το όραμα».

Να σας ρωτήσω ποια είναι η σχέση σας με τον Τύπο σήμερα;
«Τέλεια! Μου αρέσει η κοινωνική επαφή με τους ανθρώπους. Με τον Τύπο, με ανθρώπους του YouTube ή θαυμαστές. Αν καταλάβω ότι ο κόσμος είναι τίμιος. Δέχομαι όλες τις κριτικές, αλλά δεν δέχομαι αν έρθεις και είσαι επικριτικός, απλά γιατί θέλεις να κάνεις κριτική. Εκτός από αυτούς, είμαι ανοιχτός σε όλους τους ανθρώπους και προσπαθώ να είμαι χρήσιμος στον Τύπο, γιατί ξέρω ότι όπως κάνω εγώ τη δουλειά μου, έτσι κι αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, αλλά φυσικά μερικές φορές πρέπει να πείς, συγγνώμη, δεν μπορώ να κάνω τη συνέντευξη, γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Πρέπει να ισορροπήσω τις καταστάσεις».

«Έχω την αυτοπεποίθηση να πάω στο ΝΒΑ»

Είπατε νωρίτερα στη συνέντευξη, ότι πιστεύετε ότι είναι πολύ αργά για να πάτε στο ΝΒΑ. Αν όμως μια ομάδα σας θέλει για πρώτο προπονητή σε δύο χρόνια, θα πηγαίνατε;
«Όταν το συμβόλαιό μου τελειώσει, αν υπάρχει κάποια σοβαρή πρόταση, φυσικά, είμαι επαγγελματίας προπονητής. Φυσικά, είναι μια μεγάλη ευκαιρία να δουλέψεις στο ΝΒΑ. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν άλλα θέματα για το επάγγελμα του προπονητή. Αλλά, γιατί όχι; Έχω την αυτοπεποίθηση, πάντα. Δεν τρομάζω. Έγραψα ιστορία στην Μπεσίκτας. Έγραψα ιστορία στη Γαλατασαράι, στην Εφές. Back-to-back. Ήρθα στον Παναθηναϊκό της 17ης θέσης και κάναμε μια ιστορική χρονιά. Αν κάποιοι σύλλογοι του ΝΒΑ με καλέσουν, με όλη μου την αυτοπεποίθησή μου, θα πάω εκεί. Ρωτάει ο κόσμος, πώς μπορείς να διαχειριστείς τους παίκτες του ΝΒΑ; Στην καριέρα μου είχα πολλούς παίκτες του ΝΒΑ.

Είμαι ανοιχτός τύπος. Ξέρω την τακτική, έχω την αυτοπεποίθηση. Και αν έχω γύρω μου ένα κλαμπ, προσωπικό που να πιστεύει στη δουλειά μου, θα τα καταφέρω. Δεν φοβάμαι ποτέ. Είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το κάνω και αυτό. Μου είπαν, ότι ίσως είσαι μάγος. Ίσως αυτό να είναι κάτι μαγικό. Με ρωτάνε, αν είναι το όνειρό μου. Όχι, τώρα δεν είναι όνειρό μου να πάω στο ΝΒΑ γιατί ο σύλλογος μου, η καριέρα μου είναι πλέον σε υψηλό επίπεδο στην Ευρώπη. Αν κάποιοι σύλλογοι του ΝΒΑ έχουν ένα όνειρο ή θέλουν να δώσουν μια ευκαιρία, να βελτιώσουν την κατάστασή τους, είμαι έτοιμος. Αλλά δεν είναι το όνειρό μου. Τώρα είμαι στην πρώτη θέση της EuroLeague».

Ποια είναι η Νο.1 συμβουλή σας σε κάποιον που θέλει να γίνει προπονητής;
«Η νούμερο ένα συμβουλή είναι: Ακολουθήστε τους μεγάλους προπονητές και προσπαθήστε να μάθετε από αυτούς. Και κάντε εξάσκηση με τις ομάδες σας, τις νεότερες ομάδες. Και μην είστε ποτέ εγωιστές. Και να είστε κοινωνικοί, να είστε χαλαροί. Ο κόσμος έχει αλλάξει. Πριν, στην εποχή μου, που ήμουν στο σχολείο, ο δάσκαλος ήταν αυστηρός. Τώρα, δεν είναι έτσι. Οπότε, τώρα, και σαν προπονητής, πρέπει να είσαι χαλαρός. Πρέπει να έχετε καλή σχέση με τους παίκτες σας. Πρέπει να είστε ειλικρινής απέναντί ​​τους. Όποιος είναι καλός, μπορεί να παίξει. Πρέπει να τους βελτιώσετε και να τους δώσετε την ευκαιρία και την πρόκληση να είναι οι καλύτεροι»