Ήταν ένας από τους πιο συγκινητικούς ευχαριστήριους λόγους στα Όσκαρ όταν η Michelle Yeoh θα παραλάμβανε το Χρυσό Αγαλματίδιο για την ερμηνεία της στην ταινία «Τα Πάντα Όλα». Είχε ήδη σπάσει ένα στερεότυπο και έγινε η πρώτη Ασιάτισσα που λάμβανε Όσκαρ Πρώτου Γυναικείου Ρόλου. Βρέθηκε στη Τζέντα ως επίσημη καλεσμένη του Red Sea International Film Festival ακριβώς τη στιγμή που το Wicked στο οποίο πρωταγωνιστεί σπάει τα διεθνή Box Office.Φυσικά μίλησε και για τα μελλοντικά της σχέδια καθώς συμμετέχει σε μια ταινία εμπνευσμένη από το σύμπαν του Star Trek αλλά και την τηλεοπτική σειρά που βασίζεται στο Blade Runner. Εμείς βρεθήκαμε εκεί και σας μεταφέρουμε το κλίμα.
Η Michelle Yeoh ξεκίνησε τη συζήτησή της στο Red Sea International Film Festival, ανατρέχοντας στα πρώτα χρόνια της ζωής της, περιγράφοντας πώς η αγάπη της για το μπαλέτο την καθόρισε, αλλά και πώς οι περιστάσεις την οδήγησαν να αλλάξει πορεία:
Μεγαλώνοντας στη Μαλαισία, σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία, η Yeoh αγάπησε τον κινηματογράφο παρακολουθώντας ταινίες από διάφορες κουλτούρες. Παρ’ όλα αυτά, η αρχική της αγάπη ήταν το μπαλέτο.
«Ήθελα να έχω τη δική μου σχολή και να διδάσκω μικρά αγόρια και κορίτσια τη χαρά του χορού.», ωστόσο, ένα σοβαρό ατύχημα θα της άφηνε μόνιμο πρόβλημα στην τραυματισμένη πλάτη της και θα την ανάγκαζε να εγκαταλείψει τα όνειρά της για χορευτική καριέρα.
Έπειτα από αυτή την απώλεια, παρέμεινε στο χώρο του χορού, δουλεύοντας ως χορογράφος, και αργότερα πειραματίστηκε με την υποκριτική. «Ανακάλυψα πως έχω τρομερό άγχος στη σκηνή, ειδικά όταν πρέπει να πω συγκεκριμένες ατάκες.», θα αναφέρει.
Όμως, μια απροσδόκητη πρόταση για τηλεοπτική διαφήμιση στο Χονγκ Κονγκ, της άνοιξε το δρόμο. Αργότερα ακολούθησε και μια ταινία με τον Jackie Chan, που της άνοιξε την πόρτα στον κινηματογράφο. Οι γονείς της, αν και της πρόσφεραν καλή εκπαίδευση, την ενθάρρυναν να ακολουθήσει το πάθος της. «Πήγαινε εκεί έξω, να είσαι σίγουρη για τον εαυτό σου και κάνε αυτό που θέλεις.», θα μας μεταφέρει ότι της είπαν.
Η είσοδος της Michelle Yeoh στον κινηματογράφο συνέπεσε με τη Χρυσή Εποχή του Χονγκ Κονγκ (σ.σ. κυρίως εξαιτίας της εξαγωγής ταινιών δράσης από τη χώρα μέσω των βιντεοκασετών), όπου η δράση και τα ακροβατικά κυριαρχούσαν.
Παρόλο που έχει συχνά συσχετιστεί με τον Jackie Chan, γύρισαν μόνο μία ταινία μαζί, το Police Story 3. «Δεν ξέρω πόσες φορές θα μπορούσαμε να είχαμε σκοτωθεί στα γυρίσματα, αλλά είμαστε εδώ!», θα πει.
Στις αρχές της καριέρας της, οι γυναίκες στον κινηματογράφο της δράσης απεικονίζονταν κυρίως ως «δυστυχείς δεσποσύνες» και αυτό την ενοχλούσε. «Δεν μου άρεσε να είμαι η κοπέλα που φωνάζει, «Σώσε με, σώσε με!», γενονός που μπορούμε να αξιολογήσουμε διαφορετικά, βάσει της εξέλιξης της καριέρας της.
