Το μυθιστόρημα Nickel Boys του Κόλσον Γουάιτχεντ αφηγείται την ιστορία του Έλγουντ και του Τέρνερ, δύο εφήβων που ζουν στην Αμερική της δεκαετίας του 1960 και στέλνονται σε ένα διαβόητο αναμορφωτήριο. Η κινηματογραφική του μεταφορά έχει ενθουσιάσει το κοινό και τους κριτικούς που υποστηρίζουν ότι θα είναι η κρυφή έκπληξη των Όσκαρ. Δυστυχώς στην Ελλάδα η ταινία δεν θα διανεμηθεί κινηματογραφικά.

Συναντήσαμε διαδικτυακά τους συντελεστές της ταινίας και μας μίλησαν αποκλειστικά.

Δυο νεαρά αγόρια έρχονται αντιμέτωπα με φρικτές αδικίες και τη σκληρότητα του ρατσισμού σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα. Μέσα από την πάλη τους να διατηρήσουν την ελπίδα, και την ανθρωπιά στην ψυχή τους, θα προβάλλουν ποιητικά στη μεγάλη οθόνη το βαρύ αποτύπωμα της συστημικής καταπίεσης.

Η Aunjanue Ellis-Taylor σπάει το ερμηνευτικό της φράγμα. Υποδύεται τη γιαγιά ενός νεαρού αγοριού που φυλακίζεται αναδύοντας όλη την ομορφιά της ψυχής μιας ιδιαίτερα πονεμένης γυναίκας, συνδετικού κρίκου του παρελθόντος και του παρόντος. Παρ’ όλο που οι περισσότερες σκηνές της ξεχείλιζαν από ένταση, στο τέλος της μέρας, μέσα από τη διαδικασία που επιλέγει, καταφέρνει να μην συσσωρεύει το βάρος μιας έντονης ερμηνείας.

«Μπορώ να αφήνω πράγματα πίσω μου αφού τα κάνω. Αν μπορώ και όταν συνεργάζομαι με έναν σκηνοθέτη όπως ο Ρόμελ, ο οποίος απλώς λέει «Κάν’ τα όλα. Δώσε μου τα πάντα», νιώθω ότι δεν χρειάζεται να περιορίσω τον εαυτό μου, τότε, δεν το σκέφτομαι. Δεν το υπεραναλύω».

Ο RaMell Ross βρίσκεται πίσω από την κάμερα τολμώντας να δοκιμάσει μερικά υποκειμενικά πλάνα που υποβάλλουν τον θεατή στον κόσμο των ηρώων. Το θέμα του με αυτόν τον τρόπο ελαφραίνει προσφέροντας την αίσθηση της ανθρωπιάς και της αισιοδοξίας.

«Η διαδικασία περιελάμβανε τον σεβασμό στην ιστορία του κινηματογράφου, ειδικά σε σχέση με άτομα που ανήκουν σε έγχρωμες κοινότητες. Επίσης, υπήρχε επίγνωση του τεράστιου όγκου εικόνων βίας που κατακλύζουν την κουλτούρα μας, εικόνες που παρουσιάζουν ανθρώπους που μοιάζουν με εμένα να υφίστανται βία. Ψάχνεις τρόπους να διαχειριστείς το τραύμα και τη βία που ριζώνουν βαθιά στον πυρήνα και τη μνήμη ενός ατόμου, με διαφορετικούς τρόπους – όχι μόνο μέσω του οπτικού».

Ένας εκ των δύο νεαρών χαρακτήρων αποτυπώνεται με ευστροφία και λιτότητα από τον Ethan Herisse.

«Αν και η ταινία διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’60 και κατά τη διάρκεια του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, έχω κάνει συζητήσεις με ανθρώπους που την έχουν δει και βλέπουν παράλληλα ζητήματα με το σημερινό σωφρονιστικό σύστημα· είναι ένα τεράστιο, τεράστιο ζήτημα».

Ο Brandon Wilson μόλις είδε για πρώτη φορά την ταινία αισθάνθηκε δύο αντιφατικά και αντικρουόμενα συναισθήματα, της ομορφιάς και του πόνου στην ιστορική χρονογραμμή που συνέδεε το τότε με το σήμερα.

«Υπάρχει τόση ομορφιά (στην ταινία), αλλά ένιωσα εξαντλημένος την ίδια στιγμή συναισθηματικά και πολύ ευάλωτος, αφού την είδα για πρώτη φορά. Δεν ήταν κάτι που περίμενα».

Η κινηματογραφική μεταφορά του Nickel Boys ενθουσίασε το κοινό στο Φεστιβάλ της Ρώμης με την ευαισθησία και την ένταση της ιστορίας, αναδεικνύοντας την ανθρωπιά των χαρακτήρων μέσα από εξαιρετικές ερμηνείες και μια ατμόσφαιρα που καθηλώνει τον θεατή. Στην Αμερική διανέμεται στους κινηματογράφους στις 13 Δεκεμβρίου ενώ στην Ελλάδα θα διανεμηθεί λίγο αργότερα σε πλατφόρμα.

Ολόκληρες οι συνεντεύξεις θα δημοσιευτούν στο site μας με την πρεμιέρα της ταινίας στην Αμερική.