Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης ήρθε στην Κεφαλονιά και το Φεστιβάλ «Κύματα» με αφορμή την προβολή της ταινίας «Εξέλιξη» που θα προβληθεί την Παρασκευή, παρουσία εκείνου και του σκηνοθέτη Περικλή Χούρσογλου.
«Πρώτη φορά φέτος έρχομαι στην Κεφαλονιά για το τρίτο φεστιβάλ «Κύματα», που λαμβάνει χώρα σε έναν θαλασσόμυλο», έναν παλιό μύλο, που τυγχάνει να υπάρχει και μια έκθεση φωτογραφίας στον κάτω χώρο που βλέπεις πως ήταν το 1912. Ένα κτίριο που έμαθα ότι ήταν για αρκετά χρόνια κλειστό και με παρέμβαση του Δήμου και του Φεστιβάλ, φτιάχτηκε ξανά και φιλοξενεί το φεστιβάλ».
Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στο νησί, ξεκίνησε να παρακολουθεί ταινίες.
«[…] είχα την τύχη να δω χθες μια εξαιρετική ιταλική ταινία, την «Άννα», που πραγματικά […] θα τη θυμάμαι για πολλά χρόνια. Επίσης έχω και την τύχη να δείξουμε την ταινία μας με τον Περικλή το Χούρσογλου την προτελευταία μέρα του Φεστιβάλ την ταινία μας «Εξέλιξη», και με έναν τρόπο έτσι να αποχαιρετήσουμε και την Κεφαλονιά, καθώς την πρώτη του μήνα γυρνάμε όλοι πίσω στην Αθήνα. Οι εντυπώσεις μου μέχρι στιγμής είναι πολύ ωραίες. Εγώ είμαι Λευκαδίτης και μισός Κρητικός. Η Κεφαλονιά είναι ένα μέρος που δεν έχω ξανάρθει […] έχω και φίλους εδώ από την Κεφαλονιά […] καίγομαι μες στις παραλίες μαζί του, όπως βλέπεις ήδη έχω αρπάξει. Είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι εδώ και που είναι τόσο φιλικά όλα τόσο ωραίοι άνθρωποι. Γενικά περνάω καλά».
Στην ταινία «Εξέλιξη», ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Αλέξανδρος Λογοθέτης είναι καθηγητής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που σύντομα θα αναβαθμιστεί. Για αυτό το λόγο κάνει ένα ταξίδι μαζί με τον πατέρα του για να ζήσουν αυτή τη στιγμή, ταξίδι με κυριολεκτική και μεταφορική σημασία.
«Η ταινία «Εξέλιξη» ξεκίνησε πριν χάσω, τον πατέρα μου Ηλία Λογοθέτη. Μάλιστα υπήρχε και μια ιδέα να είμαστε μαζί με τον πατέρα μου σε αυτή την ταινία. Βλέποντας τη τώρα μετά 4, 5 μήνες, μετά τον αποχαιρετισμό του πατέρα μου, έχει τελείως άλλη σημασία πια για μένα. Έχει άλλο νόημα. Ανακαλύπτω πράγματα που ίσως εάν την έκανα τώρα θα τα ερμήνευα και πολύ διαφορετικά σε ερμηνευτικό επίπεδο, δηλαδή σαν ηθοποιός. Αλλά για μένα αυτό που, όσο δύσκολο και να μου φαίνεται και θέλω να αποδεχτώ, αυτή η ταινία είναι ένα πέρασμα στη μέση ηλικία πια. Είναι ένα κατώφλι, ένα σκαλοπάτι μάλλον, είτε προς τα πάνω ή προς τα κάτω δεν ξέρω προς τα που πάει. Το έχω ήδη πάρει, και το γνωρίζω ότι το έχω πάρει, χωρίς αυτό να με στενοχωρεί ή να με κάνει να νιώθω περήφανος, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Και η «Εξέλιξη» έρχεται τώρα, σε μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή στη ζωή μου, που με βάζει σε άλλες σκέψεις. Αλλά αν με ρώταγες για την «Εξέλιξη» πριν από 6 μήνες, θα σου μιλούσα πολύ διαφορετικά. Σήμερα είναι κάτι που δεν λυπάμαι που δεν το έκανα με τον πατέρα μου γιατί δεν θα ήταν αυτή η ταινία αλλά που λυπάμαι που δεν το έκανα μαζί του γιατί τον έχασα και πιστεύω ότι θα ήταν μια ωραία ανάμνηση και μια κατάσταση που θα την είχα μέχρι να αποχαιρετήσω και εγώ».
Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης μιλάει στην εκπομπή “Στούντιο 4” για την ταύτιση με τον πατέρα του τα πρώτα χρόνια της καριέρας του :
Η «Εξέλιξη» καταπιάνεται μεταξύ άλλων με την κινηματογραφική παιδεία, τόσο συνάντησης του σκηνοθέτη με το έργο του, καθώς ο ίδιος ήταν από τα ιδρυτικά στελέχη της ανώτατης σχολής κινηματογράφου του ΑΠΘ.
«Θα μιλήσω από την παλαιότερη εμπειρία μου σε σχέση με την εκπαίδευση, γιατί έχουν περάσει και πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που εκπαιδεύτηκα, το ‘98 στην Αγγλία, όταν έφυγα και πήγα να ξανασπουδάσω, να προχωρήσω την τέχνη μου. Ενώ βλέπουμε πολύ ωραία δείγματα δουλειάς από νέους ανθρώπους οι οποίοι βέβαια δεν ξέρω αν είναι καθαρά εκπαιδευμένοι σε αυτή τη χώρα ή αν είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν φύγει και έχουνε ανακαλύψει εν συνεχεία πράγματα που εδώ ίσως η χώρα και η εκπαίδευση στη χώρα αυτή η δύσκολα θα τους τα έδινε ή θα τους άνοιγε το πεδίο για να μπορέσουν να ανακαλύψουν, θεωρώ ότι ακόμα η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι σε πολύ βρεφονηπιακό στάδιο. Γίνονται μεμονωμένες προσπάθειες από ανθρώπους που αγαπάνε τη δουλειά τους και αυτό έχει σημασία για μένα πολύ περισσότερο. […] Η τέχνη χρειάζεται ανθρώπους που αγαπάνε τη δουλειά και όχι τους εαυτούς τους πιο πολύ από τη δουλειά. Επομένως, πιστεύω ότι η εκπαίδευση στην Ελλάδα έχει ακόμα τεράστιο πρόβλημα και θα συνεχίσει να το έχει. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Ίσως γιατί είμαστε σε μια εποχή που χάσαμε την ευκαιρία να λύσουμε, να κολλήσουμε, να προστατεύσουμε και να ανακαλύψουμε νέους τρόπους. Κάποια στιγμή […] κόπηκαν τα νήματα και δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία. Αυτή η κατάσταση παραμένει. Και εγώ όταν ήμουνα μαθητής στη σχολή του Εθνικού […] δεν έμαθα ποτέ μου μια μέθοδο. Έπρεπε να πάω στην Αγγλία για να διδαχτώ μια μέθοδο· στην Ελλάδα δεν υπάρχει μέθοδος. […] Νομίζω ότι γενικά πάσχουμε στην εκπαίδευση και θα συνεχίσουμε να πάσχουμε όσο ο πολιτισμός παύει να είναι πρωτεύον σημείο αναφοράς για τη χώρα. Λέμε ότι έχουμε «πολιτισμό» και «παρελθόν», αλλά με όλα αυτά που βλέπω να γίνονται, εγώ προσωπικά και σε επίπεδο πολιτισμού δεν τρέφω μεγάλες ελπίδες. Σε ατομικά επίπεδα ναι, βλέπω πολύ ωραία πράγματα, ωραίους ανθρώπους, ταλαντούχους, νέα παιδιά και μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους που καταφέρνουν επιτέλους να κάνουν το όραμα τους πραγματικότητα, ειδικά στο σινεμά. Δεν παύω να ελπίζω ότι κάτι θα αλλάξει, αλλά δεν ξέρω πώς. Είναι θεσμικό μωρέ το πρόβλημα, «το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι». Τώρα αν δεν μπορέσουμε να κόψουμε αυτό το κεφάλι, να αλλάξουμε πράγματα επί της ουσίας, να τα δούμε λίγο διαφορετικά, να ξεφύγουμε από παθογένειες, δεν θα αλλάξει τίποτα.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΤΡΕΙΛΕΡ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ “ΕΞΕΛΙΞΗ”:
Ως άτυπη δραματοποιημένη αυτοβιογραφική φέτα από τη ζωή του Περικλή Χούρσογλου, ο Αλέξανδρος Λογοθέτης γνώριζε ότι είχε να υποδυθεί… τον άνθρωπο που τον σκηνοθετεί.