Βλέποντας τις χορογραφίες δράσης, η Yeoh συνειδητοποίησε πως μπορούσε να εφαρμόσει τις γνώσεις της από το χορό, προσδίδοντας στις σκηνές δύναμη και ακρίβεια.«Ήθελα να αποδείξω ότι οι γυναίκες αξίζουν να στέκονται δίπλα στους άνδρες σε ταινίες δράσης.», θα πει κάνοντας μια όμορφη δεικτική κίνηση ισχύος.
Στη συνέχεια περιέγραψε πώς η εμπειρία της στον κινηματογράφο του Χονγκ Κονγκ της έδωσε τα εφόδια για μια διεθνή καριέρα. Η προσαρμοστικότητα και η επιμονή της έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.
Η Yeoh βρήκε ομοιότητες μεταξύ του χορού και της κινηματογραφικής δράσης: «Η χορογραφία της δράσης είναι σαν ένα μπαλέτο – μια συνεργασία με ρυθμό, ακρίβεια και συντονισμό.»
Χάρη στη φυσική της κατάσταση και την αθλητική της εμπειρία, έμαθε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις αυτών των ταινιών.
Δουλεύοντας σε μια εποχή όπου ο κινηματογράφος του Χονγκ Κονγκ ακμάζε, αναγκάστηκε να προσαρμοστεί και να διακριθεί σε ένα περιβάλλον γεμάτο ταλαντούχους δημιουργούς. «Ήταν βάπτισμα πυρός – είτε θα κολυμπούσες είτε θα βυθιζόσουν. Εγώ κολύμπησα μανιωδώς.»
Με τη φήμη της εδραιωμένη στο Χονγκ Κονγκ, η Yeoh άνοιξε νέους δρόμους με διεθνείς παραγωγές, εξερευνώντας διαφορετικά είδη και ρόλους. Οι ρόλοι της στο Crouching Tiger, Hidden Dragon (Τίγρης και Δράκος) και Memoirs of a Geisha (Αναμνήσεις μιας Γκέισας) την ανέδειξαν ως μία από τις πιο πολυδιάστατες ηθοποιούς της γενιάς της, γιατί ήθελε να δείξει «[…] ότι μπορούμε να αφηγηθούμε ιστορίες που γεφυρώνουν διαφορετικές κουλτούρες.»
Οι ταινίες δράσης της έδωσαν την ευκαιρία να αναδείξει τις δεξιότητες και τη δύναμή της, αλλά οι δραματικοί ρόλοι της πρόσφεραν ευκαιρίες να πει πιο σύνθετες ιστορίες.
Παρά την επιτυχία της, δεν φοβήθηκε να πειραματιστεί, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε αποτυχία. «Πρέπει να ρισκάρεις για να ανακαλύψεις τι πραγματικά σε κάνει ξεχωριστό.», υπογραμμίζει ως μάθημα ζωής.
Στη συνέχεια τόνισε ότι οι ταινίες μπορούν να αποτελέσουν γέφυρα ανάμεσα στους ανθρώπους και να προκαλέσουν θετικές αλλαγές: «Ο κινηματογράφος μας υπενθυμίζει ότι, παρά τις διαφορές μας, μοιραζόμαστε κοινές εμπειρίες και συναισθήματα.»
«Το πιο σημαντικό είναι να αφήνεις πίσω σου κάτι που έχει σημασία.» καθώς ως ηθοποιός, επιθυμεί να συνεχίσει να διηγείται ιστορίες που ενθαρρύνουν τη διαφορετικότητα και την κατανόηση.
Η Michelle Yeoh εξηγεί ότι, παρά την παγκόσμια αναγνώρισή της, δεν έχει απομακρυνθεί από τον κινηματογράφο του Χονγκ Κονγκ. Διατηρεί στενή επαφή με φίλους και συναδέλφους, προσπαθώντας να ενθαρρύνει νέους σεναριογράφους και σκηνοθέτες. «Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε περισσότερες ευκαιρίες, ίσες ευκαιρίες, για να μπορούν οι αφηγητές να διηγούνται τις ιστορίες τους με τον δικό τους τρόπο.»
Η μετάβαση στο Χόλιγουντ δεν άργησε με τον ρόλο της στο Tomorrow Never Dies (Το Αύριο Ποτέ δεν Πεθαίνει) ήταν καθοριστική. Η Yeoh αναγνώρισε ότι η ταινία αντιπροσώπευε μια στροφή στη σειρά ταινιών του James Bond, με τις γυναίκες να αναγνωρίζονται ως ισότιμες με τον 007. «Ήταν μια αλλαγή που με ώθησε στη διεθνή αγορά, αλλά πέρασαν δύο χρόνια πριν κάνω το Crouching Tiger, Hidden Dragon.», θα συμπληρώσει.
