Αν πριν από την έναρξη της σεζόν, υπέθετε κάποιος πως ο Ολυμπιακός θα έδινε ένα ντέρμπι κορυφής στην 14η αγωνιστική της EuroLeague, θα φαινόταν αρκετά λογικός στους περισσότερους φίλους του μπάσκετ. Αν όμως, συμπλήρωνε, πως αντίπαλός του και μόνη στην κορυφή της βαθμολογίας (δέκα νίκες μαζί με Φενέρ, αλά μια ήττα λιγότερη) ερχόμενη στο ΣΕΦ, θα είναι η “σταχτοπούτα” Παρί, σίγουρα θα αντιμετωπιζόταν μέχρι και με χλευασμό. Κι όμως, το παραμύθι που βιώνει η γαλλική ομάδα είναι πέρα για πέρα αληθινό και συνδυάζεται με ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μπασκετικά “πειράματα” που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην EuroLeague.

Η ομάδα που κατέκτησε πέρσι το EuroCup έχασε τον αρχιτέκτονα των μεγάλων επιτυχιών της, Τουόμας Iισάλο και τον αντικατέστησε με τον 39χρονο Τιάγκο Σπλίτερ, στην πρώτη του αποστολή ως πρώτος προπονητής. Ο βασικός κορμός και οι κυριότεροι συντελεστές εντός παρκέ -τους οποίος θα δούμε αναλυτικά στη συνέχεια- διατηρήθηκαν, ενώ τα πιο ηχηρά μεταγραφικά αποκτήματα, κυρίως λόγω της σημαντικής τους εμπειρίας από την EuroLeague, ήταν οι Μάοντο Λο, Κεβάριους Χέιζ, Γιακούμπα Ουατάρα, με δύο εκ των τριών (Λο, Ουάταρα) να διανύουν μάλιστα μετριότατες σεζόν μέχρι στιγμής. Όσο κι αν ψάξουμε, είναι δύσκολο έως απίθανο να βρούμε ενδείξεις που θα μας προετοίμαζαν για αυτό που έχουμε δει μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα, προέκυπτε μία σειρά από ερωτήματα αγωνιστικής φύσεως, για το πώς θα μπορούσε ο Τι Τζέι Σορτς να προσαρμοστεί άμεσα στο επίπεδο της EuroLeague με το εξωφρενικό usage που έχει, χωρίς τον παραμικρό δεύτερο δημιουργό και με μόνο χαρσιματικό σκόρερ τον Ναντίρ Χίφι, με τον οποίο από την άλλη, δεν είναι εύκολο να συνυπάρξουν στο αμυντικό κομμάτι, λόγω του πολύ χαμηλού τους ύψους (1.75 ο Σορτς, 1.85 ο Χίφι). Φυσικά, λίγοι ενθουσιάζονταν και με το υλικό που υπήρχε στις θέσεις των φόργουορντ και των ψηλών, όπου επίσης δεν φάνταζε εύκολο όλα τα βασικά “όπλα” της περσινής ομάδας (Γιάντουνεν, Γουόρντ, Μάλκομ) να είναι εξίσου αποτελεσματικοί στο υψηλότερο επίπεδο. Θα μπορούσε, επιπλέον, αυτή η ομάδα, παίζοντας σε αυτόν τον φρενήρη, ασύγκριτα γρήγορο ρυθμό, να διατηρήσει την αμυντική της ισορροπία, ή θα πλήρωνε τις τόσες κατοχές με “100άρες” από τους γεμάτους ταλέντο αντιπάλους τους;

Οι απαντήσεις σε όλα παραπάνω ερωτήματα έχουν δικαιώσει πανηγυρικά τους Παριζιάνους, σε βαθμό που ενδεχομένως να μην ανέμεναν ούτε οι ίδιοι. Το αδιανόητο ρεκόρ 10-3 από μόνο του λέει πολλά, αλλά οι πρωτοφανείς αριθμοί πίσω από αυτήν την πορεία παρουσιάζουν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Με μια πρώτη ματιά παρατηρούμε πως μια ομάδα που στηρίζεται στο ατελείωτο τρέξιμο και στο ξέφρενο ρυθμό που επιβάλλει, καταφέρνει να είναι μια από τις πιο αποτελεσματικές άμυνες της διοργάνωσης. Η αλήθεια είναι πως η Παρί διεθέτει ένα σύνολο με πληρότητα χαρακτηριστικών στο κομμάτι αυτό του παρκέ, με γκαρντ που πιέζουν έντονα την μπάλα (Σορτς, Χίφι) και ένα πλήθος παικτών με πολύ μεγάλο μέγεθος, ευελιξία και ικανότητα να μαρκάρουν πολλές διαφορετικές θέσεις, εκ των οποίων ορισμένοι είναι χαρισματικοί αμυντικοί (Ουατάρα, Σι, Γουόρντ, Μάλκομ), ενώ ο Χέιζ αποτελεί διαχρονικά έναν εκπληκτικό rim protector. “Μελανό” σημείο είναι η αδυναμία στο αμυντικό ριμπάουντ, την οποία μπορεί να εκμεταλλευτεί ιδανικά ο Ολυμπιακός.