«Με δεδομένο ότι πρόκειται για ένα είδος βιογραφίας στην διάρκεια των γυρισμάτων αποφάσισα πως δεν θα μελετούσα ποιος είναι Περικλής Χούρσογλου δεν προσπάθησα να τον αποτυπώσω, να τον μιμηθώ. Το υλικό υπήρχε σαν ιστορία και εκεί μπήκα εγώ σαν Αλέξανδρος με τη φαντασία μου, με τη δουλειά μου, να κάνω αυτό που εγώ φαντάστηκα για το ρόλο. Τώρα, υπήρχαν στιγμές που ήρθαμε σε σύγκρουση με τον Περικλή Χούρσογλου γιατί είχα μπει στο ρόλο μου, αυτόν του σκηνοθέτη, του δασκάλου σκηνοθέτη. Όλο αυτό το κομμάτι προσπαθούσα να το διαχειριστώ σε σχέση με τον ρόλο, κάτι που πιστεύω ότι τον Περικλή τον έφερε σε αμηχανία. […] Θυμάμαι στη Θεσσαλονίκη […] κάπως τα πράγματα δυσκόλεψαν· δεν είχαμε αυτό που θέλαμε! Ήμασταν και μια low budget ταινία, άρα δεν είχαμε βυτιοφόρα να μας ρίχνουν βροχές και τέτοια περιοριζόμασταν σε ένα λάστιχο. Ήταν αυτό που λέμε handmade ταινία. Κάπως ο Περικλής είχε φανταστεί ένα γενικό πλάνο [με τη βροχή] και του είπα εγώ «Ρε συ Περικλή να το κάνουμε πιο κοντινό […]. Τότε μου είπε: «να σου πω; Ποιος κάνει ταινία, εγώ ή εσύ;» και του λέω «εσύ… αλλά και εγώ»! Θέλω να πω, πάντα έτσι αισθάνομαι όταν δουλεύω, ότι κι εγώ κάτι δίνω και άμα το θέλεις το παίρνεις, άμα δεν το θέλεις(το αφήνεις. Το θέμα είναι όταν το παίρνεις γιατί σ’ αρέσει μετά μη με μαλώνεις που είπα κάτι που μπορεί να σου αρέσει και δεν το έχεις σκεφτεί. Είχε πλάκα αυτή η συγκρουσιακή στιγμή. Νομίζω μας έφερε πολύ πιο κοντά και κακά τα ψέματα, κάνω αυτή τη δουλειά 36 χρόνια πια.
Έχοντας συνεργαστεί με αρκετούς σκηνοθέτες, ο ρόλος του σκηνοθέτη ίσως του προσέφερε και ένα όραμα για το μέλλον.