Η Michelle εξήγησε ότι κατά τη μετάβαση στο Χόλυγουντ, της προσφέρθηκαν πολλά στερεοτυπικά σενάρια για Ασιάτισσες γυναίκες, τα οποία αρνήθηκε. Η απόφασή της να περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία, παρόλο που απαιτούσε οικονομική προετοιμασία και υπομονή, ήταν ένα κρίσιμο σημείο καριέρας: «Το να μπορείς να πεις όχι είναι τόσο δελεαστικό, αλλά για να το κάνεις πρέπει να είσαι προετοιμασμένος. Δεν ήμουν έτοιμη να κάνω ένα βήμα πίσω και να αποδεχτώ στερεοτυπικούς ρόλους.»
Ο «Τίγρης και Δράκος» ήταν η πρώτη της μεγάλη διεθνής επιτυχία και αποτέλεσε ορόσημο για τον ασιατικό κινηματογράφο. Εξήρε τον Ang Lee για την ποιητική προσέγγιση που χρησιμοποίησε στο φιλμ, καθιστώντας το κατανοητό και ελκυστικό για το διεθνές κοινό. «Αν η ταινία ξεκινούσε με παραδοσιακό τρόπο, ίσως το κοινό να μην την καταλάβαινε. […] Ο Ang Lee είναι σαν ποιητής, σε καθοδηγεί μέσα από την αφήγηση και τη μαγεία της.»
Η γνωριμία της με τον Ang Lee έγινε χρόνια πριν την ταινία, και από την πρώτη συνάντησή τους κατάλαβε τη μοναδικότητα του σκηνοθέτη. Όταν της ζήτησε να συμμετάσχει στο έργο, ήταν άμεση η θετική της απάντηση. «Μου είπε ότι ήθελε να κάνει το Sense and Sensibility (Λογική και Ευαισθησία) με πολεμικές τέχνες. Εγώ είπα: Πότε ξεκινάμε;»
Η Michelle δεν μιλούσε Μανδαρινικά και έπρεπε να μάθει τη γλώσσα για τον ρόλο. Η γυναίκα του Ang Lee την καθοδήγησε προσωπικά. Επιπλέον, συμμετείχε στενά σε όλες τις φάσεις προετοιμασίας, ακόμα και όταν δεν είχε σκηνές να γυρίσει, προκειμένου να μάθει από τον τρόπο που δούλευε ο σκηνοθέτης: «Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις από έναν δάσκαλο είναι να παρακολουθείς πώς δουλεύει, πώς σκέφτεται, γιατί κάθε απόφασή του είναι τόσο προσεκτική.»
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, η Michelle υπέστη σοβαρό τραυματισμό, σκίζοντας τον πρόσθιο χιαστό σύνδεσμο του γονάτου της. Παρόλο που ο τραυματισμός μπορούσε να σταματήσει την παραγωγή, ο Ang Lee αποφάσισε να περιμένει την ανάρρωσή της. «Ο Ang ούτε για μια στιγμή δεν δίστασε. Μου είπε: Κάνε ό,τι χρειάζεται. Θα σε περιμένουμε.»
Με την αποφασιστικότητα της Michelle και την υποστήριξη του Ang Lee, η ταινία ολοκληρώθηκε και έγινε μία από τις πιο εμβληματικές στην ιστορία του κινηματογράφου.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, η έλλειψη πόρων οδηγούσε σε δημιουργικές λύσεις. Όταν δεν μπορούσε να τρέξει λόγω του τραυματισμού της, χρησιμοποιήθηκε ένα καρότσι για να την σπρώχνουν στις σκηνές δράσης, ενώ η ίδια εκτελούσε τις κινήσεις της: «Όταν δεν έχεις πολλά χρήματα, αποκτάς πολλή δημιουργικότητα. Το καρότσι ήταν σωτήριο!»
Η Michelle εξηγεί πως ο τρόπος προπόνησης για το Crouching Tiger, Hidden Dragon ήταν διαφορετικός από ό,τι είχε συνηθίσει στον κινηματογράφο του Χονγκ Κονγκ. Υπήρχε εστίαση στην αφομοίωση των κινήσεων ως μέρος του χαρακτήρα και όχι απλώς ως ακροβατικές επιδείξεις: «Ο Master Yuen απαιτούσε να μάθουμε τα πάντα – από καλλιγραφία μέχρι τη χρήση των όπλων – ώστε να είναι φυσικό στον τρόπο που κινούμασταν.»
