Στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Ρώμης είχαμε την τύχη -ή την ατυχία- να δούμε τα δύο πρώτα επεισόδια της πολυαναμενόμενης σειράς «Miss Falacci» και είμαι σίγουρος ότι τα κόκκαλα της θα τρίζουν μελωδικά στον τάφο της από αυτή τη φάλτσα συγχορδία σε ποπ-ρυθμούς και αισθητική που κάθε άλλο παρά τιμούν το έργο της. Η συγγραφέας, δημοσιογράφος και πολεμική ανταποκρίτρια παρουσιάζεται ως κακότροπη, υπερφιλόδοξη, υπερφίαλη, που στο πέρασμα της κάνει φιλίες που εξυπηρετούν κυρίως τους σκοπούς της (συγκεκριμένα η «φιλία» της με την Ιταλίδα Τζο στη Νέα Υόρκη, είναι απολύτως σχέση δούλου-αφεντικού). Κατά τα δύο πρώτα επεισόδια, κυρίως ο κωλοπαιδισμός και η τύχη βάζουν τα θεμέλια της καριέρας της με τον δυναμισμό της να μετουσιώνεται σε παιδικά «Θέλω» και «φέρε μου». Με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την υπεροπτική της κενή ματιά (η δημοφιλής όμορφη ηθοποιός του «Diabolik» Μίριαμ Λεόνε στο ρόλο της Φαλάτσι καθοδηγείται σε πόζες «Emily in Paris» με μια γκριμάτσα εκνευρισμού σε κάθε πλάνο, ακόμα και αν αυτό δεν είναι απαραίτητο).

Οι αναγνώσεις των προσωπικών της βιωμάτων αποτυπώνονται ως αυτοαναφορές και όχι διαφορετικές αναγνώσεις της μέχρι τότε δημοσιογραφίας, κάνοντας -από τη μέχρι τώρα εμπειρία μας- να πιστεύουμε ότι η σειρά θα συνεχίζει να εστιάζει στο υποτιθέμενο life style της εποχής και τους πύρινους έρωτες της δημοσιογράφου οδηγώντας την προσπάθεια στον χαρακτηρισμό «χαμένη ευκαιρία».

Οι φριχτοί τίτλοι αρχής που παραπέμπουν στο «Sex and the City» (δεν κάνω πλάκα), το ψεύτικο νεουορκέζικο χιόνι, οι άθλιες -φθηνιάρικες- περούκες (που αν αποκαλυφθεί ότι ήταν τα μαλλιά της πρωταγωνίστριας θα πρέπει να απολυθεί όλο το τμήμα hair and make up), τα σουτιέν πλησιέστερων προς εμάς δεκαετιών, εξοργίζουν -οχι μόνο γιατί ξεδιπλώνουν μεθοδικά και την προχειρότητα, και τη δημιουργική πρόθεση -, αλλά τον απλό θεατή που έχει επιλέξει να δει τη σειρά για να συγκρίνει το συγγραφικό έργο της δημιουργού με τη ζωή της.

Η αναζήτηση της Μέρλιν Μονρόε και τα κείμενα που έγραψε «εν τη απουσία της», το φτιαχτό σκάνδαλο με τον Ροκ Χάτσον που έφερε στα φώτα της δημοσιότητας ταράζοντας το Hollywood Confidential, η σύντομη φιλία με τον Όρσον Γουέλς αποτελούν ένα ακατάπαυστο οπτικό name-dropping χωρίς έλεος και ειρμό.

Είναι αδιανόητο. Αυτή την εικόνα παρουσιάζουν στα δύο πρώτα επεισόδια και το βαπτίζουν «δυναμισμό». Και όσο η ερμηνεία καθοδηγείται λάθος, δεν υπάρχει καν το λειτουργικό νεύρο που πχ. βλέπουμε σε ερμηνείες της Όμπρευ Πλάζα και σώζουν από τη μετριότητα τις κακοτοπιές.

Μετά από δύο ώρες συνεχούς θέασης, στιγμή δεν αισθάνεσαι την παλικαριά μιας γυναίκας που τα έδινε όλα στη δουλειά της · που έγραψε το «γράμμα σ’ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ» ή το «Ένας Άντρας» (και τα δύο συνδέονται με τον Αλέκο Παναγούλη και κάθε σελίδα είναι μαχαίρι στην καρδιά)· βλέπεις μόνο στιγμές φόβο στα μάτια της και την άγνοια κινδύνου μιας αδίστακτης ψευτοδυναμικής παντόφλας που πρέπει κάποιος να τη φορέσει για να πάει από την τουαλέτα στο κρεβάτι.

Η προβολή των δύο επεισοδίων έγινε παρουσία κοινού και συντελεστών στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Ρώμης.