«Δεν βγαίνω να λέω έχω κάνει 100, 80, 90, 50, έχω κάνει όμως και εγώ πόσες ταινίες, έχω αποκτήσει εμπειρία και έχω δει και πάρα πολύ σινεμά και ακόμα συνεχίζω να βλέπω. Υποστηρίζω το ρητό του Γόυντι Άλεν: «άμα θες να γίνεις σκηνοθέτης, βλέπε ταινίες». Νομίζω ότι αρχίζω να μπαίνω σε ένα τέτοιο πλαίσιο και εγώ μέσα μου, ότι κάποια στιγμή θέλω να σκηνοθετήσω και να περάσω πίσω από την κάμερα, γιατί κουράστηκα να είμαι μπροστά, να κάνω τον ηθοποιό. Μου αρέσει η δουλειά αυτή, αλλά θέλω να αρχίσω να σκέφτομαι λίγο πιο σοβαρά το να περάσω από πίσω, χωρίς κατ’ ανάγκη να είμαι πάντα εγώ μπροστά. Είναι μεγάλη ανακούφιση να μπορώ να μη σκέφτομαι την εικόνα μου πια».
Με αφορμή την προβολή της ταινίας, την επόμενη μέρα θα συνεργαστεί με τον Περικλή Χούρσογλου ξανα, για να παρουσιάσουν στο κοινό του φεστιβάλ «Κύματα» ένα ειδικά προσαρμοσμένο masterclass.
«Δεν έχω την παραμικρή ιδέα πως είναι ένα masterclass, πρώτα απ’ όλα γιατί δεν έχω ξανακάνει masterclass και δεν έχω παρακολουθήσει σεμινάρια. Έχω παρακολουθήσει αλλά master classes στο παρελθόν, αλλά αυτό που θα κάνουμε δεν θα είναι κάτι τέτοιο. Μια κουβέντα θα είναι που θα ξεκινήσει σίγουρα με αφορμή την ταινία. Θα πει Περικλής κάποια πράγματα και μετά θα δουλέψουμε λίγο. Έχουμε πει 2-3 κουβέντες πριν αποδεχτούμε την πρόσκληση αλλά θα δουλέψουμε και λίγο αυτοσχεδιαστικά, δηλαδή όπως μας πάει η βραδιά, θα κινηθούμε. Υπάρχουν γραμμές που θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί και από τον κόσμο, δηλαδή άμα είναι 3 άνθρωποι από κάτω ή 5 ή 100 και θέλουμε να συζητήσουμε, δεν μπορώ να ξέρω πώς θα εξελιχθεί αυτό το πράγμα. Δεν έχω ιδέα, θα το αφήσουμε λίγο στην τύχη. Ούτε punchline έχω, ούτε τίποτα».
Άραγε ένα masterclass, αποτελεί μια πρώτη γνωριμία με το κοινό με την κινηματογραφική εκπαίδευση;
«Με έναν τρόπο συμφωνώ σε αυτό που λες. Βέβαια στην εκπαίδευση το να παρουσιάζεις έναν δρόμο, μια οδό, σε έναν καλλιτέχνη, σε έναν νέο άνθρωπο, είτε καλλιτέχνη, […] είναι σα να του λες ότι: «Αυτό είναι το ποτάμι της τέχνης. Το παραπόταμο θα διαλέξεις εσύ είναι δικό σου θέμα». Ο βασικός πυρήνας είναι η πληροφορία, τώρα από κει και πέρα […] το αν θα φύγεις να πας προς το βουνό ή το ποτάμι είναι δικό σου θέμα».
Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης, που τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας στο πρόσφατο Ελληνικό φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο, επέστρεψε στην Αθήνα πριν τη λήξη του Φεστιβάλ καθώς συνεχίζονται τα γυρίσματα της αγαπημένης σειράς της ΕΡΤ στην οποία συμμετέχει, την “παραλία”.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ BACKSTAGE ΤΗΣ “ΠΑΡΑΛΙΑΣ” :
https://www.facebook.com/www.inkefalonia.gr/videos/1017743123188213
Ευχαριστούμε τους Άντρια Σκλαβουνάκη, Άγγελος Λουκάτος, Απόλλων Κωνσταντίνος Μπόλλας για τη συνεργασία.
Επιμέλεια απομαγνητοφώνησης: Δημήτρης Αθανασούλας