Ο Ang Lee προσέγγισε το έργο σαν έναν ποιητή και ζωγράφο, προσέχοντας κάθε λεπτομέρεια ώστε το αποτέλεσμα να είναι μαγευτικό. Από τη χρήση των τοπίων μέχρι τη ροή της αφήγησης, έθεσε νέα πρότυπα για τις ταινίες πολεμικών τεχνών.
«Η αφήγησή του είναι τόσο προσεγμένη που, όταν φτάνεις στις σκηνές δράσης, αισθάνεσαι ότι είσαι μέρος τους.»
Η εμπειρία της από τον θρυλικό χορογράφο πολεμικών τεχνών Yuen Woo-ping ήταν καθοριστική. Παρόλο που γνώριζε ήδη το στυλ του από προηγούμενες δουλειές, στο Crouching Tiger, Hidden Dragon η συνεργασία τους έφτασε σε νέο επίπεδο λόγω των απαιτήσεων της ταινίας: «Ήξερε πώς να αναδείξει τον χαρακτήρα μέσω των κινήσεων, κάνοντάς με να αισθάνομαι ότι ζω και αναπνέω τη δύναμη της Shu Lien.»
Η Michelle υπογράμμισε την παγκόσμια απήχηση της ταινίας, τονίζοντας πως άνοιξε τις πόρτες για τον ασιατικό κινηματογράφο στο διεθνές κοινό. Εξέφρασε την ελπίδα της ότι τέτοιες ταινίες θα συνεχίσουν να δημιουργούνται, προσφέροντας ευκαιρίες σε νέους δημιουργούς: «Η επιτυχία αυτής της ταινίας έδειξε ότι οι ιστορίες μας μπορούν να βρουν το δρόμο τους στις καρδιές όλων.»
Σχετικά με το Crouching Tiger, Hidden Dragon (Τίγρης και Δράκος) είναι ένα από τα πιο αγαπημένα της έργα, όχι μόνο για την αναγνώριση που της έφερε αλλά και για την ευκαιρία να δουλέψει με εξαιρετικούς συντελεστές: «Αυτή η ταινία ήταν μια γιορτή του ταλέντου, της φαντασίας και της προσπάθειας. Και είμαι ευγνώμων που ήμουν μέρος της.»
Στη συνέχεια έκανε μια εκτεταμένη αναφορά στο πως η έλλειψη προβών τη βοήθησε να είναι σε εγρήγορση την ώρα των γυρισμάτων καθώς την έκανε πιο ευέλικτη, ειδικά στις σκηνές δράσης. «Αυτό το είδος εκπαίδευσης με έχει βοηθήσει και σήμερα, καθώς, για παράδειγμα, τώρα που γυρίζω την τηλεοπτική σειρά Blade Runner, [και] οι ημέρες και ο χρόνος είναι περιορισμένα. Δεν υπάρχει χρόνος για πρόβες, […] αλλά έχουν εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρω με τις κινήσεις.»
Η εμπειρία της με την έλλειψη χρόνου για πρόβες την έχει κάνει να είναι πολύ προσαρμοστική στη σωματικότητα των ρόλων της. Ωστόσο, δεν θεωρεί ότι αυτό είναι σωστό όταν πρόκειται για την ανάπτυξη χαρακτήρα, καθώς δεν υπάρχει χρόνος για το στήσιμο της προσωπικότητας του ρόλου. «Πλέον απαιτώ πλήρη κατανόηση του χαρακτήρα, γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορείς να κάνεις καλή δουλειά. Δεν μπορείς απλά να μπαίνεις σε έναν χαρακτήρα και να λες «θα το φτιάξω πάνω στη λήψη». Αυτές οι μέρες [για εμένα] έχουν περάσει.»
Περιγράφει το πώς στην πρώιμη καριέρα της στο Χονγκ Κονγκ, συχνά εργαζόταν χωρίς ολοκληρωμένα σενάρια. Ειδικά στις ταινίες δράσης, τα σενάρια απλά περιγράφαν τα γεγονότα και την κινησεολογία, χωρίς πλήρη ανάπτυξη χαρακτήρων: «Αν και ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, το να δουλεύεις χωρίς πλήρη σενάρια δεν αφήνει χώρο για ανάπτυξη χαρακτήρων, κάτι που πλέον θεωρώ πολύ σημαντικό.»