Στο επιθετικό κομμάτι, δεν παρατηρούμε κάποια “αφύσικη” αποτελεσματικότητα, γεγονός που μπορεί να δημιουργεί αισιοδοξία πως μπορεί να διατηρηθεί στα ίδια επίπεδα. Ο μόνος παίκτης του οποίου τα νούμερα δε μοιάζουν καθόλου… φυσιολογικά, είναι ο απίθανος, απολαυστικός Τι Τζέι Σορτς. Ο 27χρονος πόιντ γκαρντ, ένας από τους πιο γρήγορους και εκρηκτικούς παίκτες που έχουμε δει στα ευρωπαϊκά δεν είναι απλά μη αντιμετωπίσιμος ως μονάδα, αλλά ο απίστευτος τρόπος με τον οποίο συνδυάζει σκοράρισμα (18.4 πόντοι, 51% 2π., 36% 3π., 65.9%, διαρκώς ανεβασμένος σε τρίποντα και βολές που είναι οι αδυναμίες του) με δημιουργία (7.8 ασίστ για μόλις 2.2 λάθη!, περίπου οι μισές ασίστ της ομάδας) διαλύει κάθε αντίπαλο αμυντικό πλάνο και κάθε αντιμετώπιση, ακόμα και στο σετ παιχνίδι. Η Παρί μπορεί να τον πλαισιώσει με ικανούς σουτέρ, με stretch (Γιάντουνεν) ή pick and roll (Χέιζ) ψηλό, με εξαιρετικούς αμυντικούς με μέγεθος, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, επομένως καλύπτει όλες του τις αδυναμίες και του δίνει απεριόριστες επιθετικές επιλογές. Μια ματιά στον παρακάτω πίνακα με τους πρώτους σε κάθε στατιστική κατηγορία για την Παρί, δείχνει πως πρόκειται για έναν από τους πιο ηγετικούς και συγκεντρωτικούς παίκτες της EuroLeague.

Παρ’ότι ο Χίφι αποτελεί τον δεύτερο πιο ταλαντούχο παίκτη του ρόστερ, θα μπορούσαμε να πούμε πως Γουόρντ, Γιάντουνεν και Μάλκομ είναι οι πιο κομβικοί, σταθεροί και συνεπείς. Ο Χίφι περισσότερο δίνει ένα έντονο απρόβλεπτο στοιχείο, αφού μπορεί να εκτελεί ή να αστοχεί για ένα ολόκληρο παιχνίδι. Η Παρί, όμως, έχει καταφέρει να μην επηρεάζεται από τις κακές του βραδιές και βέβαια να εκμεταλλεύεται τις καλές του.

Για το τέλος, επιβάλλεται να σχολιάσουμε τον άνθρωπο που οδηγεί από την άκρη του πάγκου ένα όχημα που τρέχει με… χίλια, αλλά δε φαίνεται να του δημιουργεί το παραμικρό πρόβλημα στο να διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο. Στα 39 του έτη, ο Τιάγκο Σπλίτερ μοιάζει, αν και σε πολύ πρώιμο στάδιο, ως το ιδανικό παράδειγμα ενός σύγχρονου προπονητή. Φυσικά, πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει αγωνιστεί για πέντε χρόνια (2010-2015) υπό τις οδηγίες του Γκρεγκ Πόποβιτς, ενός “θρύλου” που συνδυάζει όλες τις αρετές που μπορεί να έχουν τόσο η ευρωπαϊκή σχολή προπονητών, όσο και αυτή του NBA. Ο Βραζιλιάνος “κουβαλα΄” και πέντε σεζόν ως βοηθός στο NBA σε Μπρούκλιν Νετς (2019-23) και Χιούστον Ρόκετς (2023-24). Το πρότζεκτ της Παρί και το αγωνιστικό της πλάνο παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ίδια (αν και η βελτίωση στον αμυντικό τομέα είναι σημαντικότατη), με μεγάλο μέρος αυτού του οικοδομήματος να πιστώνεται δίκαια στον προκάτοχό του, Τόμας Ιίσαλο. Παρ’ όλα αυτά, πέρα από το τακτικό κομμάτι, όπου ανταποκρίνεται περίφημα, ο Σπλίτερ φαίνεται να είναι πραγματικά χαρισματικός στη διαχείριση του έμψυχου δυναμικού του, ενώ πραγματικά η προσωπικότητά του και η αύρα που αποπνέει από τον πάγκο είναι πολύ ξεχωριστά στοιχεία. Ο 39χρονος μοιάζει να έχει τον πλήρη έλεγχο (ψυχολογικά και πενευματικά) όσων συμβαίνουν στο γήπεδο ανά πάσα στιγμή, “κοντρολάρει” τις αντιδράσεις του και παρεμβαίνει με τον σωστό τρόπο. Κι όλα αυτά με λιγότερους από πέντε μήνες εμπειρίας ως πρώτος προπονητής.

Αν προκύπτει ένα συμπέρασμα από τα παραπάνω, είναι πως το “θαύμα” της Παρί έχει μπασκετική εξήγηση και πως η “νεοφώτιστη” γαλλική ομάδα, έχει θέσει στους αντιπάλους της προβλήματα στα οποία καλούνται να βρουν λύση. Όποια κι αν είναι η κατάληξη της φετινής πορείας της, η Παρί συνιστά ένα φωτεινό παράδειγμα για πολλές άλλες ομάδες που συμβιβάζονται με τη μετριότητα, και φυσικά αποτελεί ένα πρότζεκτ που βρίσκεται ακόμα στην αρχή του, με ημερομηνία ίδρυσης το 2018, που τα τελευταία δύο χρόνια έχει στρέψει τα βλέμματα όλης της Ευρώπης επάνω της.

Ανδρέας Φούντας