Η Michelle μιλά για την τεράστια σημασία της ταινίας Crouching Tiger, Hidden Dragon και πώς άλλαξε την καριέρα της και τη δυνατότητα εκπροσώπησης των Ασιατών στον κινηματογράφο. Παρόλα αυτά, αναγνωρίζει ότι για να υπάρξει πραγματική αλλαγή χρειάστηκε χρόνος. «Παρόλο που εκείνη την εποχή ήταν τιμητικό και ανεπανάληπτο, δεν νομίζω ότι άλλαξε άμεσα κάτι στην καριέρα μου. Ήταν ένα βήμα για την εκπροσώπηση των Ασιατών στον κινηματογράφο, αλλά πήρε πολλά χρόνια για να δούμε πραγματική αλλαγή.»
Αναφερόμενη στην επιμονή του Ang Lee στο να διατηρηθεί το σενάριο της ταινίας στα Κινέζικα, παρά τις πιέσεις να το μεταφράσουν στα Αγγλικά, υπογραμμίζει τη σημασία διατήρηση της αυθεντικότητας της ταινίας: «Ο Ang Lee ήταν απόλυτος ότι έπρεπε να διατηρηθεί το σενάριο στην αυθεντική του γλώσσα, γιατί μόνο έτσι η ιστορία θα έβγαινε αληθινή και το κοινό θα την ένιωθε.». Όσο για το κοινό που έχει μάθει στην ευκολία του να ακούει την αγγλική γλώσσα, είπε: «Αν και υπήρχε αντίσταση, στο τέλος, οι άνθρωποι ανακάλυψαν ότι μπορούν να διαβάζουν υπότιτλους και να απολαμβάνουν την αυθεντικότητα της ιστορίας.»
Η Michelle εξηγεί την αναγκαιότητα της κινηματογραφικής εμπειρίας και τη δύναμη της συναισθηματικής σύνδεσης που προσφέρει το σινεμά, ειδικά όταν παρακολουθείς μια ταινία στον κινηματογράφο.
«Το σινεμά είναι σημαντικό γιατί ενώνει τους ανθρώπους. Είναι η στιγμή που όλοι ερχόμαστε μαζί, γελάμε, κλαίμε, και μοιραζόμαστε μια εμπειρία.»
Αν και στην ελλάδα η επόμενη ταινία δεν έφτασε στους κινηματογράφους, για τους Ασιάτες Αμερικάνους ήταν το δικό τους «Γάμος Αλά Ελληνικά». Ο λόγος για το Crazy Rich Asians (στο DVD κυκλοφόρησε ως «Τρελά Πλούσιοι») που έγινε μια από τις πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα της, καθώς η ταινία κατάφερε να συνδυάσει τον ρομαντισμό με την εκπροσώπηση Ασιατών σε μια σημαντική εμπορική επιτυχία: «Ήταν μια ρομαντική κωμωδία με όλα τα «λάθος» χαρακτηριστικά [για να γίνει επιτυχία στην Αμερική τότε], αλλά απέδειξε ότι υπάρχει κοινό που θέλει να δει τέτοιες ταινίες και να τις απολαύσει.»
Αναφερόμενη στον τρόπο με τον οποίο το Crazy Rich Asians την έκανε να αναδειχθεί ως μητέρα, επεξήγησε πως αυτή η ταινία τη γνώρισε σε μια γενιά νεότερων θεατών με έναν ρόλο που είχε μεγάλη απήχηση, και πώς αυτή η εικόνα συνεχίστηκε με άλλους ρόλους, όπως στο Minions και Shang-Chi: «Ήταν σπουδαίο να παίζω μια μητέρα που προστατεύει τα παιδιά της με αγάπη […] και τώρα οι νέες γενιές με γνωρίζουν και με αγαπούν για αυτούς τους ρόλους.»
Η Michelle εξηγεί γιατί είναι σημαντικό να συνεχίσει να επιλέγει ρόλους που τη βάζουν σε νέες προκλήσεις και να μην επαναλαμβάνει τα ίδια μοτίβα: «Κάθε ρόλος που επιλέγω πρέπει να με προκαλεί να εξελιχθώ, γιατί μόνο έτσι παραμένει ζωντανή η αγάπη μου για τη δουλειά.»
Όσο προχωρούσε η συζήτηση, και πλησίαζε χρονολογικά στη χρονιά που πήρε το Όσκαρ, γινόταν ακόμα πιο αναλυτική – και στην γραπτή αφήγησή μας θα ακολουθήσουμε αυτή τη γραμμή.
-Πως έφτασε το σενάριο από το «Τα Πάντα Όλα» στα χέρια σας; Και ποιές ήταν οι πρώτες σκέψεις σχετικά με αυτή την ταινία;
-Αρχικά να πω ότι μου αρέσει να διαβάζω σενάρια, καθώς αγαπώ τη συγγραφή γενικά. Αλλά όταν διαβάζεις [σενάρια] για τόσα χρόνια, μπορείς πολύ γρήγορα να καταλάβεις πού πηγαίνει η ιστορία. Και ξαφνικά, διάβαζα και λέω «Τι διάολο συμβαίνει εδώ; Και γιατί συμβαίνει;». Με το που το τελείωσα, αμέσως το ξαναδιάβαζα. Και όταν τελικά το ολοκλήρωσα, είπα «Τι έχουν κάνει τα δαιμόνια (εννοώντας τους σκηνοθέτες, τα αδέλφια Daniels); Πρέπει να τους δω και να τους γνωρίσω». Πρώτα ήθελα να δω τις προηγούμενες ταινίες τους για να καταλάβω το ύφος τους. Και βλέπω το Swiss Army Man [Άντρας ελβετικός σουγιάς], αφού μου το έστειλαν σε ψηφιακό αντίγραφο. Το είδα και είπα, αυτοί οι τύποι είναι είτε τρελοί είτε ιδιοφυΐες, γιατί κατάφεραν να κρατήσουν την προσοχή και τη φαντασία μου με τον Daniel Radcliffe και τον Paul Dano, καθώς πλέει ένα πτώμα στον ωκεανό. Αλλά η υποβόσκουσα σημασία, η πολυπλοκότητα, οι διαστάσεις της όλης κατάστασης, παρόλο που λες «Αυτό είναι εντελώς παράλογο», υπήρχαν πάντα· στο τέλος έμενε μια ουσία στην καρδιά και την ψυχή του τι προσπαθούσαν να σου πουν. Και αυτό ήταν που συνέβαινε και στο Everything Everywhere All at Once [Τα Πάντα Όλα] με τις πιο παράλογες και τρελές σκηνές, όπως τα δάχτυλα-λουκάνικα, οι πέτρες, και όλα αυτά τα περίεργα πράγματα. Το βασικό μήνυμα όμως, που ήταν η αγάπη και η οικογένεια, η ανάγκη να είσαι εκεί για αυτούς που αγαπάς, ήταν τόσο δυνατό, που ξεπερνούσε όλο το σύμπαν στο οποίο βρισκόμασταν. Και νομίζω πως οι νέοι το βρήκαν πολύ συναφές με την εποχή τους, γιατί μιλάει για γενεαλογικό τραύμα. Είναι αλήθεια, είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουν οι νέοι με τους γονείς τους σήμερα, γιατί ζουν σε έναν πολύ γρήγορο κόσμο. Όλα είναι στα χέρια τους, έχουν το διαδίκτυο, ενώ εμείς στην εποχή μας πηγαίναμε στη βιβλιοθήκη και ξεφυλλίζαμε σελίδες για να μάθουμε κάτι. Έτσι, στο μυαλό τους ταξιδεύουν, βλέπουν τον κόσμο, βλέπουν τόσα πράγματα και όταν οι γονείς τους γυρίζουν και λένε «Δεν πρέπει να κάνεις αυτό γιατί πρέπει να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο», εκείνοι απαντούν «Συγγνώμη, εσύ δεν ξέρεις καν να χρησιμοποιήσεις το κινητό σου». Και προσπαθείς να πεις «Συγγνώμη». Οπότε εμείς, ως ενήλικες, πρέπει επίσης να εξελιχθούμε με τα παιδιά μας και να ακούσουμε τι ψάχνουν. Νομίζω πως αυτή η ταινία μίλησε σε όλες αυτές τις γενιές, και αυτό συνέβη χάρη στη δυναμική που δημιούργησαν οι σκηνοθέτες.
-Αληθεύει ότι αρχικά, είχαν γράψει το ρόλο σας για τον Τζάκι Τσαν;
–Ναι, το είχαν γράψει για έναν άντρα [σ.σ. και συγκεκριμένα για αυτόν]. Το να χρηματοδοτήσεις μια ταινία σαν αυτή είναι πιο εύκολο με έναν γνωστό άντρα ηθοποιό. Και δυστυχώς, αυτό είναι ακόμη η αλήθεια. Αλλά στη συνέχεια, συναντήθηκαν με τον Τζάκι Τσαν και όταν επέστρεψαν, είπαν: «Εάν κάνουμε αυτό τον ρόλο με τον Τζάκι, θα είναι ταινία δράσης». Αλλά αυτό δεν ήταν ο σκοπός τους. […] είχαν κάτι στο μυαλό τους που ήταν πολύ πέρα από αυτό. Έτσι πήραν το σενάριο και αναρωτήθηκαν: «Ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα που αντιμετωπίζουμε;» Και καταλήξανε στο ότι ήταν οι μητέρες τους, οι γυναίκες γύρω τους, γιατί είναι πολύ, πολύ δυνατές γυναίκες. Και έτσι σκέφτηκαν, «Πώς να δείξουμε αυτή την πολυπλοκότητα της αγάπης και της παρεξήγησης που τελικά οδηγεί στην κατανόηση και την αποδοχή;» Και όλα αυτά, μέσα σε ένα σύμπαν γεμάτο από 5 ή 6 είδη, όπως επιστημονική φαντασία, τρόμος, κωμωδία, δράση, ρομαντισμός. Υπήρχαν τόσα πράγματα που συνέβαιναν, αλλά επειδή ήταν τολμηροί και γενναίοι, (νομίζω, ειλικρινά, αν δεν ήταν ταινία της A24), πολλά από αυτά τα πράγματα θα είχαν απορριφθεί ως «μη κατανοητά». Πρέπει να επενδύσουμε σε τέτοιους δημιουργούς, γιατί όλοι μας θέλουμε να μας δείξουν κάτι αυθεντικό. Να μας δώσουν κάτι που θα έχει νόημα και θα είναι διαφορετικό. Αλλά κάθε φορά που βλέπουμε κάτι διαφορετικό, το απορρίπτουμε, επειδή δεν βρίσκεται στην άνετη ζώνη μας. Οπότε, είναι λίγο επικίνδυνο. Αλλά αν δεν ρισκάρουμε, δεν θα είχαμε δει το Everything Everywhere All at Once, ούτε το Crazy Rich Asians, σωστά; Ναι, είναι ρίσκο, αλλά μπορεί να είναι ένα υπολογισμένο ρίσκο. Δηλαδή, ρισκάρουμε με μεγάλες ταινίες που αποτυγχάνουν, οπότε γιατί να μην ρισκάρουμε και με μικρές ταινίες που δεν μιλούν για τα συνηθισμένα. Όταν κάνουμε κάτι διαφορετικό, τότε ανοίγουμε νέες δυνατότητες και επιτρέπουμε στο κοινό να δει πράγματα που ίσως δεν περίμεναν ποτέ. Η βιομηχανία ταινιών είναι γεμάτη από φαγωμάρες και αποτυχίες, αλλά πρέπει να υποστηρίξουμε και τα ρίσκα με τα μικρότερα έργα γιατί αυτά συχνά καταλήγουν να είναι τα πιο σημαντικά και τα πιο αξιόλογα. Όταν δεν φοβόμαστε να ξεπεράσουμε τα όρια, τότε μόνο προχωράμε μπροστά.
Διαβάστε ακόμα:“Wicked”: Η κακιά μάγισσα πρασίνισε από την αναμονή, αλλά επιτέλους βγήκε το τρέιλερ της ταινίας
Η Cynthia Erivo στο Φεστιβάλ της Τζέντα – Τι είπε στο master class της
-Κέρδισες το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού για αυτή την ταινία, κάτι που είναι η πρώτη φορά που μια γυναίκα από τη Νοτιοανατολική Ασία το καταφέρνει. Η ταινία αυτή τα πήγε εξαιρετικά στο box office, ήταν εμπορικά και καλλιτεχνικά επιτυχημένη. Κι εσύ πήρες το Όσκαρ. Τι θα έλεγες στους «φύλακες (της αυτοκρατορίας του Χόλυγουντ)» που αποφασίζουν για τις ευκαιρίες
-«Άφησέ μας να μπούμε. Άνοιξε τις πόρτες και άφησέ μας να μπούμε.»; «Δώστε μας ίσες ευκαιρίες. Αφήστε μας να αποδείξουμε τον εαυτό μας.»
-Αυτό είναι μια πολύ καλή γέφυρα για να μιλήσουμε για το «Wicked», νομίζω. Η ταινία αυτή ηγείται από δύο γυναίκες (Ariana Grande και Cynthia Erivo), με εσένα και τον Jeff Goldblum σε εξίσου σημαντικούς ρόλους για τον κόσμο του «Wizard of Oz», Η εμπορική επιτυχία είναι δεδομένη καθώς τα πηγαίνει πολύ καλά και στα ταμεία. Πόσο εξοικειωμένη υπήρξατε με το έργο πριν αναλάβετε το ρόλο;
-Ήξερα το«Wizard of Oz», φυσικά. Ο δρόμος με τα κίτρινα τούβλα. Τα κόκκινα, σα ρουμπίνια παπούτσια (σ.σ. που με την ευκαιρία σήμερα πουλήθηκε ένα ζευγάρι στα 32.000.000 $ σε πλειστηριασμό). Ναι, το ήξερα πολύ καλά γιατί αγαπούσα τα μιούζικαλ.
-Πώς αισθάνεσαι για τη συνεργασία με την Cynthia Erivo και την Ariana Grande; Πώς ήταν να δουλεύεις μαζί τους;
-Η Cynthia και η Ariana, για μένα, είναι σαν το Yin και το Yang. Είναι τόσο διαφορετικές, αλλά ταιριάζουν τόσο τέλεια. [σ.σ. Το «Yin και Yang» αναφέρεται στη φιλοσοφία της ισορροπίας και της συμπληρωματικότητας, δείχνοντας ότι, παρά τις διαφορετικές προσωπικότητες, η συνεργασία τους είναι αρμονική.
-Η Elphaba πάντα της λένε ότι είναι παράξενη, διαφορετική, επειδή είναι πράσινη. Γιατί να μην την αγκαλιάσουμε για αυτό που είναι; Όταν η Elphaba τραγουδάει το «Defying Gravity», μας λέει πως πρέπει να αψηφήσουμε τη βαρύτητα και να αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας.
-Πιστεύεις ότι σήμερα, με την πορεία της καριέρας σου και τη εξέλιξή της, αισθάνεσαι ότι έχεις πλέον «δει» και «ακουστεί» στη βιομηχανία;
-Έχω σπάσει τα γυάλινα ταβάνια και θα συνεχίσω να το κάνω γιατί δεν νομίζω ότι οι προκλήσεις τελείωσαν. […] Αυτά τα δύο χρόνια ήταν μόνο η αρχή. Ξεκινάμε να βλέπουμε αλλαγές. Ξεκινάμε να βλέπουμε περισσότερη διαφορετικότητα και περισσότερες γυναίκες πίσω από τις κάμερες.
-Μπορείς να μας πεις για την εμπειρία σου με τον John, για την ταινία του «Wicked» και πώς ξεκίνησε;
-Αν και δεν ήξερα και πολλά για το έργο, ο John μου ζήτησε να διαβάσω και αμέσως συμφώνησα. Όταν διάβασα το σενάριο, ήταν πολύ οικείο. Αλλά ποτέ δεν είχα πάει να δω ένα μιούζικαλ στο θέατρο. Όμως, όταν πήγα να δω το Wicked στο Broadway, κατάλαβα γιατί έχει μια τόσο μεγάλη απήχηση.
-Αν και δεν έχεις τραγουδήσει ποτέ πριν, πώς ήταν η εμπειρία σου με τις υπόλοιπες συντελεστές, όπως η Cynthia Erivo και η Ariana Grande;
-Όταν άκουσα ότι τραγουδούν οι Cynthia και Ariana, φοβήθηκα γιατί δεν τραγουδώ. Όμως, το κλίμα στο σετ ήταν τόσο χαλαρωτικό και αγαπησιάρικο. […] Ξέρετε, μου μαγνητοσκόπησαν ένα βίντεο και μου το έστειλαν στο κινητό λέγοντας πως δεν πρέπει με καμία δύναμη να αρνηθώ αυτό το ρόλο.
–Ποιες είναι οι πιο σημαντικές θεματικές του Wicked που θεωρείς ότι απευθύνονται σε πολλούς ανθρώπους;
-Το Wicked αγγίζει θέματα όπως η αδελφοσύνη, η αγάπη και η αυτοανακάλυψη. Μας δείχνει ότι πρέπει να αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να αγαπηθούμε από τους άλλους.
Η Michelle Yeoh, μέσα από την πορεία της, αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα του πώς η επιμονή, η προσαρμοστικότητα και το πάθος μπορούν να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο. Μόλις τη δείτε στο Wicked θα το καταλάβετε αμέσως.
